Luid neuriënd liep de blondine over straat. Haar Magnemite, Enrique, keek haar af en toe eens scheef aan, maar besloot het akelig gevoel dat bij zich was ontstaan te negeren. Het was duidelijk dat zijn trainer goed gehumeurd was en dat betekende meestal nooit iets slechts. Tenzij ze goed gehumeurd was omdat ze eindelijk wraak kon nemen op iets of iemand, natuurlijk. Dan kon hij het niet kwalijk nemen van zichzelf om zich zo te voelen. Waarom Taylor zo vrolijk was, dat mocht Arceus weten. Ze hadden net een bezoekje gebracht aan het Pokémon Center, waar de zuster haar en haar pokémon met plezier wilden helpen. Eerlijk gezegd was Enrique opgelucht geweest dat ze inderdaad naar het Center waren gegaan, want hij zag zijn trainer er nog wel voor aan om dat niet te doen, terwijl ze het wel gezegd had. Misschien was het wel omdat ze een nieuw lid in het team hadden en wilde ze de pokémon valse hoop geven. Maar waarom zou ze Enrique dan ook geholpen laten worden? De Magnemite duwde zijn gedachtes vlug van zich af. Taylor had hem gezegd dat ze uiteindelijk wel om hem gaf. Hij zou op z’n minst meer respect voor haar moeten tonen door minder enge gedachtes over haar te hebben. Als ze al van plan was geweest om hem uit elkaar te schroeven, waar hij haar daadwerkelijk toe in staat zag, dan had ze dat waarschijnlijk al lang gedaan. Toch?

Wat hem eigenlijk meer zorgen baarde, was hoe de Growlithe, Moxxi gedoopt, had gereageerd op Taylor terug in het Center. De zuster had de pokémon uit haar pokéball gelaten toen de blondine het voorwerp aan haar had gegeven. In eerste instantie had Moxxi het meisje nog niet eens opgemerkt. Pas toen Taylor haar had geroepen, had ze zich omgedraaid en haar nieuwe trainer in het vizier gekregen. Enrique had gedacht dat Moxxi meteen paniekerig een willekeurige kant op zou rennen en het hele Center in rep en roer zou zetten. Wat er werkelijk gebeurde, verbaasde hem echter. Moxxi wilde gehoorzaam op hun trainer aflopen. Nu hij erover nadacht, ze had ook meteen op de naam gereageerd, alsof ze al jaren aan Taylors zijde vocht. Net toen hij een verbaasde blik op de pokémon wierp, zich afvragend of ze wel goed snik was, werd eindelijk de angst in Moxxi’s ogen zichtbaar. De Growlithe probeerde zich met al haar macht achter de vrouw af te schermen en kwam ook niet meer tevoorschijn totdat hun behandeling klaar was. Vanuit zijn ooghoeken had hij opgemerkt dat Taylor niet bepaald blij was met Moxxi’s reactie. Wat had ze dan verwacht? Mensen konden af en toe al voelen of je wel of niet deugde. Pokémon konden dat, net als mensenbaby’s, veel beter aanvoelen. De pokémon had vast aangevoeld dat er iets niet in de haak was met de blondine. Daarom wilde ze eerst wel op haar aflopen, maar staakte haar poging toen ze de onheil al aan voelde komen. Tenminste, dat was Enrique’s eerste gedachte. Toen hij de teleurstelling in zijn trainers ogen had gezien, had hij meteen spijt van die veronderstelling.

Enrique keek zijn trainer bezorgd aan, die nog altijd neuriënd voor hem uit liep. Hij zou zelfs bijna zeggen dat ze op het punt stond om te gaan huppelen. Voor een moment werd hij kwaad. Hoe kon ze zo vrolijk doen, terwijl ze waarschijnlijk een groot probleem hadden? Als Moxxi er net als hem uitkwam en angst had voor Taylor, dan was de blondine nog verder van huis dan ze zelf dacht. Twee pokémon die angst voor je hadden was niet bepaald ideaal. Helaas scheen ze dat zelf niet in te zien. Of wel? De Magnemite voelde zijn boosheid al snel wegebben. Taylor kon er niks aan doen dat ze het niet inzag. Ze kon er ook niks aan doen dat ze zo vrolijk deed. Zo was ze altijd al geweest. Wat had hij nou verwacht van een twaalfjarige? Dat ze depressief naar een hoekje toe kroop en daar in bleef zitten voor de rest van haar leven? Dat was zo niet Taylor. Zelfs toen Roland haar zogenaamd had achtergelaten was ze gewoon doorgegaan met haar leven. Enrique kon niet eens zien of ze nu wel of geen verdriet had. Eigenlijk had hij haar nooit gebroken gezien. Tot vandaag. Vandaag had hij die blik in haar ogen kunnen opmerken, zelfs al had hij heel goed moeten kijken. En, zelfs al wilde hij het niet graag toegeven, het had hem wel pijn gedaan om dat te hebben gezien. “Okay, lessee,” hoorde hij haar plots mompelen. Hij keek op en merkte dat ze abrupt gestopt was met lopen, inclusief het geneurie, en ze had een kleine plattegrond tevoorschijn gehaald. Waar had ze die vandaan? Van het Center? Hij keek toe hoe Taylor het plaatje erop bestudeerde en vervolgens zoekend om zich heen keek. Heel even dacht hij dat haar concentratie lang zou duren, maar ze kraamde plots weer wat onzin uit en rende toen een kant uit. Verbouwereerd keek hij haar na, voordat hij besefte dat hij haar achterna moest gaan.

“Here we go,” sprak Taylor opgelucht toen ze gestopt was met rennen. Haar blauwe ogen, die nu de hoop van zich afstraalden, waren gericht op het enorme gat in de grond dat gevuld was met water. En van dat water kwam weer stoom af, wat duidelijk aangaf dat het heet water was. Taylor liep naar de rand en zakte toen op de grond. Ze hoefde zich niet in de bron te bevinden om de warmte al om zich heen te voelen dansen. De enige rede dat ze hier naartoe was gekomen. Niet om te baden, maar om op te warmen. Taylor haalde voorzichtig een pokéball uit het buideltasje en staarde er afwachtend naar, alsof het een antwoord kon geven op haar ongestelde vragen. Haar Magnemite, die inmiddels naast haar was komen zweven, volgde haar blik naar de bal. Het was die van Moxxi, dat wist hij pertinent zeker. Zijn trainer wist hem vervolgens te verrassen met haar volgende actie: Ze gooide de pokéball van haar weg en liet de Growlithe eruit verschijnen, waarna ze het ronde voorwerp weer met gemak opving. Ze keek niet weg van het water, waarbij ze dus de moeite niet nam om naar rechts te kijken en Moxxi aan te kijken. Deze bracht een glimlach teweeg op haar snoet en wilde vrolijk op Taylor aflopen om kennis te maken. Enrique kon enkel verbaasd naar de Growlithe staren toen deze op hun trainer afliep. Ze snuffelde eerst aan de blondine haar hand, voordat ze die een kopje gaf en haar vriendelijk begroette.

Taylor draaide zich toen pas naar Moxxi om, waarmee ze met succes de pokémon weer afschrok. De glimlach die daarnet om haar lippen was verschenen, was inmiddels alweer spontaan verdwenen bij het zien van de angst in Moxxi’s ogen. Waarom was ze plots alweer zo geschrokken? De Growlithe was toch net zelf op haar af komen lopen? Gefrustreerd draaide ze haar hoofd van haar pokémon weg en keek de Magnemite bijna smekend aan. Ze vroeg zich vast af wat ze hiermee aan moest, maar Enrique had zelf ook geen idee wat hij moest doen in deze situatie. Hij vond het gedrag van Moxxi maar vreemd, maar dat besloot hij maar voor zich te houden. Wie weet kwetste hij haar hiermee en dat wilde hij niet. Niet omdat hij zo aardig was, maar meer omdat hij liever niet in de fik zou worden gezet. Eén van de vele redenen waarom hij bang was voor Taylor. De blondine liet een lange zucht ontsnappen en besloot toen haar aandacht weer te vestigen op het warme water voor zich. Hierdoor negeerde ze Growlithe weer volkomen en deed haar best om te achterhalen waarom Moxxi zo’n angst in haar ogen vertoonde, telkens als ze naar haar trainer keek. Had ze misschien iets verkeerds gezegd? Misschien vond ze haar naam niet leuk. Het meisje schudde haar hoofd. Daar kon je niet bang van worden. Was het om hoe ze eruit zag? Onmogelijk. Toch? Ze zag er absoluut niet eng uit. Meer als een zwerver dan wat anders. Enrique had haar vroeger ook raar aangestaard, maar niet zoals Moxxi dat had gedaan. Om nog maar te zwijgen over het feit dat Roland haar had geadopteerd, terwijl ze in het weeshuis ook als een zwerver had uitgezien. Wat was het probleem dan? Terwijl Taylor peinzend nadacht, vertrok haar Magnemite naar Moxxi’s zijde. Hij benaderde haar rustig en zo voorzichtig mogelijk, bang dat ook hij angst zou opwekken bij de pokémon. Dit bleek niet het geval te zijn, dus zakte hij naar haar niveau. Vervolgens keek hij haar vragend aan, maar kreeg geen reactie van de Growlithe. Niet omdat ze arrogant was, maar meer omdat ze niet begreep waar hij heen wilde. Nog voordat Enrique hierop kon reageren, hoorde hij Taylors stem nogmaals. Ze riep weer op de Growlithe en had een brede glimlach op haar gezicht getoverd. Voorzichtig opende ze haar armen en wachtte afwachtend op de geroepen pokémon.

Denkend dat zijn trainer ditmaal nog steeds geen succes had, wilde hij zuchten. Hij prees haar voor haar doorzettingsvermogen, maar hij vervloekte haar naïviteit. Taylor kon het nog zo vaak proberen als ze wilde, maar dat veranderde echt niks bij Moxxi. Helaas voor hem had hij het weer mis, want de Growlithe spurtte hem zonder pardon voorbij en sprong in Taylors armen. De blondine kreeg op dat moment een opgeluchte blik in haar ogen en lachte nog breder dan ze al deed. “I knew it!” floepte ze eruit, waarna ze één hand terugtrok en achter zich liet verdwijnen. Vervolgens liet ze hem weer verschijnen met het masker in haar handen. Pas toen viel het Enrique op dat ze die in de tussentijd had afgedaan. “You’re scared of this, aren’tcha?” Moxxi’s ogen gleden over het masker heen en meteen toen ze dat deed, sprong ze van het meisje haar schoot af. De Magnemite keek van de pokémon naar zijn trainer. Had ze dat allemaal uitgevogeld in zo’n korte tijd? Hij wist dat ze af en toe een klein, en slecht, genie kon zijn, maar dit was één van de weinige keren dat hij daadwerkelijk onder de indruk was. “’s Okay. This won’t hurt ya, I promise,” mompelde de blondine en liet haar hand naar de grond zakken, waarna ze het masker voorzichtig vlak voor zich op de grond legde. Het duurde even, maar Moxxi had uiteindelijk de moed bij elkaar geraapt om het masker te gaan inspecteren. Langzaam liep ze op het voorwerp af en begon er toen aan te snuffelen, ook al moest ze zichzelf ertoe dwingen om niet weer weg te lopen. “So you’re quite the scaredy cat, huh?” begon Taylor weer, waardoor ze de onverdeelde aandacht van haar Growlithe kreeg. “Don’t worry,” sprak ze, waarna ze haar linkerhand tot een vuist balde en hem toen tegen haar vlakke rechterhand aansloeg. “Enrique and I’ll beat up anyone who scares ya, ‘kay?” De Magnemite fronste. Waarom ging ze ervan uit dat hij daarmee hielp? Hij was zelf ook niet één van de dapperste. Daarbij zou Taylor vast wel genoeg zijn om de vijand af te schrikken, niet waar? Het leek echter wel voor Moxxi te werken, want er was een brede glimlach op haar snoet te zien. Enrique zou zelfs zweren dat hij haar zacht zag kwispelen met haar staart. “Great!” reageerde Taylor, pakte het masker van de grond en zwaaide er wild mee. “So we’re cool now, right? I can wear this again, right?!” Met een soepele beweging zette ze het masker weer op en schoof hem naar de zijkant van haar hoofd. Helaas voor haar was ze nog niet uitgesproken of Moxxi was alweer weggeschoten en zat bang op een afstand te trillen. Enrique rolde met zijn oog en richtte zich toen tot Taylor. “What?” mompelde deze, terwijl ze van hem wegkeek. “Shawty, that ain’t my fault.” Als de Magnemite kon glimlachen, dan had hij dat gedaan. Dit werd vast nog een lange dag. Of week. Misschien zelfs wel een lang jaar. Nu wist hij het echter zeker. Ondanks alles, was het het allemaal waard.

Twee donkerblauwe ogen staarde glazig naar het schetsblok in de hand van een jongen die druk bezig was met een schets op het witte papier. Ondanks dat het nog wat koud was buiten scheen de zon fel en als er geen wind stond was het best te doen zonder vest. Nu het zulk mooi weer was had Kenta geen zin in gedoe vandaag dus had hij zijn schetsblok er maar bij gepakt en tot zijn grote genoegen waren er een paar Pokémon komen kijken, die hij had na kunnen tekenen. Hij schetste de laatste lijntjes af en richtte vervolgens een vriendelijke glimlach op het groepje Pokémon die hem vragend aankeken, daarom draaide hij het voorwerp naar de Pokémon toe zodat ze konden zien wat hij had gemaakt. Alleen het was zo onverwachts geweest dat de Pokémon ervan schrokken en opvlogen of wegrenden. Sora lag nog steeds diep op zijn schoot te slapen.. het wezentje was waarschijnlijk nog moe van de lange bootreis, zolang de Plusle nog sliep kon hij nog even wat door zijn schetsblok kijken. Kenta bladerde er langzaam doorheen, stuk voor stuk zag hij tekeningen waar hij zoveel plezier van had gehad in het maken ervan, de meeste waren van zijn Plusle. Zijn adem stokte voor een moment toen hij op het einde een kindertekening zag die hij had gemaakt samen met Haru-chan, een brok vormde zich in zijn keel. Hier hadden ze aan gewerkt toen ze verplicht binnen hadden moeten zitten en misschien was dit wel het begin van een goed einde, na zeven jaar was hij toch een betere tekenaar geworden dan dat hij toen was. Kenta liet zijn blik van het blad glijden toen hij Sora voelde bewegen op zijn schoot en haar zichzelf zag uitrekken, “Plu!” piepte het wezentje en rekte zich uit op zijn schoot waarna ze nog even tegen zijn borst bleef hangen.. blijkbaar had zelfs Sora geen fut om iets te doen. “Lekker geslapen, meis?” vroeg Kenta toen met een lichte glimlach aan het gele wezentje die langzaam knikte. De jongen legde vervolgens zijn hand voorzichtig op haar hoofdje en begon haar langzaam te aaien waardoor de Plusle opnieuw inslaap dreigde te vallen. Niet veel later toen Kenta weer bezig was met een andere tekening, hij had besloten om Haru-chan te tekenen met wat houtskool en potlood.. zoals hij zich haar herinnerde natuurlijk. Opeens voelde hij dat Sora van zijn schoot sprong en ervandoor wou gaan, krabbel ook Kenta automatisch overeind maar verloor hierdoor zijn evenwicht. Hij was even vergeten dat hij bij een warm waterbron zat en liet hierdoor zijn schetsboek vallen. “Aargh!” De Plusle was blijven staan toen er een harde plons te horen was en Kenta in het water zag liggen, barstte de Plusle in lachen uit. Hierdoor vergat ze hetgeen wat haar aandacht had getrokken, negeerde ze en liet het maar even links liggen.. want zo vaak gebeurde het niet dat Kenta iets stoms deed.. en dit vond ze uitermate amusant..

Terwijl hij droog naar het tafereel voor zich staarde, moest hij eerlijk toegeven dat hij blij was een nieuw teamlid erbij te hebben. Het klonk misschien egoïstisch, maar nu was hij tenminste niet meer Taylors enige slachtoffer. De blondine had haar masker voorgedaan en was op de Growlithe afgestrompeld, waarbij ze haar handen tot hebberige klauwen had gevormd alsof ze een zombie was. Natuurlijk kon de arme Moxxi dit niet verdragen en rende ze van hot naar her, maar Taylor zette de achtervolging in en liet haar pokémon niet zomaar met rust. Enrique zou zichzelf wel voor zijn voorhoofd kunnen slaan als hij de hand ervoor had, maar die had hij niet, dus rolde hij maar weer met zijn oog. Heel even dacht hij dat dit nog wel eeuwen kon duren, maar de Growlithe werd blijkbaar slim, draaide zich om en vuurde een Ember op de gemaskerde engerd af. Taylor kon nog net op tijd aan de kant springen, maar zette haar voet verkeerd neer en ging onderuit. Ze negeerde echter de pijn en schoof het masker vlug weer op zijn originele plek. “Oh snap son! Easy!” gilde ze verbouwereerd. Waarschijnlijk had ze niet verwacht dat haar slachtoffer zich ging weren. Beseffend dat ze zojuist haar trainer had aangevallen, dook Moxxi ineen. Het was nooit haar bedoeling geweest om Taylor te proberen te verwonden, maar in alle paniek had ze dat wel bijna gedaan. “I was just kidding, girl. You know I love you. You forgive me?” Het leek er in ieder geval wel op dat de pokémon haar niet vervloekte, dus Taylor stond weer op en klopte haar kleren af. Niet dat zoiets nut had, maar het ging automatisch. Niemand zou het waarschijnlijk merken dat er nog een extra laagje drek op zat.

Hoewel er meerderen aanwezig waren bij de warmwaterbron, kon het Taylor maar weinig schelen dat ze vreemd werd aangekeken. Sommigen waren diep in gesprek met anderen en veel wilde pokémon genoten ook van het warme water. Daar had ze echter niet veel oog voor, maar haar aandacht werd wel getrokken door het geluid van iemand die in het water sprong of viel. Verschillende spetters haalden de kant, maar gelukkig stond ze daar een stuk vanaf. Een gefrustreerde schreeuw was hoorbaar, wat aangaf dat er iemand in was gevallen of in werd gegooid. Taylors helderblauwe ogen gleden over het water, waar ze niet veel later een jongen met roodbruin haar opmerkte. Tenzij hij het normaal vond om met een shirt te zwemmen, moest hij degene zijn waar die schreeuw vanaf was gekomen en aan de lachende Plusle die nog op de kant stond te zien, was de jongen er inderdaad ingevallen. Zonder er erg in te hebben, liep ze naar de kleine pokémon toe en barstte ook in lachen uit. Enrique en Moxxi wisselden even een blik met elkaar uit en volgden hun trainer toen op de voet… Of in de lucht. “Ahoy matey,” lachte Taylor, waarbij ze haar hand horizontaal tegen haar voorhoofd zette en wat naar voren bukte. “Did ye lose yer ship somewhere or be ye cravin' fer some refreshment?”

Kenta kwam met een gigantisch rood hoofd boven water maar grijnsde licht toen hij Sora zag lachen, dat was een tijd geleden dat hij de Plusle zo had gezien. Stiekem moest hij er zelf ook wel om lachen maar liet niks merken, als hij dan toch al nat was maakte het niet meer uit. De jongen keek echter op toen hij nog iemand hoorde lachen en richtte zijn blik op de gene die met Sora meedeed, een meisje rond de twaalf jaar. “Ahoy matey, ” sprak het meisje met haar hand tegen haar voorhoofd zoals een marinier op een oorlogsschip, “Did ye lose yer ship somewhere or be ye cravin' fer some refreshment?” voegde het meisje eraan toe, tot Kenta’s grote verbazing in het Engels. Maar voordat Kenta erop kon reageren voelde hij de Pokéball van zijn Buizel openklappen die naast hem verscheen in het water, wrijvend in zijn ogen alsof hij al die tijd had geslapen. Kenta grinnikte om die opmerking en besloot niet langer om zijn mond te houden, “Ik denk dat deze bron veels te klein is voor een schip, niet?” sprak Kenta toen op een droge toon waarbij Sora haar poot tegen haar hoofd sloeg. De Buizel naast hem keek de Plusle schaapachtig aan die toen met een brede grijns een Water Gun op de Plusle afvuurde die te laat opzij sprong en hierdoor op haar kont gleed. Meteen barstte er een hele discussie los tussen Sora en Natsu waarbij Kenta een zwakke glimlach op zijn gezicht zette.. het was uiteindelijk toch wel goed om een tweede Pokémon erbij te hebben vooral na het moeilijke afscheid tussen Sora en Rin. Hier over voelde Kenta zich nogal schuldig.. hij had Rin zomaar achtergelaten omdat hij alleen met Sora op weg wilde.. De jongen kwam langzaam overeind en keek naar zijn ene hand waar een klein schaafwondje zat wat een beetje brandde en bloedde maar daar zou hij heus niet dood van gaan. Kenta rekte zich langzaam uit en liep langzaam uit het warme water naar zijn twee bekvechtende Pokémon waarbij de jongen Sora oppakte van de grond. Natsu wierp Sora nog een nijdige blik toe voordat Kenta iets ging zeggen viel het oog van de Buizel iets op dat op de grond lag. Vervolgens viel zijn oog op de twee Pokémon van het meisje waardoor zijn interesse verdween voor het voorwerp dat daar op de grond lag, Natsu had nog nooit zulke Pokémon gezien ook al kon hij dat van Sora wel zeggen..

Nog voordat ze een reactie op de jongen zijn gezicht kon zien, verscheen er opeens een andere pokémon vlak naast hem. Taylor wist niet of ze dit normaal moest vinden of niet, maar het was in ieder geval wel zeker dat de oranje wezelpokémon bij de jongen hoorde. De jongen grinnikte en opende zijn mond. “Ik denk dat deze bron veels te klein is voor een schip, niet?” Het was Enrique die een onbekende blik in de blondine haar ogen zag. Het was geen gevaarlijk uitziend gezicht, maar toch kon hij niks anders doen dan op zijn hoede zijn. Waarom ze die onbekende blik uitstraalde, dat wist hij niet, maar hij wist wel zeker dat het iets met die jongen te maken had en hij kon niet beter hebben gegokt. Taylor was altijd gewend geweest dat mensen haar afblafte of zelfs haatte vanwege haar grapjes en opmerkingen. Niemand begreep haar humor, omdat haar humor eigenlijk vrij vreemd was. Daarbovenop was ze ook nog eens ongelofelijk sadistisch volgens haar Magnemite, dus het was nogal logisch dat mensen haar liever vermeden. Deze onbekende jongen, die daarnet een frisse duik in het water had besloten te nemen, grinnikte zowaar om één van haar grapjes. En hij verstond haar zelfs nog. “Not for a little toy ship, that is,” grijnsde ze ter reactie op de jongen. Haar aandacht werd echter getrokken door de twee pokémon die niet van haar waren. Ze waren hevig aan het discussiëren over iets dat waarschijnlijk alleen enrique en Moxxi konden begrijpen. Of in ieder geval verstaan. Taylor fronste licht, niet wetend wat ze hiervan moest denken. Was dit een normale manier van een band scheppen? Haar blauwe ogen gleden naar haar eigen pokémon, die één ieder bang terugstaarde naar haar. Enrique omdat hij haar ‘ware’ aard dacht te kennen en Moxxi vanwege het masker die haar nu aangaapte. Een zucht ontsnapte bij haar, waarbij ze lichtjes haar hoofd schudde en zich afvroeg hoe ze dit moest oplossen. Zelfs zij begreep dat dit de verkeerde kant opging.

Inmiddels stond de jongen recht in het water en liep hij langzaam richting de kant. Toen hij daar eenmaal stond, raapte hij de kleinste van zijn pokémon op. De oranje pokémon wierp de ander nog een nijdige blik toe, voordat hij afgeleid raakte door iets dat op de grond lag. Nieuwsgierig volgde Taylor zijn blik en zag daar toen een klein schetsboekje liggen. Was dat van de jongen? Zonder er verder over te peinzen liep ze erop af en raapte het van de grond, waarna ze zonder pardon erin begon te bladen. “Is this yours?” vroeg ze nonchalant, terwijl ze de vele pokémonschetsen bekeek. Ze moest toegeven dat het er goed uitzag. “Woah kid, you have talent,” vervolgde ze. Uiteindelijk kwam ze bij een tekening uit die wel heel oud moest zijn, omdat het er zo simpel en kinderlijk uitzag. Alsof een stel vijfjarigen het hadden getekend. “I’m guessing this is where your career started?” grapte ze, terwijl ze het boekje omgedraaid omhoog hield, zodat hij kon zien wat ze bedoelde. Haar Magnemite wierp haar net zo’n blik toe als de oranje pokémon net had gedaan, maar besefte al snel dat hij van geluk mocht spreken dat ze het niet had gezien. Wat zou ze hebben gedaan als ze het wel gezien had? Enrique keek vlug overal naartoe behalve naar Taylor. In tegenstelling tot hem, echter, hield Moxxi zich niet in en begon te grommen naar de blondine. Het meisje keek vragend naar de Growlithe en besefte toen waarom deze streng naar haar keek. “Sorry, sorry. I shouldn’t be nosy,” verontschuldigde ze zich, terwijl ze met één hand achter haar hoofd krabde en met de andere het boekje terug wilde geven. De Magnemite keek zijn teamgenoot ongelovig aan. Iemand had zowaar Taylor op haar fouten gewezen en het overleeft. Dat niet alleen, ze had ook nog eens naar de pokémon gehoorzaamd. Moxxi gedroeg zich net als… Een soort moeder?