Taylor moest toegeven dat het masker van Roland meenemen het beste idee ooit was. Natuurlijk had ze zichzelf nooit in een situatie als deze gezien, het masker had ze alleen maar meegenomen om te dienen als een soort geluksbrenger, maar ze mocht van geluk spreken dat ze het had. Als ze het niet had gehad, dan was ze nu al op haar knieën gezakt en hoogstwaarschijnlijk aan het stikken door een paniekerige hoestbui. Hoe de mensen die langer gevangen zaten in het vuur zich wel niet moesten voelen, dat wilde ze zich niet eens inbeelden. Zelf wilde ze zo snel mogelijk al hieruit zien te komen, maar dat mocht ze niet van zichzelf, omdat ze Enrique eerst nog moest redden van zijn ondergang. Voorzichtig zette Taylor voort, erop lettend dat ze niet per ongeluk recht op het vuur afliep. Daarnet had haar lichaam nog warmte gewild, maar nu wilde ze niets liever dan in een enorme bak ijsblokjes springen. Het was hier benauwd en hoewel ze het liever warm dan koud had, kon ze eerlijk bekennen dat ze nu liever in de kou stond te rillen. “Enrique!” gilde ze voor de zoveelste keer. Dit keer kwam er een reactie. Iemand gilde terug. Het was echter geen antwoord of een normaal woord dat terug werd gegild. Even overwoog ze of ze daar wel heen moest. Of ze er wel op af moest lopen, maar iets in haar vertelde haar dat ze niet anders kon. Taylor veranderde haar koers en liep iets meer richting het oosten, hopend dat het inderdaad de goede richting uit was. Al snel vormden zich een aantal figuren in de rook en kon ze er zeker van zijn dat ze de juiste kant op was gelopen.

De blondine zette voort en werd niet lang daarna begroet door de crew van de haven. Aan hun gezichten te zien stond het huilen hen naderbij dan het lachen. Wat haar echter meteen opviel, was de kleine, vliegende bol die naast één van de mannen te zien was. Ze wist deze meteen te herkennen als haar pokémon. “Enrique!” schreeuwde ze zowel opgelucht als blij, terwijl ze met één zwiep van haar hand haar masker weer op zijn huidige plek plantte. De brede glimlach die op haar gezicht was verschenen, verdween echter als sneeuw voor de zon toen ze zich realiseerde waarom ze ook alweer hier was. Een kwade frons verscheen op haar voorhoofd. “Bro, don’tcha dare scare me like that EVER. AGAIN. Heard me?” De Magnemite keek haar geschrokken aan. Hij had gedaan wat ze hem verteld had, dus waarom ging ze nu zo tegen hem tekeer? Eigenlijk moest hij niet verbaasd zijn. Hij had het moeten weten. Wat belangrijker was, wat deed ze überhaupt hier? Hij wist dat ze een schroefje los had zitten, maar dat ze werkelijk zo getikt was om recht op het gevaar af te rennen, dat had zelfs hij niet van haar verwacht. Taylors gezichtsuitdrukking ontspande zich en een kleine glimlach was weer verschenen, alhoewel men moeite zou moeten doen om die te kunnen zien. “Anyway, good job, I guess,” prees ze haar Magnemite, voordat ze zich weer op de mannen richtte. “Zijn er nog meer van jullie, of is dit alles?” vroeg ze aan hen. Ze keken verbaasd op toen ze haar vloeiend Nederlands hoorde spreken. Een tel geleden sprak ze nog in het Engels tegen haar pokémon. Eén van hen kreeg het voor elkaar om z’n schouders op te halen, wat voor Taylor genoeg informatie was. Hij wist niet of er verder nog mensen waren. De blondine bekeek het groepje en telde de aanwezigen. Minus haar en Enrique waren het er een stuk of vijf. Vijf mensen die ze hieruit kon krijgen, levend en wel. “Volg me.”

Ze draaide zich om, wenkte nogmaals naar de mannen dat ze moesten komen en vervolgde haar weg terug naar buiten. Voor zover ze die zich nog kon herinneren en terug kon vinden, want zelfs al herinnerde ze die zich en had ze de stappen geteld, was het alsnog onmogelijk in deze dikke rook. Taylor hoefde niet om te kijken om te weten dat ze werd achtervolgd, aangezien ze de passen van de mannen achter zich kon horen. Dit geluid werd echter snel overstemd door een veel te hoge en schrille gil die de blondine absoluut niet kon plaatsen. Al snel voelde ze zich duizelig worden en een hoofdpijn opkomen. Haast automatisch bedekte ze haar oren en gromde in frustratie. Welk schepsel maakte in hemelsnaam zo’n geluid? Toen de kust weer veilig leek te zijn, haalde ze aarzelend haar handpalmen van haar oren af en luisterde afwachtend naar de stilte, alsof er elk moment weer zoiets plaats kon vinden. Dit bleek gelukkig niet zo te zijn. Ze wilde zich omdraaien om de afslag van daarstraks weer te nemen, maar werd opeens ruw naar achteren geduwd door een natte substantie die haar gezicht raakte. Verward wankelde ze een paar stappen naar achteren en viel toen op haar achterwerk, om vervolgens haar gezicht droog te vegen met haar handen en haar ogen weer te openen. “What in ARCEUS’ NAME WAS THAT?!” bracht ze verbaasd uit, terwijl ze opkeek. Wat haar geraakt had, was nog altijd te zien en ‘vloog’ als een straal boven haar door. Het was water. Dat betekende dat er hulp was gekomen en dat ze bijna veilig waren.

Taylor wenkte nogmaals naar de mannen en haar pokémon, waarna ze vervolgens een hoger tempo inzette en zich richting de vrijheid wilde begeven. Er was echter één obstakel; de ronddolende vlammen van daarnet waren groter geworden. Ze moest moeite doen om een uitweg te vinden en raakte haast net zo erg in paniek als de slachtoffers die achter haar aan rende. Waarom ze zo vertrouwde op een twaalfjarige, dat ging haar kleine brein te boven. Waarschijnlijk was het net zo goed uit paniek. Stemmen werden hoorbaar en hoe meer ze zich vooruit begaven, hoe duidelijker die werden. Toen ze de vlammen weer voorbij waren, renden de mannen zowat langs Taylor en stormden de rook uit. Zij en Enrique bleven achter en keken elkaar voor een aantal tellen droog aan. En dat waren zogezegd de stoere medewerkers van de bouw? Hmpf. Het meisje snoof en zette het nu ook op een rennen, klaar om de vrijheid en de koude, frisse winterlucht weer te omhelzen. Toen ze echter uit de rook verscheen, zag ze tientallen mensen voor zich staan en een hoog aantal waterpokémon. Minstens de helft daarvan moesten wel van de brandweer zijn. “Haar shirt! Het staat in brand!” hoorde ze iemand gillen. Het duurde even voordat het tot haar doordrong dat het over haar was. Vragend keek ze naar haar kleding, maar zag niks. Pas toen ze haar onderlichaam een kwartslag draaide, zag ze inderdaad dat haar kleding vlam had gevat en dat er een klein rookpluimpje achter haar vandaan kwam. Taylor begon wilde om zich heen te slaan in de hoop het vlammetje te doven, maar voordat haar eigen plan de kans had om te werken, werd ze opnieuw overspoeld door een sterke waterstraal. Dit keer wist ze nog net haar evenwicht te bewaren met wat gestuntel.

Toen het water weer was verdwenen, trok ze een droog gezicht, waarna een kwade frons op haar voorhoofd verscheen. Lekker, alsof ze het al niet koud genoeg had. Nu was ze ook nog eens doorweekt. Een kans om zich te herstellen kreeg ze niet, want er kwamen al twee vreemde mannen op haar afgelopen om te kijken of ze in orde was. Taylor schudde haar hoofd en wilde zeggen dat het wel goed zat, maar toen ze haar mond opende, kon ze niks anders doen dan hoesten. Stik. Ze had haar masker te lang afgehad, of niet? Hoe kon ze ook zo stom zijn om het weer af te doen? Vanuit haar ooghoeken zag ze Enrique haar bezorgd aanstaren, maar ze wist nog net een klein glimlachje tevoorschijn te halen. “Shawty, I ain’t gon’ get done in by some fire,” sprak ze toen ze weer op adem was gekomen. Niet lang daarna begon ze alweer. De mannen loodsten haar mee na de enorme groep mensen. Taylor had echter geen oog voor waar ze heen ging. Het enige waar haar blauwe ogen naar zochten was Kayla.