Naam: Haruka Chiba
Leeftijd: 14 jaar
Geslacht Vrouwelijk
Trainersoort: Trainer
Aantal Ribbons/Badges: 0
Team: Goku || Treecko ♂ {Level 12}: Goku is een trotse pokémon. Hij gaat geen enkele uitdaging uit de weg en zal, net als zijn trainer, zijn grenzen verleggen om zijn doel te bereiken. Zijn trots verblindt hem echter vaak, waardoor hij zichzelf nog weleens overschat en verliest. Helaas is hij een slechte verliezer en zal hij op zulke momenten heel laag over zichzelf denken, maar in tegenstelling tot Haruka zal Goku er niet lang mee zitten voor hij weer doorgaat. Verliezen betekent bij hem gewoon dat hij meer moet trainen en beter zijn best moet doen. Als er één ding is dat hij nog meer haat dan verliezen, dan is het wel dat iemand hem helpt of komt redden. De Treecko wilt liever zijn eigen boontjes doppen, dus je zou hem niet alleen kwetsen, maar ook zijn trots krenken als je hem een helpende hand toereikt.

Haarkleur: Haar originele haarkleur is eigenlijk donkerbruin, maar ze verft het al jaren rood. Doordat de rode kleur mixt met het donkerbruin, kreeg het meer een roodbruine tint in plaats van echt rood.
Oogkleur: Hazelbruin.
Kledingstijl: Haruka houdt van korte sleeve shirts. Meestal zie je haar daar dan ook in rondlopen. Vaak heeft ze daar een of andere hoodie overheen, die, net als haar shirt, tot net boven haar navel uitkomt. Meestal draagt ze in het voorjaar daaronder een rok, waarvan de riem wordt vervangen door een bruin heuptasje. Aan haar voeten draagt ze altijd haar kniehoge, bruine laarzen, die aan de zijkant versierd worden door gele strepen. Gepaard met die laarzen gaat eenzelfde gekleurde hoed, die op zijn beurt weer versierd worden door witte strepen en een set buttons. Om haar nek draagt Haruka nog een ketting in de vorm van een puzzelstukje, die nog afkomstig is uit haar verleden. ‘Kenta’ staat erin gegraveerd.

Karakter: Haruka is iemand die zichzelf altijd op de laatste plaats zet. Ze houdt ervan om mensen te helpen en zegt dat altijd dat hun glimlach haar beloning is. Helaas gaat ze soms iets te ver, maar ze weet altijd haar grenzen opnieuw te verleggen of te overstijgen. Normaal gesproken is ze vriendelijk en enthousiast, maar ook Haruka heeft haar depressieve momenten. Soms voelt ze zich nogal nutteloos als iets haar niet lukt, waardoor ze nogal jaloers wordt op iemand anders als het die persoon wel lukt. Ook haar idolen komen niet onder haar jaloezie uit, maar die weet ze meestal wel te onderdrukken of te verbergen. Mensen beschrijven haar ook weleens als een heethoofd of als een idioot, omdat ze zich vaak in iets stort als een kip zonder kop. Haruka trekt zich hier echter niks van aan en blijft gewoon tot het uiterste doorgaan. Helaas velt die koppigheid haar nog wel eens op bepaalde dagen.
Likes: Mensen helpen, trends volgen, Ken-kun
Dislikes: Haar ouders, drukke wegen, oneven getallen
Theme: Dango Daikazoku Music Box

Verleden:
Haruka kwam als eerstgeborene van het Chiba gezin ter wereld. Haar ouders hadden nog geen naam voor haar verzonnen, omdat ze ervoor hadden gekozen niet te willen weten van welk geslacht ze was. Aangezien het lente was, kreeg ze de naam Haruka. Ze groeide op in New Bark Town in Johto en ging al snel op vierjarige leeftijd naar de kleuterschool. Waar de meeste kinderen verdriet hadden, omdat ze afscheid moesten nemen van hun ouders, was zij juist opgewekt en vrolijk. Er waren zoveel kinderen! Zoveel nieuwe speelkameraadjes! En ze stond te popelen om die te maken. Voor ze echter naar degene kon lopen die ze in het vizier had, viel haar blik op een jongen met roodbruin haar, die moeite had met het verlaten van zijn ouders’ zijde. De lerares zette hem vlak naast haar plek neer en verliet hen toen weer. Nieuwsgierig naar informatie probeerde ze een gesprek te openen en vertelde hem haar naam. Dit resulteerde er uiteindelijk in dat de twee beste vrienden werden. Kenta scheen moeite te hebben met het uitspreken van haar naam en noemde haar Haru-chan. Op haar beurt gaf ze hem ook weer een bijnaam en noemde hem Ken-kun.

Haruka’s vijfde verjaardag brak bijna aan en de twee gingen op pad naar route 29, waar ze een jonge Plusle door het gebied zagen zwerven. Aangezien Plusle normaal gesproken niet in Johto voorkwamen, vond Haruka dit maar een vreemd verschijnsel. De pokémon had echter geen kwaad in de zin, dus hielden ze het beestje niet in de gaten. Toen Kenta en Haruka weer naar huis gingen, volgde de Plusle hen op de voet. Beide konden haar niet zomaar achterlaten, dus besloten ze om haar mee naar huis te nemen. De jongen wilde het wezentje uiteindelijk op zich nemen en nam haar mee naar zijn huis. Haruka wist niet hoe het die avond was gelopen, maar de Plusle mocht uiteindelijk blijven. Twee dagen streken voorbij en haar vijfde verjaardag was eindelijk aangebroken. Kenta nodigde haar uit om in de avond naar zijn huis te komen, wat ze dan ook maar al te graag deed. Toen ze echter in de woonkamer van zijn huis stond, was Kenta nergens te bekennen. Zijn vader vertelde haar dat hij in zijn eentje op pad was gegaan en haar waarschijnlijk was vergeten. Teleurgesteld in haar beste vriend wilde ze meteen weer vertrekken, maar haar verjaardag werd nou eenmaal bij hem gevierd en niet bij haar thuis. Natuurlijk pakte ze haar cadeautjes nog altijd met enthousiasme uit, zoals ieder klein kind dat zou doen, maar het was minder enthousiast dan normaal. Zonder haar beste vriend was niks aan vandaag en morgen zou nog minder betekenen. Toen ze alles had uitgepakt en in ontvangst had genomen, kwam Kenta eindelijk opdagen. Haruka wilde hem op z’n nummer zetten, maar hij toverde al snel een klein, ingepakt doosje tevoorschijn. Meteen voelde ze haar woede wegebben en opende ze dolenthousiast het cadeautje die ze van hem kreeg. Daaruit verschenen twee zilveren kettingen, waarvan de hangers twee puzzelstukjes waren die precies in elkaar pasten. Hun namen stonden elk op en aparte hanger gegraveerd. Haruka pakte de hanger met Kenta’s naam op en deed hem meteen om, waarna ze hem niet vaak genoeg bedankte. Diezelfde avond besloten ze om nog een kleine tocht naar route 29 te maken en bewonderden ze de vele lichtpuntjes die in de donkerblauwe lucht lagen te rusten. Diezelfde avond maakten ze een belofte die hun leven zou veranderen.

Zowel Kenta als Haruka begonnen zich meer te verdiepen in pokémon. Geen van beide wilde van de ander verliezen, ondanks de vriendschap die ze met elkaar deelden. Zo streken twee jaar voorbij en gingen ze nu naar een Trainerschool om meer over pokémon te leren. De zomer was aangebroken en de twee genoten van elkaars gezelschap op weg naar huis. Doordat ze zo met elkaar bezig waren, ontging hen de auto die al snel hun kant op kwam gereden. Haruka zag het gevaarte nog net op tijd aan komen en duwde Kenta aan de kant, zodat alleen zij werd geschept door de auto. Pijn voelde ze niet, want precies op het moment dat ze contact maakte met de motorkap van de auto werd alles zwart. Ze werd met spoed naar het ziekenhuis gebracht en meteen in de operatiekamer opgenomen. Kenta, die de hele trip naar het ziekenhuis bij haar zijde was gebleven, moest hier echter afscheid van haar nemen. Haar ouders waren inmiddels ook gearriveerd op het hospitaal, waar haar moeder Kenta probeerde gerust te stellen. Haar vader verdween met een arts en kwam niet meer terug voordat de operatie klaar was. Wat de jongen echter niet wist, was dat de arts en Haruka’s vader met elkaar overlegden over de situatie. Haruka had ernstig letsel opgelopen en zou er waarschijnlijk niet meer heelhuids vanaf komen. De overlevingskansen waren klein, maar ze wist iedere chirurg en arts in de zaal te verbazen met haar comeback. Ze zou echter nooit meer normaal kunnen leven en zou waarschijnlijk in een speciaal huis moeten wonen. Haruka’s vader nam het besluit om te verhuizen voor zijn dochter en alle aandacht aan haar te schenken, in de hoop dat ze er ooit weer bovenop zou komen. Kenta mocht hier echter niks van weten. Het zou zijn hart breken om Haruka zo weerloos te zien en het zou vast zijn dochters hart breken om te weten dat het zijn hart brak. Daarom nam hij maar het zeker voor het onzekere en vertelde de jongen dat zijn beste vriendin het niet had overleefd. Het was een beslissing die hij veel te snel had genomen, maar zelfs al had hij er later spijt van, hij kon de tijd niet terugdraaien. Toen Kenta was vertrokken, legde Haruka’s vader het hele verhaal uit aan zijn vrouw, die in eerste instantie ook maar moest geloven dat haar dochter niet meer bij hen was. Uiteindelijk besloten ze om naar een verre uithoek van Johto te verhuizen om daar een nieuw bestaan op te bouwen voor hun dochter. Jiro, Haruka’s jongere broertje, lieten ze achter bij het Kazuki gezin, bang dat ze hem te weinig aandacht zouden geven als ze hem meenamen.

Zo gezegd, zo gedaan. De Chiba’s verhuisden en er werd een nieuw huis opgebouwd. Haruka werd overgeplaatst naar een ander ziekenhuis en kreeg toen het nieuws te horen dat ze waarschijnlijk nooit meer zou kunnen lopen. Veel herinnerde ze zich niet meer van die avond, maar ze weet wel nog dat ze toen een hele ophef had gecreëerd, omdat ze de dokters niet geloofde. De dagen daarna bracht ze eenzaam door in haar ziekenhuisbed, zich afvragend waarom Kenta niet op bezoek kwam. Haar ouders vertelden haar toen dat ze verhuisd waren en dat ze hem waarschijnlijk niet meer terug zou zien. Ze had haar ouders voor veel dingen uitgemaakt en is toen overstuur achtergelaten. Die nacht huilde ze zichzelf in slaap en werd rond 4 uur ’s nachts weer wakker. Ze moest terug naar Kenta. Ze moest haar beste vriend weer zien. Zonder het zelf in de gaten te hebben, ging ze rechtop zitten en gleed zo het bed uit. Het kostte veel moeite, maar ze kon op beide benen blijven staan. Glimlachend liep ze naar de deur van haar kamer en opende hem vervolgens, waarna ze met een spottende blik langs een aantal doktors en verpleegsters liep. Ze kon wel degelijk lopen. Helaas zakte ze na nog een aantal meter weer op de grond en hijgde hevig. Haruka was nog niet genoeg hersteld om Kenta daadwerkelijk te kunnen opzoeken.

Nadat ze haar ouders en arts weer versteld liet staan met haar herstel, mocht ze naar de recovery om weer op krachten te komen. Het had lang geduurd voor ze weer volledig hersteld was, maar ze werd dan eindelijk uit het ziekenhuis ontslagen. Tijdens haar barre tocht om dit doel te kunnen bereiken, accepteerde ze het feit dat ze niet meer terugkon naar New Bark Town. Ze groeide verder op in het huis die haar ouders gebouwd hadden, maar kon Kenta maar niet vergeten. Ook haar ouders waren de belofte die de twee hadden gemaakt niet vergeten, dus gaven ze Haruka een pokémon voor haar dertiende verjaardag. Het was een pokémon uit Hoenn, net als Sora, Kenta’s Plusle. Met die naam in haar achterhoofd, noemde ze de Treecko ‘Goku’, als een soort eerbetoon en contrast voor Sora. Het jaar dat volgde zat vol training en pret met haar pokémon, maar ze was nog altijd een meisje en besteedde dus veel aandacht aan haar uiterlijk. Haar haren verfde ze rood, maar doordat haar eigen haarkleur vrij donker was, mislukte het een beetje. Haar kapsel was nier de kleur rood die ze origineel in gedachte had, maar roodbruin. Na zichzelf een keer in de spiegel te hebben bekeken, vond ze het eigenlijk veel beter zo. Het deed haar denken aan de jongen van vroeger. Direct na haar veertiende verjaardag hoorde ze over Kikomo Island en besloot ze om haar training daar voort te zetten. Ze liet een klein briefje aan haar ouders achter en vertrok toen, samen met Goku, naar het eiland.

Random Facts:
- Haruka heeft een hekel aan oneven getallen. Je kunt zeggen dat ze een obsessie heeft met even getallen, maar gelukkig is het (nog) niet zo ver dat het ongezond is.
- De enige rede dat Haruka de roodbruine tint in haar haren leuk vindt, is omdat het een beetje lijkt op Kenta’s haarkleur, hoewel die van haar wat lichter is.
- Goku betekent Hemel. Het is niet echt een licht-donker contrast of water-vuur contrast met Sora (Lucht), maar het heeft wel een iets andere betekenis.
- Haruka kan haar ouders niet vergeven voor de gehaaste beslissing om te verhuizen, noch de beslissing om Jiro in New Bark achter te laten.
- Hoewel ze nog altijd veel om Kenta geeft, durft ze hem niet na al die jaren te confrontreren.