“Kom op Zoe, we hebben nog veel te doen.” Tiffany grinnikte toen Zoe zich helemaal uitrekte om aan een vers gebakken stokbrood in een hand gevlochten mand te kunnen ruiken. “Misschien moet u dat maar wat hoger neerzetten,” grapte ze naar de bakker, die geamuseerd snoof. Hij was het schijnbaar met haar eens, want hij vroeg haar de mand aan te geven, wat de tiener dan ook deed. Ze had sterk de neiging om een stuk van het stokbrood te kopen, maar ze had al genoeg brood gekocht en moest het geld wat ze nu nog over had besteden aan de rest van haar boodschappen. Als alles volgens plan zou verlopen, had ze daarna eventueel nog wat geld over. Waar ze dat aan zou besteden wilde ze liever nog niet over nadenken, want eerst moesten de belangrijke dingen gekocht worden.
Nu de mand met brood van de grond was verdwenen, had Zoe haar interesse in de bakkerszaak verloren. Zonder op Tiffany te wachten trippelde de Lillipup verder. Haar trainer stapte in haar eigen tempo achter haar aan. Tiffany wist dat Zoe niet al te ver weg ging zonder haar. De kleine Pokemon was te erg gehecht geraakt aan haar trainer. Zo erg zelfs, dat ze de volgende stop kon raden: De Pokévoer specialist. Al was het mogelijk dat Zoe daar enkel stopte omdat ze honger had.
De winkelier grinnikte bij het zien van Zoe’s enthousiasme. “Is die van jou?” vroeg hij, zodra Tiff de deur door gelopen was. Ze knikte en pakte een tegenstribbelende Zoe op van de grond. De Lillipup probeerde zich voor nog een halve minuut los te wurmen en gaf toen op. Ze had van hierboven toch een veel beter uitzicht op al het lekkers. Tiffany liep ondertussen de winkel rond, de prijskaartjes en soorten voer inspecterend. “Wat raadt u aan voor kleine Zoe hier?” vroeg ze uiteindelijk, haar aandacht weer op de winkelier gevestigd. Die fronste even nadenkend en stapte vervolgens achter de toonbank weg. Hij staarde, net als Tiffany hiervoor, een tijdje naar de schappen met voer, en maakte toen zijn keuze. Hij pakte een klein potje dat op ooghoogte stond en gaf het aan Tiffany. Ze keek er even naar voor hij uitlegde wat er in zat. “Voer voor Normaal type Pokemon, klein formaat. Deze is speciaal voor een sterk en gezond gebit. Ik heb er ook een voor een glanzende vacht, als je dat liever hebt.” Tiffany staarde met een frons naar het potje in haar handen. Eigenlijk kon het haar niks schelen wat het met Zoe zou doen, als ze het maar lekker vond. De Lillipup was erg kieskeurig en daar had ze zich maar al te vaak aan moeten ergeren. Dat ze hier niet het voer verkochten wat Zoe normaal gesproken thuis kreeg zou Tiff nog veel last van krijgen. Nu had haar moeder aangeboden om eens in de maand een pakket met genoeg voer op te sturen, maar dat leek Tiffany te veel gedoe. De Lillipup moest er maar aan wennen dat ze niet altijd kreeg wat ze wilde.
“Is alles goed?” vroeg de winkelier wat ongemakkelijk. Hij had wel door dat Tiff twijfelde over de koop van het potje voedsel. Ze kon het maar beter uitleggen, misschien kon hij haar wel verder helpen. “Nou, eigenlijk…” Meteen merkte Tiffany dat ze haar zin verkeerd was begonnen. Ze wierp een vlugge blik naar Zoe en startte toen opnieuw. “Mijn Lillipup hier, Zoe, is nogal kieskeurig wat smaken betreft, en ik wil eigenlijk niks aanschaffen zolang ik niet weet of ze het lust.” De winkelier knikte begrijpend, maar ondernam niet direct iets. In plaats daarvan keek hij enkele tellen naar Zoe. De stilte die viel trok de aandacht van de kleine hondachtige Pokemon, die abrupt stopte met het snuffelen aan de onderkant van een van de schappen. Een vreemd tafereel ontstond, waarin Zoe en de verkoper elkaar onderzoekend aan staarden, schijnbaar wachtend tot een van hen een onverwachtse beweging zou maken.
Het was echter Tiff die het oogcontact verbrak. “Is het misschien een idee om haar wat dingen te laten proeven?” Het was nu de brunette die zich ongemakkelijk gedroeg. Tot haar opluchting kefte Zoe instemmend, waarna de Lillipup naar haar trainer toe trippelde. De winkelier glimlachte. “Natuurlijk.” Hij draaide zich weer om, om een paar andere potjes met Pokemon voer uit het schap te halen, en liep naar de toonbank toe. Tiffany pakte ondertussen Zoe op van de grond en liep in dezelfde richting. Ze plaatste het wezentje zorgvuldig op het vlakke oppervlak en wachtte af wat de winkelier zou doen. Hij had inmiddels een van de potjes geopend, en haalde er een klein cilindervormig brokje uit. Zoe toonde interesse, wat een goed voorteken was. De man legde het brokje voor de voorpoten van Zoe, die meteen er aan begon te snuffelen. Ze opende haar bekje en pakte het vast tussen haar tanden. Tot zover ging het goed, maar zodra ze de smaak goed in haar mond had, spuugde de Lillipup het brokje weer uit en weigerde ze er nog meer aandacht aan te besteden. Tiffany wilde geirriteerd zuchten, maar de winkelier scheen eerder geamuseerd te zijn. Hij gniffelde terwijl hij het eerste potje wegzette en de volgende pakte en opende. Dit tafereel herhaalde zich twee maal. Bij het vierde potje voer voelde Zoe echter niet de behoefte om het brokje weer uit te spugen. In tegendeel, ze scheen er echt van te genieten. Dat ze vervolgens om meer bedelde, bevestigde dat. Een opgeluchte zucht ontsnapte Tiffany. “Welke is het geworden?” wilde ze weten.
“Gek genoeg is dit de enige smaak waar geen stofjes voor verbetering van de vacht of tanden of iets dergelijks aan is toegevoegd. Dat zal je nog een hoop geld schelen.” Hij grinnikte, dus wierp Tiffany hem een vriendelijke glimlach toe. Geld besparen was voor haar niet echt nodig, al was het altijd fijn om een beetje extra over te houden. Ze betaalde voor het voer zoals hoorde, en nam het in een papieren zakje mee naar buiten. Zoe had ze weer op de grond gezet en liet ze weer vooruit lopen. Zelf stopte ze nog een keer voor de winkel om haar boodschappen lijstje door te kijken. Er waren nog een paar kleine dingen op haar lijst die ze op zich later ook nog wel kon halen. Tiffany stopte het briefje weer zorgvuldig in haar broekzak. Vervolgens liet ze haar blik rondgaan. Een frons ontstond op haar gezicht. Waar was Zoe gebleven?

OOC: Ik geef de volgende die post toestemming om Zoe te godmodden. Als je haar karakter nog niet kent: ze is een typisch keffertje, niet bang om haar stem te laten horen, maar ook een diva die zichzelf belangrijker vind dan de rest. Echt hyper is ze niet, al is ze ook niet bang om zich te bewegen. Hoop dat het zo duidelijk is. <:

Zoe had vandaag geen slecht humeur. Normaal gesproken zou ze chagrijnig zijn geweest als ze door de sneeuw moest lopen, maar vandaag deed ze het zelfs vrijwillig. Tiffany had twee maal aangeboden om haar te dragen, maar beide keren had Zoe afgewezen. Dit had ze gedaan omdat ze zo meer vrijheid had. Ze was niet afhankelijk van de stappen die Tiffany nam en kon zelf door lopen wanneer ze dat wilde. Haar trainer liep vanzelf wel achter haar aan, daar twijfelde ze niet over. En als dat niet het geval was, kon ze altijd zelf nog een stukje terug lopen. Tot nu toe had ze echter nog niet het gevoel dat dat nodig was, dus trippelde ze vrolijk door.
Het was een meisje die op een bankje zat met een Eevee die als eerste Zoe’s aandacht weer te pakken kreeg. Normaal gesproken gaf de Lillipup weinig om vreemden, maar er waren altijd wel uitzonderingen te vinden. Deze keer was het het eten dat het meisje bij zich had wat haar aandacht trok. Het leek en rook ontzettend veel als dat smakelijke hapje dat Zoe zojuist bij de specialist te proeven had gekregen. Het kon haar niet meer schelen dat er een vreemdeling voor haar zat, ze wilde wat van het eten hebben. “Excuseert u mij,” begon ze, terwijl ze een stap naar voren deed, “ik verzoek hierbij dat je je eten met mij deelt.” Het was niet eens een vraag. Haar blik was gericht op de Eevee en maakte duidelijk dat ze bloedserieus was. De bruine Pokemon scheen helaas niet van plan te zijn haar verzoek te beantwoorden. Een grom klonk, waar Zoe alleen met een beledigde snuif op reageerde. Het was het meisje die als eerste weer wat zei, maar na de grommende reactie van de Eevee had Zoe al haar aandacht daar op gericht. “Moet dat nou? Zo’n reactie?” De Lillipup was hier duidelijk nog niet klaar mee. Ze sprong het bankje op, waar de Eevee op reageerde door op de schoot van zijn trainer te springen. Zoe wilde net een hap nemen toen het meisje het eten bij haar weg haalde. Opnieuw snoof ze arrogant, waarbij ze haar kop geïrriteerd weg draaide. “En mijn dag was net zo goed.” Alsof de trainer haar verstaan had legde ze alsnog een brokje voor Zoe neer. Ze nam bewust het besluit om haar niet te bedanken voor haar actie, maar nam het stuk voedsel wel aan. Ze werd echter negatief verrast toen het niet het voedsel bleek te zijn dat ze in de winkel gehad had. Zonder pardon spuugde ze het uit. “En dit durf je mij aan te bieden?” kefte ze beledigd. Wat ze niet had verwacht, was dat de Eevee plotseling op haar af sprong. Als reflex deed ze zelf ook een sprong naar achteren, net niet van het bankje af. Gelukkig was de trainer daar geweest om haar Pokemon in bedwang te houden. Zoe keek haar even met één opgetrokken wenkbrauw aan. “Ik weet dat je me niet kan verstaan, maar je moet wellicht wat aan dat korte lontje van je Eevee doen,” zei ze. Vervolgens keek ze de Eevee weer even aan en besloot ze dat ze genoeg had van deze twee. Ze keerde zich naar de menigte toe en begon luid te blaffen. “Tiff! Tiffany! Ik wil weer gedragen worden! Tiff!”

Tiffany liet een diepe zucht klinken. Ze begreep ook bijna nooit wat er in dat kleine koppie om ging. Waar ze ook heen getrippeld was, het kon niet ver zijn. Beide vanwege de sneeuw, waar ze niet graag in liep, en haar al korte pootjes die haar niet belachelijk snel voort konden dragen. Toch had Tiffany zich er vaak genoeg over verbaasd hoe snel Zoe kon rennen als ze de moeite eens nam. Maar in deze drukte en met al die sneeuw was de kans klein dat ze daar haar energie aan besteed had. Even wachtte Tiffany nog, voor het geval haar Lillipup terug zou komen, maar dat deed ze niet, dus moest ze maar gaan zoeken. Ze vervolgde haar weg, wetend dat Zoe genoeg gevoel voor richting had om dat ook te doen. Haar pas was sloom en haar blik gericht op de grond. Zo zou ze Zoe meteen kunnen zien en hopelijk ook snel van de grond oppikken. Ze wist nu in elk geval dat ze de kleine hondachtige Pokemon bij zich moest dragen in plaats van haar los te laten lopen. Het aantal mensen leek zelfs een beetje toe te nemen, wat alleen maar meer zorgen baarde bij de 17 jarige. Ze was net van plan aan iemand te vragen of diegene misschien haar Pokemon voorbij had zien lopen toen ze een schel geblaf hoorde. Een andere trainer zou gewoon een blaf horen, maar Tiffany herkende meteen dat dit de blaf van Zoe was. Het had een soort ondertoon die voor Tiff direct te herkennen was. De meeste trainers zouden dit wel begrijpen. Elke Pokemon had immers zijn eigen stemgeluid dat op een of andere manier verschilde van de rest. Wat voor een andere trainer normaal klonk, was voor de eigenaar iets... speciaals.
Tiffany wist aan de sterkte van het geluid dat ze dichtbij was. Ze versnelde haar pas, en zag al snel het bankje in zicht komen. Ook haar Lillipup die het geluid produceerde dat vele mensen deed omkijken kwam in zicht. “Zoe!” riep ze toen ze dacht dat de Pokemon haar kon horen over haar eigen geblaf heen. Het werkte: Ze kefte nog een paar keer vrolijk bij het zien van haar trainer, maar bleef daarna stil wachten tot ze herenigd waren. Tiffany had nauwelijks de tijd om haar armen uit te steken of Zoe sprong er al in. “Nooit meer zomaar er vandoor gaan, he?” Ze drukte de behaarde wang van haar Pokemon tegen haar eigen wang aan. Vervolgens liet ze Zoe zich nestelen in haar armen, waarbij haar eigen blik op het meisje op de bank viel. “Oh, het spijt me heel erg van haar,” zei ze meteen. Ze wist dat Zoe een last voor vreemdelingen kon zijn. “Ik hoop dat ze niet te vervelend was?” Ze deed een stap naar voren, voornamelijk omdat er mensen achter haar langs liepen en ze het gevoel had dat ze in de weg stond, en besloot toen naast het andere meisje te gaan zitten. “Dit is misschien een vreemde vraag, maar.. Jouw Pokemon, dat is een.. Eh, een Eevee, toch?” Tiffany maakte een knikkende beweging in de richting van het bruine wezen dat het meisje naast haar in haar armen had. Het zag er voor vreemden vast grappig uit dat beide meiden een bruine Pokemon van het normale type in hun armen had. Bijna alsof ze het hadden gepland.