Tiffany’s ogen werden groot bij het zien van het meer. Het was zo anders dan ze zich had voorgesteld. Het water, in dit geval ijs, was zo helder en zag er zo fragiel uit. Je verwachtte bijna dat het al zou knappen door er alleen al naar te kijken. Daarnaast was de mist niet gewoon een wolkje in het midden, het spreidde zich uit over het gehele meer, iets zachter aan de randen en dichter dan Tiffany ooit gezien had in het midden. Ze begreep waarom haar zo op de neus was gedrukt dat ze het meer als een van de eerste plaatsen moest bezoeken, zelfs al woonde ze nu op het eiland en kon ze er heen gaan wanneer ze maar wilde. Ze had echter besloten om vandaag te gaan omdat het weer nog mild was, ondanks de koude wind, en ze zonder moeite van en naar plaatsen kon gaan. Bovendien wilde ze dolgraag het meer zien wanneer het bevroren was. Zoe blijkbaar niet, want die weigerde de deur uit te gaan. Tiffany moest haar uiteindelijk in haar Pokeball stoppen om haar mee te krijgen, en hoewel ze dat liever niet deed, was het deze keer noodzakelijk geweest.

Op het eerste gezicht was de gedaante die zich bij het meer bevond niet opgevallen bij Tiffany. Ze was te in de ban van het meer, blijkbaar. Maar toen ze hem zag, kreeg ze meteen interesse. Hij leek een aantal jaar jonger te zijn dan zij was, en had haar witter dan ze ooit gezien had. Het liet een frons op haar gezicht verschijnen. Geen negatieve frons, maar een geïnteresseerde. Van haarzelf wist ze natuurlijk waarom ze op zo’n koude dag naar het meer was gegaan. Maar wat deed een jongen van nog geen 14 jaar oud in zijn eentje –nouja, met zijn Pokemon- bij het meer? Tiffany had geluk dat ze van het sociale type was en niet bang was om onbekenden te benaderen. Het kostte haar absoluut geen moeite om zich naar de jongen te verplaatsen en naast hem te gaan zitten. “Hey,” zei ze, met haar blik zijn kant op gericht. “Fijn weer, hè?”

OOC; ik kon niet opmaken uit je post of Sam zat of stond, dus ik ging er vanuit dat hij zit. PB maar als je wil dat ik het verander, ofzo. xD