De jongen had zich rustig tegen een boom aan gezet. Zijn rugzak had hij van zijn rug genomen en op zijn schoot gelegd. Toen hij enkele dagen geleden nog in het één of het andere stadje was had hij meteen voor enkele dagen een voorraad bij elkaar genomen. Jammer genoeg schoot daar op het moment niet veel meer van over. Hij had de zak geopend om er vervolgens in te rommelen. Hij vond een heel deel papiertjes van koeken en chocolade, allemaal waren ze echter leeg. Een geërgerde zucht kwam dan ook uit de jongen zijn mond. Toen hij uiteindelijk toch nog een chocoladereep vond nam hij die er maar uit. Hij verloste de chocolade van de verpakking en stak de reep in zijn mond terwijl hij de verpakking net zoals al de rest wegstak in zijn rugzak. Zoals altijd had de jongen zijn gele trui aan, het had op zijn rug de patroon van de rug van een pickachu en het had ook precies dezelfde oren. Het was niet dat hij een super fan was van de pokemon, integendeel zelfs, terwijl veel mensen weg waren van hem vond de jongen het maar niets. Misschien dat het kwam doordat iedereen de pokemon zo geweldig vond en hij gewoon geen deel uit wilde maken van heel die groep fans. De jongen was altijd wel al zo geweest, hij wou nooit de groep volgen, deed veel liever wat hij zelf wou en wou niet afhankelijk zijn van iemand. Met de reep nog steeds in zijn mond was de jongen weer rechtgestaan. Zijn rugzak tilde hij weer over zijn schouder. Echter, net voor hij wou vertrekken werd de rust van het bos gestoord door een schreeuw. Vanuit zijn ooghoeken zag hij nog hoe een Caterpie voorbij kwam kruipen. Een frons verscheen meteen op zijn gezicht toen hij een zacht gesnik hoorde. Snel wierp hij nog een blik over zijn schouder naar de plek waar de Caterpie verdwenen was om vervolgens richting het gesnik te gaan. 'Als je van plan bent aan te vallen - of wie weet wat je van plan bent - gelieven dat dan niet te doen.' Ja hij had haar wel horen vragen wie dat er was. Dat ze had gehuild was duidelijk hoorbaar geweest aan haar stem. Met één hand de lucht in en met de andere een gesp van zijn rugzak vasthoudend wandelde de jongen dichterbij. Al snel kwam het meisje in beeld. Ze zat op de grond en had nog steeds een geschrokken blik. 'Wel wat is dit, het lijkt wel alsof je een spook hebt gezien.' Zei de jongen spottend. Zijn hand had hij weer laten zakken en enkele meters voor het meisje bleef hij staan. Hij zou haar kunnen helpen, maar voor hij dat ging doen wou hij er zeker van zijn dat hij hier met beide ogen weg kon stappen. Dat ze niet ging slaan als hij te dicht bij zou komen. Zijn blik bleef even hangen op de Nidoran die hij het meisje was en onbewust ging zijn hand naar de pokebal die aan zijn riem hing.

Hij had het al vaker gezien, mensen die schrik hadden voor de gras pokémon, ook wel insecten. Toch kon hij het nooit echt vatten. Natuurlijk waren er enkele pokémon die er enger uitzagen dan de andere, maar om er nu echt schrik van te krijgen? De jongen schudde dan ook zacht zijn hoofd. het was hetzelfde als dat mensen schrik hadden van de spook pokémon, ook dat snapte de jongen niet. Zelf was hij helemaal weg van ze, het was dan ook zijn doel om een heel team van enkel spook pokémon te verkrijgen. Niet dat dat wilde zeggen dat hij absoluut geen andere pokémon meer wou, in tegendeel zelfs, er waren nog verschillende andere pokémon die hij op het oog had maar zijn voorkeur ging toch naar de spook soorten. Zijn hand hield hij meteen tegen zijn voorhoofd. 'Dat meen je toch niet?' Vroeg de jongen voor de zekerheid. Nee het kon niet zijn dat ze zo hard panikeerde, enkel maar voor een simpel insect. Hij keek het meisje aan alsof ze gek was geworden, dat ze helemaal verkeerd reageerde en vooral dat het overdreven was. Het was vast een meisjes ding, ze wouden enkel maar de lieve schattige pokémon hebben en insecten hoorde daar nu eenmaal niet onder. Toen de jongen zich weer herinnerde dat hij zonet nog een Caterpie had gezien zuchtte hij enkel maar harder. 'Het was toevallig geen Caterpie?' Als het dat was waar ze zo bang voor was geweest dan was het werkelijk gewoon erg. Zacht moest hij wel lachen om haar opmerking. Natuurlijk had ze hem laten schrikken, als dat was wat ze dacht. 'Monster? Je beschouwd dat als een monster? Ik vermoed dat je op reis bent? Zo ja dan ga je niet ver komen als je zoveel schrik blijft hebben.' Waarschijnlijk begrepe de jongen gewoon niet waar de schrik vandaan kwam omdat hij zelf geen schrik had van die pokémon, moest hij er zelf ook schrik van hebben dan was het waarschijnlijk een geheel andere zaak geweest, dan had hij haar begrepen en snapte hij waar de angst vandaan kwam. Jammer voor haar was dat dus niet het geval en vond de jongen haar reactie alleen maar overdreven. Zijn blik viel op de pokémon van het meisje die niet al te blij aan het kijken was. Zelf keek hij gewoon met precies diezelfde blik terug naar de pokémon.