Met een lichtelijk geïrriteerde frons op haar gezicht, baande Kayla zich een weg door de grote horde mensen. Ze had het nooit zo gehad op drukke plekken. Nee. Ze was veel liever alleen. Dat was dan ook de reden waarom ze de optocht die op de eerste dag had plaats gevonden had gemeden. Het was veel te druk. Maar dat zat er vandaag helaas niet in. Na langdurig gezeur van haar Larvitar, was ze er eindelijk mee ingestemd om de stad in te gaan. Want ergens had hij gelijk gehad. Ze moest zich niet als een kluizenaar gedragen. Al helemaal niet nu ze probeerde om eindelijk eens wat socialer te worden. En wie weet, misschien kwam ze wel een leuke jongen tegen. Haar Larvitar, die weigerde om in zijn Pokéball te blijven, wees opgewekt naar een kraampje aan de andere kant van de straat. Kayla haalde diep adem, en wurmde zich vervolgens tussen de vele mensen door. Eenmaal bij het kraampje aangekomen, wilde ze zichzelf voor haar gezicht slaan. Een kraampje met gratis pokévoer. Natuurlijk. Hoe had het ook anders gekund? De oude, rimpelige vrouw die het kraampje runde schonk haar een vriendelijke glimlach. “Wil je Pokémon wat voer proberen?” vroeg ze. Het was een wonder dat de stem van de vrouw boven het lawaai heen hoorbaar was. Kayla wilde het verzoek afwijzen, maar het was al te laat. Haar Pokémon was uit haar armen gesprongen, en bedelde nu om eten bij de vrouw. Hmpf, alsof hij thuis niet genoeg te eten kreeg. Kayla deed echter alsof ze de actie van haar Pokémon had gepland, en knikte daarom maar naar de vrouw. “Ja, graag, mevrouw,” zei ze, waarop de gerimpelde dame een klein, plastic bakje gevuld met Pokémon voer vlak voor Prince neer zette. De Pokémon grijnsde breed, en begon gulzig te eten.

Na eerst uit schuldgevoel nog een pak voer van de vrouw te hebben gekocht, het voer was zelfs best goedkoop geweest als ze het vergeleek met de prijzen in de Pokémart, liepen ze weer verder. Prince hing weer aan haar ene schouder, terwijl ze haar andere arm nodig had om de zware zak te dragen. Ach ja, nu hoefde ze de komende week in ieder geval geen nieuw voer te kopen. Opnieuw wees Prince naar een van de kraampjes. Ze wilde hem negeren, totdat ze zag wat het precies voor kraampje was. Of eerder, tot ze het rook. De sterke geur van koffie drong door in haar neusgaten, waardoor ze niets anders kon doen dan haar neus te volgen. “Een kopje alsjeblieft!” riep ze uit, nadat ze eerst een aantal mensen omver had geduwd in haar poging om zo snel mogelijk bij het kraampje te komen. De man die het kraampje runde, was niemand anders dan de eigenaar van een van de café’s in Port Billow waar ze regelmatig kwam. Hij groette haar, waarna ze een kort praatje maakten terwijl hij haar koffie in schonk. Hij was een van de weinige mensen wiens gezelschap ze tolereerde. Niet omdat ze hem aardig vond, maar omdat ze bang was dat hij haar geen koffie meer zou geven als ze het niet deed. Ze betaalde hem, en zocht vervolgens een plekje waar ze in alle rust haar zwarte goud op kon drinken.

Toen ze haar koffie eenmaal op had, voelde ze zich al een stuk beter. Ze zag er nog steeds tegenop om in de brandende hitte door de mensen massa heen te moeten lopen, maar het leek nu in ieder geval al een stuk minder erg dan voorheen. Ze liep weer verder, sjokkend van kraampje naar kraampje. Ze bleef kort staan bij een kraampje waar het mogelijk was om een rondje te rijden op de rug van een Ponyta, maar besloot uiteindelijk om het toch maar niet te doen. Ponyta rijden was voor kleine kinderen, net als de, zelfs al zag hij er echt prachtig uit, grote draaimolen die nog maar net tussen de andere kraampjes leek te passen. Nadat ze twee waterijsjes had gekocht, waarvan eentje en stuk kleiner was, zodat het ijsje niet zou smelten in de handen van haar Larvitar, zelfs al had deze het ijsje in een hap opgegeten, kwam ze aan bij een kraampje dat haar aandacht had getrokken. Blijkbaar was er een of andere loterij gaande. Ze dacht even na, voordat ze besloot om mee te doen. Ze had het gevoel dat ze geluk zou hebben vandaag, dus waarom ook niet? Tevreden stopte ze het kaartje in haar broekzak. Zo. Nu nog de rest van de braderie bekijken.