And let it echo far, around the other stars

Ze had de jongen meegetrokken, de berg af, de sneeuw in. Haar gympen waren half doorweekt van de sneeuw die in haar schoenen smolt en de enige keer dat ze langer dan vijf seconden bleef staan, was om haar winterjas aan te trekken. Dat was onderaan Mt. Torrid, vlak voordat ze de echt besneeuwde weg zouden bereiken. Ze had de reistijd geschat op anderhalf tot twee uur, maar met de hoeveelheid sneeuw die er op dit moment lag en uit de lucht viel zou het zomaar een halve dag kunnen kosten om terug te komen naar de enige stad op Kikomo Island. Niet dat Bonnie daar problemen mee zou hebben – haar conditie was in goede staat. Ze dacht er dan ook geen moment aan om de jongen een adempauze te gunnen. Sterker nog, ze dacht amper aan de jongen. De kou – hoeveel ze die ook boven de hitte verkoos – deed haar verlangen naar een warme douche of een kopje onder in Iremia Spa. Pas na een uur of anderhalf keek ze hem voor het eerst aan.

De reden dat ze Alan aankeek, was omdat hun pad kruiste met een gigantische troep Vanillite’s. Ondanks het feit dat Bonnie geen hekel had aan vanille-ijs en de Pokémon normaal wel leuk vond, irriteerden de wezentjes haar op dit moment. ‘Geef me een momentje.’ meldde ze Alan terloops, waarna ze Charles riep door tussen haar tanden te fluiten. De Swablu maakte een vrolijk geluidje en kwam meteen op zijn Trainster af. ‘Charles, astonish.’ beval ze de blauwe vogel, waarna hij het commando vlekkeloos uitvoerde. Bonnie’s Swablu vloog de groep Vanillite’s in, kwetterde luid en viel er willekeurig wat aan. Het had het gewenste effect – de wezentjes vluchtten in paniek uit elkaar en de Swablu kwam er zonder al teveel krassen vanaf, hoewel hij niet helemaal onkwetsbaar bleek. Nadat ook de laatste Vanillite was verdwenen, vloog hij zacht piepend – wat was hij toch een aansteller – Bonnie in de armen. ‘Goed gedaan, Charlie.’ fluisterde ze het vogeltje toe, waarna ze haar gezicht kort begroef in zijn wolkenvleugels. Daar stopte ze echter meteen mee toen ze realiseerde dat Alan er ook was en ze liet Charles los. Hij kwam op haar schouder zitten. ‘Nou- laten we verder gaan.’ zei Bonnie half tevreden, half beschaamd.

Veel bijzonders gebeurde er verder niet – ze kwamen zonder veel problemen, maar met een half uur vertraging aan in de stad. De straten lagen vol met bruinige modder, die ooit sneeuw was geweest, maar inmiddels een soort ijzige troep was geworden. Met een gezicht dat vertrok om aan te geven hoe smerig ze het vond baande Bonnie haar en Alan een weg door de mensenmenigte in de stad, naar het Pokécenter. Daar aangekomen bleef ze staan en keek ze naar Alan. ‘Nou… Hier is het dan, denk ik.’ Ze gebaarde naar de deuren. ‘Ga gewoon naar de balie en vertel wat er is gebeurd – of vraag gewoon om een zuster die je Pokémon verzorgt. Dan weten ze wel wat je bedoeld, denk ik.’ Onhandige uitleg, Bon. Naja, het was de eerste keer dat ze dit deed – en dit aardig doen viel haar ook al niet makkelijk.

+ Alan
En ja, de titel makes no sense. Don'tcaaare~

Ze had hem helemaal de berg af getrokken. En omdat er niet echt een vast pad was, was het nogal moeilijk voor hem geweest om haar bij te houden. Ergens had hij het gevoel dat ze zijn arm er gewoon zou aftrekken als hij te sloom deed, dus deed hij zijn best om niet al te vaak te struikelen. Helaas voor hem viel hij bij vrijwel iedere stap die hij deed bijna om. Zijn evenwichtsgevoel was niet echt super, bleek nu. En dan moest hij ook nog zijn best doen om Narcitic goed vast te houden want hij kreeg de tijd niet om deze in een Pokéball te doen, niet dat hij dat van plan was – maar het zou nu wel fijn zijn geweest als hij een vrije hand had.
Wanneer ze hem eindelijk losliet en eventjes stil bleef staan om haar jas aan te doen, deed hij dit ook snel en ietwat onhandig… Want hij had nog steeds een vis. Ook moest zijn muts op. De vreemde oortjes kwamen weer tevoorschijn. Dat was de reden dat hij de muts nog steeds had. Zo wit als de sneeuw en ook nog lekker warm, maar niet saai: want er waren dus nog die oortjes. Het waren een soort van konijnen oortjes, maar dan… Kleiner. Je kon er niet echt een dier uit afleidden en toch vond hij het leuk. Het was weer eens wat anders.

Zwijgend volgde hij haar gewoon, wist niet zo goed wat hij moest zeggen. Daarbij was hij ook bang om haar te irriteren met zijn mogelijke vragen, want tot nu toe had ze wel de indruk gewekt dat ze zich aan hem irriteerde. Voornamelijk omdat ze hem helemaal niet aankeek, maar voor hem uitliep. Dus keek hij maar naar onderen en liep achter haar aan. Liet wel wat zien: dat hij alles behalve dominant was, durfde niks. Op een gegeven moment keek hij wel op, gewoon omdat hij zich afvroeg waar Charles eigenlijk was gebleven. Realiseerde zich zo wel dat hij een vogel Pokémon nooit zou kunnen verdragen, of gewoon een vliegende Pokémon. Die vlogen maar waar ze naartoe wilden en wie weet raakte hij ze wel kwijt. Daarom hield hij zoveel van Narcitic, want hij wist dat de vis hem nooit alleen zou laten.
Toen zijn blik weer omlaag dwaalde kruisten zijn ogen die van Bonnie, had helemaal niet doorgehad had ze naar hem keek. Met een vragende blik keek hij terug, wist niet waarom ze nu naar hem keek. ‘Oké…’ Er was nog steeds een ondertoon van verwarring te horen in zijn stem. Pas toen hij zich focuste op wat er verder op was snapte hij het. De weg werd geblokkeerd. Ineens was Charles daar weer, na een fluittoontje van Bonnie haar kant. Een commando volgde dat vlekkeloos werd uitgevoerd. Met grote ogen keek hij toe, een overduidelijke glim van ontzag in zijn ogen was te zien. Misschien dat ooit… Ooit op een mooie dag Narcitic ook zo naar hem zou luisteren en ook zoiets kon. Momenteel kon de vis vrij weinig en of hij luisterde… Tja, dat wist niemand, maar de kans was klein gezien de Pokémon nogal verwend was.
Er verscheen een warme glimlach op zijn gelaat wanneer hij zag hoe ze de vogel knuffelde. Die band… Het was zo anders. Het kwam van beide kanten, bij zijn band met Narcitic kwam het overduidelijk maar van één kant. En dat was de zijne.

Er gebeurde verder niet echt iets meer, maar er werd de jongen wel de gelegenheid gegund om na te denken. Over bepaalde dingen en dan voornamelijk de vis. De relatie tussen hem en Narcitic. Wat moest hij er nou precies van vinden? Door de jaren heen was het niet echt beter geworden, enkel erger als hij naar bepaalde factoren keek. Ergens vroeg hij zich af of hij nog ooit zo’n band kon krijgen met de vis zoals de band die Bonnie had met Charles. Misschien, maar de kans was klein. Het was al jaren zo en om zomaar dingen om te gooien, de kans dat het daardoor nog erger werd was erg groot. Ja, het was maar een vis… Maar dat zorgde er niet voor dat Alan hem als iets minders zag: een Pokémon was een Pokémon.
Hij schrok op uit zijn gedachtes wanneer Bonnie aankondigde dat ze er waren. Hij knipperde tweemaal met zijn ogen en keek op. Een uitleg volgde en hij knikt dat hij haar begrepen had. Zijn blik richtte hij weer eventjes op de lucht, het moest nog steeds gaan sneeuwen. ‘Misschien is het beter als je hier blijft,’ merkte hij op, ‘Het duurt geloof ik niet lang meer of het gaat echt sneeuwen en goed ook.’ Hij liep langs haar naar de ingang toe. De deuren gingen al open, door die sensor – automatisch dus, en hij voelde de warme lucht van binnen toen hij zich omdraaide. ‘Dan heb je denk ik ook gelijk de kans om al die as af te spoelen en je gympen te laten drogen,’ glimlachte hij, ja hij had haar gympen wel gezien. Toen hij achter haar liep had hij het opgemerkt, omdat hij zich wel eens vaker op vreemde dingen focuste. Of ja vreemde dingen… Het was vreemd om je ermee bezig te houden.

And let it echo far, around the other stars

Het was niet heel duidelijk hoorbaar, maar de hele tijd dat Charles op haar schouder had gezeten had hij zitten hummen. Het was algemeen bekend dat een Altaria een prachtige stem had, maar zelfs voordat hij geëvolueerd was had Charles een prettig stemgeluid – als je het een stem mocht noemen. Toen ze Charles net had, had ze het wezentje wijsjes geleerd. Die wijsjes zong de Swablu nog steeds. Het deed Bonnie denken aan thuis, aan Georgie en haar Mudkip en Charles en zij, als haar ouders late diensten hadden en ze samen moesten eten. Die keer dat het koud was en Bonnie weigerde de haard aan te steken, maar dat haar zus het toch had gedaan en dat ze Georgie’s Mudkip had bevolen het vuur te doven met een waterstraal. Kleine anekdotes, herinneringen aan onschuld die haar deden glimlachen. Niet vanbuiten – natuurlijk niet, ze was veel te trots om dat te doen – maar vanbinnen. De vogel vrolijkte haar altijd op met de wijsjes, deed haar glimlachen. Altijd.

Alan merkte scherp op dat het zou gaan sneeuwen en stelde voor dat Bonnie in het Pokécenter bleef. Hoe vervelend ze het ook vond om toe te geven, ergens had de jongen wel gelijk. Het was het veiligst om hier te blijven, ondanks dat ze echt heel graag verder wilde. Ze moest naar Legume Woods om te trainen, dat had ze zichzelf als doel gesteld voor deze week. Op haar lip bijtend dacht ze even na. ‘Ik denk niet dat een uurtje blijven kwaad kan.’ concludeerde ze op weifelende toon. Hij had gelijk. Het was koud, haar voeten waren net ijsklompen en zo erg zou het nu ook weer niet zijn. Iets warms drinken en Charles wat rust gunnen konden geen kwaad. Ze wierp een korte blik op de hemel, waaruit nu al sneeuwvlokjes begonnen te vallen. Charles tsjilpte zachtjes van plezier – Bonnie wist dat de Swablu het niet erg zou vinden om in de sneeuw buiten te blijven, hij vond het heerlijk. Ze had echter haar keuze al gemaakt. ‘Goed, ik blijf nog even.’ gaf ze toe aan de verleiding van een warme omgeving, op een veel warmere toon dan de toon waarmee ze eerst haar woorden uit haar mond had laten buitelen.

Ze stapte de warme lucht in, die zich als een dikke deken om haar heen sloot. Ze rilde als resultaat van de verandering in temperatuur. Het duurde nog geen twee seconden of haar handen begonnen te gloeien en de sneeuw in haar roze haar begon te smelten. ‘Dat is een goed idee,’ glimlachte ze bevestigend. Bonnie wandelde het Pokécenter – wat verrassend leeg was voor hoeveel mensen er op straat waren – binnen en maakte het zich een beetje gemakkelijk. Haar druipende jas hing ze aan een hanger aan de kapstok, waarna ze naar de balie liep. ‘Hallo,’ begroette ze de zuster vriendelijk. ‘Mijn eh- Mijn vriend,’ Ze gebaarde naar Alan, die ze niet anders kon aanduiden dan vriend. Wat moest ze anders zeggen? De jongen die ik net een paar uur ken en waarmee ik misschien tien woorden heb gewisseld? ‘Hij heeft een Growlithe waarnaar gekeken moet worden. Oh, mijn Swablu misschien ook. Zijn Feebas weet ik niet – zou u dat misschien willen doen?’ Uit ervaring wist Bonnie dat een beetje een scheef hoofd en een lieve glimlach je ver kregen in de wereld van volwassenen. De zuster knikte vriendelijk en wenkte haar – en Alan, die ze hierin had meegesleurd omdat… waarom eigenlijk? Ze wist het niet – om te volgen. Ze keek over haar schouder naar Alan. Snapte hij het feit dat hij nu mee moest komen? Hopelijk wel. Anders werd dit awkward.