EARLIER
Met haar gezicht in haar kussen gedrukt en haar voeten onder haar deken uitstekend, was Laylah in een heerlijke diepe slaap verzonken. Haar roze lokken verspreid over het felgekleurde kussen en een Aron had zich opgekruld op haar voeteneinde. Zo zag het beeld er voor even uit, maar toen doorbrak het schrille gepiep van een wekker de stilte. Geschrokken maakte Laylah een spartelende beweging en per ongeluk trapte ze Candy uit haar bed. De Aron piepte en plofte op de grond, gelukkig was het bed niet ver verwijderd van de grond. Maar Laylah had niet door dat haar voeten haar pokémon uit het bed hadden getrapt. Snel veegde ze haar haren uit haar blikveld en zag toevallig dat haar voeteneinde leeg was. "Candy?" Vroeg ze lichtelijk bezorgd, maar zag toen de vorm van haar pokémon verschijnen. Licht sacherijnig kwam Candy op haar af en sprong met moeite weer op het bed. Toen Laylah Candy probeerde te aaien gaf de Aron haar een klein kopstootje, om te laten zien dat ze het niet al te gemakkelijk vergaf. Laylah trok zich er niets van aan en gaf Candy een knuffel. "Wat ben je toch een heerlijke brompot." En toch kon Candy haar boze gedrag niet aan houden, dus accepteerde ze de 'excuses'.

Toen Laylah zich volledig had aangekleed en zag dat Candy klaar was voor haar dagelijkse training, gingen ze maar op pad. Net toen ze het pokécenter hadden verlaten, voelde ze een aardig koude wind langs haar wang strijken. Het was nog vroeg, maar het gaf haar geen fijn gevoel, die grauwe hemel. Maar wat kon er misgaan? Ze zou toch niet al te ver gaan en als er opeens een sneeuwstorm aan zou waaien, kon ze altijd nog terug rennen. Laylah richtte haar blik op Candy en zag dat de Aron wachtte totdat zij haar eerste actie ondernam. Precies iets wat ze zou doen, Candy was meer een volger. Dus zou het haar pas verbazen als de Aron opeens de leiding had overgenomen. Met een grote glimlach op haar gezicht stapte ze vooruit en weer sneed een ijzige wind langs haar wang. Candy maakte een nerveus geluidje, maar bleef volgen. Laylah had nog niet veel van het gebied verkend, maar ze had zo nu en dan wat perfecte plekjes gevonden om Candy te trainen. Nog steeds twijfelde ze aan haar technieken, of ze wel enig nut hadden. Candy leek niet sterker te worden. Een zucht gleed uit haar mond en ze bekeek de Aron. Tja, misschien was dit alles wel veel moeilijker dan ze had verwacht.

PRESENT
Een totaal onverwachte storm was aangebroken. Verscheidene sneeuwvlokken dwarrelden naar beneden en plakten aan haar gezicht. In die paar minuten had de sneeuw al een aardige laag rondom Laylah en Candy gevormd. De Aron kroop wat dichter naar haar Trainer toe, rillend van de kou. Snel pakte Laylah haar pokémon op en hield haar dicht bij zichzelf. "Het komt wel goed, we zijn zo weer terug.." Fluisterde ze zachtjes tegen Candy, maar ook deels tegen zichzelf. Het was moeilijk om de wanhoop uit haar stem te halen. Nerveus keek ze om zich heen. De sneeuw maakte het haar zicht niet makkelijk, waar ze ook keek, alles was hetzelfde. Een witte muur. Waar was ze vandaan gekomen en hoe moest ze terug? Wanhoop verscheen in haar stem en Laylah moest moeite doen om het niet te laten zien aan Candy. Ze wist dat Candy haar paniekerige gedrag snel overnam, en dan waren ze helemaal verloren. Laylah deed een stap dichterbij en vernauwde haar blik om wat beter te kunnen zien. De schimmen van bomen tekenden zich af tegen de witte achtergrond. Was dat de plek waar ze zojuist nog langs was gekomen. Nou, ze kon het toch proberen? Met snelle grote passen liep ze naar de bomen toe en tot haar geluk zag ze toen het pokecenter. Een glimlach verscheen op haar gezicht, maar deze werd er weer afgehaald door een harde windvlaag. Verscheidenen sneeuwvlokjes plakten aan haar gezicht en haar. "Nog even, Candy, rustig aan." Fluisterde ze tegen haar Aron en voelde dat ze al aardig koud aanvoelde. Door bezorgdheid versnelde ze haar pas en toen ze was aangekomen bij het gebouw stapte ze door de automatisch geopende deuren. Warme lucht daalde op haar neer en Candy opende haar blauwe oogjes. Laylah merkte op dat iemand haar bekeek en dus draaide ze zich om. Een meisje keek in haar richting, waarschijnlijk verbaasd door het feit dat ze naar buiten was gegaan met dit weer. Met een waterige glimlach baande ze zich een weg naar het meisje en ging tegenover haar zitten. Ze liet Candy op haar schoot zitten en trok haar jas uit en hing deze over de leuning van haar stoel. "Ik denk dat je het misschien vreemd vind dat ik zojuist van buiten ben gekomen, maar ik had deze sneeuwstorm ook niet verwacht." Zei ze terwijl ze een beetje nerveus lachte, ze was misschien raar maar toch had ze dit allemaal overleefd.

"Nee, het is inderdaad heel plotseling gekomen," Het meisje drukte de, waarschijnlijk nog jonge, Growlithe tegen zich aan. Candy probeerde de jonge pokemon te bereiken, maar Laylah besloot de Aron maar dicht bij haar te houden. Ze wilde geen onnodige problemen veroorzaken door de maar al te grote nieuwsgierigheid van haar pokemon. Laylah's aandacht werd echter getrokken door een Riolu, die had besloten om er ook maar bij te komen. De glimlach op het gezicht van Laulah werd wat groter toen de pokemon hen begroette en op de schouder sprong van het andere meisje. Het was altijd leuk om te zien hoe erg de karakters van andere pokemon met elkaar verschilden. Maar waarschijnlijk was dit met ieder levend wezen zo, alleen kon je het minder goed zien dan bij mensen. "Oh sorry, ik ben trouwens Mia," Laylah's gedachten werden er weer bij getrokken door de woorden en Mia hief haar Growlithe op en wees op haar Riolu. "En dit zijn Nanook en Wolf." Laylah liet haar glimlach weer wat verbreden en besloot Candy wat meer ruimte te geven in haar armen. Ze begon alweer wat op te warmen en Candy was niet zo'n knuffeltype, maar nog steeds zorgde de Trainer ervoor dat Candy niet plotseling van die grote sprongen kon maken. "Ik ben Laylah en dit is mijn beste vriendin Candy. We zijn net aan onze reis begonnen hier op Kikomo Island, dus verwacht maar geen grote verhalen van ons." Ze grinnikte wat zacht en keek voor de eerste keer neer op haar pokemon. Ja, ze waren nog niet heel erg sterk, maar iedere Trainer begon zo, niet? Door trainen, trainen en nog eens trainen kwam je verder in deze wereld. Het eerste wat Laylah ook wilde bereiken was om een tweede pokemon te vangen en vervolgens met de twee een band opbouwen. Toch was dit nu al aardig gelukt met Candy. "En jij? Hoe ben je bijvoorbeeld aan die prachtige pup gekomen?" Vroeg Laylah vriendelijk en richtte haar blik op Wolf. Het was toch zo'n schatje.

Haar beide antwoorden maakten Mia zo te zien wat vrolijker, of beter, ze maakten haar aan het lachen. Dat was ook al iets. "Ik heb hem gekregen van mijn oom. Ze hadden hier een fokprogramma voor het politiebureau opgesteld en ik mocht een pup hebben als alle eieren uit zouden komen," Was het antwoord van Mia en Laylah knikte geïnteresseerd. Dat klonk inderdaad wel erg leuk, mooi en gewoonweg fan-tas-tisch. Nou ja, je moest maar net geluk hebben, want wie weet werd de pup zo voor je neus weggegrist. Maar toch, de Growlithe lag daar op haar schoot, dus stond het geluk wel aan Mia's kant. "Ik denk dat Wolf een erg gezonde pokemon is en hij binnen de kortste keren je grootste maatje is." Laylah wierp even een blik op de Riolu, wiens naam Nanook was. "En Nanook natuurlijk ook hoor." Vervolgde het meisje met een glimlach en streelde Candy even over haar rug, omdat ze anders maar niet bleef stoppen met het trekken van haar aandacht. Laylah besloot dat het beter was om haar Aron maar even zelf wat te laten lopen, want zoveel problemen kon zo'n kleine pokemon toch niet opleveren? Voorzichtig hief ze de pokemon op en zette deze op de grond. Gelijk inspecteerde Candy haar omgeving, maar bleef maar een paar passen verwijderd van haar Trainer. Vervolgens draaide Laylah zich weer naar Mia om. "Dus ik neem aan dat je oom op het politiebureau werkt?"

Mia's blik verdween even, doordat ze haar gehele aandacht schonk aan Wolf. Ergens vond Laylah het zelf vreemd dat de Riolu geen enkel teken vertoonde van jaloezie, maar misschien was hij dat ondertussen wel gewend? Toen het andere meisje weer opkeek zag ze een rode tint op haar wangen verschijnen. Maar ze knikte wel om het te bevestigen. "En jij? Heb jij familie hier?" Wat sneller werd er van onderwerp veranderd, maar dat kon Laylah wel begrijpen; het was natuurlijk niet leuk om alleen voor over jezelf te praten, terwijl er een complete vreemdeling tegenover je zat. Nu was het Laylah's beurt om iets te vertellen. "Niet op Kikomo Island. Nee, veel verder weg gelegen. Misschien ken je Mauville City in de Hoenn regio? Daar woonde ik dus toen ik nog klein was. Een van de drukkere steden in Hoenn, dus moet ik hier wel wennen aan die grote rust die af en toe heerst. Ik heb Candy ontmoet in de Rusturf Tunnel, zij heeft mij gered van een wilde pokemon en sindsdien voelt ze zich een beetje als een beschermer over mij. Size doens't matter, zei mijn moeder altijd als Candy zich weer eens wat down voelde tegenover de grotere pokemon. En ja, nu zijn we hier op Kikomo op reis, bezig met een drukke training." Zo besloot ze haar wat lange verhaal af te sluiten en ze keek Mia weer aan. "Heb jij je hele leven hier gewoond?"