Dit was de eerste lente die Tiffany op Kikomo Island doorbracht. In de flyers stond vaak genoeg beschreven hoe mooi de vier seizoenen waren op het eiland, maar dat het daadwerkelijk zo kleurig was als beschreven werd, had ze om een of andere reden niet verwacht. Nog niet eens zo heel lang geleden was ze op de velden geweest om beelden op te nemen voor een video. Toen sneeuwde het nog hevig en waren veel Pokemon verstopt in hun warme holen, maar nu bruiste alles van het leven. Deze keer bezocht Tiff het Verdant Field niet voor de beelden – hoewel ze er achteraf gezien wel spijt van had dat ze haar camera niet bij zich had – maar om inspiratie op te doen, wat aantekeningen op te kunnen schrijven en even rustig te kunnen denken. Ze had de laatste tijd weinig content kunnen uploaden en dat was mede te danken aan een gebrek aan inspiratie. Zeker nu ze op Kikomo Island woonde vond ze dat kwaliteit voor kwantiteit ging. Haar kijkers wisten dat ze verhuisd was en dat ze tijd nodig had om aan haar nieuwe plek te wennen. Nou, als ze vaker denksessies op de Verdant Fields kon houden, dan zou ze zeker zo lang mogelijk op het eiland blijven wonen.

Zelfs Zoe scheen van het warmere weer te genieten. De Lillipup lag een meter van Tiffany weg, zo lang uitgerekt als voor de kleine hondachtige Pokemon mogelijk was. Haar ogen waren gesloten, maar ze sliep niet. Een andere trainer zou dat misschien wel denken, maar Tiffany wist precies wanneer haar kleintje was ingedommeld en wanneer niet. Ze lag simpelweg te baden in het zonlicht, genietend van de warmte, en dat deed Tiffany ook. Nou lag zij niet languit in het gras maar zat ze als een normaal persoon op haar achterwerk, maar genieten deed ze zeker. Ze nam dan ook ruim de tijd om het licht in haar gezicht te laten schijnen voor ze haar blik naar haar notitieboekje liet dalen. Als het nog lang zulk mooi weer bleef, moest ze daar zeker iets mee doen. Misschien een groep mensen verzamelen en een soort flash mob houden. Nou wilde ze eigenlijk niet zomaar mensen verzamelen, maar wel mensen die ze daadwerkelijk mocht, en daarvoor moest ze waarschijnlijk de stad in. Op het veld scheen ze immers alleen te zijn. Zonde, vond Tiffany, want dit was de beste plek om het warme weer in je op te nemen. Dat er veel verschillende Pokemon rondliepen was ook een pluspunt. Tenminste, als je daar naar op zoek was. Tiffany had er geen problemen mee zolang de Pokemon maar afstand hielden, en ze wist vrijwel zeker dat Zoe het met haar eens was.

Tiffany was zo druk bezig met schrijven in haar notitieboekje, dat ze het geïrriteerde gegrom eerst niet hoorde. Pas toen Zoe ook begon te blaffen keek ze op van haar boekje. Een wilde Pokemon scheen iets te veel interesse te hebben in de Lillipup en haar trainster. Tiffany fronste even naar het tafereel. De wilde Pokemon was qua grootte te vergelijken met Zebstrika, een Pokemon die Tiffany uit Unova kende. Het had een geel en bruin vachtpatroon en een bol op haar staart waar een gezicht op zat met een grijns waar Tiffany koude rillingen van kreeg. Als ze zich niet vergiste, had ze kortgeleden nog van deze Pokemon gehoord. Dit was een Girafarig, een Pokemon met het psychische type, oorspronkelijk uit de Johto regio. Tiffany kon zien dat dit de vrouwelijke variant was, omdat het bruine gedeelte van haar vacht slechts één gele vlek bevatte. Ze legde haar boekje aan de kant en stond op. Van wat ze had gehoord, kwam deze Pokemon niet heel veel voor. Een goede reden om hem te vangen. Sowieso was Tiff al van plan om haar team zo snel mogelijk uit te breiden met nieuwe leden. Dat deze Girafarig niet bang was voor Zoe’s attitude, maakte haar een geschikte aanvulling.

“Oké Zoe, het lijkt er op dat we een nieuw teamgenootje krijgen.” De Lillipup scheen te kalmeren van deze opmerking. Ze liet haar blik met een frons tussen Tiffany en de Girafarig wisselen. Ze leek het idee eerst af te keuren, maar veranderde al snel van gedachte en stond het toe dat de Girafarig gevangen zou worden. Wat ze niet door scheen te hebben, was dat er iets moest gebeuren voor de Girafarig ook maar de Pokeball in zou willen gaan. Ze moest verzwakt worden, en de enige legale manier om dat te doen, was door Zoe tegen haar te laten strijden. “Alrighty, Zoe, begin maar met een Tackle!” Het kleine mormel vestigde haar blik nu permanent op Tiffany. De uitdrukking op haar gezicht was eerder beledigd dan verward. Ondanks dat ze al level 10 was, had ze vrijwel geen gevechtservaring. Ze begreep dat ze aanvallen had en wist zelfs welke, maar ze daadwerkelijk gebruiken? In de tijd dat ze met Tiffany had geleefd had dat nog nooit gehoeven.

Girafarig kreeg al snel door dat de eerste aanval niet van de andere kant zou komen, en besloot zelf het initiatief te nemen. Haar ogen en hoorns kregen een heldere blauwe gloed. Er was geen direct contact tussen de twee Pokemon, maar toch scheen iets Zoe te raken. Ze kefte luid en maakte een spastische sprong naar achteren. “Zie je nou wat er gebeurt als je niet meewerkt?” plaagde Tiffany. Ze vond het eigenwijze gedrag van haar Lillipup wel komisch, zeker als er niemand bij gewond raakte. “Kom op, zet je ego aan de kant en gebruik Tackle.” Zoe had echter andere plannen. In plaats van naar haar trainster te luisteren en een aanval te doen waar de Girafarig schade van zou oplopen, begon ze luid naar de giraffe te blaffen en grommen. Tiffany sloeg de palm van haar hand tegen haar voorhoofd aan en liet haar hand langzaam over haar gezicht naar beneden glijden. Ongelofelijk hoe eigenwijs de Lillipup zich kon gedragen. Ze zou nog eens ernstig gewond kunnen raken op deze manier.
De Girafarig rolde met haar ogen. Schijnbaar had ook zij er schoon genoeg van. Opnieuw gloeiden haar ogen en hoorns en werd Zoe door een aanval geraakt. Dit scheen eindelijk het besef bij Zoe door te laten dringen dat ze terug moest aanvallen om dit gevecht te winnen. In plaats van te wachten tot haar trainer het volgende bevel gaf, besloot ze alvast die Tackle aanval te doen waar Tiffany al twee keer om had gevraagd. Ze zette zich krachtig af richting de Girafarig – die op het laatste moment wegsprong voor de aanval. Beledigd keerde Zoe zich naar Tiffany. Ze kefte enkele keren luid, alsof ze vroeg wat ze moest doen als de Girafarig toch haar aanvallen alleen maar zou ontwijken. “Zoe, als je de rest van dit gevecht naar me blijft luisteren, dan is er geen enkele kans dat we verliezen.” De tiener liet zo veel mogelijk zekerheid in haar stem doorklinken, in de hoop dat Zoe haar arrogantie voor één keer aan de kant zette en deed wat Tiffany zei. Ze zou vanzelf wel inzien dat de trainster meer ervaring had met Pokemon gevechten dan het kleine mormel. En het werkte, want Zoe knikte eenmaal zelfverzekerd en richtte toen haar aandacht weer op de tegenstander.

Met herstelde zekerheid richtte ook Tiffany haar aandacht op de Girafarig. Nu moesten ze tactisch te werk gaan. Niet Tiffany’s sterkste punt, dat had ze in het verleden vaak genoeg bewezen, maar ze was er van overtuigd dat het deze keer niet fout zou gaan. Zoe en zij hadden immers zo’n sterke band met elkaar. Als het qua brein niet snor zat, zou hun vriendschap hen vast wel er doorheen slepen.
“Goed, begin met Leer!” riep Tiffany enthousiast. Zoe gehoorzaamde: haar ogen lichtten rood op en ze gromde uitdagend. Tiff’s plan was simpel: de verdediging van de tegenstander verlagen zodat ze straks maar één rake klap nodig hadden om haar te kunnen vangen. Girafarig leek schichtig te worden va de aanval, maar trok zich niet terug. Precies volgens plan. Nu het haar beurt weer was, viel Girafarig opnieuw aan. Deze keer met een Tackle. “Goed Zoe, ontwijk het en herhaal dan Leer,” beval Tiffany. Nog net op tijd wist Zoe voor de aanval weg te springen. Met een soepele beweging landde zich en deed ze opnieuw haar Leer aanval. Deze keer scheen het minder effect te hebben op de Girafarig, al wist Tiffany wel beter. Het was immers een aanval die alleen effect had op de verdediging, en dat de Girafarig er na de eerste keer niet meer van schrok was alleen maar logisch. Ze vervolgde het gevecht door opnieuw een Confusion te doen. Een aanval die lastig te ontwijken was, dus moest Tiffany toekijken hoe haar Lillipup schade opliep. Van deze aanval zag je het effect wel, en het was duidelijk dat Zoe niet veel vechtkracht meer over had na deze klap op te hebben gevangen. “Kom maar, Zo, ik heb iets waar je je beter van gaat voelen.” Tiffany pakte een van de Potions die ze bij zich had en hurkte voor haar Pokemon. Ze spoot de spray op Zoe, die meteen een stuk gezonder leek te worden. Het verbaasde haar nog altijd hoe goed Potions werkten, zelfs als de Pokemon geen fysieke schade had opgelopen. “Goed, we hebben nog twee Leers nodig,” sprak ze zachtjes tegen haar Pokemon, “en aangezien ik er vanuit ga dat je het vechten nu beter door hebt, mag je van mij zelf handelen. Ik zal aanwijzingen geven als ik denk dat het mis gaat.” De Lillipup knikte met een liefdevolle glimlach op haar bekje en stapte toen weer het strijdveld in. De Girafarig wachtte geen twee tellen en viel meteen weer aan met een Tackle. Nu Zoe door had dat ze zo’n aanval kon ontwijken, was het een kleine moeite. Ze stapte ver voor de Girafarig haar kon raken aan de kant en kefte trots. Ze was echter te vroeg weg gestapt, want de Girafarig kon haar richting aanpassen en rende zo alsnog op Zoe af. “Zoe kijk uit!” Misschien had Tiffany haar Lillipup iets te veel vertrouwen gegeven. De Lillipup kreeg het voor elkaar om alsnog de Tackle te ontwijken. “Nu! Leer en dan Bite!” Tiffany wist dat ze eigenlijk had gezegd dat ze nog twee Leers nodig hadden, en dat Zoe zelf haar bewegingen mocht kiezen, maar nu het ontwijken bijna fout was gegaan nam de geen risico. Bovendien geloofde ze er wel in dat de Girafarig genoeg verzwakt zou zijn als haar volgende reeks aanvallen het gewenste effect had. Zoe’s ogen lichtten rood op, waarna ze een grote sprong maakte en de Girafarig stevig in haar nek beet. Niet alleen was deze aanval super effectief, het leek er ook op dat de Girafarig zich voor een moment terugtrok. Dit was een effect dat Bite soms had, en was precies waar Tiffany op had gehoopt. “Goed zo! En nu Tackle!” Als Tiffany’s berekeningen goed waren, dan zou dit genoeg zijn om de Girafarig zo te verzwakken dat het niet al te moeilijk zou zijn om haar te vangen. Nou was ze geen expert wat Johto Pokemon betreft, dus kon ze er flink naast zitten, maar daar dacht ze niet over na. Tiffany was immers een positief persoon, iemand die niet snel opgaf en zeker niet als er nog zoveel kansen waren. Ze waren nu al zo ver gekomen, dat het zinloos zou zijn om het op te geven. En eigenlijk wilde Tiffany best graag de Girafarig in haar bezit hebben.

Zoe sprong krachtig tegen het lijf van de Girafarig aan, en bracht haar zo uit balans. De giraffe liet een pijnkreet horen en zakte door haar poten. Nu was de perfecte kans, wist Tiffany. Ze maakte een lege Pokeball los van haar riem en gaf Zoe het bevel om een stap terug te doen. Met een sierlijke zwaai van haar arm wierp ze het ronde voorwerp naar de Girafarig, die vervolgens met een rode straal de bal in gezogen werd. Het enige wat Tiffany nu nog te doen stond, was afwachten of de Pokemon bleef zitten, of toch nog genoeg kracht had om verder te strijden.

De Pokéball bewoon een keer of twee een en weer, maar de Girafarig was helaas nog niet genoeg verzwakt, waardoor hij weer uit de Pokéball vrij brak.

Tegen haar verwachtingen in wist de Girafarig zich weer uit de Pokeball te werken. Dit betekende voor Tiffany dat haar grootste kans verpest was en dat ze niet de euforie had van het in 1 keer vangen van een Pokemon. Even frustreerde dit feit haar, maar ze werd al snel afgeleid doordat de Girafarig opnieuw in de aanval ging. Een Tackle, zoals ze eerder ook al had gebruikt. Zoe scheen niet meer zeker te weten of ze nu voor zichzelf moest denken of moest wachten op een bevel. Ze besloot het tweede te doen, maar haar trainster was te laat en de Lillipup werd hard getroffen. Als reflex riep Tiffany de naam van haar Pokemon hardop. Ze wist dat dit geen effect had, behalve dat de Lillipup geïrriteerd terug blafte, wat voor Tiffany een teken was dat ze nog genoeg vechtlust had om het af te maken. De afstand tussen Zoe en de Girafarig was nu klein genoeg om makkelijk te kunnen raken. "Bite!" Zoe sprong op en zette haar kleine kaken zo krachtig mogelijk in het vel van de Girafarig. Tiffany pakte ondertussen de volgende lege Pokeball tevoorschijn. Toen Zoe los liet, wierp ze het ronde voorwerp richting de twee Pokemon. Zoals verwacht raakte het de Girafarig en zoog het haar op in een rode straal. En nu... moest Tiffany gespannen afwachten of ze nu wel beet had.

Voor een lange tijd schudde de Pokéball heen en weer, totdat hij uiteindelijk stil op de grond bleef liggen. Gefeliciteerd! Je hebt een Girafarig (level 10) gevangen!