'Mia?'
Het meisje met het lange bruine haar keek op vanaf haar zitplaats. Haar oom stond in de keuken en stopte net zijn telefoon weer terug in zijn zak. Aan de blik in zijn ogen te zien was het overduidelijk dat hij iets van haar wilde. 'Zou jij wat Chople berries willen gaan halen? In het pokécenter hebben ze er niet genoeg als blijkt dat echt alle eieren uit gaan komen.'
Sinds kort waren ze op het politiebureau begonnen met een klein fokprogramma van de loyaalste Pokémon van Kikomo Island; Growlithe. Haar oom was de enige die er tot nu toe één als partner had en dit beviel zo goed dat ze met de huidige swarm er een vrouwelijke bij hadden hadden kunnen nemen. Binnenkort zouden de eerste eieren uitkomen, dat er meer waren geworden dan verwacht.
Mia keek naar het raam. "Maar, Remus, het sneeuwt!" zei ze met een klaaglijke stem. Buiten vielen de vlokken zachtjes naar beneden. Ze had helemaal geen zin om in die kou naar buiten te gaan. Remus knikte, maar het weer leek hem niet van gedachten te veranderen. 'Ze voorspellen zelfs dat er een sneeuwstorm komt,' vervolgde hij. Mia verstarde kort bij het woord 'sneeuwstorm' en keek haar oom toen zuur aan. Die sprak onverschillig door. 'Wat betekent dat we die bessen extra hard nodig zullen hebben. Van alle seizoen en ze moeten uitgerekend nu uitkomen,.' Haar oom liet ook even zijn blik naar buiten glijden en zuchtte. Mia perste haar lippen op elkaar, het zag er niet naar uit dat ze dit ging winnen. Remus zag haar uitdrukking en lachte. 'Als je braaf die bessen gaat halen krijg je van mij misschien wel een puppy. Ik ben straks in het pokécenter, dus je kan ze daarnaartoe brengen.'
Oké, nu mòest ze wel gaan. De verleiding van een kleine pluizige pup was te groot. Mia sprong van de bank, gevolgd door haar Riolu Nanook en liep naar de gang. "Oké, ik doe het." Ze griste haar jas van de haak, en spreidde grijnzend kinderlijk haar armen toen haar oom aan kwam lopen met haar handschoenen. Die schoof ze lachend om haar handen. Toen ze volledig warm was ingepakt, pakte ze haar rugtas en opende de deur. De koude wind sloeg meteen tegen haar wangen, maar de aanblik van het witte landschap maakte het toch ergens verleidelijk om naar buiten te gaan. Ze werd aangetikt op haar schouder en keek vragend achterom. 'Doe wel voorzichtig,' sprak haar oom, zoals gebruikelijk voordat ze de deur uitging. Mia bezat het talent om nogal vaak in de problemen te komen. Ze knikte en liep toen naar buiten.

De sneeuw knerpte zachtjes onder haar schoenen bij elke stap die ze zette. Nanook liep lichtvoetig naast haar en leek geen last te hebben van de kou. Mia vouwde haar armen in elkaar om meer warmte vast te houden en keek haar Riolu aan. "Ik wou dat ik een wintervacht had zoals jij, " mopperde ze. Ze liepen het bos in dat niet ver van hun huis gelegen lag. Het beeld van de besneeuwde bomen brachten talloze herinneringen bij haar op. Elke kerst gingen zij en haar moeder naar haar oom en dan deed Mia niks liever dan sneeuwpoppen maken in het bos, of haar familie bekogelen met sneeuwballen. Die kerstvakanties bij haar oom waren nu verleden tijd. Haar moeder was overleden en Mia was nu bij Remus ingetrokken. Ze mocht hem erg graag, maar het was in het begin wel heel erg wennen geweest. Haar oom was al bijna zijn hele leven alleen doordat hij het onwijs druk had met zijn werk en bovendien had hij geen ervaring met kinderen. Later bleek dat hij hier wel geschikt voor was. Hij was kalm en optimistisch en wat Mia nog het fijnst aan hem vond was dat hij haar vrij liet. Hij vertrouwde haar goed genoeg om haar alleen te laten. Althans, alleen.. uiteraard was Nanook altijd bij haar en de Riolu had prima bewezen dat hij haar kon beschermen. Mia keek op toen ze hem zag rennen naar een struik en al snel spotte ze de rode bessen die tussen het gebladerte hingen. Toen ze dichterbij kwam zag ze dat ze glinsterde van de ijzel. Chople berries waren het perfecte middel om warm van te worden, maar uit ervaring wist Mia dat ze extreem heet en bitter waren, dus dat weerhield haar ervan om er één te nemen. Ook Nanook at ze niet, ze waren vooral geliefd door vuurpokémon. Mia hurkte neer en begon de rijpe bessen van de struik te plukken. Haar Riolu hielp mee en stopte ze zorgvuldig in haar rugtas, net zolang totdat die uitpuilde van de bevroren bessen. Toen Mia de rugtas weer om haar schouder hing, hoorde ze plots het geluid van haar mobieltje afgaan. Snel haalde ze het apparaat uit haar broekzak en drukte ze deze tegen haar oor. Haar oom Remus was aan de andere lijn. ‘Mia, waar ben je? Kom snel, ze komen al!’
Voordat ze iets had kunnen antwoorde, zoals een sarcastische opmerking ‘Ik moest toch bessen halen?’, had hij alweer opgehangen. Ze stopte haar mobiel weer terug en wenkte toen Nanook, “kom, de eieren komen uit!” Blijkbaar had ze uit Remus’ woorden kunnen halen wat hij bedoelde. Ze begon te rennen en hoorde aan de haastige pootstapjes van Nanook dat hij haar volgde. Ze passeerde het huis, de rest van het dorp, en wist wonderbaarlijk genoeg zonder uit te glijden het pokécenter te bereiken. Normaal moest je via de voordeur gaan en je bij de receptie melden, maar Mia was bekend met het bedrijf en rende regelrecht naar de achterdeur. Ze stormde naar binnen, stampte haastig de sneeuw van haar schoenen, en liep toen snel naar de zogeheten ‘broedkamer’. Toen ze de deur open gooide zag ze dat haar oom en een paar van zijn collega’s er al waren. Naast hen ontfermde één van de zusters zich over de eieren die wit gloeiend in een grote mand lagen. Blij dat ze niet te laat was, drukte ze haar rugtas met de bessen in één van de armen van de collega’s. Die was even overdonderd en wist niet wat hij ermee moest, tot dat hij op adviserend gebaar van Remus de tas naar de zuster bracht. Mia had hier al geen oog meer voor en hurkte naast de zuster neer bij de mand. De Growlithe van haar oom staarde nieuwsgierig over de rand en begroette Nanook met een vrolijke zwaai van zijn staart toen die er ook bij kwam staan. ‘Het zal nu niet lang meer duren,’ sprak de zuster. Gespannen tuurde Mia naar de gloeiende eieren. Ze wist dat ze alle 5 gezond en wel moesten uitkomen, anders had ze pech en kreeg ze geen puppy. De andere vier waren al gereserveerd voor de collega’s. Ze hield haar adem in toen de eerste van vorm begonnen te veranderen. Zou ze geluk hebben?

Langzaam maar zeker begint het eerste gloeiende ei een nieuwe vorm aan te nemen, en het duurt niet lang, of de andere eieren volgen. Het derde, nee, het vierde ei begint nu ook een nieuwe vorm aan te nemen, terwijl het eerste ei al is veranderd in een kleine Growlithe. Het vijfde ei gloeit nog steeds, maar is nog niet begonnen met het veranderen van vorm. Misschien heeft hij nog iets meer tijd nodig?

Hoopvol staarde Mia naar de eieren. Op de achtergrond hoorde je verscheidene vertederende geluiden van de mensen in de ruimte, bij het zien van de vier puppy's die langzaam ter wereld kwamen. Maar, Mia's aandacht bleef op het laatste ei gericht, dat nog altijd veelbelovend gloeide. Hoe langer het duurde, des te meer ze begon te vrezen dat het misschien wel nooit zou uitkomen. Vanuit haar ooghoek zag ze hoe een gestalte naast haar neerknielde en een arm om haar heen legde. 'Houd je er rekening mee dat soms niet alle eieren uitkomen?' vroeg haar oom, met een toon van ongerustheid in zijn stem. Mia knikte afwezig. Ze hoopte zo dat hij ongelijk zou gaan krijgen. De zuster was ondertussen al druk in de weer met de vier andere puppy's en één voor één werden ze uit de mand gehaald voor controle. Ze keek er even naar, maar bracht haar blik toen weer koppig terug naar het overgebleven ei. Alsjeblieft stop niet met gloeien, dacht ze angstig.

Het laatste ei dat nog over is flikkert een paar keer, en lijkt te stoppen met gloeien... Nee! Het ei gloeit verder, zelfs sterker dan daarvoor, om hierna langzaam maar zeker van vorm te veranderen, tot er uiteindelijk een gezonde Growlithe over blijft. Ondanks alles, zijn alle eieren uitgekomen.

Haar adem stokte in haar keel. Ze voelde hoe de hand van haar oom zich steviger om haar schouder klemde. Voor een paar seconden dacht ze dat het voorbij was, het ei was gestopt met licht geven en de pup zou nooit ter wereld komen. Ze hoorde de Growlithe van haar vader zachtjes janken en Nanook keen bezorgd naar zijn trainster. Plots begon het ei weer te gloeien, zo fel dat Mia haar ogen moest samenknijpen. Hoop kwam weer in haar op toen ze zag hoe het ei van vorm veranderde, totdat er uiteindelijk een kleine baby Growlithe in de mand lag. Hij maakte een zacht piepend geluidje en knipperde met zijn grote zwarte ogen. De greep om haar schouder verlichtte zich en Mia begon te stralen. Ze had een puppy! De zuster haalde de kleine Pokémon snel uit de mand en wikkelde er een doek om. Na hem goed onderzocht te hebben, liep ze met een glimlach terug naar Mia en legde ze het pasgeboren wezentje voorzichtig in haar armen. ‘Hij is helemaal gezond,’ verklaarde ze. Mia slaakte een opgeluchte zucht, maar dit kon ook komen doordat ze al die tijd veel te lang haar adem had ingehouden. Haar oom kwam weer naast haar zitten en gaf haar een fles die de zuster had voorbereid, warme melk, vermengd met de Chople Berry. Met een grijnsje op haar gezicht hield Mia de fles voor de Growlithe en die begon meteen gulzig te drinken. ‘Heb je al een naam voor hem?’ vroeg Remus. Mia knikte. “Wolf,” zei ze, “hij heet Wolf.”