Een kleine jongen hield breed grijnzend een gloednieuwe Pokéball in zijn handen terwijl het gele wezentje op zijn hoofd er vragend naar staarde. Daarna sprong hij naast de jongen op zijn bed die hem toen aaide over zijn gele hoofdje die vervolgens zijn rugzak van het bed griste en zijn hand balde tot een vuist. “Kom Kota! We gaan op zoek naar mijn broer!” grijnsde Jiro die zijn vest dicht ritste en vervolgens naar zijn slaapkamer deur liep. Dit liet de Pichu zich geen tweede keer ontzeggen en spurtte vlug achter de jongen aan die eerst links afsloeg naar de slaapkamer van Kenta.. daar lag namelijk zijn notitieblok die hij op de dag van zijn vertrek was vergeten. Hij had hem nog niet doorgebladerd maar het waren zijn zaken niet wat er in stond, Jiro wilde hem alleen terug geven meer niet en misschien was het wel belangrijk dus wilde hij zijn broer snel vinden op dit eiland. De jongen stopte het zorgvuldig in zijn tas en pakte Kota van de grond waarna hij besloot om uit huis te sluipen zonder dat zijn ouders hiervan afwisten, godzijdank lagen ze nog te slapen, dacht hij. Breed grijnzend sloop Jiro naar de voordeur maar zijn vader had hem allang zien wegsluipen en kwam naar hem toe gelopen met een neutrale gezichtsuitdrukking op zijn gezicht, “Waar dachten jij en Kota heen te gaan, knul?” vroeg zijn vader toen met een scheve grijns waarbij Jiro en Kota moesten slikken maar de jongen wist zich snel te herstellen en zijn hand op de deurknop te leggen, “Ik ga naar school, doei!” Nog voordat zijn vader hem terug kon roepen of tegenhouden gooide Jiro de deur open en trok meteen de deur weer achter zich dicht en rende snel over het tuinpad uit, vrijwel meteen richting de haven.. want eerst wilde hij weten of Kenta hier in de stad was en anders moest hij het daarbuiten gaan opzoeken, gelukkig had hij Kota bij zich.

Jiro stopte met rennen toen hij de haven had bereikt. Gelukkig voor de jongen en zijn Pichu was het niet zo ver lopen naar de haven. Hij had al aan veel voorbijgangers gevraagd of ze een jongen met een Plusle hadden gezien maar weinig succes, geen van de inwoners had zijn broer gezien.. misschien dat Kenta dan al niet meer in deze stad was maar Kikomo City was nog redelijk groot. Jiro grijnsde breed naar de Pichu die terug grijnsde toen ze mekaars blikken hadden gevangen, “Kota moet je daar eens kijken!” riep de jongen met twinkelende ogen en wees met zijn wijsvinger naar een gigantisch Cruiseschip die net was aangekomen. “Pichu pi!” piepte Kota net zo enthousiast als zijn trainer die hem toen om zijn middelgreep en met het wezentje in zijn armen naar het schip toe wandelde, het was een gigantisch schip waar hij niet zo langgeleden op had gezeten met zijn ouders en Pichu. “Weet je nog dat we Rin hadden gepest op dit schip?” grinnikte Jiro en keek met een gemene lach naar boven waarbij de Pichu net zo breed grijnsde als de jongen en knikte. De twee liepen verder erop lettend hoe de vele passagiers op de kant stapten en op mekaar wachtten, Jiro kreeg op dat moment een ingeving en wilde aan een van de matrozen vragen of ze Kenta hadden gezien maar doordat hij niet oplette liep hij volop tegen iemand aan. De jongen viel hierdoor met een harde klap op de grond en liet hierdoor ook zijn Pichu op de grond vallen, “Kijk eens uit waar je loopt, snotneus,” gromde een mannenstem nijdig waardoor Jiro vrijwel direct overeind krabbelde en een kwade blik naar de man wierp, “Kijk zelf uit opa!” snauwde Jiro terwijl hij de kleine Kota overeind hielp, werd de jongen bij zijn kraag gevat door de man. Jiro keek de man enkel koeltjes aan nadat hij hem had opgepakt liet hij hem ook weer los. “Ga naar huis knul dit is geen plek voor kinderen om rond te hangen of te spelen,” sprak de man toen met een zachte stem maar Jiro wilde het nog niet opgeven. “Ik hang hier niet rond,” ging Jiro er tegenin en wilde uit frustratie tegen een steen trappen maar dat mislukte omdat hij er naast trapte.

Nu de jongen wat beter keek zag hij dat het pak wat de man aanhad.. iets weghad van een Marinier maar dat was het niet maar hoe noemde je het dan? De jongen wierp een blik op zijn Pichu die hem niet begrijpend aankeek net als dat de jongen deed, het was maar goed dat Rin hier niet in de buurt was want die had hem flink op zijn donder gegeven. Alleen dat hadden Jiro en Kota verkeerd gedacht. “Cynda, Cyndaquil.” De twee krompen ineen toen ze die stem hoorde en tegelijkertijd omdraaiden, “R-Rin..!” stamelde Jiro geschrokken toen hij de Cyndaquil zag staan met zijn korte pootjes in zijn zij. “P-Pichu,” stamelde Kota en verschool zich achter Jiro’s been. De jongen balde gefrustreerd zijn hand tot vuist en boog voorover naar de Cyndaquil die hem kalm aankeek, “Waarom volg je ons steeds!” snauwde Jiro nijdig maar de Cyndaquil verroerde geen vin en leek naar iets te staren maar Jiro kon er niet uit op maken wat de Pokémon van plan was. “Cynda, Cyndaquil,” reageerde Rin uiteindelijk op Jiro’s vraag en wees naar de richting waar hij vandaan kwam . Ondanks dat Jiro geen bal van de Cyndaquil verstond wist hij maar al te goed wat hij daarmee bedoelde.. voor geen goud dat hij naar een Pokémon zou luisteren en zeker niet omdat Rin door zijn moeder gestuurd was hij niet van plan om mee te gaan. Hij wilde Kenta vinden maar iedereen liet hem maar achtervolgen waar hij genoeg van had, Kota was de enige die hij nodig had en Rin hoefde er niet voor te zorgen dat hij veilig was daar zou hij persoonlijk voor zorgen. De jongen gooide kwaad zijn vuist naar achteren en wierp hierbij Rin een vastbesloten blik toe, “Ik ben niet van plan om nog naar een van jullie te luisteren!” zei Jiro waarbij zijn stem oversloeg nadat hij dat had gezegd, “Ik wil Kenta vinden en daar houden jullie me niet bij tegen,” voegde de jongen er koppig aan toe. De jongen voelde dat Kota aan zijn broekspijp trok om zijn aandacht te trekken..

De twee staarden elkaar enkel aan zonder te weten dat ze veel aandacht hadden getrokken door hun geruzie, enkele mensen moesten er om lachen, sommige keken serieus naar de drie. Jiro gromde en draaide zijn rug naar de Cyndaquil toe die hem imiteerde. “..Pichu-pi..” mompelde Kota nerveus en werd vervolgens opgetild door zijn trainer. “De uitslover.. denkt dat hij heel wat is.. pff laat me niet lachen,” mompelde Jiro nijdig en beende kwaad weg, de menigte achterlatend maar Rin volgde hem op de voet. Hij liep snel naar een aanleg plek waar nog geen schepen waren aangemeerd maar waar hij weleens vaker kwam als het hem teveel werd, sinds de verhuizing dan. Kota nestelde zich op zijn schoot toen Jiro op de rand ging zitten van de aanleg plek en met zijn elle bogen op zijn boven benen steunde.. het voelde frustrerend aan om niet te weten waar hij moest beginnen met zoeken.. Jiro mocht de stad niet zonder dat Rin meeging tenzij hijzelf een Pokémon erbij ving of dat Kota evolueerde maar die kans was haast nihil. Kota was meer zijn speelmaatje dan dat hij met hem zou trainen maar hij zou op deze manier nooit een Trainer worden of zijn broer vinden. Misschien was het maar beter zo dat Rin hem overal volgde dan had hij tenminste nog wat bescherming.. met dat in gedachte had hij er vrede mee maar het irriteerde hem nog steeds. Jiro hoorde voetstappen zijn kant opkomen, eerst wilde hij het negeren en bleef koppig naar de zonsopgang staren die te zien was voor hem. Wie het ook was, het interesseerde hem maar weinig..

Een paar hazelbruine ogen staarde naar het oneindige water. De eigenares had zomaar besloten om de boot te nemen naar een eiland waar ze eigenlijk nog nooit van had gehoord, alleen al om van haar ouders verlost te zijn. Sinds de verhuizing leken ze alles verkeerd te doen in haar ogen en maakten ze dat alleen maar erger door haar als een kleine kleuter te behandelen. Wat dachten ze wel niet? Natuurlijk had ze een groot ongeluk gehad, waar ze nu nog altijd een trauma van heeft, maar ze had, Arceusdank, niks anders eraan overgehouden. Wat eigenlijk nog wel een wonder was. Haar ouders leken dat echter niet te begrijpen. Net zoals zij de beslissing om te verhuizen niet begreep. Om nog maar te zwijgen over het feit dat haar ouders haar jonger broertje achter hadden gelaten bij Kenta. Ze wist dat Jiro het vast en zeker goed had bij de Kazuki’s, maar het was nog altijd háár familie en niet die van hun. Hoe haar ouders op dat idee waren gekomen wist ze niet, maar ze wist wel dat ze hen daar nooit voor zou vergeven. Haruka’s aandacht werd getrokken door een groen wezen die naast haar op de reling van de boot sprong. Haar armen, die tot nu toe haar hoofd hadden ondersteund toen ze over het water tuurde, liet ze over de stangen heen hangen en haar bruine ogen gleden naar de pokémon. “Tree?” vroeg hij, waarop ze haar hoofd schudde. “Er is… Niks. Ik was gewoon aan het denken,” reageerde ze, alsof ze zijn gebrabbel had weten te verstaan. Ze had hem nog niet lang, maar wel lang genoeg om een band met hem te kunnen vormen en te begrijpen wat hij bedoelde met bepaalde dingen. Haar hand gleed toen van de reling af en naar de bovenkant van zijn hoofd, waarna ze hem zachtjes erover heen aaide. “Bedankt, Goku,” glimlachte ze.

De hele rit naar Kikomo Island was lang en, als je het aan Haruka vroeg, ook nog eens ondraaglijk. Er was amper wat te doen op het schip. Tot haar ergernis kon ze ook nog niet eens ergens anders aan denken dan aan Kenta en de belofte die ze met hem had gemaakt. Zou ze de belofte na kunnen komen? Wat als ze nou een sterk team had en hem niet durfde te confronteren? Voor hem zou het lijken alsof hij tegen een geest vocht of dat ze weer uit de dood was herrezen. Het zou vast vreemd voor hem zijn… Het meisje zuchtte. Waarom dacht ze hier aan? Dat kon wel wachten. Haar eerste prioriteit was het vormen van een goed en sterk team. Ze had een rivaal en hoewel ze niet echt tegen hem kon vechten tot ze de moed ervoor had en hem gevonden had, moest ze toch vooruit denken. Haar Treecko was tot nu toe alles wat ze momenteel had. Hij was een trotse pokémon die van trainen en vechten hield. Ze mocht hem niet gaan verwaarlozen, alleen omdat ze zo in de knoop lag met zichzelf. Daar moest ze zich overheen zetten. “Goku?” mompelde Haruka, waarmee ze de aandacht van haar Treecko had weten te trekken. “Zodra we aankomen, gaan we eerst verkennen en daarna trainen, oké?” Goku keek haar eerst vragend aan, niet wetend waar dat opeens vandaan kwam, maar grijnsde uiteindelijk breed met gebalde pootjes. Tegen training zei hij natuurlijk geen nee. Dat wist zijn trainer maar al te goed. “Ik ben benieuwd wat voor een teamgenootjes we vinden,” vervolgde het meisje met een dromerige blik in haar ogen. De Treecko richtte zijn ogen op haar, maar dat zag ze toch niet, aangezien ze naar de lucht staarde. “Wie weet maken we wel meer rivalen op Kikomo Island… Of meer vrienden…” Sinds de verhuizing had ze geen enkele vriend meer gemaakt. Niet omdat ze verbitterd was, maar omdat ze zo afgelegen hadden gewoond. Haruka mocht nooit in haar eentje op pad. Waarschijnlijk waren haar ouders bang dat ze opnieuw werd geschept door een auto of dat er nog wel iets veel erger zou gebeuren, maar dat zorgde er eigenlijk voor dat ze vereenzaamde. Kon ze eigenlijk nog wel gemakkelijk vrienden maken? Met Goku ging het vrij gemakkelijk, maar hij was een pokémon. Dat telde niet in haar ogen.

Het was bijna tijd voor het schip om aan te meren, dus rekte Haruka zich uit en besloot nog een laatste rondje op de boot te maken. Goku sprong behendig van de reling af en volgde zijn trainer op de voet. Tegen de tijd dat het meisje haar rondje had gemaakt en nog had nagelopen of ze al haar spullen had, was de boot al bezig met het aanmeren bij de haven. Beseffend dat het vast druk begon te worden op het dek, liep ze er gehaast heen, om tot de conclusie te komen dat er inderdaad een hele groep mensen hetzelfde idee hadden. Iedereen wilde namelijk zo snel van de boot af. Ze zuchtte en liet haar hoofd hangen. “Het ziet ernaar uit dat we nog even vast staan,” mompelde ze teleurgesteld. Haar Treecko snoof en kruiste zijn poten over elkaar heen. Hij wilde niet langer wachten. Hoe sneller ze van de boot af waren, hoe sneller ze konden verkennen en hoe sneller hij kon trainen. Toch zat er niks anders op. Hij kon wel tussen de menigte door rennen, maar zijn trainer was een stuk groter dan hem. Gelukkig ging het sneller dan verwacht. De eerste groep passagiers hadden al snel de boot verlaten en de menigte leek steeds slanker te worden. Binnen een mum van tijd stonden Haruka en Goku aan wal. “Goed,” mompelde het meisje. “Waar beginnen we?” Ze zette haar hand horizontaal tegen haar voorhoofd en keek rond, maar haar aandacht werd door iets anders getrokken. Een klein jochie, waarschijnlijk niet ouder dan tien, vermaakte z’n omstanders door eerst een meningsverschil met een matroos te hebben voordat er een Cyndaquil op het toneel was verschenen. Er was iets waardoor ze zich aangetrokken voelde tot de kleine jongen en hem wilde beschermen, maar ze weerhield zich ervan. Hij leek toen weer een meningsverschil te hebben met de Cyndaquil, raapte een geel met zwarte pokémon van de grond en verliet toen de menigte die zich eromheen had weten te vormen. Haruka bekeek het groepje mensen en merkte dat sommigen het wel amusant vonden, maar anderen het afkeurde. Er werden zelfs dingen gezegd die absoluut niet aardig klonken. Dit keer snoof zij. “Kijk eerst eens in de spiegel voordat je anderen gaat beoordelen,” siste ze kwaad, wenkte naar haar Treecko en liep toen ook weg. Ze ging echter niet richting de stad, maar volgde de kleine knul.

Na een tijdje zoeken vond ze hem uiteindelijk. Hij zat op een plek in de haven waar amper een pond was aangemeerd. Het was er zeer rustig, maar dat was ook zeer logisch. Niemand die hier niks te zoeken had, kwam hier ook niet. De jongen had zijn ellebogen op zijn bovenbenen laten rusten en zijn pokémon lag bij hem op schoot. Toen Haruka dichterbij kwam, zag ze dat het een Pichu was. Een kleine glimlach vormde zich rond haar lippen, want hoewel de jongen er niet echt vrolijk uitzag, vond ze hem er toch schattig uitzien. “Ik weet dat aandacht trekken misschien helpt met zoeken naar degene die je wilt vinden, maar niet als je negatieve aandacht naar je toetrekt,” sprak ze luid en duidelijk. Hopelijk liet ze hem niet al te erg schrikken, maar iets in haar zei dat hij haar allang had gehoord. Zonder ernaar te vragen of ze erbij mocht gaan zitten, nam ze plaats naast de jongen en tuurde opnieuw over het water. Goku, die in eerste instantie dit zo snel mogelijk achter de rug wilde hebben, ging ook naast de jongen zitten, maar dan aan de andere zijde. Hij hield zich verder stil. Het meisje draaide haar hoofd naar het jongetje en toverde een glimlach tevoorschijn. “Ik ben Haruka en dat is Goku,” stelde ze zichzelf en haar pokémon voor. “Nice to meet you.”