IndexMapLaatste afbeeldingenZoekenRegistrerenInloggen

Deel
 

 unexpected adventure!

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Ga naar beneden 
AuteurBericht
Éstra Deastre
Schrijvers' Bloed
Éstra Deastre

EXP : 4057
Aantal berichten : 32
Registratiedatum : 01-02-13
Leeftijd : 27

Trainer ID
Leeftijd: 16
Occupatie: Trainer
Party Pokémon:

unexpected adventure! Empty
BerichtOnderwerp: unexpected adventure!   unexpected adventure! Emptyma feb 04, 2013 7:59 am

De wind blies met een frisse lucht in haar gezicht. Het was even opgehouden met sneeuwen. Misschien zou die sneeuwstorm eindelijk ophouden. Maar het leek meer op een pauze… De donkere wolken boven haar vertelden niet veel goeds. Ze was het huis eindelijk uit gekomen. Het was te saai en Éstra hield niet van stil zitten. Nu kraakte de sneeuw die er lag onder haar voeten, terwijl ze over het pad liep. Eev was eerst een paar meter mee gelopen. Maar toen ze voorgesteld had om op haar schouder te gaan zitten, dan had hij geen neen gezegd. Nu zat de Eevee op haar schouder van de een naar de andere kant te kijken. Alsof hij iets verwachte. Ze wou zelf ook wel wat actie. Misschien zelfs een pokémon vangen? Ja dat zou fantastisch zijn. Haar eerste pokémon hier. Alleen moest ze dan wel eerst een zien te vinden. Daarom had ze de weg naar de Woods genomen. In de Woods zouden er zeker wel pokémon zitten. Misschien zou ze er één kunnen vangen die ze al heel lang wou. Een nieuwe vechtpartner en een nieuwe vriend voor Eev. Ze versnelde haar pas even, maar dat was geen goed idee. Want ze verloor zo meteen haar evenwicht. Gelukkig kon ze zich nog net op tijd herstellen, waardoor ze niet viel. Eev leek het ook door te hebben gehad en hij gaf haar een kopje. Ze lachte even en streelde hem snel. Waarna ze weer op een normaal tempo verder liep. Ze probeerde zo veel mogelijk grip te hebben. Gelukkig was het verse sneeuw. Het enigste dat daar slecht aan was, was dat het altijd bleef kleven. Dus het zou den na een tijdje smelten en dan zou ze sowieso koude voeten krijgen. Ergens wenste ze dat, ze nu een vuur pokémon had. In dit weer zou dat wel handig geweest zijn. Maar ze wilde pokémon niet als een voorwerp gebruiken. Ze wilde dat pokémon haar vrienden waren. Ze wilde, dat de pokémon die ze bij haar had haar vertrouwden. Dat ze samen een band hadden en alleen dan kon er een goed gevecht ontstaan. Ze zuchte even en nam daarna een grote hap lucht. Ze had dat beter niet gedaan, want meteen ging er een rilling over haar rug. De kou was nu binnen in haar gedrongen. Ze rilde even en blies snel de lucht uit. Het was vreemd, hoe anders het weer hier was. Thuis zou ze daar nooit last van hebben gehad. Misschien of en toe wel als ze echt met haar gezicht in de sneeuw zat. Eev gronde even toen er een soort van pokémon de struiken in vluchtte. Éstra had niet eens de tijd gekregen om het dier goed te bekijken. Dus zonder het echt te beseffen liep ze ook de struiken in. Half schuivend half renend. Maar de pokémon was nergens te zien. Voor ze het wist, viel ze opeens naar beneden. Ze had duidelijk op een berg gestaan. Ze had Eev in haar armen gegrepen en had hem goed vast. Terwijl ze door de sneeuw, letterlijk naar beneden rolden. Over de wortels en planten die nog zicht baar waren. Na een tijdje kwamen ze uiteindelijk tot stilstand op een andere weg. Heel even bleef ze liggen. Ze voelde de koude en ze voelde de pijn in haar lichaam. Maar het eerste wat in haar op kwam was Eev. Ze keek meteen naar haar pokémon. “Gaat het Eev?” Sprak ze met een zachte stem. De pokémon gaf haar een likje, en daarmee maakte hij duidelijk dat alles in orde was. Ze lachte even en kwam heel langzaam recht. Haar hoofd draaide even. Typisch… Het moest toch altijd bij haar gebeuren. Nooit kon ze eens normaal doen. Eev schudde zich uit. Zelf klopte ze ook de sneeuw van haar kleren. Waar waren ze? Ze kon altijd terug naar boven proberen te gaan. maar met deze sneeuw was dat een onbegonnen zaak. Er was geen mogelijkheid dat, dat ooit zou lukken. Dus ze zou deze weg gewoon moeten volgen, tot ze bij een bekende plek terecht kwam op de kaart. Ze rilde nog even. Eevee sprong weer op haar schouders. Het was hier donker en het leek er niet op dat deze weg veel gebruikt werd. Ergens zou ze bang moeten worden. Maar Éstra hield van dit soort gebeurtenissen. Eindelijk wat actie. Ze begon weer te lopen. Geen idee waar de weg naartoe zou leiden. Maar het was hier ongewoon stil, alsof er geen leven was. Alsof ze de enigste waren in heel het gebied. Misschien had ze de pokémon laten schrikken doordat ze zo gevallen was. Ja dat kon zeker. Ze liepen nog een paar uur door. Maar er leek niets te veranderen. Onder tussen had ze honger gekregen en helemaal geen zin om terug te lopen. Gelukkig waren ze vroeg vertrokken. Het was nu net middag, tijd om te eten. Haar ogen zochten nu al een plek om rustig te gaan zitten. Een droge plek, een tak? Er moest hier toch ergens iets zijn. Uiteindelijk vond ze een soort van rots. Daar plofte ze letterlijk neer. Ze nam snel wat brood uit en een paar korrels voor Eevee. Hij had duidelijk honger want hij viel de korrels letterlijk aan. Ze lachte even en begon zelf met haar brood. Het was geplet, door de val waarschijnlijk. Het was harder geweest dan ze had gedacht. Want ze voelde letterlijk haar been krimpen elke keer dat ze bewoog. Misschien was ze beter thuis gebleven. Dan was dit alles niet gebeurt. Maar dat mocht ze niet zeggen. Nu had ze een mooi verhaal om aan haar vrienden te vertellen. Toch op de site. Ze zouden er van smullen. Zeker als ze er een paar extraatjes aan toe voegde. Het brood was veel te snel op en in de verte hoorde ze een takje kraken. Meteen keek ze op. Wie of wat? Neen het kon een gewoon geluid zijn geweest. Maar het leek niet normaal, zeker niet omdat het anders hier zo stil was. Ze zuchte even, en bleef zitten. Ze trok haar broek op. Ze zag de blauwe plek wel. De sneeuw die er tegen aan drukte was wel hulpvol. Zo bleef ze zitten. Ze zou wel zien wat er gebeurde.

[Kayla Mawile]
Terug naar boven Ga naar beneden
Kayla Mawile
Over 9000
Kayla Mawile

EXP : 4077
Aantal berichten : 100
Registratiedatum : 31-12-12
Leeftijd : 28

Trainer ID
Leeftijd: 17
Occupatie: Misc
Party Pokémon:

unexpected adventure! Empty
BerichtOnderwerp: Re: unexpected adventure!   unexpected adventure! Emptydi feb 05, 2013 11:16 am

Een frons verscheen op Kayla’s voorhoofd. Goed, ze wist dat het winter was. En dat er normaal niet echt bessen groeiden in de winter. Zeker niet als er zoveel sneeuw viel als nu. Maar moest dat nou echt betekenen dat er nergens bessen te vinden waren? Kayla slaakte een zucht. Daar gingen haar plannen. Ze had gehoopt nog wat bessen te kunnen vinden in het bos, zodat ze die niet in de supermarkt hoefde te kopen. Als er een manier was om winkelen te kunnen vermijden, dan verwelkomde ze die met open armen. Supermarkten waren veel te druk naar haar smaak. Dus als het even niet hoefde, dan bleef ze er liever bij uit te buurt. Oh well, er zat nu dus echt niets anders op dan dat ze boodschappen zou moeten doen. Het was niet alsof er een andere manier was om haar koelkast te kunnen vullen. Misschien zou het makkelijker zijn als ze een of ander talent had gehad. Dat ze de piano kon bespelen, ofzo. Beethoven had vast altijd meer dan genoeg eten in huis gehad. Bovendien, als ze iets verkeerd zou doen als muzikant, dan zou ze altijd nog de tomaten die naar haar toe werden gegooid mee naar huis nemen. Er zouden er vast wel een paar tussen zitten die niet over de datum waren. Misschien zou het inderdaad een goed idee zijn om een baantje in de muziek industrie te zoeken. Het leek haar makkelijk genoeg, en het was altijd fijn om meer geld in huis te hebben dan het maandelijkse bedrag dat haar ouders haar stuurden. Want dat zou ze zeker nodig hebben. Want continue koffie moeten kopen bleek duurder te zijn dan ze had gedacht. En koffie was een van de dingen die ze absoluut nodig had. Ze leefde zowat op koffie. “Hmm. Het bos is vandaag niet erg levendig, of wel, Prince?” vroeg Kayla aan de in een dikke rode sjaal gewikkelde Larvitar die aan haar linker schouder hing. Ze had nog zo gehoopt om hem nog wat te kunnen trainen… Maar dat zat er nu waarschijnlijk niet in. Bovendien, ze gaf de Pokémon groot gelijk. Het was veel te koud om buiten rond te lopen. En aan de andere kant vond ze het ook helemaal niet erg. Prince zou waarschijnlijk toch alleen maar wegzakken in de sneeuw.

Zelf vond ze het niet erg om buiten in de kou rond te moeten lopen. Ze liep liever buiten door de sneeuw dan dat ze dagen in haar appartement opgesloten zat. Vooral als je naging dat het enige vriendelijke gezicht het gezicht van haar chagrijnige buurman was, die constant klaagde dat het geluid van haar tv te luid was, zelfs wanneer deze uit was. Maar ze kon er wel mee leven. De afgelopen dagen waren alsnog alles behalve saai geweest. Niet omdat er zoveel geweldigs op tv geweest, aangezien de verbinding daarvan zelfs meerdere keren weg was gevallen, maar omdat ze een poging had gedaan om de nieuwste additie van haar team te leren dat hij haar niet constant moest proberen te bijten. Uiteindelijk was ze zijn gedrag zo zat geweest, dat ze hem de rest van de dag had opgesloten in de badkamer, en had hem pas zijn avondeten gegeven toen hij eindelijk was gestopt met het aanvallen van de badkamerdeur. De dagen daarna waren een stuk rustiger geweest, aangezien de Electrike scheen te hebben begrepen dat hij geen eten zou krijgen tenzij hij zich gedroeg. Het was helaas niet zo dat dit betekende dat hij direct naar haar had leren luisteren; hij weigerde om ook maar iets te doen dat ze vroeg, en hij besteedde het grootste deel van de dag door te slapen op de meest onhandige plaatsen. Maar ja, het was in ieder geval een begin. Kayla stopte kort met lopen om een thermoskan uit haar schoudertas te halen. Dankbaar nam ze een paar slokken van de warme koffie die ze er die ochtend in had gedaan. Aaah… Ze kon er weer even tegenaan. Tevreden stopte ze de thermoskan terug in haar tas. “Wat zeg je er van, Prince? Zin om terug te gaan?” vroeg ze. De Larvitar knikte instemmend, en deed alsof hij rilde. Hij had gelijk. Het was inderdaad erg koud.

Haar hand gleed langs haar broekriem, waarbij ze controleerde of de Pokéball van haar Electrike er nog aan vast zat. Gelukkig. Ze had hem niet ergens laten vallen. Want dat zou pas echt een ramp zijn geweest. Het was nog steeds een vreemd gevoel om een Pokéball aan haar riem te dragen. Het zou waarschijnlijk nog wel een tijdje duren voordat ze daar echt aan gewend was. Ach ja. Het was ook zo zielig om Reyez alleen in zijn Pokéball thuis te laten. Ze keek nog een laatste keer om haar heen, en draaide zich vervolgens om, om te beginnen aan haar weg naar huis. Ze hoefde enkel maar haar eigen voetsporen te volgen, en dan zou ze zonder problemen thuis kunnen komen. Heck, zelfs zonder dat zou ze zonder problemen thuis komen. Met al deze sneeuw had ze besloten om het zekere voor het onzekere te nemen, en had ze besloten om zich alleen in te begeven in het deel van de Legume Woods waar ze de weg kende. Als het dan al zou beginnen te sneeuwen, dan zou ze tenminste de weg terug kunnen vinden. Kayla rilde. Ah, het was geen minuut te vroeg dat ze terug ging. Het leek hoe langer hoe kouder te worden. Verbaasd bleef Kayla stil staan. Een tweede paar voetsporen zorgde er voor dat het moeilijk uit te maken was van welke kant ze was gekomen. Ah, dat was vreemd. De andere voetsporen stopten. Zou de eigenaar soms naar beneden zijn gevallen? Voorzichtig tuurde Kayla over de rand van de klif. Ai, ze zou hier liever niet naar beneden willen vallen. Ze wilde weer verder lopen, toen het gebeurde. Ze gleed uit. Haar armen grepen in het rond, zoekend naar houvast, om hierbij een tak vast te grijpen. Dat was gevaarlijk geweest. “Pfff. Ik had er niet aan moeten denken wat er zou zijn gebeurd als ik naar beneden was gevallen,” zei Kayla toen ze eenmaal weer op twee benen stond. Geen reactie. En haar schouder voelde ook te licht aan. Kayla keek om haar heen. Geen Prince. Oh nee toch. Hij was naar beneden gevallen. Shit.

Voorzichtig daalde Kayla van de heuvel af. Dit was niet goed. Ze was Prince kwijt. En ze had geen idee waar hij beland was. De kans dat ze hem vandaag niet meer terug zou vinden was daardoor redelijk groot. Tenzij… Bijna automatisch haalde ze de Pokéball van haar Electrike van haar riem af. Zou Reyez haar misschien kunnen helpen? Hij was immers een Pokémon. Zijn reukzintuig zou tienmaal zo goed moeten zijn als die van haar. Hij zou Prince vast wel kunnen vinden. Tenminste, als hij naar haar zou luisteren. Wel, ze zou het altijd kunnen proberen. Eenmaal beneden, liet ze haar Electrike uit zijn Pokéball. Deze keek haar aan met een achterdochtige blik. “Reyez, ik ben Prince kwijt geraakt. En, wel… Ik denk niet dat ik hem kan vinden zonder jouw hulp.” De Electrike snoof hooghartig, en draaide zijn hoofd weg. “… Alsjeblieft, Reyez. Ik geef je een beloning als je me helpt, oké? Iets dat je lekker vind. Wat dan ook,” smeekte ze. De Electrike leek even over haar voorstel na te denken, voordat hij langzaam knikte. Kayla haalde opgelucht adem. De Electrike stak zijn neus in de lucht, en leek te zoeken naar de geur van Prince. Vervolgens draaide hij zich een kwartslag, en begon hij op volle snelheid te rennen. Oh nee toch. Hopelijk had hij de geur van Prince gevonden, en was dit niet een of andere ontsnappingsactie. Want als het een ontsnappingsactie zou zijn, dan zou ze straks al helemaal geen Pokémon meer over hebben.


*Prince mag eventueel gegodmod worden als dat nodig is.
Terug naar boven Ga naar beneden
http://kansai.actieforum.com/
Éstra Deastre
Schrijvers' Bloed
Éstra Deastre

EXP : 4057
Aantal berichten : 32
Registratiedatum : 01-02-13
Leeftijd : 27

Trainer ID
Leeftijd: 16
Occupatie: Trainer
Party Pokémon:

unexpected adventure! Empty
BerichtOnderwerp: Re: unexpected adventure!   unexpected adventure! Emptywo feb 06, 2013 6:41 am

De sneeuw op haar been begon langzaam ondragelijk te worden en ze deed haar broek weer normaal. Ze rilde ja de kou kroop langzaam in haar huid. Ze had hier beter nooit geweest. Maar thuis blijven was gewoon geen optie geweest. Een warme drank had ze niet echt bij. Het zou geweldig zijn een thee of op zijn minst een kop warme koffie met een koekje. Het water kwam in haar mond toen ze er aan dacht. Langzaam stond ze op. Van hier zitten zou ze het zeker niet warm krijgen. Ze moest trouwens ook nog een soort van kaart vinden. De kaart die zij bij zich had was waardeloos. Hier had ze er niets mee. Het was wel heel erg duidelijk dat ze snel een weg moest zoeken. Een weg om terug naar de beschaafde wereld te gaan. Maar waar en hoe. Ze was gevallen, gevallen doordat ze een pokémon wou vangen en zien. Het ergste was nog dat ze het eigenlijk niet erg vond om verdwaalt te zijn. Zeker niet op dit eiland. Maar ze had niet genoeg eten bij en in dit weer… neen ze wou er niet eens aan denken. Het was koud en ze voelde hoe haar kleren nat werden. De sneeuw die aan haar had geplakt was ook in haar kleren gekropen. Nu voelde ze hoe dat koude spul in water veranderde en ze kreeg er alleen nog kouder van. Verwart keek ze om haar geen. Haar sporen kwamen van de ene kant en aan de andere kant was er helemaal niets te zien. Misschien moest ze de andere kant blijven volgen. Maar het leek er niet op dat, dat naar iets zou leiden. Het beste idee dat ze had, was terug te keren en zo misschien een ander pad te vinden. Ja dat was het beste idee. Ze keek naar Eev die klaar stond om haar weer te volgen. Of zelfs op haar schouder te klimmen. “Wat zullen we doen Eev?” Vroeg ze aan de pokémon. Hij keek ook eens even heen en weer. Het leek er op dat hij ook niet echt een idee had. Maar hij wees wel op een speciaal punt. Een steen die leek op een wegwijzer die te oud was. Ze had er nog niet op gelet. Ze stapte er op af en Eevee volgde haar. Hij zakte bijna geheel weg in de sneeuw. Toen ze bukte om de sneeuw van de steen te vegen sprong de kleine pokémon op haar schouder. Door haar handschoenen voelde ze de kou deze keer niet. Zachtjes kwamen er een paar letters tevoorschijn. Het was moeilijk om te lezen. Normaal gezien, in de zomer zou het nog redelijk duidelijk moeten zijn. Maar door de sneeuw was het maar half. Langzaam las Éstra de woorden. Er stond niet veel op. Maar meteen werd het duidelijk dat, de weg die ze hadden afgelegd verspilde energie was geweest. De stad was de andere kant op volgens deze steen. Aan de andere kant stond er niets. Ze zuchte even. “Die kant dan maar.” Lachte ze half. Eev knikte en drukte zich tegen haar aan. Neen dit was helemaal niet leuk, en ze hadden al een paar uur gewandeld. Als ze thuis zou komen zou ze uitgeput zijn. Dat stond vast, ze zou niet meer uit haar bed komen. Alleen om misschien eens goed te eten. Ja eten was belangrijk. Heel erg belangrijk.

Maar door aan eten te denken kreeg ze alleen weer honger. Ze bedacht zich dat het beter was iets te doen waar ze iets aan had. In plaats van gewoon voor zich te kijken en gewoon te lopen. Ze nam dus een soort van boek uit en een pen. Het boek was speciaal gemaakt zodat ze zelfs al lopend netjes zou kunnen schrijven. Ze lachte even, dit had ze gekregen van haar ouders. Ze hadden gezegd alles er in op te schrijven. Zodat ze het nooit zou vergeten. Dat had ze ook gedaan. Elke dag, sinds die dag. Nu hadden haar vrienden gevraagd ook een site te maken. Een site waar ze haar avonturen op moest schrijven. Velen hadden al gezegd dat ze een goede schrijver was. Ze zou proberen hier een magazine te openen. Hier op het eiland. Met alle nieuwtjes en mooie foto’s van deze prachtige plekken. Waar alle leuke verhalen in zouden kunnen komen. Wat er gebuurt was tijdens de stroomuitval. Of wanneer er een belangrijke wedstrijd op komst was. Nieuws over die wedstrijden. Ja dat was haar plan. Ze wist alleen nog niet zo goed hoe ze het moest aanpakken. Het zou haar wel te binnen schieten. Ja zeker want Eev zou haar wel helpen. Ze dacht dus even na over hoe ze deze gebeurtenis zou opschrijven. Een lichtje sprong aan en ze sloeg het boek open. Half opgaand in haar woorden begon ze te schrijven. Letter per letter. Haar pas ging langzaam. Haar gedachten op het boek en de woorden. Haar geschrift zo mooi mogelijk. Zodat ze het later nog goed zou kunnen lezen. Eev leek mee te lezen want af en toe boog hij zich wat verder naar het boek toe. Wanneer hij dit deed moest ze altijd lachen. Ja maar dan ook echt wel lachen. Ze beloofde hem de woorden eens voor te lezen. Tenminste als hij haar daarna zijn mening gaf. Wanneer hij dit deed was het altijd heel erg duidelijk. Of te wel gromde hij, of te wel sprong hij een paar rondjes. Het was dan meteen duidelijk of het goed of slecht was. Duidelijker bestond niet. Ze zuchte even, toen er weer een rilling over haar rug ging. Het was langzaam beginnen te sneeuwen. Niet te hard, maar de vrees er voor was groot. Ze stopte even en draaide haar blik naar Eev om. Die keek haar met grote ogen aan. Ze haalde zijn pokéboll uit. “Eev misschien is het beter als je in je pokéboll gaat…?” Zei en vroeg ze half. Maar hij negeerde dat fijt en gromde er naar. Ze knikte even, ja ze had de hint begrepen. Geen pokéboll voor hem.

Ze vervolgden dus rustig hun weg. Éstra schreef rustig verder. Maar het zou na een tijdje toch een probleem worden. Ja zeker met de sneeuw. De letters zouden gaan uitlopen. Dus stak ze het boekje weer weg. Ze deed haar kap aan en haalde ook een klein soort van vestje uit voor Eev. Hij had het zelf gekozen en het had ook een kap. Een kap met twee gaatjes voor zijn oren. Daarnaast was het vestje zwart, geheel zwart. Met een witte tekening op de rug. De tekening toonde een soort van tijger. Ze had kunnen denken dat hij dat zou kiezen. Het was ook het enigste geweest waarmee hij had toegestemd. Normaal gezien zou ze ook nooit een vestje kopen. Neen ze vond dat een pokémon natuurlijk moest blijven. Maar hier was het er te koud voor geweest. Nu zou ook Eev warmer hebben. Dat was het belangrijkste. Ze sloot haar ogen even. Ze nam de stilte op. Het was allemaal zo vredig. Opeens schoten haar ogen open toen dat Eev even begon te grommen. Maar dat gegrom stopte. Ze keek voor zich uit. Geen teken van leven. Maar waarom had Eev gegromd? Dan viel haar blik op een klein puntje in de verte. Maar het kwam dichter en dichter. Het was een Larvitar. Één met een dikke rode sjaal. Het leek er niet echt op dat hij heel erg gelukkig was. Haar ogen werden zacht. Hoe zo kwam deze pokémon hier? Waar was zijn trainer? Hij was toch niet achter gelaten? Neen dat mocht niet, wie was er nu zo harteloos. Maar ergens wilde ze dat niet geloven. Het leek er meer op dat hij zijn trainer door een ongeluk kwijt was geraakt. De pokémon stopte toen hij haar zag. Ze lachte even zacht en ze hurkte neer. Het leek er wel op dat hij niet echt bang was. Eev sprong van haar schouder af en liep naar de Larvitar. Maar die leek niet zo vriendelijk te zijn en het leek er zelfs op alsof hij in de aanval wilde gaan. Eev bleef dus op een beleefde afstand. Éstra stond weer op en lachte eens naar het beestje. Maar hij bleef haar aankijken met een vreemde en uitdagende blik. “Waar kom jij vandaan waar is je trainer?” Vroeg ze aan de pokémon. Maar die bewoog geen spier. Eev begon precies te spreken met de pokémon. Heel even bleef het stil. Maar de Larvitar, sprak daarna ook tegen hem. Daarna kwam Eev op haar af en begon wild in het rond te springen. Hij wilde haar iets duidelijk maken. Maar wat? Opeens drong het door haar door. De pokémon was zijn trainer kwijt geraakt door een val. Misschien zelfs de zelfde val als die van haar en Eev. Ze knikte naar Eev. “Wel dan zullen we je trainer gewoon gaan zoeken.” Zei ze vrolijk. De pokémon leek even haar woorden te overwegen. Hij knikte alleen en draaide zich om. Maar ze hield hem tegen. Het leek wel alsof hij koud had. Ze nodigde hem uit om op haar schouder te gaan zitten. Hij wees het af. Eev kroop er wel terug op. Zo begonnen ze te lopen. Het leek er op dat de pokémon redelijk koppig was. Maar na een tijdje vroeg de Larvitar om ook op haar schouder te mogen zitten. Hij maakte dit duidelijk met een paar bewegingen. Voorzichtig nam ze hem op en zette hem op haar andere schouder. Zo gingen ze verder opzoek naar de trainer van de pokémon! Weer iets waarover ze zou kunnen schrijven.
Terug naar boven Ga naar beneden
Kayla Mawile
Over 9000
Kayla Mawile

EXP : 4077
Aantal berichten : 100
Registratiedatum : 31-12-12
Leeftijd : 28

Trainer ID
Leeftijd: 17
Occupatie: Misc
Party Pokémon:

unexpected adventure! Empty
BerichtOnderwerp: Re: unexpected adventure!   unexpected adventure! Emptyvr feb 08, 2013 6:58 am

Met enige moeite rende Kayla achter haar Electrike aan. In tegenstelling tot de vorige keer dat ze achter hem aan had moeten rennen, leek hij deze keer een stuk langzamer te gaan. Rende hij langzamer omdat hij wilde dat ze hem bij kon houden, of omdat hij wist dat nu ze Prince niet bij zich had, hij dacht dat hij toch wel weg zou kunnen komen? Kayla fronste, maar bleef achter haar Pokémon aan rennen. Zou het uit hebben gemaakt? Dat ze hem niet aan haar ouders had uitgeleverd? Of zou hij haar nog steeds even erg haten als op het moment dat ze hem ving? Want ze wist zeker dat hij dat niet leuk had gevonden. Gevangen worden in een Pokéball net nadat je weer vrij was… Er was niemand die dat fijn zou kunnen vinden. Dat was eigenlijk de essentie van het trainer zijn, of niet soms? De Pokémon van hun vrijheid beroven, in de hoop dat ze je later zullen accepteren als hun meester, en ze geen ontsnappingspoging meer zullen doen? Want dat gezeur over vriendschap… Dat kon nooit helemaal waar zijn. Natuurlijk, ze was bevriend met Prince. Maar ze durfde er om te wedden dat lang niet alle trainers zo in elkaar zaten. En ook niet alle Pokémon. Een band… Dat was iets dat zich met de tijd ontwikkelde. Niet iets dat er ineens was. Reyez stopte met rennen, en wachtte tot Kayla hem had ingehaald. Zo was het ook met Reyez. Hij mocht haar niet. En hij hoefde haar ook niet aardig te vinden. Maar misschien… Misschien dat het over een tijdje kon veranderen. Dat hij haar in ieder geval niet meer zou haten. Dat hij zou accepteren dat hij nooit meer de vrijheid zou proeven die het missen van een trainer hem zou bieden. En dat hij hopelijk zou beseffen dat het zo misschien wel beter was. Zelfs al deed hij het maar om het eten dat ze hem gaf. Of omdat hij niet in de regen hoefde te slapen. Ze glimlachte zachtjes naar haar Electrike, die dit beantwoordde door hooghartig te snuiven, en vervolgens weer verder te rennen. Het zou nog een lange tijd duren voordat het zover zou zijn. Maar er was tenminste al een kleine verbetering. Hij probeerde niet te ontsnappen.

“Electrike, Elec!” blafte haar groene Pokémon naar haar na een minuut of vijf gerend te hebben. Zouden ze dichtbij zijn? Reyez verminderde zijn vaart, en wachtte tot Kayla naast hem stond. Fronsend keek Kayla naar de vreemde afdruk die in de sneeuw te zien was. Dit… dit moest de plek zijn waar Prince terecht was gekomen, of niet soms? Het kon niet anders. Haar ogen speurden de grond af naar andere aanwijzingen. Daar. Voetsporen. Alhoewel, voetsporen. Het waren meer vreemde gaten in de sneeuw. Jep. Dat moest zekerweten van Prince zijn. Kayla keek naar Reyez, die een zelfvoldane grijns toonde. Hij had het alleen maar voor de beloning gedaan, of niet soms…? Ach ja. Dat maakte nu ook niets uit. Zolang ze Prince maar vonden. Dat was het enige dat telde. “Ja, ja… Je krijgt je beloning, Reyez. Je hebt goed werk verricht,” zei ze tegen de Pokémon. De Pokémon snoof. Hij vond het waarschijnlijk vanzelfsprekend dat hij goed werk had gedaan. Daar was het. Dat ene ding waarvan ze hoopte dat het die dag niet meer tevoorschijn zou komen. Sneeuw. Langzaam begonnen de kleine vlokjes uit de hemel naar beneden te vallen. Oh nee. Nee nee nee. Als het zo door zou gaan, zouden alle sporen van Prince straks zijn uitgewist. “Reyez, volg Prince’s sporen!” beval ze. De Pokémon, die scheen te begrijpen dat de sneeuw geen goed teken was, knikte, en begon voor haar uit te rennen, om daarbij het spoor van sneeuwvandalisme dat Prince had achtergelaten te volgen. Als ze hem nou maar zouden vinden voordat alle sporen verdwenen waren… Want de sneeuw zorgde er niet alleen voor dat voetsporen verdwenen, maar ook dat de geuren zwakker zouden worden. Als ze nou maar niet te laat zouden zijn…

Kayla’s tred werd langzamer, en door de hevige sneeuwval lukte het Reyez eveneens niet meer om te kunnen rennen. Sterker nog, het zicht was zo slecht, dat de kans groot was dat ze plotseling tegen een boom aan zouden rennen. Stel je eens voor, doodvriezen in een sneeuwstorm omdat je tegen een boom aan rende. Dat was gewoon te beschamend voor woorden. Kayla beet op haar onderlip. Shit. De kans dat ze Prince weer zou vinden werd kleiner en kleiner. Ze trok haar capuchon verder over haar hoofd heen. Als ze had geweten dat het zo snel weer zou zijn begonnen met sneeuwen, dan was ze niet eens naar het bos toe gegaan. Dan was ze thuis gebleven. En dan zou Prince nu nog veilig aan haar zijde zijn. Kayla stopte met lopen. Het was ook allemaal haar schuld. Haar Electrike merkte dat ze gestopt was, en keek vragend om naar haar. Hij trilde van de kou, die steeds verder doordrong in zin doorweekte pels. Hoe lang had hij al zo erg zitten beven? Ze fronste, en tastte naar haar riem, waar ze de Pokéball van haar Electrike van af haalde. Reyez keek haar achterdochtig aan, waarop Kayla antwoordde met een glimlach. “Sorry, Reyez. Als ik Prince niet kan vinden… Dan wil ik tenminste dat jij veilig bent, oké?” zei ze, om vervolgens haar Pokémon terug te keren voordat hij er ook maar tegenin zou kunnen gaan. Mooi. Als ze nu zou verdwalen, en omkomen in de sneeuwstorm, dan zouden ze tenminste een kwade Electrike aantreffen bij haar lichaam. Reyez begreep het vast wel. Bovendien, hij zat waarschijnlijk veel liever in zijn droge Pokéball dan dat hij samen met haar in een sneeuwstorm zou moeten lopen. Kayla haalde diep adem, en zette haar handen vervolgens aan haar mond. “PRINCE!” schreeuwde ze. “PRINCE, WAAR BEN JE!” Kayla stopte met schreeuwen, en luisterde even. Geen reactie. Nog een keer dan maar. Ze liep een aantal meter, en riep vervolgens opnieuw de naam van haar Pokémon. Zo bleef ze door gaan, tot haar keel langzaam aan schor zou worden, hopend dat ze een reactie zou krijgen.
Terug naar boven Ga naar beneden
http://kansai.actieforum.com/
Éstra Deastre
Schrijvers' Bloed
Éstra Deastre

EXP : 4057
Aantal berichten : 32
Registratiedatum : 01-02-13
Leeftijd : 27

Trainer ID
Leeftijd: 16
Occupatie: Trainer
Party Pokémon:

unexpected adventure! Empty
BerichtOnderwerp: Re: unexpected adventure!   unexpected adventure! Emptywo feb 13, 2013 10:41 pm

De sneeuw kraakte zachtjes onder haar voeten. Een klein meisje liep gezellig rond in de bossen. Haar ouders kwamen achter. De kou maakte haar niets uit. Ze sprong en zong. Haar ouders riepen af en toe dat ze niet te ver weg mocht lopen. Ze luisterde naar haar ouders en zorgde dat ze op het pad bleef. De bomen boven haar dansten in de wind. Sneeuw dwarrelde daardoor naar beneden. Ze probeerde de sneeuw te pakken te krijgen. Maar elke keer dat ze dacht een sneeuwvlok te hebben, was die verdwenen. Alleen een klein beetje vocht was over. Konden de sneeuwvlokken toveren? Zich verplaatsten. Waar kwamen ze vandaan en hoe kwam het dat ze opeens verdwenen wanneer het warmer werd? Al die vragen lagen in het kleine meisje haar hoofd. Goed ingepakt tegen de kou. Ze hoorde haar ouders lachen. Ze keek achterom. Haar Blauwe ogen die door de sneeuw turkwaas leken te zijn lachten naar de twee mensen. Ze lachte en liep in de armen van haar moeder en vader. De vraag was duidelijk geweest, haar ouders wisten wat er in haar gedachten was opgekomen. ”De sneeuw verdwijnt misschien Éstra. Maar wij zullen altijd bij je blijven..” Sprak haar moeder. Het kleine meisje lachte. ‘Beloofd’ Spraken haar ogen. ”Beloofd!” Sprak haar vader. Het kleine meisje lachte nog eens. Éstra werd uit haar gedachten gerukt doordat ze half uitgleed. Ze kon nog net op tijd haar evenwicht behouden. Dit bos deed haar denken aan de eerste keer dat ze in de sneeuw had gelopen. Samen met haar ouders, of ja haar pleegouders. Het was vreemd hoe dat ze die belofte had geloofd en hoe dierbaar die woorden voor haar waren geworden. Maar nu waren ze leeg. Haar pleegouders waren er niet meer. In die tijd had ze nog niet kunnen spreken. Of ze durfde niet te spreken. Bang om die twee mensen ook te verliezen. Hoe dan ook, nu was ze, ze ook kwijt. Ze zuchte even. Het was vreemd hoe snel je triest kon worden. Maar de twee pokémon’ s aan haar schouder zorgden er snel voor dat er weer een lach op haar gezicht zat. Daardoor kreeg ze het weer wat warmer en voorzichtig stapte ze verder. Éstra wou namelijk niet weer vallen, één keer was genoeg geweest. Ook wilde ze de twee pokémon’ s een beetje beschermen tegen de sneeuw. Het was zo al koud genoeg toch! Hoe dan ook ze liep ferm verder. Ze wilde de trainer van de Larvitar wel vinden. Liefst zo snel mogelijk, voor dat de sneeuwstorm weer zou uitbarsten. Maar er vielen nu al weer kleine sneeuw vlokjes. Als het echt uit zou breken hadden ze een groot probleem. Maar dan ook een heel groot probleem. De sporen die ze tot nu toe volgden zouden gewist worden. Ze zouden niet meer zien waar dat ze liepen. Ze zouden misschien zelfs doodvriezen. Wat zou dat een triest einde zijn. Vooral omdat haar verhaal nog helemaal niet klaar was. Het verloren verhaal van Éstra.

Neen daar zou ze niet aan toegeven. Voor zich zelf vond ze het niet erg. Maar ze wou het Eev nog de Larvitar dat besparen. Ze stopte even met lopen. Haar hand ging naar haar riep. De pokéboll van Eev. Ze pakte het zachtjes vast. Eev leek het wel te begrijpen, hij gaf geen reactie nog probeerde hij haar tegen te houden. Hij sprong van haar schouder en ging voor haar zitten. Zijn ogen zeiden dat het goed was. Dat hij het zelf goed vond. Ze keek hem met stralende ogen aan. Ze drukte op het knopje en de rode straal kwam er uit. Eev verdween, veilig en droog in zijn pokéboll. Ze wou dat ze de andere pokémon ook kon helpen. Maar het was niet haar pokémon, dus ze kon hem ook moeilijk in één stoppen. Ze nam hem voorzichtig vast in haar armen en stopte hem half weg onder haar jas. Hij leek het eerst niet zo leuk te vinden. Maar toen hun ogen elkaar raakten deed hij niets meer om haar tegen te houden. Ze had altijd al van die indringende ogen gehad. Op één of ander manier kon ze mensen zeggen wat ze bedoelde met haar ogen. Ze geloofde dan ook dat de ogen de weg waren naar de ziel. De mond de weg naar het hart en de oren de weg naar het lichaam. Ze stapte weer verder. Er woei een verschrikkelijke wind. De sneeuw werd harder en ze kneep haar ogen tot spleetjes. Neen ze zou niet stoppen. Ze moest en zou de trainer van de Larvitar vinden. Ze was niet echt een persoon die snel opgaf en meestal stond ze op en op. Dat hadden haar pleegouders haar in het hart gelegd. Niet opgeven ook al lijkt het onmogelijk. Want jij kunt het onmogelijke waar maken. Hoe zeer ze dat ook wou geloven. Soms leek het echt alsof ze op een brug stond. Een brug die zo kon instorten en als je één verkeerde beweging maakte dan ging die brug kapot. Dan viel je in een afgrond, een afrond die je daarna weer moest beklimmen om terug boven te raken. Maar was het mogelijk terug boven te raken wanneer je viel? Wat moest je doen om dat te kunnen begrijpen? Wat moest je doen om de kracht te vinden. Ze wist het niet maar één ding wist ze wel en dat was dat de pokémon met de rode sjaal terug naar zijn trainer ging!

De sneeuwstorm ontnam haar het zicht. Ze liep steeds rechtdoor. Maar hoe hart ze ook probeerde het was niet te doen. Ze had de pokémon beschermend tegen haar aangedrukt en onder haar jas gestoken. Ze bibberde zelf een beetje, ze beet letterlijk op haar tanden. Langzaam kwamen ze vooruit. Hoe was het zo ver kunnen komen? Hoe stom kon je zijn. Ze voelde zich behoorlijk stom. Het witte bos, eerst zo prachtig en zo vriendelijk leek haar nu te willen vermoorden. De wind bracht geluiden mee dat ze niet kende. Geluiden die ze niet wilde kennen, alsof de wind tegen haar sprak, als een duivelse stem die haar van het pad weg wilde lokken. Ze viel een paar keer en elke keer werd het moeilijker om op te staan. Maar ze kon niet blijven liggen. Ergens in deze duistere gebeurtenis was er een licht die haar de hoop gaf om toch weer recht te staan. Ze begon te rennen. Haar voeten gleden en ze leek de weg te verliezen. Ze moesten ergens schuilen, ze konden hier niet blijven. Ze stopte even, met lopen en leunde tegen een boom. Het gaf wat bescherming. Haar spieren deden pijn en haar lichaam werkte tegen. Hoe dan ook hier blijven staan was geen optie. Niet voor haar, nog voor de pokémon. Langzamer ging ze verder. De sneeuw sneed in haar gezicht. Was er iemand in de buurt? Zou ze kunnen roepen. Zou er iemand haar horen. Of was ze hier alleen? Neen er moest toch iemand in de buurt zijn. Ze nam het risico niet om haar stem nu te verliezen. Met deze wind zou haar geroep vervagen. Als er iemand in de beurt was, zou die haar niet kunnen horen. Dat besluit nam ze nu. Maar voor hoe lang zou ze het kunnen volhouden? E kou kroop in haar kleren. Haar zicht was weg en waarschijnlijk was ze het pad al lang verloren. Toch probeerde ze iets te vinden. Iets dat haar kon helpen. Door de sneeuw heen, zag ze een groot donker iets. Neen ze was niet meer op het pad. Hoe angstaanjagend het ook leek te zijn. Misschien was het de enigste oplossing. Ze kwam dichter bij een grot. Was het daar veilig, zouden ze daar beschermd zitten? Het was een risico dat ze nu wel moest nemen. Met trillende benen kwam ze in de grot aan. Het was hier droog en warmer dan dat ze had gedacht. Zo bleef ze even zitten, tot haar lichaam stopte met trillen en haar gezicht weer wat kleur kreeg. Een stem werd meegevoerd met de wind. Het was vaag. Maar de pokémon die ze vast had reageerde er wel op. Hij begon te roepen. Roepen naar de stem. Van wie was het? Hoe dan ook. Om de pokémon te helpen begon ze ook te roepen. Hoe schor haar stem ook zou worden. ”Hallo… hier heen!” het leek geen nut te hebben. Maar ze hield de pokémon niet tegen. Ze had hem nog steeds vast. Zo bleven ze samen staan. hopend dat de persoon die daar rondliep hun zou horen.
Terug naar boven Ga naar beneden
Gesponsorde inhoud




unexpected adventure! Empty
BerichtOnderwerp: Re: unexpected adventure!   unexpected adventure! Empty

Terug naar boven Ga naar beneden
 

unexpected adventure!

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Terug naar boven 
Pagina 1 van 1

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
* No Limits -- ::  :: { Legume Woods-