Verveeld keek Kayla toe hoe twee Timburr heen en weer renden met een stalen balk die drie keer zo groot was als zijzelf, terwijl er tegen ze werd geschreeuwd door een tenger uitziende man die niet bepaald scheen te weten waar de balk naar toe moest. Ondanks dat ze het zielig vond voor de Pokémon, die inmiddels niet meer snapten wat de man van ze verlangde, kon ze niets anders doen dan glimlachen. Een luid kabaal klonk, samen met een harde gil. De Timburr hadden blijkbaar geen zin meer om de bevelen van de man op te volgen, en hadden de balk op de grond gegooid, waarbij de balk op de voet van de man terecht was gekomen. De man begon harder te schreeuwen, en vloekte met scheldoorden die ze niet kende, om vervolgens een felle blik toegeworpen te krijgen van een breed geschouderde man, die waarschijnlijk zijn baas was. De brede man liep op zijn werknemer af, gevolgd door een Gurdurr. De slanke man kreeg op zijn kop, en kreeg de opdracht om weer terug aan het werk te gaan, terwijl de Gurdurr de Timburr instructies leek te geven. Kijk, dat was nou wat zij teamwork noemde. De Timburr pakten de stalen balk weer op, en droegen deze vervolgens naar de bouwplaats, waar hij over werd genomen door een Machoke. Als het zo door zou gaan, zou het nieuwe café nooit af komen. Niet dat zij dat erg vond, ze was ruim tevreden met het oude café waar ze naar toe ging. Goed, hij verkeerde op het moment misschien niet in een al te beste staat, maar het was er tenminste warm in de winter, en de koffie was er overheerlijk.

Kayla blies wat warme lucht op haar verkleumde handen. Terwijl ze liever binnen had gezeten, had ze geen andere keus dan buiten te moeten wachten. Ze verwachtte een pakketje dat ze een tijdje geleden had besteld. Nou ja, besteld… Ze had een kennis van haar ouders gevraagd om het mee te nemen. Het was een boek, om precies te zijn, hoe vreemd het ook klonk. Een echte drukkerij bestond niet op Kikomo Island, en wanneer er al iets op papier werd gedrukt, dan was het meestal de lokale krant, die door verbazingwekkend veel mensen werd gelezen. Dingen als boeken hadden ze niet in overvloed. Er waren natuurlijk wel boekenwinkels, maar hierin werden vooral boeken verkocht die als propaganda konden dienen. Folders. Boekjes over de geschiedenis van het eiland. Dat soort dingen. En als het al een ander boek was, dan was het meestal een of ander over populair leesboek, zoals bijvoorbeeld de Ash Ketchum novels. Die dingen vlogen blijkbaar de winkels uit. En niet alleen kinderen schenen ze te kopen. Ook volwassenen. Misschien zou ze zich maar eens in de reeks moeten verdiepen. Als ze ooit tijd over had.

Ze voelde een paar zachte rukjes aan haar broek, waardoor ze omlaag keek. De groene Pokémon die haar aandacht had gewild wees naar iets in de verte, wat Kayla wist te herkennen als de boot waar ze op stond te wachten. “Goed gezien, Prince!” zei ze tegen haar Pokémon. Geduldig keek ze toe hoe de boot langzaam dichterbij kwam. Duurde het altijd zo lang om een boot aan te meren…? Ze schudde met haar hoofd. Uiteindelijk was het dan zo ver. De eerste passagier kwam de loopplank half struikelend afgerend. Bij het zien van zijn groene gezicht stapte Kayla snel aan de kant, bang dat ze anders ondergekotst zou worden. Bij het zien van de tweede persoon die over de loopplank kwam, begon ze te glimlachen. Hij was gearriveerd. De man begroette haar, en vroeg naar haar ouders, om haar vervolgens het boek te geven, en na een kort gesprek weer verder te lopen, iets mompelend over de kou. De winter was dan ook niet bepaald het beste seizoen om naar Kikomo Island te komen. Kayla stopte het boek in haar tas, haarzelf voornemend om hem die avond voor het slapen gaan te lezen. Haar blik richtte ze weer op de loopplank, waar nog steeds mensen vanaf kwamen lopen. Het bleef haar verbazen hoe er ’s winters nog steeds mensen naar het eiland kwamen, al helemaal als je naging dat het waarschijnlijk nog een tikje kouder zou worden.

Voor de zoveelste keer liet Taylor een zucht uit haar keel ontsnappen. Nog nooit had ze zich zo erg verveeld als nu. Maar ja, wat wilde je ook? Hoe lang had ze nu wel niet op deze boot doorgebracht, proberend geduldig te zijn op de aankomst in de haven van Kikomo Island. Wist zij veel dat het klaarblijkelijk zo ver weg was en de reis lang duurde. Alsof ze interesse had getoond in het lezen van de reisinformatie. Taylor liep naar de reling en zakte er verveeld half overheen, waarna haar Magnemite bezorgd naar haar toe kwam gezweefd en haar vragend aanstaarde. In eerste instantie had ze niet door dat Enrique zich naast haar bevond, ze kreeg hem pas in beeld toen ze haar hoofd naar hem toedraaide en hem verveeld aanstaarde. “Entertain me,” mompelde ze. Het klonk meer als een bevel dan een vraag, waar de Magnemite zich absoluut geen raad mee wist. Toen ze de paniek in zijn oog kon aflezen, kwam ze recht en haalde haar schouders op. “Y’know what, never mind that.” Vervolgens speurde ze met haar blauwe ogen de boot af, op zoek naar iets dat misschien haar interesse kon wekken. Helaas was het haar ten strengste verboden om ook nog maar in de buurt van de machines te komen. Ze was eerder al betrapt op het spelen met de onderdelen aan boord. De bemanning stelde het niet echt op prijs en vonden het maar een kinderachtig verzinsel dat ze al een ervaren monteur was. “Tch. What do they know anyway.”

Taylors helderblauwe ogen vielen toen op het stuk land die ze aan de horizon zag. Meteen veranderde haar gezichtsuitdrukking. Dat moest Kikomo Island zijn! En zo ver bevonden ze zich er niet meer vanaf! “Land ahoy, matey!” gilde ze tegen haar Magnemite, die in eerste instantie schrok van de plotselinge uitbarsting. Niet veel later stormde ze langs Enrique af om naar haar kamer te gaan om haar spullen bij elkaar te rapen. Niet dat het veel was, maar het was het enige dat ze had. Eenmaal bij de deur aangekomen, maakte ze hem open en werd begroet door niks anders dan stilte. Na al die tijd moest ze nog altijd wennen aan de leegte waar ze op het punt stond naar binnen te stappen. Taylor negeerde het gevoel en stapte naar binnen, richting het bed die in de suite stond. Daar lagen zowel haar masker als de riem met haar uitrusting op, aangezien ze daar ook al voor was gewaarschuwd. Het masker zouden de mensen aan boord afschrikken. De riem met haar gereedschap aan zou haar alleen maar meer in de verleiding brengen iets ermee te doen. Of nou ja, ze waren bang dat ze opnieuw aan hun machines kwam. Pfft. Cowards. Het meisje besloot nog even in haar kamer te blijven. Toen Enrique zich weer bij haar had gevoegd, had ze de deur gesloten om de koude lucht buiten te houden. Het was hartje winter, maar ze had niks tegen de kou. Geen jas, geen trui met lange mouwen, helemaal niks. Als het niet zo enorm koud was geweest, had het haar niks uitgemaakt, maar ze wilde absoluut lang contact met de frisse buitenlucht vermijden. Het zou haar geen goed doen.

Taylor besloot toen nog even om van het zachte bed te genieten, voordat ze het dek op liep om eindelijk van deze boot af te kunnen. Het zou toch nog even duren voordat ze zouden aanmeren, dus waarom zou ze haar tijd verspillen door buiten te verkleumen van de kou? Opnieuw kwam ze in strijd met verveling, maar die duurde gelukkig minder lang dan eerst. Al snel hoorde ze iemand omroepen dat ze bijna bij de haven waren en dat passagiers zich klaar moesten maken om van boord te gaan. Taylor wachtte nog even, ging toen recht zitten op haar bed en rekte zich uit. “Get yer ass in gear, Enrique,” sprak ze vervolgens tegen de Magnemite en stond op. Niet veel later stapte ze de deur weer uit, volledig aangekleed, en zag dat de loopplank al werd uitgelegd. Op dat moment voelde ze dat iemand haar opzij duwde en naar de plank toerende, om niet lang daarna ervan af te stormen toen hij goed lag. Fronsend keek ze de man na, maar schudde het al snel van zich af. Het was dat ze in een goed humeur was omdat ze eindelijk aan land waren, anders had hij een groot probleem. Langzaam liep ook zij van de loopplank af en sprong het laatste stuk naar de grond. Een kleine grijns verscheen rond haar lippen, maar die verdween plots toen er een rilling over haar rug liep en ze zich leek te herinneren hoe koud het was. Al snel sloeg ze haar armen over elkaar heen en dook wat in elkaar, waarna ze Enrique beschuldigend aankeek. “Why aren’tcha sumthin like a heater? Ya look like a machine,” sprak ze tegen hem, waarop hij angstig terugkeek. “Aww maaaaan,” mompelde ze opnieuw, dit keer haar aandacht gevestigd op de grond. “Where’s my hot coco?”

Gebiologeerd keek Kayla naar de mensen die van de loopplank af kwamen. Stuk voor stuk droegen ze dikke winter jassen. Wel, ze waren tenminste slim genoeg geweest om de juiste kleding aan te doen. Want slecht gekleed rondlopen op Kikomo Island was schreeuwen om problemen. Snipverkouden worden en het krijgen van een longontsteking waren maar een paar van de risico’s die je liep. Goede schoenen waren misschien zelfs wel belangrijker dan een dikke jas. Het zou niet de eerste keer zijn dat een toerist zou klagen over het feit dat zijn tenen er af waren gevroren. Kayla fronste bij het zien van een van de passagiers die geen winter kleding aan had. Typisch. Er zaten er altijd wel een paar bij die vergaten om te controleren wat de weersomstandigheden op Kikomo Island waren. Ze schudde met haar hoofd. De toerist rilde, en scheen wat te zeggen tegen de metalen Pokémon die naast haar vloog. Ah, het slachtoffer was dus niet zomaar een toerist, maar was er nog eentje met een Pokémon ook. Sterker nog, het was zelfs een kind. Wel, in dat geval had ze geen medelijden. Haar ouders hadden haar maar beter in moeten pakken. Tenminste, dat is wat ze zou willen zeggen. Maar met deze kou… Het was gewoon zielig. Ze keek twijfelend naar haar Pokémon, alsof ze verwachtte dat deze haar zou vertellen wat ze moest doen. Deze negeerde haar echter compleet, en keek enkel met een nerveuze blik naar de zee, waar ze naar zijn idee veel te dicht bij waren. Want als er iets was waar hij niet van hield, dan was het wel water. Het was helaas voor hem zo dat het enige dat hij nog erger haatte dan water, zijn pokéball was.

Het probleem van Kayla was dat ze toeristen niet mocht. Het helpen van een toerist, wat zijn of haar probleem dan ook mocht zijn, stond in haar ogen gelijk aan het in het water gooien van Prince. Want toeristen brachten altijd moeilijkheden met zich mee. Altijd. Ze kon zich nog goed herinneren toen een van de toeristen had geprobeerd om Rare Candy’s het eiland op te smokkelen, en het was uitgelopen in een gevecht om de ‘snoepjes’ in een drukke winkelstraat. Het was een grote bende. En wat was het eindresultaat? Juist. De toeristen waren weer vertrokken, en de bewoners waren achtergelaten met de rommel. Dat was hoe het altijd ging. En waarschijnlijk ook hoe het altijd al was geweest, als ze de verhalen mocht geloven. Ze keek opnieuw naar de blondine. Wel, aan de andere kant, het was maar een kind. Een kind dat stond te verkleumen in de kou. Voor deze ene keer kon ze wel een uitzondering maken. Al was het voor een toerist. “Kom, Prince,” zei ze tegen haar Larvitar, die al aanstalten had gemaakt om weg te lopen. De Pokémon keek haar een paar tellen smekend aan, maar besloot daarna om haar te gehoorzamen.

Ze stopte haar in handschoenen gehulde armen in haar zakken, en liep vervolgens op de blondine af. Haar Larvitar volgde haar op een afstandje, de Magnemite achterdochtig in de gaten houdend. Prince was nooit zo’n vechtersbaas geweest. Niet als het niet hoefde, in ieder geval. “… Oi. Kiddo. Is het niet een beetje koud om in die kleren rond te lopen?” vroeg ze, terwijl ze probeerde om de irritatie in haar stem te verbergen. Haar blik viel kort op de gereedschapsriem die het meisje droeg. Waar zou ze die in Arceus’ naam voor nodig hebben? Waarschijnlijk wilde ze het niet eens weten ook. Een koude windvlaag zorgde ervoor dat Kayla haar kraag wat omhoog trok, hopend dat haar hals op deze manier tegen de kou beschermd zou zijn. Als zij het nu al koud had, hoe erg moest het dan wel niet zijn voor dit meisje? Ze fronste, en deed vervolgens een poging om te glimlachen. Aardig doen bleek nog best wel moeilijk te zijn. Hoe deden andere mensen dit, dat aardig zijn? Het voelde alsof ze haarzelf dwong om een Cacnea te knuffelen. Hoe konden mensen dit hele dagen volhouden? “Daar is een café, als je jezelf even op wilt warmen?” besloot ze uiteindelijk, wijzend op een van de huisjes in de verte. Ze fronste opnieuw. Wel, dat was alles behalve soepel gegaan.

Taylor vloekte een aantal woorden binnensmonds, terwijl ze niet kon stoppen met rillen. Hoe langer ze daar stond, hoe erger het juist werd. Hoe kon ze ook zo stom zijn om geen dikke jas aan te doen? Al had ze er maar eentje gevonden bij het vuilnis ofzo. Het geld ervoor had ze niet en die zou ze waarschijnlijk ook niet bij elkaar krijgen. Tenzij ze natuurlijk mensen van een gunst verleende. Een gunst tegen geld. En die gunst had weer wat te maken met haar gereedschap. Als ze het voor elkaar kon krijgen wat mensen te vinden die technische problemen in hun huis hadden, dan kon ze makkelijk wat geld bij elkaar sparen. Helaas geloofden men haar vaak niet als ze vertelde dat ze het één en ander kon met een sleutel. Net zoals op de boot. Taylor snoof. Natuurlijk was ze aan de andere kant niet zo dom geweest om helemaal geen geld mee te nemen. Ze had Rolands huis precies in zijn oude staat achter gelaten, op het geld na dan. En merendeel daarvan was al opgegaan aan haar ticket naar Kikomo Island. Meer had ze niet gevonden in huis. Meer had hij waarschijnlijk ook niet. De gedachte dat hij geen geld meer vond op zijn ‘geheime’ plekken in huis als hij thuiskwam, zorgde ervoor dat ze voor een paar tellen grinnikte. Het was zijn eigen schuld geweest. Had hij haar maar niet alleen moeten laten.

“… Oi. Kiddo. Is het niet een beetje koud om in die kleren rond te lopen?” Het plotselinge harde geluid zorgde ervoor dat ze opkeek. Een meisje dat een stuk ouder dan haar moest zijn kwam in beeld en het duurde niet lang voor het haar duidelijk werd dat het tegen haar bedoeld was. Taylor wilde de woorden ‘You don’t say’ uitspreken ter reactie, aangezien het heel obvious moest zijn dat ze het koud had in deze kleren, maar ze kwam niet verder dan het klappertanden. Toen er ook nog eens een koude windvlaag langs streek, kon ze wel gillen van frustratie. Het leek alsof het weer haar alleen maar meer plaagde, gewoonweg omdat ze op geen enkele manier dan ook aan een winterjas had kunnen komen. Voorheen zorgde Roland daar altijd voor. En als ze het echt koud had, had ze zijn permissie gekregen om tegen hem aan te kruipen. Dan zou hij zijn armen om haar heen leggen en haar warm knuffelen. Taylors gezicht betrok even bij de herinnering. Ze miste die warmte… “Daar is een café, als je jezelf even op wilt warmen?” Het meisje richtte haar blauwe ogen op de oudere trainer, die leek te wijzen naar een groepje huizen verder op. Meteen verscheen er een brede grijns op haar gezicht. “Good idea!” Het feit dat ze daar zelf nog niet aan gedacht had, probeerde ze van zich af te duwen. Natuurlijk was ze niet dom. Het was gewoon zo koud, dat haar hersenen bevroren. Ja, dat moest het zijn.

Taylor wilde meteen een sprintje trekken naar de huizen, maar besefte toen dat ze weer alleen zou zijn. Oké, ze had Enrique bij zich, maar de Magnemite zei amper wat tegen haar. Als ze niet beter wist, zou ze denken dat hij haar negeerde. Daarbij was het niet slim voor iemand van haar leeftijd om alleen in een café rond te hangen. Er konden nog altijd mensen binnen zijn die alcohol niet goed konden verdragen. Daar had ze zelf ook al wat van gezien, maar toen was Roland bij haar en liepen ze op straat. Goed, ze kon zichzelf heus wel beschermen. Ze had nota bene een hele riem aan wapens als het moest. Noodwapens, dat wel, maar ze konden nog altijd iemand op afstand houden. Toch vond ze het idee maar niks. Zonder enige rede daartoe te hebben, greep ze het meisje bij één van haar armen en trok haar met zich mee richting de huizen. Ze sprintte nu niet, wat ze origineel wel van plan was, maar liep alsnog op een hoog tempo. “C’mon Enrique,” sprak ze toen tegen de Magnemite, die haar aarzelend achterna ging en het meisje verontschuldigend aankeek. Hij had medelijden met haar, aangezien zelfs hij niet wist wat Taylor van plan was en waarom zij de trainer met zich meesleurde. Het enige dat hij wist, was dat hij haar niet tegen mocht spreken. En dat deed hij ook niet. “Oh, by the way,” sprak Taylor toen weer hardop, terwijl ze de huizen in het vizier hield en dus de moeite niet nam om om te kijken. “Thanks for the tip. You da best.” Meer zei de blondine niet, totdat ze voor de deur stond van één van de huizen, die volgens haar het café moest zijn. Pas toen draaide ze zich om naar haar redder in nood. “They DO have chocolate chip cookies, right?”

“Good idea!” was de reactie van het meisje. Kayla haalde opgelucht adem. Mooi, ze had in ieder geval gezegd wat ze had willen zeggen. Dan zou ze zichzelf nu hopelijk weer met haar eigen zaken kunnen bemoeien. Voor vandaag had ze haar quotum aan goede daden behaald. Nu hoefde ze zich geen zorgen meer te maken over het kwetsen van andere personen met de dingen die ze er uit flapte. Haar goede daad zou er voor zorgen dat ze er niet voor werd gestraft door karma. Kayla glimlachte, en maakte aanstalten om weg te lopen. Alles ging anders dan gepland. Ze wilde net een stap zetten, toen ze ruw bij haar arm werd beet gepakt. Wat zou ze nu beleven? Had ze het meisje verkeerd ingeschat, en had ze een of andere kidnapper een vrijkaartje gegeven om haar te kunnen ontvoeren? Ze wierp een om hulp zoekende blik naar haar Pokémon, die enkel zijn schouders ophaalde als antwoord. Een lichte grijns was zichtbaar op zijn gezicht. Als ze niet beter wist, zou ze zeggen dat hij het zelfs grappig vond dat ze zonder enige moeite mee werd gesleurd door een meisje dat niet alleen kleiner, maar ook nog eens jonger was dan haarzelf. Wacht. Hij vond het ook grappig. Wel, de volgende keer dat ze werd ontvoerd, wist ze in ieder geval dat ze niet op Prince zou hoeven rekenen. Die zou dan waarschijnlijk ergens in een hoekje in een deuk liggen van het lachen. Wat je een goede vriend noemde.

Na tientallen meters meegesleurd te zijn, begon het Kayla te dagen wat het meisje van haar verlangde. Ze nam haar mee in de richting van het café. The hell? Ze snapte er nu helemaal niets meer van. “Oh, by the way,” sprak het meisje plotseling. Wat. Wat was het dat dit duivelse schepsel van haar wilde. “Thanks for the tip. You da best.” Kayla fronste. Dat mocht dan misschien wel zo zijn… Maar was dat echt een reden om haar mee te slepen? Het meisjehad haar ook gewoon kunnen vragen om met haar mee te gaan. Op zijn minst. Op een vriendelijke manier. Met misschien wat geslijm er bij. Dan was ze heus wel uit haarzelf mee gegaan. Heel misschien. Toen het meisje eindelijk stil stond, greep Kayla haar kans, en rukte ze haar arm los. De plek waarop de blondine haar had vastgehouden brandde lichtjes. Damn, wat was dat voor een greep geweest? Had ze de armen van een Machoke ofzo? Ze zou hier minstens een blauwe plek aan overhouden. En geen kleintje ook. Pissig keek ze het meisje aan.

Het meisje draaide haar eindelijk om, nog steeds even vrolijk als tijdens de kidnapping. “They DO have chocolate chip cookies, right?” vroeg ze. Kayla fronste. Koekjes. Was dat waar het om ging? Koekjes? Ze wilde een opmerking maken over de ontvoering. Over hoe ze behandeld was. Maar ze kreeg de woorden niet over haar lippen. Niet nu er een hyperactief meisje voor haar stond, dat er nog steeds uit zag alsof ze elk moment zou kunnen bevriezen. “No idea,” antwoordde ze schouder ophalend. “Er is maar een manier om daar achter te komen,” zei Kayla, om vervolgens naar voren te stappen, en te zware deur open te duwen. Vervolgens hield ze de deur open, en wachtte ze tot de rest van het gezelschap binnen was voordat ze deze weer dicht liet vallen. De barman keek haar geïrriteerd aan, duidelijk niet blij dat ze de deur zo lang had open gehouden. Kon het haar wat schelen. Zij was de klant. En de klant was koning. Bovendien, hij was altijd chagrijnig. “Yo. Earl. Voor mij een koffie. En voor haar een… Uhm…?” Ze keek vragend naar de blondine, wachtend tot deze iets zou bestellen.

Het meisje keek fronsend naar Taylor toen ze de opmerking over koekjes had gemaakt. Taylor zelf lette daar niet op. Je kon zelfs zeggen dat ze de gezichtsuitdrukking van de trainer negeerde. Uiteindelijk reageerde ze op Taylors vraag en meldde toen dat ze daar maar op één manier achter konden komen. Het meisje opende de deur, liep naar binnen en hield de deur voor de rest open. Natuurlijk was Taylor als eerste binnen en slaakte een zucht van opluchting toen de warmte haar hartelijk begroet. Dit werd alleen maar beter toen de deur dichtviel. Ze ging weer recht staan en genoot even van hetgeen waar ze daarnet zo naar verlangde. Vervolgens liet ze haar blik door de ruimte glijden. Het zag er inderdaad als een café uit. De gezelligheid hing in de lucht, alhoewel de barman wel een zwartachtige aura leek af te geven vanaf zijn plek, maar dat negeerde de blondine volkomen. Het enige waar ze oog voor had, was het gezelschap. Voor de eerste keer sinds tijden voelde ze zich niet meer zo alleen. De stem van het meisje weergalmde door haar gehoorgang. Ze had zojuist de barman begroet en wat besteld, waarna ze zich vragend tot Taylor had gericht. Oh, natuurlijk. Ze moest wat bestellen. Nu was het de beurt aan de blondine om te fronsen. Ze had wel geld over, en het was natuurlijk genoeg om één bestelling te kunnen betalen, maar ze kon hier niet te lang blijven rondhangen of ze was zo door het geld heen. En dat vond ze jammer.

“Een warme chocomel,” sprak Taylor, waarbij ze zich tot de barman, genaamd Earl, had gericht. “MET slagroom. And a cookie. Don’t you dare make it a raisin cookie, though,” voegde ze daaraan toe, terwijl ze automatisch terugschakelde naar het Engels. Ze was het Nederlands niet verleerd, maar ze kon het nooit lang volhouden voor ze automatisch weer overging naar het Engels. Het was een soort tik geworden. De blondine haastte zich al snel naar de bar en ging op een kruk zitten, wachtend op de chocomel die ze besteld had. Terwijl ze dat deed, keek ze opnieuw om zich heen, dit keer op de mensen die zich in het gebouwtje bevonden. Haar blik bleef hangen op een tafel waar er blijkbaar armpje werd gedrukt. Twee redelijk gespierde mannen spanden zich behoorlijk in om elkanders arm tegen de tafel aan te drukken in het gezelschap van hun pokémon. Als ze moest gokken, dan waren het medewerkers van welk bedrijf dan ook die ze buiten ook al had rond zien lopen. Een veelbetekende grijns verscheen op Taylors gezicht. Enrique, die dit opmerkte, wist al meteen wat ze van plan was toen hij haar blik volgde. De Magnemite wenste dat hij hier niet aanwezig was. Dat hij de blondine nooit had ontmoet. Dat hij Roland nooit tegen het lijf was gelopen—correctie, gezweefd.

Taylor stond op van haar kruk en maakte aanstalten naar de tafel toe te lopen. Toen ze er aan was gekomen, stopten de mannen meteen en keken het meisje vragend aan. “Wat mot je?” mompelde de één geïrriteerd naar haar. Vast omdat hij zijn ronde niet af had kunnen maken. Taylor fronste weer. “You on your period or something?” vroeg ze prompt verloren. Verbaasde blikken werden naar haar toegeworpen. De man sprong kwaad op toen hij de zin eindelijk had ontcijferd en had begrepen. Taylor haalde haar schouders op en wees naar zijn arm. “Mind if I try?” Het werd muisstil aan de tafel. Drie seconden later schoten ze allemaal in de lach. Nu werd het aan de andere tafels stil. “Grapje, zeker?” Taylor schudde haar hoofd, pakte een stoel en ging bij de tafel zitten. “You scared?” De man grinnikte nog na en zette toen zijn elleboog op de tafel neer, terwijl hij zijn arm omhoog hield en uitdagend naar de blondine keek. Deze gooide een muntstuk op tafel die ze uit haar tasje had gevist. De man deed hetzelfde. Vervolgens wikkelde ze haar hand in die van hem en legde ook haar elleboog op tafel. Het startsein werd gegeven en een dreun was een paar tellen later hoorbaar. De man keek zwijgend toe hoe Taylor met twee muntstukken dansend tussen haar vingers terugliep naar de bar. Ze schonk een brede grijns naar haar eigen gezelschap en ging triomfantelijk terug op haar kruk zitten, waar de warme chocomel met slagroom al op haar stond te wachten. “Chocolate chip!” riep ze uit toen ze het koekje zag, graaide hem van het schoteltje en nam er een hap uit. “My favourite!”

“Een warme chocomel. MET slagroom. And a cookie. Don’t you dare make it a raisin cookie, though,” was de keuze van het meisje. Kayla gaf een kort knikje naar de barman, als teken dat dit alles was dat ze wilden hebben. Eigenlijk had ze de keuze van de blondine van tevoren al kunnen voorspellen. Van het drinken van chocomel kreeg je het immers warmer dan het drinken van cola. Nee, ze wilde niet eens bedenken wat voor effect een koolzuur houdende drank op het meisje zou hebben. Iets dat cafeïne bezat zou waarschijnlijk nog erger zijn. Energy drankjes zouden ten alle tijden uit de buurt van haar gehouden moeten worden. En misschien zou het ook maar verstandig zijn als ze haar eigen koffie goed in de gaten hield. Straks zou het meisje nog hyper worden van de geur er van. Als ze überhaupt al nog hyperder zou kunnen worden. Het meisje ging aan de bar zitten, waar ze blijkbaar wachtte op haar drankje. Besluitend dat het nu wel zo beleefd zou zijn om samen met haar iets te drinken in plaats van aan haar gebruikelijke tafeltje bij het raam te zitten, sjokte ze achter de blondine aan, om vervolgens op de hoge kruk naast het meisje te gaan zitten. Haar gezicht vertrok op het moment dat ze merkte dat deze wiebelde. Ze hield er niet van om op een wiebelende kruk te zitten. Maar nu ze eenmaal zat, had ze geen zin meer om op te staan. Ze scheen nu pas te merken hoe moe haar benen waren van het lange staan.

Ietwat verveeld keek ze toe hoe haar Larvitar met veel moeite op de barkruk klauterde. Terwijl ze zelf een kampioen was in het beklimmen van dingen, al zei ze het zelf, was Prince er verschrikkelijk in. Maar dat was misschien ook wel omdat hij haar bijna altijd overhaalde om hem te dragen. Nee. De enige momenten waarop hij plots goed kon klimmen, waren wanneer hij in gevaar was, of als het om zijn lievelingseten ging. Anders niet. De Larvitar keek haar beschuldigend aan, waarschijnlijk geïrriteerd omdat ze hem niet op de kruk had gezet. Ha. Ze zou hem eens vaker wat dingen zelf moeten doen. Dan kreeg hij nog eens wat lichaamsbeweging. Hij zou nog in een vetzak veranderen als ze hem constant rond zou blijven dragen. Dan kon ze hem voor haar uit schoppen als een voetbal. Misschien was dat zelfs wel beter dan dat ze hem constant rond zou moeten meeslepen. Ze beeldde haar Pokémon voor als een dikke, opgezette ballon, en kon niets anders dan zachtjes grinniken. Pffft. No way dat ze dat zou laten gebeuren. Dan zou ze veel te veel aandacht krijgen van mensen.

Ze richtte haar aandacht weer op de blondine, om er achter te komen dat deze weer van haar plaats af was gegaan. Zat er soms een peper in haar achterwerk? Het leek wel of het onmogelijk was voor haar om ook maar een paar seconden stil te zitten. Of was dit soms normaal voor de jeugd van tegenwoordig? Haar ogen zochten de zaak af naar het meisje, tot ze deze vond bij een tafel waar twee sterk uitziende mannen met elkaar aan het armpje drukken waren. Ze hoorden vast bij de mannen die ze eerder hadden gezien. Behalve dat ze nog minder productief leken te zijn, als dat al mogelijk was. De blondine zei iets tegen de twee mannen, maar het werd overstemd door het geluid van de radio. De kwade gezichtsuitdrukking van de man zei echter al meer dan genoeg. Het meisje had iets gezegd dat ze niet was bevallen. Kayla fronste. Hopelijk kwam haar koffie snel. Dan zou ze zich tenminste uit de voeten kunnen maken als het verkeerd ging, en zou ze kunnen zeggen dat ze het meisje nog nooit van haar leven had gezien.

“Hier,” klonk de norse stem van de barman. Met een luide dreun werden er twee dampende bekers op de bar gezet. Een beker met warme chocomel, mét slagroom, en een chocolate chip koekje er bij. De ander was een kop koffie, met daarnaast een klein flesje koffiemelk, en twee suikerstaafjes. Tevreden snoof ze de geur van de zwarte koffie op. Precies zoals ze het wilde. Ze pakte de koffiebeker op, en draaide haarzelf weer naar de plek waar ze het meisje voor het laatst had gezien. De scene was nu veranderd. Ze had nu plaatsgenomen aan de tafel, en aan de glimmende muntstukken te zien hadden ze net een of andere weddenschap afgesloten. Oh boy. Oooh boy. Dit kon nooit goed gaan. Het meisje had misschien een sterke greep, zoals ze recent nog had gevoeld, maar om het op te nemen tegen een bouwvakker? Dat kon nooit goed aflopen. Kayla nam een slok van haar koffie. Gebiologeerd keek ze toe hoe de twee elkaars hand vastpakten, klaar om armpje te drukken. Ze knipperde nauwelijks met haar ogen, of het was al voorbij. Minder dan een seconde nadat het startsein was gegeven, klonk er al een luide bonk op de tafel. En het was, wonder boven wonder, niet de bouwvakker die had gewonnen. Het was het meisje.

Triomfantelijk kwam het meisje naar de bar terug geparadeerd. The hell was dit wezen? “Chocolate chip! My favourite!” zei het meisje, om hierbij een hap te nemen van het koekje dat bij haar chocomel was geleverd. Kayla nam een slok van haar koffie. Het was veel te vroeg in de ochtend voor dit soort onzin. Ze draaide haarzelf terug naar de bar, nam nog een slok van de gloeiendhete koffie, en zette de kop koffie vervolgens neer. “Wel. Dat was… Iets,” begon ze, recht voor haar uit starend naar de vele wijnflessen die in de kast tegenover haar stonden. Ze keek kort opzij naar haar Pokémon, alsof ze hoopte dat deze haar zou vertellen wat ze het beste kon zeggen. “Dus… Wat was je naam ook alweer?” vroeg ze toen ze eenmaal de moed om het meisje recht aan te kunnen kijken bij elkaar had gesprokkeld. Dit duivelse meisje… Ze kon haar beter te vriend houden. Die monsterlijke krachtvertoning van net. Die wilde ze niet tegen haarzelf keren. Met enige moeite verscheen er een glimlach op haar gezicht. Ze stak haar hand uit naar het meisje, die wonder boven wonder niet als een gek trilde. Niet omdat ze bang was, maar omdat ze nog niet genoeg koffie op had. “Mijn naam is Kayla Mawile. Maar zeg maar Kayla, ‘kay?” stelde ze haarzelf voor. Een lichte blos van schaamte verscheen op haar gezicht. Ze was zoiets niet gewend. Haarzelf voorstellen. Haar eigen naam moeten uitspreken. Het klonk allemaal zo belachelijk. Maar als ze dit meisje niet voor haar hoofd wilde stoten, en ze niet plotseling in elkaar geramd wilde worden om wat voor reden dan ook, dan kon ze het spelletje maar beter mee spelen.

Terwijl Taylor een grote slok nam van haar warme chocomel, die ze inmiddels al had beroofd van zijn slagroom, dat te zien was aan de kleine, witte snor die ze erdoor had gekregen, hoorde ze het oudere meisje iets mompelen. Ze richtte haar blauwe ogen voor een moment op de eigenares van de stem, om tot de conclusie te komen dat ze het eerder tegen zichzelf had dan tegen Taylor, gezien het feit dat die niet naar haar keek, maar naar de wijnflessen die op de achtergrond de bar ietwat 'sierde'. De blondine werkte haar koekje in de tussentijd weg en schopte omstebeurt met beide benen in de lucht, erop lettend dat ze haar voeten niet tegen de bar aan schopte. Niet om het heel te kunnen houden, maar omdat ze geen last van haar tenen wilde hebben op de eerste dag in haar nieuwe thuis. "Dus... Wat was je naam ook alweer?" klonk de nu al voor haar bekende stem opnieuw. Taylor wachtte even voor ze haar blik weer wendde naar haar gezelschap. Ze werd begroet door de hand van de ander, die ze eerst vragend aangaapte, voordat ze de hare in die van het meisje schoof. Deze stelde zich al snel voor als Kayla Mawile, maar wilde liever met alleen haar voornaam worden aangesproken.

Taylor knikte ter bevestiging dat ze het begrepen had en opende nu zelf haar mond. "Ik heet Taylor," begon ze, zweeg even en staarde voor een paar tellen naar de in elkaar geschoven handen van hun allebei. De herinnering aan haar eerste ontmieting met Roland leek nog zo dichtbij te zijn nu ze zo zat. Het was gebruikelijk om elkanders hand te schudden bij het voorstellen. Een ongeschreven regel. Toch voelde het zo vreemd om een andere, zelfs vrouwelijke hand vast te houden in vergelijking met die van gaar pleegvader. "You can call me Tiny Taylor if you want," voegde ze er zachter aan toe, maar nog steeds gard genoeg om als normaal spreekvolume genoemd te kunnen worden. Een achternaam vertelde ze niet. Die had ze naar haar mening niet meer. In het weeshuis had ze ook geen achternaam en ze was in principe opnieuw een wees. Verstoten. Geadopteert. Opnieuw achtergelaten. Zelfs al gad Roland het niet met opzet gedaan. Ondanks alles stond ze nog altijd ingeschreven als 'Taylor Carter'. Pleegdochter van 'Roland Carter'. Taylor trok haar hand terug en wees met diezelfde open hand naar haar Magnemite. "And this is Enrique, my assistant," stelde ze de pokémon voor. Hij gaf een kort knikje naar Kayla ter begroeting en staarde vervolgens begrijpelijk naar get meisje. Hij wist als geen ander hoe zij zich wel niet moest voelen.

"So, you live here? You knew about the café. I don' think a newb like me woulda known," begon de jongere van de twee nu. Vervolgens pakte ze haar mok op en nam nog een slok van haar warme chocomel, waarmee ze succesvol haar slagroomsnor onwetend wegspoelde en het wist te vervangen met een chocoladesnor. Die overigens nog beter te zien was, omdat hij groter was. Taylor probeerde het weg te likken, maar slaagde er niet in om alles te verwijderen. Toen herinnerde ze zich haar geldkwestie weer, aangezien ze dit natuurlijk moest betalen en nog minder geld overhield dan ze al had. Even draaude ze haar hoofd terug naar de tafel met de armworstelende mannen, die op hun beurt haar staar opmerkten en vuile blikken naar haar toewierpen. Zou ze...? Nee, dat kon ze maar beter niet doen. Zelfs een persoon als zij wist wanneer ze op haar tellen moest letten of niet overboord moest gaan. Dit was zo'n moment. Haar gedachte switchte naar gaar ander talent. Bij haar thuis waren genoeg mensen geweest die haar zonder enige twijfel geloofden als ze zei dat ze iets kon maken. Vooral omdat die Roland kenden en gaar vaker hadden gezien. Na de verdwijning van haar pleegvader is Taylor zo aan haar geld en extra dingetjes gekomen. Klusjes doen bij kennissen, andere bekenden, etc. Vaak jreeg ze tijdens zo'n bezoek te horen dat ze een arm kind was en werd de rede erna ook genoemd. Taylor blokkeerde die rede altijd uit haar gehoor. Die wilde ze namelijk niet horen. De blondine schudde haar hoofd en richtte zich weer volledig tot Kayla. "Got any broken machines I can fix?"

OOC: excuseer voor minor typo's. iPods zijn niet echt idiaal hiervoor.

Na een korte, maar een nog steeds zichtbaar moment van twijfel, pakte de blondine Kayla’s hand vast, waarbij ze deze schudde. De hand van het meisje voelde ruw aan. Waarschijnlijk had het iets te maken met het gereedschap dat ze bij zich droeg. Als het gereedschap niet alleen voor de sier was, zoals ze in de eerste instantie had gedacht, maar het ook daadwerkelijk werd gebruikt, dan was het niet meer dan logisch dat de blondine ruwe handen zou hebben. Werk handen. Interessant. Kayla bleef vriendelijk glimlachen gedurende het hele proces, terwijl ze haarzelf in de tussentijd afvroeg waarom het meisje had getwijfeld bij het schudden van haar hand. Misschien was ze er niet aan gewend om de hand van een vreemde te schudden. Of misschien schaamde ze zich wel ergens voor. Nee. Dat kon ook niet kloppen. Want dan zou ze het hele handen schudden in zijn geheel hebben geweigerd. Dat was tenminste wat haar logisch leek. Maar wat was het dan dat er voor had gezorgd dat dit meisje had getwijfeld? Had Kayla misschien vieze handen gehad? Of had ze haar gewoon niet vertrouwd? Ze was nieuwsgierig, maar durfde er niet naar te vragen. Het was altijd beter om je uit andermans zaken te houden. Dat was voor haar een grondregel als het ging om het omgaan met andere mensen. Op het moment dat je ook maar de geringste interesse toonde in iets, liep je al het risico om er in verzeild te raken. Dat wilde ze niet. Ze wilde niets te maken hebben met toeristen. Nog steeds niet. Zelfs niet met dit meisje.

"Ik heet Taylor," stelde het meisje zich voor, "you can call me Tiny Taylor if you want." Kayla knikte. Taylor. Tiny Taylor. Ze wilde eigenlijk niet eens weten hoe het meisje aan die bijnaam was gekomen. Zelfs al was het waarschijnlijk alleen maar omdat ze klein was. "And this is Enrique, my assistant," stelde ze vervolgens de Pokémon die haar al de hele tijd achterna had gezweefd voor. Kayla gaf een kort knikje terug naar de Magnemite, als reactie op die van hem. Vervolgens gebaarde ze met haar hoofd naar de Larvitar die naast hem zat, en stelde ze hem voor als Prince. De Larvitar was op haar schoot gesprongen, alsof hij hier mee wilde bewijzen dat hij meer aandacht verdiende dan enkel een korte introductie. Zij vond het niet erg. Zolang hij maar niet op de bar zou klimmen. Want dan zouden ze er vast en zeker uit worden gegooid. Om het zeker voor het onzekere te nemen, sloeg ze haar armen om haar Pokémon heen, zodat deze niet plots weg zou kunnen springen. Ze wilde nog vaker in dit café koffie kunnen drinken, en dat zou ze niet laten verpesten door zowel Taylor als haar Pokémon. Kayla nam een grote slok koffie, voordat ze zich weer richtte op haar compagnon. Met enige moeite weerhield ze haarzelf er van om de slagroom snor van Taylor uit te lachen. Ze wilde haar te vriend houden. Niet boos maken.

"So, you live here? You knew about the café. I don' think a newb like me woulda known," vroeg Taylor. Kayla fronste, niet zeker wetend of ze nu beter de waarheid kon zeggen, of dat ze er om heen moest draaien. Iets improviseren. Dat was een goed idee geweest, als ze niet zo slecht was geweest in improvisatie. Dus zat er niets anders op dan de waarheid te vertellen. “Het is niet dat ik hier geboren ben, maar… Ja. Je kan zeggen dat ik hier woon. Al een tijdje. Een jaar of twaalf, als ik het goed heb,” bekende ze. Ze haalde haar schouders nonchalant op. “Dit café is een van de weinige plaatsen waar ze zowel goede koffie hebben, als dat ze Pokémon toe laten. Anders had ik het waarschijnlijk ook niet gekend,” legde ze uit. Wel, oké. Dat was misschien niet de hele waarheid. Maar ze kon moeilijk zeggen dat ze de café’s in de binnenstad te druk vond, of wel soms? Dan zou ze al helemaal vreemd overkomen. En vreemd overkomen was een van de dingen die ze niet wilde. Ze kreeg normaal gesproken al meer dan genoeg vreemde blikken naar haar toe geworpen, of het nou om de dingen die Prince deed ging, of omdat het mensen waren die haar niet mochten.

"Got any broken machines I can fix?" vroeg Taylor plotseling. Kayla keek het meisje met een opgetrokken wenkbrauw aan. “Nee. Niet bepaald. Ik neem niet echt elektrische dingen mee als ik ergens naar toe ga, hoezo?” vroeg ze. Ze perste haar lippen op elkaar. Trubbish. De woorden waren er uit gehad voordat ze er erg in had gehad. In een poging te verhullen dat ze zojuist iets had gevraagd wat ze niet had willen vragen, richtte ze haarzelf weer op haar beker koffie, die inmiddels al half leeg was. Ze nam opnieuw een slok van het zwarte goud, in de hoop dat het meisje haar vraag niet zou beantwoorden. Wel… Er was nog een andere optie. Ze zou het gesprek altijd nog een ander onderwerp kunnen geven. Iets onschuldigs. Iets dat geen kwaad kon om te horen. Iets waardoor ze geen medelijden kreeg, of een andere emotie die er voor zou zorgen dat er overbodige vloeistoffen uit haar traanbuizen zouden vloeien. “Dus… Je Magnemite. Enrique. Hoe heb je hem eigenlijk ontmoet? Ik bedoel… Het is geen gebruikelijke Pokémon om bij je te hebben, zou ik zeggen,” zei snel, voordat Taylor de kans kreeg om haar een levensverhaal over de aantrekkingskracht van machines te vertellen. Ze glimlachte zachtjes, in de hoop dat ze hiermee bereikte om haar plotselinge interesse in de Magnemite geloofwaardiger te maken.

Kayla gebaarde kort naar de Larvitar die haar al die tijd gezelschap had gehouden en stelde hem voor als Prince. De pokémon was inmiddels al op haar schoot gesprongen en Kayla had haar armen om hem heen gewikkeld. Taylor staarde voor een paar tellen naar de pokémon en keek toen terug naar de bar. Hierbij ving ze de blik van de barman, die nog altijd omringd leek te zijn door een zwarte aura en minachtend naar haar terugkeek. Toen hij zich met zijn rug naar haar toedraaide om wat weg te zetten, stak ze uitbundig maar vlug haar tong naar hem uit en trok hem terug voordat hij er erg in had. Kinderachtig? Misschien. Maar daar was ze ook kind voor. Natuurlijk kon ze ook volwassen zijn, aangezien ze twee jaar lang voor zichzelf en haar pokémon had moeten zorgen, maar je kon niet meteen van haar verwachten dat ze altijd en overal als een volwassen deed. Integendeel, ondanks alles was ze nog altijd zichzelf gebleven en ze was ook niet van plan zich zo snel te veranderen. Om zich überhaupt te veranderen. Roland vertelde haar altijd dat ze perfect was zoals ze was en dat ze ook zo moest blijven. Een kind kon makkelijk zulke dingen gaan geloven, als je ze maar herhaaldelijk vertelde.

“Het is niet dat ik hier geboren ben, maar… Ja. Je kan zeggen dat ik hier woon. Al een tijdje. Een jaar of twaalf, als ik het goed heb,” vertelde Kayla, terwijl ze nonchalant haar schouders ophaalde. Taylor floot zachtjes, alsof ze daarmee het woord ‘Impressive’ wilde vervangen. Twaalf jaar was een vrij lange tijd om ergens te wonen. Zeker voor de blondine, als je naging dat ze een hele tijd niet echt een thuis had gehad, vervolgens eentje vond en die niet al te lang geleden eindelijk had verlaten. Maar het werd wel tijd dat ze dat deed. Het zou niet goed voor haar zijn om daar te blijven. “Dit café is een van de weinige plaatsen waar ze zowel goede koffie hebben, als dat ze Pokémon toe laten. Anders had ik het waarschijnlijk ook niet gekend,” vervolgde Kayla haar uitleg. Taylor fronste. Koffie. Haar helderblauwe ogen gleden naar Kayla’s mok, waar het eerder genoemde drankje in te vinden was. Roland had haar ooit ook koffie laten drinken. Zwarte koffie, zo dronk hij hem altijd. Zoiets bitters had ze nog nooit van haar leven geproefd. Voor haar hoefde het ook niet meer. Dat was misschien ook wel beter zo.

“Nee. Niet bepaald. Ik neem niet echt elektrische dingen mee als ik ergens naar toe ga, hoezo?” Opnieuw een antwoord van Kayla. Dit keer werd ze echter niet vrolijk van het antwoord. Ze moest ergens beginnen, maar als de eerste de beste persoon die ze tegenkwam al niks voor haar had, zag ze het maar somber in. Taylor opende haar mond, dacht na en sloot hem weer, om hem enkele tellen later weer te openen zodat ze een antwoord kon geven. De brunette was haar echter voor en stelde al een nieuwe vraag voor ze reactie had kunnen geven op de andere. “Dus… Je Magnemite. Enrique. Hoe heb je hem eigenlijk ontmoet? Ik bedoel… Het is geen gebruikelijke Pokémon om bij je te hebben, zou ik zeggen.” Het meisje keek kort naar haar Magnemite, die haar met dezelfde vragende blik leek te beantwoorden en richtte zich toen weer tot Kayla. “Ik kreeg hem van…” begon ze vrolijk, stopte abrupt en dacht snel na over een ander woord. “Een vriend,” vervolgde ze al snel. Haar kleine pauze had niet lang geduurd, maar zou Kayla zeker niet zijn ontgaan. Ze negeerde enige vragende of vreemde blikken en ging verder. “I didn’t know he was an odd one out though. What about Prince? Never see one like ‘im,” vroeg ze op haar beurt. Vervolgens pakte ze haar mok weer vast en dronk het laatste beetje chocomel op. Zo. Dat was het eerste en het laatste wat ze hier zou bestellen.

“Ik kreeg hem van…” begon Taylor. Kayla zette haarzelf schrap voor een lang verhaal. Iets heroïsch misschien. Waarbij de Magnemite haar had gered van miljoenen paperclips die op haar waren gevallen. Dat leek nog wel een best geloofwaardig verhaal. Oké, misschien niet echt. Misschien had Taylor zich wel verveeld, en had ze de Pokémon eigenhandig in elkaar gezet met wat oud ijzer en het gereedschap dat ze bij haar droeg. Dat leek al een veel logischere verklaring. Een korte, maar duidelijke pauze in Taylor’s zin was hoorbaar. De blondine leek te twijfelen. Alweer. Was het toeval? Of vroeg ze zonder het te weten naar iets wat ze eigenlijk niet wilde weten? “Een vriend,” maakte ze de zin tenslotte af. Kayla knikte, in een poging te doen alsof ze het gesprek uitermate interessant vond, en ze oprecht was geïnteresseerd in de geschiedenis van de Magnemite, in plaats van dat ze de vraag had gesteld om de tijd te kunnen doden. Als ze al een gesprek had met iemand anders, dan probeerde ze er voor te zorgen dat de ander zoveel mogelijk aan het woord was. Op die manier hoefde ze geen overbodige informatie over haarzelf te vertellen. Bovendien, haar eigen levensverhaal was toch niet interessant genoeg. “I didn’t know he was an odd one out though.” Was waar Taylor mee af sloot. Helaas voor Kayla, was dit alle informatie die Taylor over haar Pokémon kwijt wilde. Het scheen nu haar beurt te zijn om wat informatie over haarzelf prijs te geven.

“What about Prince? Never see one like ‘im,” vroeg de blondine. Bijna automatisch keek ze omlaag, waar haar Pokémon nog steeds op haar schoot zat. Prince… Als ze eerlijk wilde zijn, dan zou ze vertellen dan hij een surrogaat-vriend was. Dat ze hem had gekregen omdat de kinderen op het eiland destijds niet bevriend met haar hadden willen zijn. Maar dat hoefde Taylor niet te weten. Niemand hoefde dat te weten. “Ik kreeg Prince van mijn ouders nadat we naar Kikomo Island verhuisden. Ze dachten dat ik het wel fijn zo vinden om een speel vriendje te hebben wanneer ik alleen thuis moest blijven,” loog ze. Deze leugen… Hij kon er wel mee door, toch? Het was niet alsof ze er iemand kwaad mee deed. Bovendien vertrouwde ze Taylor nog steeds niet. Taylor had haar zowat over de grond mee gesleurd om ergens chocomel te drinken, en was vervolgens spontaan gaan armpje drukken. Met dat soort mensen wilde ze niet gezien worden. Ze wist niet hoe ze om zou moeten gaan met de vreemde blikken die op haar gericht zouden worden. Bovendien, ze verachtte toeristen nog steeds. En Taylor was een toerist. Niets meer, en niets minder.

Kayla nam de laatste slok van haar koffie, die inmiddels lauw was geworden. Pff, ze had te langzaam gedronken. Teveel dingen gevraagd, en teveel vragen beantwoord. Ze wilde net haar tweede kop koffie bestellen, toen er buiten een luid kabaal klonk. Instinctief keek ze door het voorruit van het café naar buiten, waar ze dikke rookpluimen zag in de richting van de bouwplaats. “Damn…” mompelde ze. Oh boy. Er was iets heel erg mis gegaan. Van het laten vallen van stalen balken, waren ze naar een heuse ontploffing gegaan. Dat kon weinig goeds voorspellen. Terwijl ze normaal zou hebben gelachen bij het zien van de bouwvakkers die halsoverkop naar buiten hobbelden, kon ze dat nu niet. Er was een ongeluk gebeurd. Een ongeluk waarbij er wellicht gewonden waren gevallen, als het niet doden waren. Alleen al door naar de dikke rookwolken te kijken, kreeg Kayla een slecht voorgevoel. Er was iets mis. En goed ook. Wat het was, kon ze echter niet plaatsen. Een frons verscheen op haar voorhoofd, terwijl ze probeerde te bedenken wat het was dat haar dit slechte gevoel was.

“Ik kreeg Prince van mijn ouders nadat we naar Kikomo Island verhuisden. Ze dachten dat ik het wel fijn zo vinden om een speel vriendje te hebben wanneer ik alleen thuis moest blijven,” vertelde Kayla. Taylor knikte, ten teken dat ze het begrepen had. Iemand om je heen hebben klonk zeker fijner dan alleen zijn, dat was een ding dat de blondine zelf ook wel wist. Haar blauwe ogen gleden terug naar haar Magnemite, die overal behalve naar haar keek. Even vroeg ze zich af of de band tussen haar en Enrique beter had kunnen worden door hem meer ‘speeltijd’ te gunnen. Zelf was ze immers alleen maar bezig geweest met monteren en machines aanpassen, maar ze had nooit echt gevraagd wat hij had gewild. Het was meer dan duidelijk dat de Magnemite het liefste overal behalve bij haar was. Dat had ze zelf ook wel gemerkt. Soms deed dat toch pijn om te weten dat je pokémon je niet mag. Dat hij zelfs bang voor je was. Maar Enrique was, zelfs al besefte ze het zelf nog niet, nu het belangrijkste levende wezen in haar leven. Iemand waarmee ze haar vreugde en leed kon delen. Hij was bij haar gebleven toen Roland twee jaar terug niet meer thuis kwam. Hij had haar tenminste niet verlaten. En dat besefte ze zelf nu pas.

Een korte stilte viel al snel over hen heen, waarbij Taylor enkel geconcentreerd naar Enrique had gekeken, alsof ze zijn gedachte probeerde te lezen. De Magnemite had dit door gekregen en deed zijn best om Taylor te negeren door net te doen alsof hij het niet gemerkt had. Langzaam maar zeker had hij zijn blik naar buiten gericht, door het raam heen, zodat hij kon zien wat de werkers buiten aan het uitvoeren waren. De blondine zag zijn oog al snel verwijden, waarna niet veel later een knal hoorbaar was. Het meisje draaide zich meteen om op haar kruk en keek net als haar pokémon het raam uit. “Damn…” werd er naast zich gemompeld, maar Taylor kon haar ogen niet van de rookpluimen weg krijgen. Was er zojuist… Iets ontploft? De mannen die haar daarnet nog vuil aan hadden zitten staren, vluchtten als kippen zonder kop naar buiten, richting de bouwplaats. Taylor sprong al snel van haar kruk af om ze te volgen, greep Kayla opnieuw bij haar arm en trok haar mee naar buiten. Enrique kon slechts dom naar zijn trainer blijven staren, die opnieuw een poging tot ontvoering op haar geweten had. Als hij kon zuchten, had hij dat nu gedaan. Helaas kon hij alleen maar zijn trainer volgen op het moment.

Gehaast rende Taylor bij de café vandaan. De kou kwam haar al snel tegemoet, maar ze deed haar uiterste best om die gewoonweg te negeren. Er was daarnet iets spectaculairs gebeurd en zij had het gemist. Het enige wat ze nu nog kon doen, was erachter komen wat er precies gebeurd was. “This is gonna be SOME big scoop!” Enthousiast keek ze naar de bouwplaats terwijl ze rende, maar ze stopte abrupt toen mensen hen tegemoet kwamen. In eerste instantie schonk ze daar ook geen aandacht aan, maar toen ze de paniekerige blik in hun ogen zag, kon ze niets anders doen dan stoppen. Ze voelde opeens haar benen niet meer en kon het niet over haar heen krijgen om verder door te lopen. Dit was net als toen. Taylor liet Kayla’s arm langzaam los en liet haar arm langs haar lichaam glijden, waar hij tot een halt kwam en als een levenloos iets langs haar afbungelde. Uiteindelijk draaide ze zich abrupt om. “Actually, let’s go back inside,” sprak ze, proberend opgewekt te klinken. Vanuit haar ooghoeken zag ze dat Enrique aan was komen zweven en bezorgd naar de bouwplaats staarde. Fijn, zelfs hij was nieuwsgierig naar wat er gebeurd was en zou vast en zeker moeilijker zijn over te halen terug te gaan. Als Kayla het ook wilde zien, dan had ze nu waarschijnlijk een probleem.

Waar Taylor al bang voor was, werd werkelijkheid. Natuurlijk deed ze haar best om die angst te verbergen, wat haar tot nu toe nog redelijk goed gelukt was, maar het was steeds beter van haar gezicht af te lezen dat ze absoluut geen kijkje wilde nemen. Met haar blauwe ogen constateerde ze dat Kayla haar hoofd schudde. “Mooi niet. Jij wilde weten wat er aan de hand was? Dan zal je het te weten krijgen ook.” Nog voor ze hierop kon reageren, voelde Taylor dat ze aan haar arm werd vastgepakt en meegesleept. Kayla had voor het eerst onverwacht de rollen omgedraaid, waardoor het even duurde voordat de blondine doorhad wat er aan de hand was. Pas toen ze zich besefte dat ze steeds dichterbij de bouwplaats kwamen en dus ook dichter bij de paniek, begon ze daadwerkelijk tegen te stribbelen. Ze probeerde zich uit Kayla’s greep los te rukken, maar die had haar hand zo stevig om haar arm gewikkeld, dat het wel onmogelijk leek te zijn. Taylor leek dan wel sterk in haar armen, maar in de rest van haar lichaam was ze net zo sterk als een twaalfjarige dat hoorde te zijn. Alleen haar handen hadden ‘getraind’ door middel van het sleutelwerk dat ze al die tijd had verricht. De moed zakte al snel in haar schoenen toen ze zich dit realiseerde en besefte dat ze zichzelf niet zou kunnen bevrijden. Inmiddels waren ze al bij een medewerker van de bouwplaats aangekomen, welke een stevig uitziende pokémon bij zich had. Taylor kon zonder enige twijfel zeggen dat het een vechtsoort was. Het krioelde daar namelijk van bij bouwvakkers.

Zelfs toen Taylor haar pogingen om te ontsnappen had opgegeven en had besloten Kayla gewoon te volgen, liet deze haar niet los. De brunette zou vast denken dat ze alsnog er vandoor ging als ze werd losgelaten. Dat kon ze de andere trainer dan ook niet kwalijk nemen. Normaal gesproken zou ze dat ook gewoon hebben gedaan. Deze situatie was echter anders. “Wat is er aan de hand?” hoorde ze het meisje gillen. Het was duidelijk dat het niet tegen Taylor, maar tegen de medewerker en zijn pokémon was. Zijn gezichtsuitdrukking stond verbaasd. Taylor weerspiegelde die uitdrukking. “De hijskraan is ingestort,” schreeuwde hij uiteindelijk terug. Zelfs zijn zware stem kwam amper boven het lawaai uit. “er zijn nog een paar mensen daar… maar we kunnen ze niet bereiken door al het vuur!” Ondanks dat kon de blondine dit met gemak verstaan. Even leek het alsof de tijd heel langzaam vooruitging. Een misselijk gevoel kwam aanzetten, dat wel vanuit haar tenen leek te komen. Er waren… Nog mensen daar? Ze wist het. Ze had terug moeten gaan toen het nog kon. Ze had Kayla zo hard mogelijk terug moeten trekken en terug naar binnen moeten rennen. Dit was wel het laatste wat ze mee wilde maken. Normaal gesproken raakte ze altijd gefascineerd van vuur, maar dit keer was er niet eens een sprankje bewondering van haar gezicht te lezen. Ernstig richtte ze haar blik opzij en ving daarmee die van Enrique, die net als een spiegel haar blik met dezelfde beantwoordde.

“Prince, probeer het vuur te doven met je Sandstorm!” Door alle ophef had Taylor niet meegekregen dat Kayla haar los had gelaten. De brunette had haar pokémon bevolen een aanval uit te voeren, waarmee ze hopelijk het vuur konden doven, al was het maar een beetje. De Larvitar keek zijn trainer echter aan alsof ze in een gesticht thuis hoorde. Toch deed hij wat er van hem gevraagd werd toen hij op de grond terechtkwam. De blondine keek toe hoe Prince zijn ogen een helderblauwe kleur kregen en er vervolgens een zandstorm uit het niets leek te verschijnen. De vele zandkorrels kwamen in het vuur terecht, maar het gewenste effect scheen maar niet te komen. Het vuur doofde niet. Taylor beet op haar onderlip. Hoewel ze soms als een complete psychoot over kon komen en van de meest vreemde en sadistische dingen leek te houden, besefte ze dat dit niet goed was. Totaal niet goed. Mensen zouden kunnen sterven. En dan zou het waarschijnlijk ook nog eens deels haar schuld zijn geweest, omdat ze niet mee had geholpen ze te redden. Hoe sadistisch ze dan ook mocht zijn, dit verdienden de mensen die opgesloten zaten in het vuur niet. Maar wat kon ze doen? Net als Kayla had ze geen waterpokémon om het vuur te kunnen blussen. Enrique had niet eens ‘Sandstorm’ in zijn arsenaal. Zijn aanvallen zouden niks uithalen tegen het vuur. Het zou het waarschijnlijk alleen maar verergeren. Taylor richtte voor de zoveelste keer op haar Magnemite. Wacht eens… Hij zweefde. Hij kon zweven! “Enrique, I want you to go above the fire and look for a way out! If not, try to get them together at some point!” Ook haar pokémon keek haar nu aan alsof ze in een gesticht thuis hoorde. Wat waarschijnlijk ook wel zo was, maar dat was een ander verhaal. “Just do it!” drong ze de pokémon aan. Hij gehoorzaamde en ging op weg.

Taylor hield haar Magnemite nauwlettend in de gaten. Die scheen moeite te hebben met het vinden van de mensen, aangezien er ook nog eens een dikke rookpluim hem in de weg zat. Het duurde haar te lang. Enrique zou ook falen. De blondine knipperde een keer met haar ogen en zag opeens de zwevende magneet niet meer. Vlug keek ze om zich heen, maar Enrique was nergens te bespeuren. Hij zou toch niet..? Was hij opgeslokt door de rook? “Enrique!” gilde ze over de bouwplaats heen, maar er kwam geen reactie. Taylor greep naar haar gereedschapsriem, maakte deze los en gooide hem toen op de grond bij Kayla neer. Het was te gevaarlijk om die om te laten bij wat ze nu ging doen. Ze zou zichzelf en de hele bouwplaats ermee kunnen opblazen. Het was sowieso al gevaarlijk wat ze nu ging doen. Met een snelle beweging van haar linkerhand schoof ze het gasmasker vlak voor haar gezicht en zette zich toen van de grond af. Een kort sprintje was al genoeg om in de dichte rook te verdwijnen. Taylor rende recht vooruit, niet wetend waar ze uit ging komen en niet wetend waar ze nu precies liep. Totdat ze hartelijk verwelkomd werd door de hitte, die haar nu zo leek te overspoelen dat ze bang was dat ze zou smelten. Het was daarnet al warm toen ze zich nog buiten het rookgordijn bevond. De blondine zette haar vlakke linkerhand tegen het masker aan, ergens waar haar mond hoorde te zitten, en begon te roepen. Haar stem klonk dof, alsof het door een filter werd gehaald op het moment dat het haar keel verliet. Pas toen besefte ze zich dat het geen nut had om haar hand zo te houden. De geluidstrillingen kwamen amper het masker voorbij.

Toch hield ze vol. “Enrique! … Enrique!” Nog steeds geen reactie. “Damn it, shawty. Where the hell are you?” mompelde ze tegen zichzelf, terwijl ze nog altijd recht vooruit liep. Ze deinsde algauw terug bij het zien van afgedwaalde vlammen. Ze was al bij kern aangekomen. Haar helderblauwe ogen stonden op de verschillende tinten rood en geel van het vuur gericht. Gefascineerd keek ze hoe het aan het dansen leek te zijn. Ze wist niet hoe ze het moest beschrijven, alleen dat ze in een soort trance leek te zijn waar ze niet uit kon komen, hoe erg ze het ook probeerde. Maar ze probeerde het niet. Het enige wat haar trance had weten te doorbreken, was een roep naar hulp. Zonder er verder bij na te denken, probeerde ze zich een weg te banen om het vuur heen. Iemand had haar geroepen. Iemand had hulp nodig.

Taylor moest toegeven dat het masker van Roland meenemen het beste idee ooit was. Natuurlijk had ze zichzelf nooit in een situatie als deze gezien, het masker had ze alleen maar meegenomen om te dienen als een soort geluksbrenger, maar ze mocht van geluk spreken dat ze het had. Als ze het niet had gehad, dan was ze nu al op haar knieën gezakt en hoogstwaarschijnlijk aan het stikken door een paniekerige hoestbui. Hoe de mensen die langer gevangen zaten in het vuur zich wel niet moesten voelen, dat wilde ze zich niet eens inbeelden. Zelf wilde ze zo snel mogelijk al hieruit zien te komen, maar dat mocht ze niet van zichzelf, omdat ze Enrique eerst nog moest redden van zijn ondergang. Voorzichtig zette Taylor voort, erop lettend dat ze niet per ongeluk recht op het vuur afliep. Daarnet had haar lichaam nog warmte gewild, maar nu wilde ze niets liever dan in een enorme bak ijsblokjes springen. Het was hier benauwd en hoewel ze het liever warm dan koud had, kon ze eerlijk bekennen dat ze nu liever in de kou stond te rillen. “Enrique!” gilde ze voor de zoveelste keer. Dit keer kwam er een reactie. Iemand gilde terug. Het was echter geen antwoord of een normaal woord dat terug werd gegild. Even overwoog ze of ze daar wel heen moest. Of ze er wel op af moest lopen, maar iets in haar vertelde haar dat ze niet anders kon. Taylor veranderde haar koers en liep iets meer richting het oosten, hopend dat het inderdaad de goede richting uit was. Al snel vormden zich een aantal figuren in de rook en kon ze er zeker van zijn dat ze de juiste kant op was gelopen.

De blondine zette voort en werd niet lang daarna begroet door de crew van de haven. Aan hun gezichten te zien stond het huilen hen naderbij dan het lachen. Wat haar echter meteen opviel, was de kleine, vliegende bol die naast één van de mannen te zien was. Ze wist deze meteen te herkennen als haar pokémon. “Enrique!” schreeuwde ze zowel opgelucht als blij, terwijl ze met één zwiep van haar hand haar masker weer op zijn huidige plek plantte. De brede glimlach die op haar gezicht was verschenen, verdween echter als sneeuw voor de zon toen ze zich realiseerde waarom ze ook alweer hier was. Een kwade frons verscheen op haar voorhoofd. “Bro, don’tcha dare scare me like that EVER. AGAIN. Heard me?” De Magnemite keek haar geschrokken aan. Hij had gedaan wat ze hem verteld had, dus waarom ging ze nu zo tegen hem tekeer? Eigenlijk moest hij niet verbaasd zijn. Hij had het moeten weten. Wat belangrijker was, wat deed ze überhaupt hier? Hij wist dat ze een schroefje los had zitten, maar dat ze werkelijk zo getikt was om recht op het gevaar af te rennen, dat had zelfs hij niet van haar verwacht. Taylors gezichtsuitdrukking ontspande zich en een kleine glimlach was weer verschenen, alhoewel men moeite zou moeten doen om die te kunnen zien. “Anyway, good job, I guess,” prees ze haar Magnemite, voordat ze zich weer op de mannen richtte. “Zijn er nog meer van jullie, of is dit alles?” vroeg ze aan hen. Ze keken verbaasd op toen ze haar vloeiend Nederlands hoorde spreken. Een tel geleden sprak ze nog in het Engels tegen haar pokémon. Eén van hen kreeg het voor elkaar om z’n schouders op te halen, wat voor Taylor genoeg informatie was. Hij wist niet of er verder nog mensen waren. De blondine bekeek het groepje en telde de aanwezigen. Minus haar en Enrique waren het er een stuk of vijf. Vijf mensen die ze hieruit kon krijgen, levend en wel. “Volg me.”

Ze draaide zich om, wenkte nogmaals naar de mannen dat ze moesten komen en vervolgde haar weg terug naar buiten. Voor zover ze die zich nog kon herinneren en terug kon vinden, want zelfs al herinnerde ze die zich en had ze de stappen geteld, was het alsnog onmogelijk in deze dikke rook. Taylor hoefde niet om te kijken om te weten dat ze werd achtervolgd, aangezien ze de passen van de mannen achter zich kon horen. Dit geluid werd echter snel overstemd door een veel te hoge en schrille gil die de blondine absoluut niet kon plaatsen. Al snel voelde ze zich duizelig worden en een hoofdpijn opkomen. Haast automatisch bedekte ze haar oren en gromde in frustratie. Welk schepsel maakte in hemelsnaam zo’n geluid? Toen de kust weer veilig leek te zijn, haalde ze aarzelend haar handpalmen van haar oren af en luisterde afwachtend naar de stilte, alsof er elk moment weer zoiets plaats kon vinden. Dit bleek gelukkig niet zo te zijn. Ze wilde zich omdraaien om de afslag van daarstraks weer te nemen, maar werd opeens ruw naar achteren geduwd door een natte substantie die haar gezicht raakte. Verward wankelde ze een paar stappen naar achteren en viel toen op haar achterwerk, om vervolgens haar gezicht droog te vegen met haar handen en haar ogen weer te openen. “What in ARCEUS’ NAME WAS THAT?!” bracht ze verbaasd uit, terwijl ze opkeek. Wat haar geraakt had, was nog altijd te zien en ‘vloog’ als een straal boven haar door. Het was water. Dat betekende dat er hulp was gekomen en dat ze bijna veilig waren.

Taylor wenkte nogmaals naar de mannen en haar pokémon, waarna ze vervolgens een hoger tempo inzette en zich richting de vrijheid wilde begeven. Er was echter één obstakel; de ronddolende vlammen van daarnet waren groter geworden. Ze moest moeite doen om een uitweg te vinden en raakte haast net zo erg in paniek als de slachtoffers die achter haar aan rende. Waarom ze zo vertrouwde op een twaalfjarige, dat ging haar kleine brein te boven. Waarschijnlijk was het net zo goed uit paniek. Stemmen werden hoorbaar en hoe meer ze zich vooruit begaven, hoe duidelijker die werden. Toen ze de vlammen weer voorbij waren, renden de mannen zowat langs Taylor en stormden de rook uit. Zij en Enrique bleven achter en keken elkaar voor een aantal tellen droog aan. En dat waren zogezegd de stoere medewerkers van de bouw? Hmpf. Het meisje snoof en zette het nu ook op een rennen, klaar om de vrijheid en de koude, frisse winterlucht weer te omhelzen. Toen ze echter uit de rook verscheen, zag ze tientallen mensen voor zich staan en een hoog aantal waterpokémon. Minstens de helft daarvan moesten wel van de brandweer zijn. “Haar shirt! Het staat in brand!” hoorde ze iemand gillen. Het duurde even voordat het tot haar doordrong dat het over haar was. Vragend keek ze naar haar kleding, maar zag niks. Pas toen ze haar onderlichaam een kwartslag draaide, zag ze inderdaad dat haar kleding vlam had gevat en dat er een klein rookpluimpje achter haar vandaan kwam. Taylor begon wilde om zich heen te slaan in de hoop het vlammetje te doven, maar voordat haar eigen plan de kans had om te werken, werd ze opnieuw overspoeld door een sterke waterstraal. Dit keer wist ze nog net haar evenwicht te bewaren met wat gestuntel.

Toen het water weer was verdwenen, trok ze een droog gezicht, waarna een kwade frons op haar voorhoofd verscheen. Lekker, alsof ze het al niet koud genoeg had. Nu was ze ook nog eens doorweekt. Een kans om zich te herstellen kreeg ze niet, want er kwamen al twee vreemde mannen op haar afgelopen om te kijken of ze in orde was. Taylor schudde haar hoofd en wilde zeggen dat het wel goed zat, maar toen ze haar mond opende, kon ze niks anders doen dan hoesten. Stik. Ze had haar masker te lang afgehad, of niet? Hoe kon ze ook zo stom zijn om het weer af te doen? Vanuit haar ooghoeken zag ze Enrique haar bezorgd aanstaren, maar ze wist nog net een klein glimlachje tevoorschijn te halen. “Shawty, I ain’t gon’ get done in by some fire,” sprak ze toen ze weer op adem was gekomen. Niet lang daarna begon ze alweer. De mannen loodsten haar mee na de enorme groep mensen. Taylor had echter geen oog voor waar ze heen ging. Het enige waar haar blauwe ogen naar zochten was Kayla.