OPEN

Dit kon niet kloppen. Hij moest vast een verkeerde afslag hebben genomen. Verloren keek de jongen om zich heen, wist niet zo goed wat hij moest doen. Waar was hij in godsnaam beland? Oké, hij was hier nog niet zo lang, maar hij had wel een kaart en dan zou je toch denken dat hij de weg wel zou kunnen vinden. Niet dus. Ergens was hij ook gewoon dom bezig geweest. Hij was opzoek gegaan naar iets met… Water. Niet lava. En zelfs toen hij de hitte voelde was hij nog zo dom geweest om door te gaan. Ondanks het vage gespartel van de Feebas bleef hij maar doorgaan en had zelfs gezegd: “Als we maar lang genoeg doorgaan komt er heus wel water!” Ja, ooit. Als hij bij het strand aankwam.
Het was hier gewoon te warm. Te warm voor iemand zoals hem. Het was benauwd en hij kon nauwelijks zuurstof opnemen, wat ervoor zorgde dat hij dus nu al moest hijgen. Natuurlijk had hij het ook warm, maar omdat zijn lichaam het niet gewend was, was iets zoals transpireren… Tja, het duurde altijd een tijdje voordat dat proces in werking kwam, een hele lange tijd bij hem eigenlijk. Zijn ouders hadden zelfs beweerd dat hij het niet eens kon. Nou, met deze warmte zou het hem vast wel lukken. Tenzij hij weer op tijd een weg naar beneden kon vinden.

Misschien moest hij wel over deze vulkaan… Dinges heen als hij water wilde vinden. Dan moest hij toch eerst zijn kaart weer pakken. Eerst deed hij zijn rugzak af, legde deze ergens op een veilig plekje neer zodat hij de Feebas eventjes kon neerleggen – hij moest zijn handen vrij hebben. Daarna kwam de kaart, uit zijn broekzak natuurlijk. Met een frons keek hij ernaar. Volgens de kaart had hij er nu allang – O, wacht… ‘Hallo, Alan!’ sprak hij tegen zichzelf waarna hij de kaart driehonderdzestig graden draaide, ‘Ik had de kaart verkeerd om, wat ben ik toch blind soms.’ Hij borg de kaart weer op waarna hij naar zijn Feebas keek. Een paar tellen staarde hij naar de Pokémon. ‘Sorry, ik had beter op moeten letten. Ik weet het,’ murmelde hij zachtjes, waarna hij de vis weer oppakte.
Met een hand reikte hij naar zijn rugzak, maar deze werd voor zijn neus weg gesnaaid. ‘Hey!’ kwam er verontwaardig over zijn lippen als reactie waarna hij opkeek. Met een uitdagende blik keek de wilde Pokémon hem aan. Een Growlithe… Dit was best vreemd gedrag, van wat hij wist van dat soort Pokémon dan. Meestal waren ze gewoon erg territoriaal ingesteld, hoewel: de Growlithe kon de rugzak als zijn eigendom hebben bestempeld omdat het op zijn territorium lag, maar hoorde hij dan niet gewoon te blaffen te grommen naar hem? Een geval apart dus. En het was duidelijk dat dit geval wilde spelen, maar dan had hij toch echt de verkeerde persoon uitgekozen.

‘Ehm… Ik snap dat je wilt spelen, maar ik moet je teleurstellen. In een gebied zoals dit en met mijn conditie gaat dat niet echt werken,’ grijnsde hij. De Growlithe bleef hem gewoon aankijken, alsof die begreep wat hij nou precies bedoelde. Spelen was spelen, punt uit. Twijfelend zette Alan een stap naar de Pokémon toe, maar deze zette gelijk twee stappen achteruit. Die zou zich dus niet zo snel gewonnen geven. Ach, een stukje rennen kon geen kwaad, toch? Een ander plan kon hij zo snel niet verzinnen: dus zette hij de achtervolging in. Hij zou geen Alan heten of hij struikelde al na een paar meter. De Feebas vloog gewoon uit zijn handen. Hij wilde schreeuwen, maar kon enkel geschrokken één keer naar ademhappen en zijn klap opvangen met zijn handen. Eerst was er een stilte: waarna een hoge blaf en daarna een nog hoger piepje volgde. Langzaam keek hij op, waarna hij snel overeind kwam en naar de Pokémon toerende.
De Growlithe lag daar maar, had de klap opgevangen van Narcitic zonder dit te willen. Nou lag Narcitic er niet echt levendiger bij, maar oké. Eerst pakte hij voorzichtig zijn rugzak en hing die weer om zijn schouders. Daarna pakte hij Narcitic op. ‘Gaat het, Narci?’ De Feebas bewoog zijn staart eenmaal en dat was het. En duidelijk betekende dat dus dat het ging. De blik van de jongen dwaalde af naar de hondachtige Pokémon die daar maar lag. Hij rijkte er een hand naar uit, om hem vervolgens ook echt aan te raken. Een stugge, maar ergens toch ook weer zachte vacht. Het beestje was overduidelijk uitgeschakeld. Een schuldige blik kwam op het gelaat van de jongen. Hij had hem echt geen pijn willen doen, het was per ongelijk gegaan. Hij schudde de Pokémon een beetje, maar deze verroerde zich nog steeds niet. Wat moest hij nu doen?

OOC:: Kan iemand eventjes tegen Alan zeggen dat hij een Pokéball tegen de kop van die Growlithe moet duwen :} ?

Hij was nooit echt atletisch geweest, maar hij had het zowaar voor elkaar gekregen om een hopeloze Pokémon neer te gooien met een Feebas. Nou was het een ongelukje geweest en had hij er niet echt op gepland. Niet eens op de verschijning van de Growlithe, dus laat staan dit alles. Als de hond hem met rust had gelaten, dan was er vast niks gebeurt. En ook niet als hij alleen maar had gegromd, maar hij had zo nodig zijn rugzak moeten pakken. En zonder rugzak kon hij moeilijk verder, want daar zat namelijk alles in. En als hij nu al zijn ouders moest gaan bellen om hulp… Dan zou hij voorgoed opgesloten worden in het huis, terug naar de Hoenn regio. En daar had hij dus geen zin in.
Ondanks dat hij veel onderwezen was vroeger, leek het alsof er maar weinig was blijven hangen van alles. Natuurlijk wel de basis van alles, maar erg veel over Pokémon niet echt. Wel over de elementen natuurlijk, maar er was hem nooit iets verteld over het vangen van Pokémon. De gevechten, contests… Wel het hele verhaal over Breeders, want als er een ding was wat wel zou mogen van zijn ouders – zonder tegenstribbeling van hun kant dan – was het het Breederschap. Alan daarin tegen wist het nog helemaal niet, hij wilde gewoon de wereld verkennen en dat was het. Niet meer en niet minder.

En natuurlijk voelde hij zich weer schuldig over wat hij had gedaan bij de Growlithe. Het beestje had alleen maar willen spelen en als reactie had hij een Feebas tegen zijn kop opgegooid. Nou, lekker aardig. Hij wist niet echt wat hij moest doen, maar het was duidelijk dat hij de Pokémon had pijn gedaan. Wat kon hij doen om hem weer op de been te helpen? Een Pokécenter… Daar zouden ze vast wel weten wat ze met hem aan moesten. Echter was er één klein probleem: hij had Narcitic al in zijn handen en als hij de vis in een Pokéball zou stoppen… Dat zou hem nooit vergeven worden.
Misschien kon hij de vis onder zijn ene arm doen en de hond onder de ander en dan – wie hield hij voor de gek? Dat zou hijzelf niet eens overleven, gewoon door de hitte hier en omdat hij… Nou ja, hij was nou eenmaal geen macho. Wat moest hij dan doen? Hij kon de Growlithe hier moeilijk achterlaten, toch? Of waren wilde Pokémon dat gewend? Hij wist het niet en ergens durfde hij het risico niet te nemen, het was immers zijn schuld dat de hond er nu zo bij lag. De arme ziel.

Een stem trok zijn aandacht, zorgde ervoor dat hij opkeek. Of hij verbeeldde zich dit door de warmte, of er stond een onzichtbaar iemand ergens, of… Ehm… Iets anders. Er volgde een soort van commando waardoor hij fronste, daarna zag hij pas iets dat duidde op iemand die de eigenares van de stem. Een meisje, die zich een soort van verstopte achter een steen. Ze wilde dat hij de Pokémon ving. Nou, het zou wel een antwoord zijn op zijn hele first world problem.
Eerst eventjes zekerstellen dat de Growlithe echt niet meer verder kon. Opnieuw schudde hij het beestje zachtjes, maar er kwam nog steeds geen reactie. Of ja, niet van de Growlithe, maar wel van het meisje. Maar wat nou als de Growlithe uit de Pokéball zou komen en dan inderdaad boos zou worden? Dan had hij een groot probleem. Ach, het was het proberen waard: als het zou lukken zou hij de Pokémon gelijk mee kunnen nemen naar het Pokécenter.

Aarzelend haalde hij een Pokéball uit zijn rugzak, ietwat onhandig, maar hij had er uiteindelijk wel eentje in zijn handen. Eerst groter maken en dan – Wilde hij dit wel? De Growlithe zijn vrijheid afnemen? Hij wist heel goed hoe het voelde om niet vrij te zijn, Narcitic voelde zich vrij en wist ook niet beter dan dit leven. Niet aandenken nu, eerst zorgen dat de Growlithe weer erboven komt en dan zou hij wel verder zien. Met een trillende hand bracht hij de Pokéball naar de Pokémon toe, om hem er zachtjes mee aan te raken. Langzaam opende de bal zich en veranderde de Growlithe in een lichtroos iets om daarna opgezogen te worden in de bal, die zich vervolgens sloot om enkel nog een rood knipperend lichtje te delen: nu kon hij enkel wachten en hopen dat de Pokémon meewerkte. Hij deed het weliswaar voor zijn bestwil, niet zijn eigen.

Het rode lampje van de Pokéball knipperde een paar keer, maar doofde hierna zonder problemen. Je hebt een Growlithe [level 3] gevangen!

Hij had gespannen afgewacht terwijl hij op zijn onderlip beet, maar uiteindelijk besloot de Growlithe mee te werken. Een zucht, als teken van zijn opluchting, kwam over zijn lippen waarna hij recht ging staan. 'Dank je,' fluisterde hij zachtjes waarna hij de Pokéball opborg in zijn tas en zijn andere arm nu ook om de vis sloeg.
O ja, dat meisje. Hij draaide zich een kwartslag. 'De kust is... Veilig. Denk ik,' sprak hij met een frons op zijn gelaat, wist niet precies wat hij ervan moest vinden. Ze had eruit gezien alsof ze zich verstopte voor iets, alsof ze bang was dat iets of iemand haar iets zou doen.

OOC;; Oké, ga je gang ~

Een bescheiden glimlach sierde zijn mond terwijl hij naar de Pokéball keek. Nee, hij had niet echt een victorie gevoel; waarom zou hij? Hij was meer blij om het feit dat de Growlithe mee had gewerkt, had ergens het gevoel dat de Pokémon hem vertrouwde. Oké, misschien was hij wel gewoon knock-out gegooid… Per ongelijk, maar hij ervoer het als volgt en daar zou hij bij blijven. Natuurlijk zou er later wel het probleem komen van wat hij nou precies met de hond moest doen, momenteel was hij gewoon blij dat hij zeker wist dat alles goed ging komen momenteel. Hij moest gewoon een Pokécenter vinden en dan zou alles weer oké zijn. Kon hij ook gelijk kijken of Narcitic geen hersenschudding had gekregen door die worp, want dat kon je aan de buitenkant nooit echt zien. En dan al helemaal niet bij een Pokémon zoals een Feebas.

Hij werd hardhandig uit zijn gedachtes getrokken wanneer iets zijn schouder aanraakte, schrok zich echt kapot. En het was ook duidelijk dat hij was geschrokken: keek de ander met grote ogen aan en de manier waarop hij van houding was veranderd – een stap bij haar weg en volledig naar haar toegedraaid – was abnormaal snel. Een reactie is sneller dan een eigen handeling, meestal dan. En dit was overduidelijk een schrikreactie van zijn kant tegenover het vreemde meisje, dat hij niet eens had zien of horen aankomen.
Hij kon het niet laten om te fronsen. ‘Hoe weet jij nou -…’ Ho, stop. Geen bijdehandje gaan spelen, laat het kind. Hij had het bijna hardop tegen zichzelf gezegd, hij was nou eenmaal een apart iemand. En dan al helemaal als het op sociaal contact aankwam, dan was het meestal gewoon… Awkward. Om het maar zachtjes uit te drukken.

Nadat Alan eindelijk eens een beetje gekalmeerd was na zijn schrikervaring borg hij de Pokéball op en richtte zijn aandacht op het andere meisje. Deze kwam tevoorschijn nadat hij haar had gemeld dat de kust veilig was, volgens hem. Echter was dit niet zo: het meisje zelf was gevaarlijk, die conclusie trok hij simpelweg uit haar eerste opmerking tegen de… Nieuweling in de situatie. Nogal verloren keek hij eventjes naar het meisje met de paarse haren en toen weer naar die met de roze haren. Oké, bizarre haarkleuren… Maar hij zou er zijn mond wel overhouden, twee boze meisjes die tegen hem uit zouden vallen was hem iets teveel.
Een ietwat nerveuze grijns kwam op zijn gelaat bij het horen van de volgende woorden die het meisje sprak. Het was niet een heel duidelijk compliment, maar zo zag hij het wel. Veel complimenten kreeg hij niet in zijn leven, gewoon omdat hij onhandig was en werkelijk niks kon. Daarbij had hij ook nog eens een Feebas die nou ook weer niet superveel kon – in zijn ogen wel en moest hij enkel wat meer geduld hebben, maar dat terzijde. De waarheid was: een Feebas lag gewoon stil op de grond en kon verder niks, wel in het water, maar hier was nergens een druppel water te bekennen.

Pardon, maar wat zei ze nou dat Narcitic was in vergelijking met een Feebas? Beledigde ze -
O, er was iets anders. Iets waardoor hij alweer met grote ogen zich een kwartslag draaide zodat hij haar blik kon volgen. Nee, hij was niet goed in multitasking en had dus echt geen idee wat het paarsharige meisje ondertussen aan het doen was. ‘WACHT,’ riep hij met een hese stem, wist precies wat ze van plan was – maar hij was natuurlijk weer eens te laat en het commando was al over haar lippen gekomen. Niet goed.
Alles leek in slow motion te gaan, alsof hij gewoon niet instaat was zijn hoofd sneller te draaien zodat hij de aanval goed kon volgen. Knipperde eenmaal met zijn ogen terwijl hij de straal volgde, wilde op de Growlithe – die stiekem een Zorua was – afrennen, maar stond vastgenageld aan de grond. Met zijn Feebas in zijn armen, die hij krampachtig vasthield en voor de rest deed hij niks. Helemaal niks, want dat ging dus niet.

OOC; Hij is een beetje kort, maar ik heb niet echt veel te doen. Vind ik. Harhar.

Hij zag er echt uit alsof hij net een spook had gezien, of had gezien hoe een auto op hem afkwam maar nog net op tijd kon afremmen. Zoals een hert – een Deerling dan – die dan met grote ogen keek naar de twee lichten van de auto en zich niet meer verroerde. Waarom de beesten het altijd deden wist hij eigenlijk niet, maar hij deed nu precies hetzelfde. Of ja, zijn houding was precies hetzelfde. Verstijfd, grote ogen en zijn mond die gewoon een rechte streep was en meer niet. Geen vage actie om naar adem te happen. Ook deed hij geen poging om iets weg te duwen, gewoon omdat het niet ging. Het leek net alsof alles op slot zat. Een error of zo, in zijn brein. Waardoor hij niks meer kon doen.

Alles ging gewoon een beetje voorbij. De Growlithe, die dus blijkbaar Breeze heette, werd opgedragen om de aanval te ontwijken. Dit lukte ook gedeeltelijk. Waarschijnlijk was Alan zijn opluchting het grootst, terwijl het niet eens zijn Pokémon was, maar zo zat hij nou eenmaal in elkaar. Gaf teveel om de dingen om hem heen, dan om zichzelf. Zo zou het ook een wonder zijn als hij zelfstandig – of ja, dan met de hulp van een Pokémon – gericht iets zou uitschakelen om het te vangen bijvoorbeeld. Hij was meer het type dat altijd zou gaan van: “kunnen we er niet overpraten?” En meestal was het antwoord dan nee en kon hij ergens hij maar gewoon machteloos toekijken hoe er alsnog geweld werd gebruikt. Nee, hij was er niet fel op tegen: maar hij vermeed het zoveel als mogelijk.
Een frons verscheen op de jongen zijn gelaat bij het horen van het paarsharige meisje haar woorden. De manier waarop ze tegen haar Pokémon sprak, hij wist niet zo goed wat hij ervan moest vinden. Niet dat hij echt zijn Feebas overspoelde met complimentjes, maar hij sprak er wel altijd op een vrij beleefde manier tegen. Met woorden zoals alsjeblieft enzovoorts. Niet dat hij ooit een echte reactie terug zou krijgen, het was maar een vis per slot van rekening.
Hij knipperde tweemaal met zijn ogen bij het zien van de verandering van de Zorua. Het was dus… Geen Growlithe? Hij bleef nog steeds naar de vos kijken, zelfs wanneer het meisje indirect vroeg naar zijn naam, zelfs het geschreeuw van het andere meisje had er niet voor gezorgd dat hij wegkeek. En natuurlijk ook naar die van de ander. Ergens had hij nog steeds een glim van angst in zijn ogen, moest nog een beetje bedaren. Want hij zou geen Alan heten of hij zou niet voor minstens vijftien minuten lang zo blijven.

Met een ruk keek hij op wanneer er echt iets alleen naar hem gericht werd gesproken. Een vage grijns kwam op zijn gezicht. ‘Ik… Eh… Ik was niet bang hoor, dus… Die informatie maakt mij niks uit.’ Oké, vage actie om stoer over te komen. Goed bezig Alan, je bent een eerste klas macho at the moment. Niet dus. Hij was en bleef een jongen en hij had een leeftijd waarbij hij toch wel het verlangen had om stoer te zijn. Dat stereo type te zijn, niet perse die foute jongen maar die jongen die wel alles durfde en zo. Het was ingewikkeld.
‘Alan is de naam en dit is Narcitic,’ zijn blik ging naar beneden, gericht op de Feebas, ‘O ja en ook -’ Hij kapte zijn zin af, waarna hij opkeek. ‘Hallo, Alan!’ – een trekje van hemzelf, wat hij over had genomen van een serie waarin een van de personages het ook altijd deed, dat hij altijd uitoefende wanneer hij iets was vergeten of iets dat zo voor de hand liggend was maar hij toch zo blind was om het te zien – ‘Ik moet naar het Pokécenter. Ik heb die Growlithe gevangen zodat ik hem daarnaartoe kan brengen zodat ze hem daar kunnen oplappen.’ Kortom: hij had geen tijd voor een theekransje, wat er op het moment dit in zat. ‘Gezien het feit dat ik niet kan kaartlezen… Weet een van jullie misschien waar het dichtstbijzijnde Pokécenter is?’ Met grote vragende puppy ogen keek hij naar de twee, ook weer zo’n typisch iets aan hem.

OOC; Herpaderp. Ik kon niet zoveel ~

Natuurlijk maakte hij zich zorgen. Hij wist niet hoelang hij het nog uit ging houden hier, maar het zat er wel dik in dat hij ooit nog eens om ging vallen. Zijn lichaam was het gewoon niet gewend en het was beter als hij dingen langzaam opbouwde en nu was hij zo koppig geweest om gewoon door te gaan en kon hij moeilijk teruggaan want… Tja, dat was op het moment erg onbeleefd. En hij had er nu ook weer niet zo’n zin in om zichzelf te excuseren vanwege het feit dat het hem iets teveel was hier. Hij had het er liever niet over, over al zijn… Beperkingen. Net zoals ieder ander wilde hij erbij horen en als hij het tegen iemand zou zeggen zouden ze hem nooit meer normaal behandelen, dat wist hij gewoon zeker.
Dan was er ook nog Narcitic. Het was een water Pokémon, momenteel een vis op het droge en deze hitte kon ook niet goed voor hem zijn. Dat zou gewoon vreemd zijn, of Narcitic moest stiekem ook een Zorua zijn – maar dat leek hem stug. Vooral omdat hij al jaren voor de vis had gezorgd, dus als hij dan een andere Pokémon bleek te zijn was dat allang boven water gekomen. Kortom: Narcitic was gewoon een vis en beiden zou het niet lang duren of ze zouden omvallen. De enige die momenteel enige weerstand kon bieden in dit gebied was de Growlithe, maar die moest naar een Pokécenter. Dus dat ging hem ook niet worden.

Een frons kwam op zijn gelaat wanneer hij de handelingen bekeek van het paarsharige meisje – waar hij de naam nog niet van wist. IJsklontjes?... Hoe deed ze dat? Het was hier veel te warm voor dat soort dingen om niet te smelten. Was het magie of zo? Beheerste het meisje over magie? Dat zou wel gaaf zijn, niet dat hijzelf er veel van afwist, maar hij wist wel dat het hem fascineerde. Gewoon omdat die mensen de natuurwetten altijd leken te overtreden en dat was gewoon… Ondenkbaar. Voornamelijk omdat het niet voor niets wetten waren.
‘Dank je, maar…’ Hij aarzelde eventjes, pakte het toen aan het legde het op de Feebas, ‘Ik denk niet echt dat een Growlithe afgekoeld moet worden, omdat het een vuur Pokémon is. Maar Narcitic kan het wel gebruiken.’ Daarbij zat de Growlithe ook veilig in de Pokéball, daar hield hij het vast nog wel uit. Maar hoe eerder hij alles rechtzette hoe beter. Daarbij was hij ook gewoon bang dat hij dingen zou vergeten.

Eerst keek hij naar Bonnie, maar na haar mogelijke bijnaam voor de ander richtte hij zijn blik ook op het paarsharige meisje. Een vragende blik, met grote ogen keek hij naar haar. Alsof hij Bonnie haar indirecte vraag kracht bij wilde geven. Nou had hij ergens ook geleerd dat vrij weinig mensen geen antwoord gaven als hij zo keek, waarom wist hij niet… Maar ze deden het vrijwel altijd. Ja, hij was echt het soort vreemde type dat ging kijken wat de reacties waren van mensen op verscheidene gezichtsuitdrukkingen. Hij had immers vroeger niks beters te doen.
Hij richtte zijn aandacht weer op Bonnie en keek haar met een hoopvolle glimlach aan. ‘Echt waar? Wil je dat voor me doen?’ Dolblij kind dat hij was, net een kleuter die een lolly kreeg van iemand. ‘Natuurlijk zou ik het fijn vinden als je me ernaar toe bracht, maar… Ik wil niet in de weglopen en misschien moet jijzelf wel de hele andere kant op. Ik wil niet dat…’ Hij keek weg, wist niet zo goed wat hij eigenlijk wilde zeggen, maar hij wilde gewoon niet dat hij haar helemaal van haar doel af zou halen. Stel ze zou er eentje hebben.

OOC; Blegh, hij is flut :l

Everybody’s starry-eyed, and nobody knows

Ze had een soort van medelijden met het jochie. Ja, zo noemde ze hem, ondanks dat hij langer was dan zij. Het was Bonnie wel duidelijk dat hij het minst van leven in het algemeen wist, zo klunzig als hij met zijn Feebas omging. Waarom zat dat beest niet in een Pokéball? Mount Torrid was, zelfs al was er een sneeuwstorm overal op het eiland, te warm en te droog voor een waterpokémon. Zeker als het een vis was, zoals Alan’s geval. En dan de actie met de Growlithe. Het was haar nog steeds een raadsel hoe hij dat beest KO had gekregen, maar dat hij er ook nog mee ging klunzen en niet meteen ving, dat was het grootste raadsel van allemaal. Had hij überhaupt school wel afgemaakt? Pokémon vangen was like… Basisschool kennis. Hell, zelfs jongere kinderen wisten hoe het moest. Alsof die blonde nooit had geleerd hoe je met Pokémon in het wild moet omgaan.

Alan reageerde alsof hij haar niet geloofde. It pissed her off. Natuurlijk meende ze het, anders zou ze haar adem er toch niet aan verspillen? Misschien was ze dan toch iets te agressief overgekomen. Voorzichtig grijnsde ze naar Alan, maar ze ruïneerde een mogelijk kwetsbare indruk met haar antwoord. ‘Tuurlijk. No way dat ik hier in mijn eentje wegga, ik wil niet nog zo’n engerd tegenkomen.’ Ze doelde op de Growlithe – of eigenlijk op vuurpokémon in het algemeen, maar dat hoefde hij niet te weten. Al vanaf het moment dat ze tot de conclusie was gekomen dat ze echt verdwaald was, had ze haar hart in haar keel kunnen voelen bonzen. Ze was nerveus, bang om een vuurtype tegen te komen, bang om haar herinneringen te herleven. Onbewust greep ze naar haar linker arm, waar onder haar mouw de brandlittekens nog steeds lelijk zichtbaar waren. Nee. Ze ging niet alleen terug. In geen honderd jaar.

‘Zeg, we kunnen maar beter gaan.’ merkte ze na een stilte op, haar hoofd naar de lucht gericht. Dikke wolken pakten zich samen boven hun hoofden. Het idee dat het ging sneeuwen op weg naar de stad stond Bonnie niet aan, aangezien ze dan enorm vertraagd zouden worden. En het was al een flinke wandeling – anderhalf à twee uur. Ze draaide zich even naar de paarsharige Ijsklont toe en tikte tegen een denkbeeldige hoed. ‘We moeten er echt vandoor, sorry.’ Daarna greep ze – vrij ruw - Alan’s pols en trok hem mee, het pad naar beneden op.

Herpderp. Komt een vervolg op @ Pokécenter~

Hij wist niet zo goed wat hij van de twee moesten vinden. Nou waren het ook meisjes en wist hij bar weinig over meisjes. Eigenlijk gewoon over mensen in het algemeen. Zo kon hij de humor achter dat hele Zorua transformatie ding ook niet vinden, snapte het gewoon niet. Maar Bonnie snapte het ook niet, dus misschien lag dat niet helemaal aan hem. Hoewel hij haar heftige reactie dan ook weer niet snapte, wat was er nou zo eng aan een Growlithe? Hij wist het niet. Ja, ze konden bijten; maar dat kon iedere Pokémon. Misschien was ze ook wel bang voor iedere Pokémon, behalve… Charles dan.
Volgens konden ook bijten, toch? Ja. Maar ze hadden geen tanden, hoewel hij snavels ergens wel vergeleek met scharen. Dus die waren waarschijnlijk ook behoorlijk scherp. Alhoewel: besjes maakten ze nooit kapot, maar misschien waren ze dan wel heel erg voorzichtig. Hij wist het niet, maar ergens wilde hij een verklaring hebben. Hoewel… Ze was niet bang voor de Zorua, noch zijn Feebas. Hoewel mensen ook niet echt snel bang werden door de vis, het was maar een… Vis. Echter kon een Feebas niet echt bijten, maar een Zorua wel. Dus zijn conclusie was alsnog niet goed, jammer.

Niet nog zo’n engerd tegenkomen? Had ze dan werkelijk zoveel tegen de Pokémon? Misschien hield ze gewoon niet van honden en was ze meer een kattenpersoon, hij wist het niet. Hij was beiden, dankzij de Pokémon van zijn ouders. Hetgeen wat hij het minst snapte was… De logica. Die Growlithe die hij nu een soort van had gevangen was op hem afgekomen, niet op haar. Dus dan zou hij het toch alleen maar aantrekken en ervoor zorgen dat ze ze juist tegen zou komen? En alsof hij instaat zou zijn om een Pokémon weg te jagen, of gewoon iets in het algemeen. Zelfs een Magikarp zou hem niet vrezen en Narcitic… Die was te lui om een vin ernaar uit te steken.

Alan volgde de blik van het roosharige meisje wanneer ze zei dat ze beter konden gaan. ‘Je hebt gelijk,’ stemde hij zachtjes in. Er zat sneeuw in de lucht. De laatste tijd sneeuwde het best veel en dan was het ook nog eens sneeuw die echt bleef liggen. En dan geen poedersneeuw, waar je je gemakkelijk een weg door kon banen, maar echt gewoon dikke sneeuw. Waar je goede sneeuwballen van kon maken, niet dat hij dat kon… Maar hij kon vrij weinig wat dat betreft.
Hij was nog steeds naar de lucht aan het staren toen iets zijn pols vast pakte en hem meetrok. Geschrokken hapte hij een maal naar adem en keek gelijk naar degene die hem meetrok. Bonnie. Ze had echt haast. ‘Maar – Maar,’ kwam er met moeite over zijn lippen, wist niet zo goed wat hij moest doen. Snel richtte hij zijn blik weer op het meisje waarvan hij de naam nog steeds niet wist. ‘Doei, het was l- ,’ verder kwam hij niet, want hij struikelde weer bijna en moest zichzelf weer eventjes herstellen en tegen de tijd dat hij zij zin wilde afmaken was het al te laat.

OOC; Part 1 in topic 2 komt er zo snel mogelijk aan x')