Why don't you hit me with your best shot

Ze keek naar zichzelf in de spiegel. Een meisje staarde terug. Roze haren in een dikke, lange vlecht over haar schouder. Rozerode ogen die recht in rozerode ogen staarden. Een paar zwarte vegen op haar gezicht – vulkaanstof. Haar spiegelbeeld haalde adem, hief daarna haar arm op. Voorzichtig bracht ze haar hand naar haar linkeroog, wipte daarna met een ervaren beweging de lens van haar oog. Die beweging haalde ze met haar andere oog en haar spiegelbeeld – nu wazig en slecht zichtbaar – knipperde even. Daarna greep Bonnie de bril die ze in de kraag van haar shirt had gehaakt en zette hem voorzichtig op. Het beeld werd weer helder. Het spiegelbeeld weer scherp. Ze rilde.
Het was niet de kou die door haar aderen joeg en haar haren rechtop deed staan. Het was de aanblik van haar gestalde. De manshoge spiegel in een van de vele kleedhoekjes van Iremia Spa gaf haar een goede blik op haar lichaam. Haar kleding had ze al lang opgevouwen en in een kluisje gestopt – ze was gekleed in haar simpele witte bikini en een handdoek. Het maakte maar al te goed duidelijk hoe klein ze was. Ze was pas vijftien, maar ze leek net dertien met de bril op haar neus. Er was een verschil tussen Bonnie en Bonnibel. Bonnie was de persoon die ze wilde zijn en Bonnibel was de persoon die ze nu eenmaal was – het kleine meisje dat niets zeker wist en niet kon zien zonder bril.

Haar voeten had ze in van die speciale saunaslippers gegleden. Toen ze de deur opende in de richting van de bronnen, waaide een ijskoude wind haar gezicht in. Het bloed in haar gezicht leek te bevriezen, de temperatuur leek vijftien graden te zakken. Het was al die tijd al ijskoud geweest, maar niet met wind. De wind maakte het erger. Voorzichtig stapte ze naar buiten, ervoor uitkijkend om niet uit te glijden. Zachtjes floot ze tussen haar voortanden – het teken dat Charles weer op haar schouder mocht komen zitten. Zij was nu eenmaal een meisje en hij een jongen en ondanks dat hij niet echt een oordeel kon vormen over haar lichaam, was het nog steeds geen prettig idee dat de Pokémon haar zag omkleden. Ze vond het gewoon geen fijn gevoel om aangestaard te worden.
Het gekraak van de sneeuw onder haar voeten verbrak de bijna enge stilte die in de Spa hing. Er leek niemand te zijn – maar dat zou ook kunnen komen door de mist die overal hing. De overgang van warm water naar koude lucht zorgde namelijk voor een behoorlijke hoeveelheid laaghangende, dikke mist die het moeilijk maakte om adem te halen. Toch was het een prettig gevoel, de mist. Alsof niemand haar kon zien. Ze liep wat verder naar achteren, naar een kleine bron die net groot genoeg was voor twee of drie volwassenen. Bonnie kon de bron waarschijnlijk in vijf slagen doorkruisen – perfect.

Ze liet de handdoek van haar lichaam glijden, hing hem over een van de houten bankjes die vreemd genoeg droog waren gebleven en zonk het water in. De overgang van ijskoude lucht naar warm water zette haar huid in vuur en vlam, maar deze vlammen vond Bonnie heerlijk. Haar bril besloeg compleet en voordat ze weer een beetje fatsoenlijk door de glazen kon kijken, was ze een kwartier verder. Daarna zakte ze bijna volledig onder water – ze kon nog net door haar neus ademhalen. Charles spetterde wat rond, af en toe kwam er een andere Pokémon voorbijdwarrelen. Heerlijk. Volkomen rustig.

-Voor Xavia~

Why don't you hit me with your best shot

Haar tengere lijfje zweefde in het water. Zwaartekracht leek haar niet te beïnvloeden in de warme vloeistof. Haar haren zweefden als kleine danseresjes om haar heen. Zodra ze de vrieskou weer in zou stappen – daar had ze eigenlijk nog niet over nagedacht, hoe koud het zou zijn om uit het bad te komen – zou het als een ijzige mantel om haar lichaam vallen, maar nu waren haar normaal lichtroze haren donkerrood en gewichtloos als veren die naar beneden vielen, als kleine wolkjes op een hete zomerdag. Ook zij zweefde. Bonnie’s tenen raakten net de grond en er was een richel waarop ze kon zitten – maar dat kon niet. Het water dreef haar naarboven, ze moest de richel vastgrijpen om te blijven zitten. Niet dat het ertoe deed. Het brandende gevoel van warm water door haar aderen was heerlijk – heerlijker dan ze had kunnen verwachten. Het voelde zo natuurlijk en ze was tegelijkertijd bang van de warmte. Ze zou kunnen verbranden, maar er was geen vuur – er was water. Het voelde sprookjesachtig, zo met de mist die boven het water hing en haar haren rond haar lichaam. Misschien was het ook wel een sprookje – Bonnie zou het niet erg vinden. Op dit moment zou ze bijna niets erg vinden, vermoedde ze.

Wel… Bijna niets. Bijna niets zou haar irriteren. Haar oren spitsten zich op de voetstappen die dichterbij kwamen, de krakende sneeuw en de vage schaduwen in de mist. Bonnie zakte dieper de poel in. Ze wilde dit niet, dit mocht niet, loop deze poel voorbij- nope, de persoon was al in het water geklommen. De rozeharige bleef heel stil zitten, hopend dat als ze niet bewoog, er geen gesprek hoefde te komen. Helaas leek het geluk niet geheel aan haar kant te staan. In plaats van een gesprek – wat ze vrij snel had kunnen afkappen – sprong er uit het niets een Blitzle het water in. Bonnie slaakte een kreet van schrik – ze had nog nooit een echte Blitzle gezien en zeker als er randomly een in het water sprong schrok ze zich dood. Ze botste met haar ruggegraat tegen de wand van het bassin, wat haar bril afstootte en hem het water ingooide. ‘Verdomme,’ was haar eerste reactie, totaal niet luisterend naar wat het meisje zei. ‘Waar is mijn… Oh nee, hij zal toch niet- Verdomme.’ Fijn. Haar bril was gezonken. Bonnie opende haar ogen – niets dan vage vlekken, alleen nog maar erger doordat het toch al mistig was. ‘Geeft niet,’ mompelde ze in de richting waarvan ze dacht dat het meisje – aan haar stem te horen was het een meisje – zat.

Ze stelde zich voor als Xavia. Klonk nogal sjiek, alsof haar ouders meer geld hadden dan ze nodig hadden. Goed, Bonnibel was ook niet de meest normale naam, maar Xavia klonk zo… Bekakt. Dan had Bonnie nog iets normaals over zich. ‘Bonnie.’ stelde ze zich kortaf voor. ‘En niet om onbeleefd te zijn, maar ik zie op het moment niets. Je Blitzle heeft ervoor gezorgd dat mijn bril op de bodem van de poel ligt.’ Ja, to the point was ze wel. Het had volgens Bonnie weinig zin om een heel gesprek te voeren als je de ander niet kon zien. ‘Dus, voordat we verder gaan met het praten over koetjes en kalfjes, zoals van mensen verwacht wordt die elkaar in een sauna tegenkomen – zou je me kunnen helpen met mijn bril vinden?’ Ze glimlachte een soort van vriendelijk naar de vage gestalte van Xavia. Als ze haar bril niet terug zou vinden, zou ze blind zijn tot… Tot ze bij haar lenzen kon.