IndexMapLaatste afbeeldingenZoekenRegistrerenInloggen

Deel
 

 The Climb

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Ga naar beneden 
AuteurBericht
Taylor Carter
Creative Thinking
Taylor Carter

EXP : 4162
Aantal berichten : 70
Registratiedatum : 12-01-13
Leeftijd : 209

Trainer ID
Leeftijd: 12 years~
Occupatie: Misc
Party Pokémon:

The Climb Empty
BerichtOnderwerp: The Climb   The Climb Emptyvr jan 18, 2013 5:33 am

Enrique staarde niet-begrijpend naar zijn trainer. Was ze soms gek geworden? Zonder te weten waar de twee naartoe gingen, had hij de blondine gevolgd en waren ze uitgekomen bij één of andere vulkaan. Vervolgens had ze uitgeroepen dat ze deze wilde beklimmen. Waarom? Dat wist ze waarschijnlijk zelf niet eens. Taylor had zo haar momenten, maar om zo iets verschrikkelijk willekeurigs als dit te doen, ging zowel hem als haar te boven. Toch kon hij niks anders doen dan haar volgens. Zij was zijn meester en dus ook de baas over hem. Als hij niet deed wat zij van hem vroeg of verwachtte… Hij wilde niet eens weten wat er dan ging gebeuren. Waarschijnlijk nog iets ergers dan een bloedhete vulkaan. “C’mon, scaredy cat! We love adventure!” kraamde het meisje uit. De Magnemite deed zijn best om haar woorden te negeren, maar kon niks anders doen dan enkel zijn hoofd mentaal schudden bij de opmerking die ze maakte. In zijn geval schudde hij zijn hele lijf. “Besides, this place it pretty warm. And I dunno if you noticed, but I don’t really wear the warmest clothes,” redeneerde ze. Oké, daar had ze inderdaad een punt. Enrique wist dat rondlopen in iets met korte mouwen en een jurkje niet al te best was in hartje winter. Zelfs al voelde hij zelf niks van de kou.

Toch wilde hij nog steeds niet de vulkaan op. Als het hier al zo heet aanvoelde, terwijl ze nog niet eens halverwege waren, hoe warm was het daar boven dan wel niet? De angst om deels, al niet helemaal, te smelten welde opeens in hem op. Had Taylor dat überhaupt wel door? Misschien had ze dat wel gepland. Misschien wilde ze wel van hem af. Hem uit de weg ruimen. De Magnemite stopte abrupt. Taylor liep door. Slechts enkele meters verderop merkte ze dat haar pokémon haar niet meer volgde en draaide ze zich om. “What are you doing?” vroeg ze. Er was geen enkel spoor van irritatie, maar Enrique voelde nog meer angst opkomen. “… You want a break, right?” Enrique keek verbaasd op. Wilde ze werkelijk doen wat hij wilde? Dacht ze nou echt aan zijn welzijn? In alle eerlijkheid had hij geen pauze nodig. Het enige wat hij dag in, dag uit deed was rondzweven. Hij had geen voeten die pijn deden als hij er te lang op stond. Hij had geen benen die vermoeid raakte als hij te lang liep. Toch ging Taylor op een dichtstbijzijnde, uitstekende steen zitten en keek hem afwachtend aan. Enrique zweefde op haar af en keek haar verbaasd aan. “What?” mompelde ze tegen hem toen ze zijn blik ving. “I do care, y’know?” Als de Magnemite een mond had, zou hij nu glimlachen.

Een stilte viel over de twee, waar Enrique aanzienlijk van genoot. Het was geen stilte waarbij je je vreemd voelde, maar waar iemand zich eerder prettig in zou voelen. Taylor sprak geen woord meer nadat ze dat tegen haar pokémon had gezegd, maar niet omdat ze zich schaamde. Ook zij leek van de stilte te genieten. Ondanks haar hyperactieve aard, kon ze wel een stil meisje zijn. Normaal gesproken haatte ze het als ze stil werd. Het was zo… Saai. Ze had geen sentimentele rede ervoor, zoals dat ze het haatte omdat ze dan herinnerd werd aan pijnlijke dingen. Nee, zij was gewoon iemand die zich snel verveelde. De stilte werd na een aantal minuten verbroken door het geschuifel van een aantal stenen, gevolgd door een paniekerige… Gil? Taylor wist niet hoe ze het moest noemen. Al snel kwam de eigenaar van de gil tevoorschijn. Het was een Growlithe. Deze leek hen in eerste instantie niet te hebben opgemerkt, maar toen ze uiteindelijk haar ogen op de twee had laten vallen, sprong ze angstig achteruit en opende haar bek, waar niet veel later een hoop kleine vlammetjes uit verscheen. Taylor, die zichzelf niet kon helpen, keek bewonderend naar de vlammen. Ze bewoog zich geen millimeter van haar plek, waardoor de aanval van de Growlithe haar dreigde te raken. Het was Enrique die haar met zijn Thundershock redde en de aanval tegenhield.

“That… Was… AWESOME!” Taylor sprong op van haar zitplek en keek de Growlithe afwachtend aan. Deze leek eerder te schrikken van haar reactie en verstijfde. De blondine wees met priemende vinger naar de pokémon. “Do it again!” Geen reactie. Taylor fronste, hield bedenkelijk haar wijsvinger tegen haar onderlip en dacht na. Een geniaal idee viel haar toen in. Ze ging de Growlithe vangen. “Enrique! Change of plans! This one is gonna be our new member!” legde ze de pokémon in het kort uit. De Magnemite leek verbaasd, werd toen bang omdat hij dacht dat ze hem ging vervangen en dacht toen terug aan Taylors woorden. “I do care”. Misschien wilde ze de pokémon wel voor meer gezelschap. Enrique knikte naar zijn trainer en betrad het denkbeeldige strijdveld niet veel later. Hij was nog zwak en had ook niet veel aandacht besteed aan zijn training. Niet dat zijn trainer dat deed, maar dat maakte niet uit. Misschien ging dit nog wel lukken. “Use your Thundershock again!” De pokémon gehoorzaamde, laadde elektriciteit op en liet die de vrije loop. Zijn aanval was raak, maar de Growlithe gaf zich nog lang niet gewoon. Ook zij zette de aanval weer in. Het was weer een Ember. Enrique ontweek de meeste vlammetjes die overal en nergens op gericht waren, maar enkelen kon hij niet ontwijken. Toch gaf ook hij nog niet op. “Metal Sound!” Hoewel ze beide niet echt vechtersbazen waren, wist Taylor de aanvallen van haar partner wel. Roland had het haar uitgelegd en ze had aandachtig naar de man geluisterd. De Magnemite in kwestie bibberde toen van angst, niet wetend wat hem te wachten stond. Enrique produceerde een vreselijk geluid. Zelf had hij er geen last van, maar de blondine en zijn tegenstander leken dat wel te hebben. Taylor bedekte haar oren, maar hield haar blik nog steeds op de twee pokémon gericht. De Growlithe scheen te afgeleid te zijn. “Tackle!” droeg Taylor hem vervolgens op. Enrique liet er geen gras over groeien en ging regelrecht op zijn tegenstander af. Deze was te druk met bijkomen om hem te kunnen ontwijken en viel om toen het contact gemaakt werd. Toch kreeg ze het voor elkaar om de Magnemite terug te pakken met haar Bite. Enrique deed verwilderd een poging om los te komen, maar dat scheen hem niet te lukken. “Don’t panic! Use your Thundershock to finish it!” riep de blondine zijn kant op. Enrique gehoorzaamde en liet opnieuw elektriciteit zijn lijf uitstromen.

De Growlithe liet hem los en Enrique zweefde dankbaar bij haar vandaan. Taylor had inmiddels al een pokéball tevoorschijn gehaald en gooide hem richting de hondachtige pokémon. Toen de ball contact maakte met het kleine lijf van de pokémon, klikte hij open en zoog haar in een rode straal naar binnen. Gespannen keken zowel mens als pokémon naar de wiebelende pokéball.

De pokéball schudt enkele keren heen en weer, maar breekt dan helaas weer open.

Zowel Taylor als Enrique keken verbouwereerd naar de Growlithe die uit de pokéball ontsnapte. Stik, poging mislukt. De blondine gaf echter nog niet op en probeerde een nieuwe strategie te verzinnen. In de tussentijd moest de Magnemite zijn best doen om opnieuw een Ember te ontwijken. Dit mislukte hem grandioos, waarna hij uitgeput wat naar beneden zakte. Toch gaf ook hij het nog niet op. Hij zou niet alleen zijn trainer teleurstellen, maar ook nog bevestigen dat hij geen nut had. En hoezeer hij eigenlijk ook achtergelaten wilde worden vanwege zijn angst voor Taylor, wilde hij haar niet teleurstellen. En hij wilde zichzelf en haar bewijzen dat hij wel wat kon. “Tackle it again!” droeg de blondine hem op. Enrique probeerde genoeg energie bij elkaar te rapen om zich op de Growlithe te storten. Deze hield hem nauwlettend in de gaten en ontweek zijn Tackle daarom ook met gemak. “Damn it,” siste het meisje tussen haar tanden door. Ze moest en zou de Growlithe vangen, al was het alleen maar omdat het een vuursoort was en die haar wat meer kon entertainen dan Enrique. “Use your Thundershock again!” Het nadeel aan een niet al te grote moveset te hebben, was dat hij vast zat aan slechts enkele aanvallen. Hij bezat maar twee echte aanvallen en eentje om zijn tegenstander af te leiden. De Magnemite ontlaadde voor de zoveelste keer zijn elektriciteit. Als dit voorbij was, had hij echt een pauze nodig. Deze keer was zijn aanval raak en het had ook nog eens effect op zijn tegenstander. Waar hij, net als Taylor, op gehoopt had, gebeurde. Na de derde Thundershock was de Growlithe dan eindelijk verlamd. Dit gaf Taylor een betere kans om de pokémon te vangen. En dat deed ze ook. Met een nieuwe pokéball in de hand stond ze klaar om hem te gooien. Voor de tweede keer werd de Growlithe opgezogen in een rode straal en verdween in het kleine apparaatje. “If this isn’t working, then I know what I need to do,” mompelde ze, doelend op de pokéball. Dan moest ze het apparaatje maar proberen aan te passen. Iets wat haar toch niet ging lukken.

Aan het schudden van de Pokeball is te zien dat de Growlithe nog niet klaar is met dit gevecht. De verlamming is haar echter te veel, en een 'pling' geluid is te horen.
Gefeliciteerd, je hebt een Growlithe (level 7) gevangen!


Taylor staarde als verlamd naar de pokéball die stil bleef liggen. Het was haar gelukt. Ze had haar eerste pokémon gevangen! Luid joelend liep ze naar Enrique, die enkel opgelucht uit zijn oog keek. Als hij een mond had, had hij ook nog opgelucht gezucht. Het meisje sloeg met haar vlakke hand tegen de metalen bol met magneten aan. “Het is ons gelukt! We did it!” riep ze erbij, terwijl Enrique moeite moest doen om zijn balans weer te vinden en niet op de grond te belanden. Hij was uitgeput, maar hij was eerlijk gezegd blij dat Taylor blij was. Zijn trainer liep naar de pokéball, raapte hem op en keek toe hoe ze breed begon te grijnzen. “Welcome to the team, Moxxi!” sprak ze ertegen. Vervolgens stopte ze de bol in haar tasje en keek toen terug naar de Magnemite. “Maybe it’s better if we head back for now. Heal you and Moxxi up and stuff,” mompelde ze. Enrique keek haar dankbaar aan. Haar woorden hadden dus toch waarheid in zich.
Terug naar boven Ga naar beneden
Tiffany Marchetti
Schrijvers' Bloed
Tiffany Marchetti

EXP : 4131
Aantal berichten : 102
Registratiedatum : 05-01-13
Leeftijd : 12

Trainer ID
Leeftijd: 18 years
Occupatie: Misc
Party Pokémon:

The Climb Empty
BerichtOnderwerp: Re: The Climb   The Climb Emptyvr jan 18, 2013 1:11 pm


★ TIFFANY ★
---------
Tiffany was absoluut niet gekleed voor het warme klimaat van de vulkaan. Ze had dan ook eigenlijk niet verwacht dat het werkelijk zo warm was als in de flyer stond. Zeker niet tijdens de winter. Nu moest Tiffany toegeven dat de winter op Kikomo Island niks voorstelde bij de winter in Unova. Er was hier nergens een vlokje sneeuw te vinden, terwijl er in haar geboorteplaats al snel tien centimeter lag. Als er hier sneeuw viel, dan smolt het direct bij aanraking met de grond, en de sneeuwbuien duurden kort en waren niet bepaald heftig te noemen. Tiffany was nooit echt een fan geweest van sneeuw, maar miste het witte spul toch wel een beetje. Het was voor haar altijd een excuus geweest om warme chocolademelk in grote hoeveelheden naar binnen te gieten, en hoewel ze dat nu nog steeds kon doen, voelde het niet hetzelfde.
Zoe daarentegen, leek geen enkel weer leuk te vinden. Als het zomer was en het echt warm werd, lag ze het liefste in de donkerste hoekjes van de kamer te slapen. Ze had zo haar dagen waarin ze wel in de zon wilde liggen, maar echt dol op de warmte was ze niet. Sneeuw vond ze maar vreemd en vervelend, en regen wilde ze al helemaal niks mee te maken hebben. Tiffany hoopte al heel lang dat Zoe eens een beslissing zou nemen en niet zo negatief tegen het weer aan zou kijken, maar de Lillipup was te koppig dus liet ze het maar zitten. Zoe’s irritatie naar hitte toe, zorgde er helaas voor dat Tiffany haar Pokemon in haar armen moest dragen, in plaats van dat het wezen haar eigen poten zou gebruiken.

Dus, zo stapte Tiff over het pad wat zich om de vulkaan heen winde. Met een luie Lillipup in haar armen en een veel te warm vest om haar middel geknoopt. Op haar rug had ze een tas met haar gebruikelijke uitrusting voor als ze op stap ging. Dat ze een langere broek aan had gedaan, had ze ook spijt van gekregen. Hoewel deze natuurlijk wel van pas zou komen op de terugweg, was het geen pretje om met deze winterse uitrusting de vulkaan te beklimmen.
En toch was het het meer dan waard. Overal waar Tiff keek zag ze wel weer een Pokemon. Of het nou enkel een paar ogen was, of echt een heel wezen, verschilde elke keer. De een herkende ze beter dan de ander, en nog weer een ander helemaal niet. Het was een bijna betoverend tafereel en ze kon niet wachten om haar viewers er over te informeren. Als ze een camera bij zich had, had ze live beelden gemaakt, hoewel de lens waarschijnlijk zou beslaan vanwege de warmte. Het zou altijd beter zijn dan niets.

En toen zag ze het – Ze staakte direct haar pas en bleef enkele tellen recht in de donkerbruine ogen van een oranje hondachtige Pokemon. Tiffany kende het wezen niet, maar had meteen door dat ze met een zeldzame Pokemon te maken had. Ze bleef staan, hopend het beest niet af te schrikken. Zoe had helaas andere plannen. Ze probeerde zich los te wringen uit Tiffany’s greep, en toen dat niet lukte, kefte ze luid naar de Pokemon. De reactie van de hondachtige Pokemon? Kleine vuurballetjes richting Tiffany en Zoe sturen natuurlijk. “Kijk uit!” riep Tiffany geschrokken. Zo snel ze kon greep ze haar vest en hield ze die boven Zoe en haar eigen hoofd. Ze hurkte neer, om haar oppervlak te verkleinen, en wachtte tot ze geen vuur meer langs haar oren zag vliegen. Zelfs daarna bleef ze nog even afwachtend zitten, maar het gevaar scheen geweken te zijn. Ze liet haar compleet verpeste vest zakken en zag dat de Pokemon er vandoor was gegaan. Tiffany wilde zich al omkeren, met het idee dat deze plek veel te gevaarlijk was voor haar en Zoe, toen ze de pluizige staart van het wezen tussen de rotsen zag verdwijnen. Zoe had dit ook gezien, want ze blafte enkele keren luid en keek naar dezelfde rotsen. Tiffany liet een zucht ontsnappen. “Weet je dit zeker?” vroeg ze, met lichte irritatie in haar stem te horen. Ze baalde al dat haar vest was verpest, en voelde er weinig voor om ook haar lichaam te verschroeien. Maar de Lillipup had blijkbaar iets uit te vechten met deze onbekende Pokemon en Tiffany zou daar niet voor in de weg gaan staan. Dus volgde ze de oranje gedaante, langs de steile bergwand, om iets tegen te komen wat ze zeker niet had verwacht: een mens.

Voor zover Tiffany wist, had het meisje haar nog niet gezien. En hoewel ze normaal zeer sociaal ingesteld was, vond ze dat nu beter zo. Het meisje was een flink stuk jonger dan Tiffany, en zag er bij lange na niet zo goed verzorgd uit als zij, maar was desalniettemin een goede trainer. Wat haar voornamelijk opviel, was dat het meisje haar bevelen in het Engels gaf. Haar eigen Engels was beperkt, en ze wist wel zeker dat ze een verschrikkelijk accent had, maar dat betekende niet dat ze het niet kon. Ze kende immers wel de meeste Pokemon aanvallen in het Engels, wat naar haar mening wel genoeg was. Ze keek rustig toe hoe het meisje de nog steeds onbekende Pokemon bevocht, met Zoe nog steeds stevig in haar armen. Het meisje kreeg het zelfs voor elkaar om de Pokemon te vangen. Zodra Tiffany het gevoel had dat het meisje klaar was met het vieren van haar nieuwe vangst, dropte ze Zoe op de grond en klapte ze opvallend in haar handen terwijl ze in haar richting liep. “Impressive,” zei ze, de grommende Lillipup negerend. Hoe dichter bij ze kwam, hoe meer medelijden ze kreeg met het meisje. Haar kleding zei genoeg over haar situatie, en ze was ook niet bepaald de schoonste persoon die Tiff ooit had gezien. Ze wilde iets voor haar doen, maar kon zo niet bedenken wat. “Is your Pokemon okay?” Tiffany richtte haar blik op de vliegende magneet, die wat zware klappen had ontvangen tijdens het gevecht. “What Pokemon is it, if I may ask?” Haar blik viel nu op Zoe, die vlak onder de Magnemite was gaan staan. Tiffany verwachtte elk moment een gegrom of gekef te horen, maar er klonk niks. De Lillipup was blijkbaar gekalmeerd nu de andere hondachtige Pokemon niet meer vrij rond liep. Tiffany vroeg zich soms echt af wat er om ging in dat kleine koppie. Ze vond echter dat ze zich daar nu niet op mocht concentreren. Er waren wel belangrijkere dingen te doen dan na te denken over het gedrag van haar ietwat gestoorde Pokemon.





Terug naar boven Ga naar beneden
Taylor Carter
Creative Thinking
Taylor Carter

EXP : 4162
Aantal berichten : 70
Registratiedatum : 12-01-13
Leeftijd : 209

Trainer ID
Leeftijd: 12 years~
Occupatie: Misc
Party Pokémon:

The Climb Empty
BerichtOnderwerp: Re: The Climb   The Climb Emptyza jan 19, 2013 9:12 am

Enrique keek toe hoe zijn trainer een paar keer op en neer hupte met gesloten ogen en een brede glimlach op haar gezicht. Hij kon het nuet laten om zich af te vragen hoe het mogelijk was da Taylor zó vrolijk deed over haar vangst, terwijl ze die niet eens gepland hadden. Het idee om een teamgenoot erbij te hebben, klonk overigens verschrikkelijk vaag als je het gem vroeg, vooral omdat hij jarenlang met de blondine heeft doorgebracht in zijn eentje. Als je Roland niet mee telde, maar die telde eigenlijk ook niet meer mee. Niet sinds ongeveer twee jaar feleden. Zowel Magnemite als mens schrokken op bij het horen van een onverwacht geluid. Taylor opende haar ogen en zocht samen met Enrique naar de beon ervan, om niet veel later een ander meisje in het vizier te krijgen. Ze was groter dan Taylor en zag er ook een stuk ouder uit. "Impressive," werd erbij uitgesproken. De blondine boog voorover, terwijl haar linkerarm zich voor haar lichaam ietwat omhoog krulde en haar rechterarm achter haar lichaam verdween. "Why, thank you kindly," sprak ze zo goed als mogelijk in het beste Engels accent die ze had. Vervolgens kwam ze recht en nam de vreemdeling wat beter in zich op. Het meisje had bruin haar en bruine ogen en zag er inderdaad ouder uit dan Taylor. En, als je het aan Enrique vroeg, ook nog een stuk vriendelijker en minder eng. Minus de grommende Lillipup dan, die ervoor zorgde dat de Magnemite weer een stuk omhoog ging.

"Is your pokémon okay?" werd er gevraagd, waardoor haar blauwe ogen zich op haar Magnemite vestigden. Terwijl ze dat deed, verscheen er een kleine grijns op haar gezicht. Deze persoon had naar haar gevecht gekeken, dat was zeker. Anders was ze niet klappend op hen afgelopen. Het feit dat ze Engels tegen Taylor sprak, bevestigde dat alleen maar meer. "I guess," antwoordde ze, terwijl ze haar schouders ophaalde. Als hij dat niet was, zou hij nu niet met al zijn macht uit de buurt van de Lillipup proberen te blijven. Een tweede vraag werd gesteld, die nog altijd Enrique als onderwerp had. "Magnemite. He's a Magnemite," beantwoordde ze ook deze vraag en begon toen weer te grijnzen. "But I guess ya can call 'im Enrique," voegde ze daar aan toe. Het typisch Brits accent was uit haar stem verdwenen en had plaats gemaakt voor een andere, die wat meer naar de 'lompe' richting ging. Vervolgens gleed haar blik naar de Lillipup, die zienbarend gekalmeerd leek te zijn. Taylor keek het beestje fronsend aan, maar Enrique zakte alleen maar opgelucht omlaag. "Is she always like that?" floepte de blondine eruit, maar ze had het sowieso wel gevraagd. Daarbij floepte ze er altijd wel wat uit en dat interresseerde haar maar weinig.

OOC: excuseer mijn typfouten. Blablabla, iPod, blablabla.
Terug naar boven Ga naar beneden
Tiffany Marchetti
Schrijvers' Bloed
Tiffany Marchetti

EXP : 4131
Aantal berichten : 102
Registratiedatum : 05-01-13
Leeftijd : 12

Trainer ID
Leeftijd: 18 years
Occupatie: Misc
Party Pokémon:

The Climb Empty
BerichtOnderwerp: Re: The Climb   The Climb Emptyzo jan 20, 2013 2:40 am


★ TIFFANY ★
---------
Het meisje scheen er geen erg in te hebben dat Tiffany het gevecht had bekeken. Sterker nog, ze nam het compliment op alsof ze net president van Kikomo Island was geworden. Misschien was het omdat Tiffany al jaren geen nieuwe Pokemon meer had gevangen dat ze de trots en euforie niet kon begrijpen. Bovendien had zij haar handen al vol aan Zoe, dus zou ze voorlopig waarschijnlijk geen nieuwe teamleden er bij krijgen. Wel had ze altijd een paar Pokeballs op zak, voor het geval ze iets tegen kwam wat ze perse wilde hebben, maar de behoefte om ze te gebruiken had ze tot nog toe niet gehad.

Het meisje beantwoordde nonchalant Tiffany’s vragen. Ze vertelde dat De zwevende Pokemon met twee magneten aan zijn zijkanten geschroefd een Magnemite was, wat dat dan ook maar mocht zijn. Tiffany vond het maar een vreemde Pokemon, en was ergens wel blij dat hij niet voorkwam waar zij vandaan kwam. Desalniettemin was ze geïnteresseerd. Ze was immers naar Kikomo Island gegaan om de vele verschillende Pokemon te ontmoeten. Ze deed een paar stappen richting de Magnemite en bekeek het ding, want een beest was het niet te noemen, voorzichtig. Ze had gezien dat hij gevaarlijke elektrische schokken kon gebruiken, en maakte daaruit op dat het een Elektrisch type was, net als de Emolga die bij haar in Unova te vinden waren. Door zijn harde grijze lichaam kreeg Tiff het idee dat hij ook van het Staal type was, al wist ze dat niet zeker.
"But I guess ya can call 'im Enrique."
“Enrique..” herhaalde Tiffany in zichzelf. Niet echt de naam die zij in gedachte had toen ze voor het eerst de Magnemite zag, maar goed. Verschillende mensen dachten nou eenmaal op verschillende manieren na en zij vond Enrique blijkbaar wel bij de zwevende metalen bal passen.
"Is she always like that?" Tiffany volgde de blik van het meisje en al snel vonden haar ogen haar eigen Lillipup. Het kleine keffertje had direct door dat er over haar gesproken werd, want haar ogen gleden van de ene naar de andere trainer. Wanneer ze Tiff aankeek, leek haar blik extra doordringend te zijn, alsof ze haar probeerde te dwingen positief over haar te zijn. Een vertederende glimlach verscheen om Tiffany’s mond. Zoe mocht dan wel een ietwat vreemd karakter hebben, ze hield zielsveel van de Pokemon. En niets zou dat ooit veranderen.
“Pretty much,” antwoordde ze. Ze bukte en strekte haar armen uitnodigend uit. De Lillipup wachtte geen seconde en sprong direct naar haar trainer toe. Liefkozend drukte Tiffany het zachte gezicht van Zoe tegen het hare aan. De Lillipup beantwoordde dit met een al even liefkozend likje. Op dit soort momenten was het pas echt duidelijk hoe close de twee wel niet waren. Ze konden gemakkelijk een tijd bij elkaar weg zijn, maar als het er op aan kwam zouden ze altijd elkaar opzoeken, en niemand anders. En dat was iets waar beiden nooit genoeg van zouden krijgen.

Tiffany stond op, en richtte haar aandacht weer op het meisje. “But she’s really sweet once you get to know her.” Zoe, die er van genoot om zich weer in de armen van haar trainer te bevinden, kefte instemmend. De uitdrukking op haar gezicht zat vol trots, misschien zelfs een vleugje arrogantie. Het was een uitdrukking die de Lillipup vaker gebruikte, en zeker als ze hoog boven de grond in de armen van Tiffany lag.
OOC: Post eindigt een beetje vreemd, I'm sorry. Wist niet wat ik er nog aan toe moest voegen. x'D




Terug naar boven Ga naar beneden
Taylor Carter
Creative Thinking
Taylor Carter

EXP : 4162
Aantal berichten : 70
Registratiedatum : 12-01-13
Leeftijd : 209

Trainer ID
Leeftijd: 12 years~
Occupatie: Misc
Party Pokémon:

The Climb Empty
BerichtOnderwerp: Re: The Climb   The Climb Emptyma jan 21, 2013 3:49 am

Het was duidelijk dat het meisje enorm geïnteresseerd was in haar pokémon. Waarom precies, daar kon Taylor haar vinger niet opleggen, maar ach, zo had ieder zijn eigen interesses. De meesten keken haar al scheef aan vanwege die van haar, maar bij sommigen kon zij eigenlijk precies hetzelfde doen. De Magnemite zelf voelde zich niet geheel op zijn gemak, maar hij had liever de oudere trainer zo dicht in de buurt dan dat hij Taylor van zo dichtbij wilde zien. Voor hem betekende dat onheil. Dat ze iets van plan was. En hij zou hoogstwaarschijnlijk nog niet eens willen weten wat. Enrique wendde zijn blik af naar de Lillipup, die naar beide trainers leek te staren. De Magnemite volgde haar blik en merkte al snel dat het meisje een glimlach op had gezet naar haar eigen pokémon. Het was een ander soort glimlach dan hij gewend was om te zien, want zo had hij Taylor nog nooit naar hem zien kijken. Hij vroeg zich eigenlijk af of de blondine dat gezicht überhaupt wel kon maken. Zelfs naar Roland had ze nooit zo gekeken en hij was nota bene haar pleegvader geweest. Ach, misschien was het ook wel teveel gevraagd van zijn trainer. Hoe kon iemand namelijk liefde geven als je het amper had leren kennen en het vervolgens van je werd afgepakt zodra je ermee in aanraking was gekomen? Enrique probeerde zich Taylors gezicht met het meisje haar glimlach voor te stellen en huiverde bijna bij het aanzicht ervan. Hij wist niet wat hij enger moest vinden. Zijn trainer zoals ze nu was of zoals hij haar net had voorgesteld.

“Pretty much.” Taylor en Enrique keken zwijgend toe hoe de Lillipup en het meisje elkaar lieten zien dat ze om elkaar gaven. De Magnemite draaide zich langzaam om naar de blondine, die hem enkel met een ‘lol nope’ blik beantwoordde. Als hij het had gekund, dan hoorde je hem nu grinniken. Natuurlijk zag hij Taylor er niet toe in staat om zoiets te doen. Hij wilde enkel haar reactie weten op dit schouwspel en dat had ze dus waarschijnlijk verkeerd begrepen. “But she’s really sweet once you get to know her.” Het meisje kwam recht en had zich weer op Taylor gericht, waarbij de Lillipup ook wat van zich liet horen. De blondine zette een brede grijns op. Dit kon nog wel eens interessant voor haar worden. Het zou eigenlijk nog interessanter zijn geweest als ze het mysterie van de vreemdeling haar naam kon blijven behouden, zodat het nog ietwat ‘spannend’ zou zijn, maar de twaalfjarige had net zo’n grote drang om achter de naam te komen. Zoals ieder kind was ze, natuurlijk, zeer nieuwsgierig. En net als ieder kind was ze zeer creatief met het verzinnen van bijnamen. “So… Princess Fluffybutt,” begon ze, waarbij ze een kleine pauze tussen haar zin had ingelast om een naam te kunnen verzinnen. Als je alleen naar het meisje keek, zou die bijnaam waarschijnlijk nergens op slaan. Taylor had echter de Lillipup ook in het plaatje gezet en aangezien die overal haren op haar lijf had zitten… “D’ya have a name, or d’ya wanna be called like that fo’ the rest of your life?” Haar blauwe ogen vestigden zich op haar menselijk gezelschap en probeerde daarmee diens blik te vangen. Ze grinnikte. “Ofcourse, I wouldn’t mind calling ya that.”

De blondine hield zich een aantal tellen stil, wachtend op een antwoord van het meisje. Natuurlijk hoorde je eerst jezelf voor te stellen voor je naar andermans naam vroeg. Dat heette goede manieren. Iets wat Taylor, helaas, niet bezat. Toch nam ze de conclusie dat ze net zo goed haar eigen naam kon vertellen. “By the by, I’m Tiny Taylor, and you’ve already meet Enriquuee~,” sprak ze, waarbij ze met haar duim naar zichzelf en de Magnemite wees toen ze de namen uitsprak. De klank van de laatste lettergreep in haar zin werd wat langer aangehouden, maar absoluut niet op een aanstellerige manier. Eerder een overdreven manier waarop een rapper dat deed. Verkeerde grammatica hoorde daar vanzelfsprekend bij. Taylor keek op bij het horen van een vaag geluid. Het klonk als een… Hoge grom? Wat had dit gebied toch met vreemde geluiden en het produceren ervan? Haar blauwe ogen keken vervolgens recht naar een pokémon die een stuk groter was dan Moxxi. Hij was grijs met zwart gekleurd, had slagtanden en had wat weg van een olifant. Als Taylor zich meer verdiept had in pokémon toen ze er de kans voor had gehad, dan had ze geweten dat dit een Donphan was. Wat ze wel wist, was dat deze pokémon gevaar kon betekenen. “Woah, woah, WOAH,” was daarom ook haar eerste reactie. Ook Enrique kreeg nu de pokémon in het vizier. “I did NOT sign up for this.”
Terug naar boven Ga naar beneden
Tiffany Marchetti
Schrijvers' Bloed
Tiffany Marchetti

EXP : 4131
Aantal berichten : 102
Registratiedatum : 05-01-13
Leeftijd : 12

Trainer ID
Leeftijd: 18 years
Occupatie: Misc
Party Pokémon:

The Climb Empty
BerichtOnderwerp: Re: The Climb   The Climb Emptyzo feb 03, 2013 2:51 am


★ TIFFANY ★
---------
Tiffany wist niet helemaal zeker wat ze moest denken van de brede grijns die de blondine die voor haar stond op haar mond zette. Met hoe het kind er uit zag, kon het van alles betekenen. Al had dat meer met Tiffany’s manier van denken te maken dan met hoe het meisje er uit zag. Ze besloot het maar als compliment op te vatten, voornamelijk omdat ze daar genoeg trots voor had en omdat ze niet verwachtte dat deze meid iets negatiefs over haar zou denken. “So… Princess Fluffybutt,” verbrak het meisje de stilte. Tiffany fronste. Haar eerste reactie was een neiging om naar haar kont te kijken om te zien wat daar nou zo fluffy aan was. En ondanks dat ze wist dat er niks vreemds met haar achterwerk was, kon ze zich niet inhouden om één tel te checken of alles daadwerkelijk in orde was. Toen ze zeker wist dat er niet opeens een hele bos haar op haar achterkant groeide, zag ze de humor van de bijnaam wel in. “D’ya have a name, or d’ya wanna be called like that fo’ the rest of your life?” Tiffany snoof geamuseerd. “Ofcourse, I wouldn’t mind calling ya that.”
Een brede glimlach stond op Tiff’s gezicht. Ze had altijd gedacht dat ze niet zo goed met jongere kinderen om kon gaan, maar de meid voor haar had humor, en scheen op een bepaalde manier veel volwassener te zijn dan andere kinderen. Nouja, volwassener was misschien niet het juiste woord, maar er was iets wat haar sterk deed lijken, ondanks haar voddige kleren en onverzorgde uiterlijk. Wat dat betreft leken Tiffany en het meisje tegenpolen te zijn. En hoewel Tiffany in Unova waarschijnlijk nooit op zo’n soort verschijning was af gestapt, was ze benieuwd hoe hun wegen zich zouden vervolgen.
“My name is Tiffany, but you can call me Fluffybutt if you like that better.” Ze grinnikte. Persoonlijk had ze geen problemen met bijnamen. Het was voor haar alleen maar een motivatie om voor anderen ook bijnamen te verzinnen. Nou was ze daar niet bepaald een held in, maar het was altijd leuk om gebeurtenissen om te zetten in vreemde namen. “Her name is Zoe by the way,” zie Tiffany vervolgens. Hiermee doelde ze natuurlijk op de Lillipup die nog steeds in haar armen lag, waar haar blik dan ook op was gevestigd. Het meisje stelde zichzelf voor als Tiny Taylor en herhaalde dat de naam van haar Magnemite ‘Enriquuee’ was. “Nice to meet the both of you,” reageerde Tiffany daarop, aangezien dat haar de meest passende reactie leek. Ze had haar zin nauwelijks af gemaakt of ze werden alweer afgeleid door een nieuw geluid. Of beter gezegd, een nieuwe verschijning. Want de bron van het geluid had er geen problemen mee om zich in het licht te vertonen. Het was een hele vreemde Pokemon, grijs met zwart gekleurd en in het bezit van immense slagtanden. Zijn rug was bedekt met een sterk pantser van wie weet welk materiaal. Zijn lange oren gaven hem een ietwat komiek tintje, maar dat was niet genoeg om je af te leiden van de kwaadaardige blik in zijn ogen. Dit was zeker niet een Pokemon die Tiffany in haar bezit zou willen hebben. “Woah, woah, WOAH, I did NOT sign up for this.” Tiffany wierp een snelle blik op Taylor, die de Pokemon ook al gespot had. Vervolgens keek ze weer naar het grijze wezen. Ze probeerde in te schatten wat voor aanvallen hij zou kunnen, maar kwam eigenlijk niet veel verder dan Tackle of iets als Take Down. Misschien Rollout: daar scheen zijn lichaam wel voor ontworpen te zijn. Desalniettemin verwachtte ze dat hij veel schade zou aanrichten, en aan de manier te zien waarop hij zijn poot meerdere keren achter elkaar over de grond schuurde was te zien dat hij maar al te graag de twee meiden en hun Pokemon neerhaalde. “I think we should run!” De strijdkreet die de vreemde Pokemon uitte bevestigde dat. Tiffany dacht geen twee seconden langer na en greep Taylor bij haar arm. Ze trok de 12-jarige met haar mee, bij de kwade Pokemon weg, die hen hopelijk niet zou volgen.

OOC: Bepaal jij maar of we nog even in gevecht raken met die Donphan of iets dergelijks, of dat we door gaan in een volgend topic. We can discuss on Skype ;3





Terug naar boven Ga naar beneden
Taylor Carter
Creative Thinking
Taylor Carter

EXP : 4162
Aantal berichten : 70
Registratiedatum : 12-01-13
Leeftijd : 209

Trainer ID
Leeftijd: 12 years~
Occupatie: Misc
Party Pokémon:

The Climb Empty
BerichtOnderwerp: Re: The Climb   The Climb Emptyza feb 09, 2013 4:17 am

Het meisje reageerde op een andere manier dan Taylor verwacht had. Normaal gesproken kreeg ze een sarcastische opmerking terug of werd ze op haar nummer gezet met een preek over beleefdheid en hoe die bijnaam niet in datzelfde plaatje paste. Natuurlijk was ze eigenlijk blij dat het meisje deze reactie gaf; ze werd namelijk begroet door een brede glimlach op diens gezicht. Vervolgens stelde ze zich voor als Tiffany, maar Taylor wist al pertinent zeker dat ze de volledige naam van het meisje nooit zal gebruiken. Ze gaf namelijk al aan dat Fluffybutt ook goed was, dus gokte de blondine erop dat ze Tiffany meer bijnamen kon geven zonder er problemen mee te hebben. De brunette stelde haar Lillipup aan hen beide voor en voegde er nog een zin uit ‘beleefdheid’ aan toe. Iets wat zij zelf niet had gedaan, omdat ze het vanzelfsprekend vond het fijn te vinden om Fluffybutt te leren kennen, anders was ze al lang weggelopen. Toch had ze een kort knikje gegeven toen Tiffany dit zei, om aan te geven dat het gevoel wederzijds was.

Haar blauwe ogen registreerden de bewegingen die de pokémon maakte, waarbij ze besefte dat ze in groot gevaar waren. Niet alleen kreeg ze de indruk dat de Donphan hen neer wilde halen en hem dat waarschijnlijk nog zou lukken ook, maar ze realiseerde zich ook dat ze niet eens een kans tegen hem maakte. Als hij daadwerkelijk een grondsoort was, wat ze in ieder geval gokte, dan had Enrique sowieso geen effect op de pokémon. Zoe evenmin. En Moxxi… Wel, die was nog steeds uitgeteld. Laat staan dat de Gowlithe haar meteen zou gehoorzamen, iets wat ze zelf zeer betwijfelde. Het had ook lang geduurd voordat haar Magnemite deed wat ze hem vroeg. “I think we should run!” kwam het voorstel van Tiff, dat al snel overstemd werd door de luide brul van de Donphan. Nog voordat Taylor een reactie kon geven, werd ze al meegesleurd aan haar arm. Ha, wat ironisch. Normaal gesproken sleepte zij altijd de mensen mee, maar sinds ze hier was, was dit al de tweede keer dat zij aan haar arm werd meegetrokken. Ze kon het niet laten om even zacht te grinniken, waardoor ze een verbaasde blik van Enrique kreeg toegeworpen, maar die negeerde ze.

Helaas voor hen beide gaf de Donphan het niet op en zette een achtervolging in. Great. Juuust great. De pokémon proberen te vangen om aan hem te ontsnappen was geen optie. No way dat ze hem eerst konden verzwakken om hem vervolgens te vangen. Daarbij zou ze zo’n lelijkerd nooit in haar team willen en zeker niet als hij haar nu probeerde om zeep te helpen. Wie weet wat hij dan teweeg bracht. Misschien probeerde hij haar dan nog in haar slaap te vermoorden, want dan kon ze toch niks terug doen. Hem bevechten was dus al helemaal geen optie. Van hem wegrennen was daarnet de beste keus geweest, maar de kans was groot dat hij hen in kon halen. Zelfs voor een grote en waarschijnlijke zware pokémon was hij best snel. Taylor zocht het gebied af naar iets dan hen misschien kon helpen. Iets dat haar logisch leek. Dat moest snel gebeuren, anders werden ze alsnog ingehaald door de vreemde pokémon. Haar aandacht werd al snel getrokken door een inkeping tussen het gesteente in waar ze recht op af gingen. Het moest groot genoeg zijn voor hen om erin te passen en de Donphan was er uiteraard te dik voor om er tussen te kunnen komen. Dus de blondine nam het roer weer in eigen handen en trok nu Tiffany mee aan haar arm, terwijl ze koers zette naar hun enige schuilplaats.

“Mind your head, dear,” sprak Taylor toen ze hun bestemming waren genaderd. Vervolgens verdween ze tussen de twee muren in. Er was meer ruimte dan ze had gedacht, gelukkig. Tiffany zou er ook zonder moeite in kunnen verdwijnen. Haar Magnemite was haar voorgegaan en zweefde nu ergens achter haar hoofd. De blondine hoopte maar dat de Donphan geen doorzetter was. De ingang was namelijk ook meteen de uitgang, dus ze zouden niet weg kunnen voordat hij verdwenen was. Een zucht ontsnapte haar lippen, maar ze mocht in ieder geval van geluk spreken dat ze nu bescherming hadden. Tenzij de pokémon natuurlijk met zijn hoofd tegen het gesteente aanbeukte. Arceus mocht weten wat er dan zou gebeuren.

OOC: Omdat vechten geen slim idee was, ik niks beters wist en je niet met een zielig postje van 200 woorden op wilde zadelen.
Terug naar boven Ga naar beneden
Gesponsorde inhoud




The Climb Empty
BerichtOnderwerp: Re: The Climb   The Climb Empty

Terug naar boven Ga naar beneden
 

The Climb

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Terug naar boven 
Pagina 1 van 1

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
* No Limits -- ::  :: { Mt. Torrid-