Alan McCain
EXP : 4146
Aantal berichten : 125
Registratiedatum : 15-01-13
Trainer ID
Leeftijd: 15 ¾ Years 'ld
Occupatie: Misc
Party Pokémon:
 |  Onderwerp: Alan McCain | Misc za jan 19, 2013 1:50 pm | |
| ALAN
Volledige naam: Alan ‘Daniël’ McCain
Leeftijd: 15¾ Jaar
Geslacht: Mannelijk
Geaardheid: Hetero
Geboorteplaats: Hoenn
Trainer/Coördinator/Breeder/Misc: Misc
Theme: Die Kranke Puppe
INSIDE
Eigenschappen: Optimistisch, uniek, onhandig, eenzaam, vriendelijk.
Persoonlijkheid: Alan is een vrij optimistisch persoon. Hij ziet alles vanuit een vrij positief licht en heeft vrijwel altijd een brede glimlach op zijn gelaat. Je zult hem zelden verdrietig zien, gewoon omdat hij nare dingen wegdrukt. Waarom zou je stil blijven staan bij nare ervaringen als je nog zoveel goede kunt ervaren? Dat is de zin die ervoor zorgt dat hij gewoon verder kan lopen en dingen gemakkelijk achter zich kan laten.
Door het feit dat de jongen niet zoveel contact heeft gehad met de buitenwereld is hij sociaal niet zo goed ontwikkeld. Natuurlijk is hij wel aardig tegen vreemden, maar hij weet nooit zo goed hoe hij met ze moet omgaan. Zijn omgang met Pokémon is werkelijk fantastisch, maar bij mensen… Tja, hij is soms nogal onhandig en weet niet zo goed wanneer hij bepaalde opmerkingen voor zich moet houden; zegt gewoon alles wat er in zich opkomt, zonder ook maar rekening te houden met het feit dat hij daar wellicht iemand mee kan beledigen.
Wel voelt Alan zich van tijd tot tijd eenzaam. Zijn manier van denken is heel anders dan die van anderen, althans zo ervaart hij het. Hij heeft ook wel al snel het gevoel dat mensen hem niet begrijpen, kan zichzelf niet duidelijk maken met woorden en voelt zich daardoor beperkt. Hij houdt niet van dat gevoel, maar doet er niks aan. Daarbij is zijn kijk op dingen soms ook erg anders en dat helpt dus ook niet echt mee.
OUTSIDE
Door het feit dat de jongen vrijwel altijd binnen heeft gezeten is hij nogal bleekjes, dit gaat ook gepaard met zijn gezondheid die nog steeds niet helemaal top is. En als hij al een kleurtje krijgt is het rood, hij heeft gewoon niet zoveel pigment in zich en heeft nooit de kans gekregen om dit ook echt aan te maken.
Verder is hij niet echt gespierd, maar ook niet perse tenger. Natuurlijk zullen sommigen zijn bouw als fragiel zien, maar hijzelf vindt het vrij normaal. Gewoon slank, geen macho verre van eigenlijk. Verder is hij ook niet echt super groot, net geen 170 cm – het scheelt echt maar één centimeter. Misschien dat hij ooit nog eens een groeispurt krijgt, maar dat zit er eigenlijk niet echt in. Je hoeft maar gewoon naar zijn conditie te kijken om dat te weten.
Verder zijn zijn haren blond en zijn ogen helderblauw. Als extraatje heeft hij kuiltjes in zijn wangen als hij lacht, maar verder is er niet zoveel speciaals aan.
HISTORY
Alan is nooit helemaal gezond geweest. Al vanaf zijn geboorte bleek dat er bepaalde dingen mis waren. Zelfs voor een te vroeg geboren kind was hij te klein, te zwak en de dokters hadden niet verwacht dat hij het langer als een dag zou uithouden. Toch gebeurde er een wonder en bleef de jongen in leven. Het kostte wat tijd, maar uiteindelijk kon hij toch al de belangrijke dingen – zoals ademhalen – zelfstandig en na een lange tijd mocht hij eindelijk mee naar huis.
Het was te danken aan het feit dat zijn ouders erg rijk waren dat Alan bij ze kon blijven. Vanaf de eerste dag dat de jongen in huis kwam werden er al maatregelen genomen: alles was gevaarlijk en daarom moest hij zo goed als mogelijk afgeschermd worden voor de buitenwereld. Zo kreeg hij privéles en mocht hij enkel naar buiten in de tuin. Niet verder. Echter werd zelfs dit verboden: zijn weerstand was niet zo goed en hij werd dus snel ziek. De buitenlucht was teveel voor de kleine jongen en ook dat werd vanaf een bepaald punt als gevaarlijk gezien. Meer beperkingen.
Dagen verstreken. Deze dagen werden een week en deze weken maanden. Jaren gingen voorbij en de buitenwereld was een onbekend iets voor Alan. Het enige wat hij van de buitenwereld wist waren dingen uit boeken, of gewoon dingen die hij leerde tijdens zijn privé lessen. Ook waren er Pokémon: de Poochyena van zijn moeder en de Delcatty van zijn vader. Ondanks het feit dat tussen die twee Pokémon altijd een kat en hond conflict ontstaat konden de twee van zijn ouders het prima met elkaar vinden. Helaas was er wel één probleem: beiden Pokémon waren te hardhandig en ondanks dat de Delcatty van zijn vader al redelijk oud was kon de jongen zelfs deze niet bij benen.
Wel was het duidelijk dat de jongen erg veel van de twee Pokémon hield, maar al te graag met ze speelde. Zo leerde hij de Poochyena wat trucjes en zorgde hij er altijd voor dat de Delcatty er mooi uitzag. Echter kon hij alleen met de Pokémon bezig zijn wanneer deze buiten waren geweest en dus vermoeid door de nodige inspanning.
Na lang overleg besloten zijn ouders de jongen een Pokémon te geven voor zijn tiende verjaardag. Zo kwam Narcitic in het leven van Alan. Zijn ouders hadden lang nagedacht over welke Pokémon nou geschikt zou zijn voor de jongen, voornamelijk omdat hij dus niet zoveel kon hebben. De keuze werd al snel beperkt tot twee Pokémon: een Magikarp of een Feebas. Uit verder onderzoek bleek dat een Feebas minder nodig had dan een Magikarp en omdat de ouders van Alan ervan uitgingen dat de jongen letterlijk niks kon besloten ze dus maar voor de Feebas te gaan.
Vanaf het moment dat de jongen de Feebas zag was hij verkocht. Het maakte hem niet uit dat de Pokémon altijd als lelijk werd bestempeld, hij vond het een prachtig soort. Zo begon hij de Pokémon te verwennen, gaf hem zoveel aandacht als maar kon en natuurlijk had dit ook invloed op de Feebas. Natuurlijk kon de jongen het ook niet laten om ook echt te gaan ‘trainen’, maar dan heel vaagjes met de Pokémon van zijn ouders erbij. Het was echt hopeloos, maar Alan leek het niet eens op te merken en vond Narcitic maar geweldig.
De Pokémon leek een positief effect te hebben op de jongen, want qua gezondheid ging hij goed vooruit. Zo mocht hij ook weer naar buiten en kreeg hij steeds meer vrijheid. Alsnog waren er wel heel wat beperkingen, maar dat vond hij niet erg. Hij had Narcitic en dat was alles wat hij nodig had.
Na lang zeuren gaven zijn ouders hem eindelijk toestemming om zelf de wereld te verkennen en toch wisten de twee zijn vrijheid weer te beperken. Hij werd – simpel gezegd – gedropt op een eiland, Kikomo Island. Er waren dus grenzen, hij kon niet oneindig ver reizen. Niet dat het hem veel uitmaakte, het was al meer vrijheid dan hij had verwacht en het was die circa drie jaar van zeuren meer waard. De eerste twee jaar had hij zich nog prima thuis kunnen vermaken met Narcitic, maar er kwam toch een punt waarop je de buitenwereld in moest om meer te groeien en dat punt was aangebroken – voor Alan zijn gevoel dan.
FACTS
• Alan moet geregeld nog contact opnemen met zijn ouders zodat ze weten dat hij oké is.
• Het zou best kunnen dat zijn ouders iemand achter hem aan hebben gestuurd om hem in de gaten te houden.
• Alan heeft soms nog steeds wat problemen wat zijn gezondheid betreft.
• Fysiek is hij tot niet zoveel instaat: enkel lopen en rennen, maar hij heeft nooit leren zwemmen.
POKÉMON
TEAM:
 
Feebas ♂
Lv. 2 | Naam: Narcitic
Type: Water
Nature: Lax
Evolutie proces: 0%
Persoonlijkheid: Omdat Alan Narcitic al zijn hele leven heeft verwend is hij best verwend en heeft de Feebas best een ego gekregen. Ondanks het feit dat hij vrij weinig kan denkt hij dat hij echt geweldig is. |
BOX:
None. |
|
