De sneeuw maakte een vaag krakend geluid onder zijn schoenen. Hij wist niet waarom, maar ergens vond hij het wel een leuk geluid. Zo vond hij het ook leuk om op droge, dorren bladeren plat te drukken met zijn voet. Er was niks sadistisch aan, het waren immers toch dode organismen. Maar het geluid was het wat het hem deed. Hij wist niet precies waarom, maar hij vond het gewoon fijn. Ach, iedereen had zo zijn of haar vreemde trekjes niet waar? Nu had hij er misschien een paar meer dan anderen, maar het maakte je uniek. En daarbij ook nog eens menselijk. Mensen deden dan wel altijd net alsof ze alles wisten, maar zelf bleven ze altijd een onverklaarbaar iets. Eigenlijk was alles onverklaarbaar. Zo klopte meer dan de helft van de theorieën niet eens, maar je kon dat pas echt zeggen als je het tegendeel kon bewijzen. Alles was gebaseerd op mogelijke dingen, niet met honderdprocent zekerheid. Gaf wel aan hoe wankel alles eigenlijk wel niet was.
Hij had eens geen enkele Pokémon uit zijn Pokéball. Na zijn bezoekje bij Mt Torrid wist hij niet meer zo goed wat hij moest doen, Narcitic had het er maar moeilijk mee gehad daarzo en hij wist niet hoe het afgelopen zou zijn als hij niet eerder weg was gegaan. Wat hij met de Growlithe aan moest wist hij nog steeds niet. Alles was gewoon zo verwarrend. En het zou ook wel een tijdje duren voordat hij de vis weer uit de Pokéball liet: want de blik die hij dan zou krijgen van de Feebas… Daar dacht hij liever niet aan. De meesten zeiden altijd dat een Pokémon zoals dat geen emoties kon tonen, maar Alan zag het weldegelijk. En goed ook. Zelfs als hij het liever niet wilde.

Zijn handen had hij diep verborgen in zijn jaszakken en hij was maar wat blij met zijn muts. Die hij altijd bij zich had. Hij kreeg vrij snel zonnesteken, wit was een kleur die geen warmte opnam en witte dingen bleven dus langer koel. Echter wilde hij wel een leuke hebben, dus vandaar de vage oortjes erop. Ook had hij een sjaal, maar die was niet echt speciaal. Het ging erom dat hij het alsnog koud had, ondanks dat hij zich zo warm had gekleed. Het was echt koud aan het worden, best wel vreemd. Gezien het feit dat het allemaal zo snel ging.
De adem die zijn mond verliet vormde een klein wolkje, dat snel weer verdween. Telkens weer. Het gaf aan hoe groot het temperatuurverschil wil niet was, tussen zijn lichamelijke warmte en de koude van buitenaf. Best vreemd dat dingen zo snel konden omslaan. Op Mt Torrid viel hij bijna om omdat het er zo warm was en hij het er benauwd van kreeg en hier was het zo koud dat hij vreesde dat zijn vingers of tenen eraf zouden vriezen, nog maar te zwijgen over zijn neus.

Een geluid trok zijn aandacht, een stem. Zonder echt na te denken liep hij in de richting waarvan hij dacht dat het vandaan moest komen. Al snel kwamen er twee personen in beeld. Een man. Adolescent… Iemand die in ieder geval flink wat jaartjes ouder was dan hem en nog een ander iemand. Een jongen, maar die was overduidelijk jonger. Ergens voelde hij zich geïntimideerd door de blik van de grote… Versie. Ja, versie ja. De twee leken ergens erg veel op elkaar. Vast familie of zo?
Met moeite wist hij weg te kijken, waarna hij zijn keel schraapte. ‘Sorry,’ kwam er trillerig over zijn lippen, ‘Het was niet mijn bedoeling om jullie te storen.’ De blik van die grote gaf duidelijk aan dat hij ze stoorde, met wat ze ook bezig waren. Vandaar dat hij nu ook naar de grond keek, die maagdelijk wit was. Echter zorgde de weerkaatsing van de zon op de sneeuw ervoor dat hij zijn ogen moest vernauwen, anders zou hij nog eens blind worden. Maar het was beter dan die blik van de man ontvangen, want dat ging hem gewoon niet worden voor hem.

OOC; Prrt, sorry. Eigenlijk is alleen de laatste alinea... Somewhat usefull ;}