''Doet iets..'' Een diepe zucht verliet zijn mond. Met een stokje prikte hij in de Solosis die voor hem aan het slapen zat. Er was niets wat je kon doen om de Pokémon wakker te krijgen. Niets! Zelfs als hij wakker was at het gewoon wat om weer te gaan slapen. Wat had je nou aan een Pokémon die alleen maar sliep en at? Je kon er niet mee vechten. Je kon er niet mee trainen. Het kon je niet eens gezelschap houden. Niet dat hij het gezelschap van een Pokémon nodig zou hebben. Zo laag was hij nog niet gezonken. Met iets praten wat je toch niet zou verstaan bleef zielig in zijn ogen.. Zelfs al verstonden zij je. Jij verstond hun niet, iets wat een gesprek zinloos maakte. Dit was maar een van zijn weinige problemen. Naast zijn zinloze Solosis was er ook nog het probleem dat hij niets te eten had, dat hij nergens te slapen had en waarschijnlijk het domst van alles was zijn in een dag geleegde geldvoorraad. Hij was gewend om te slapen in een lekker warm bed. Hij was gewend om te eten tot zijn buik hem zei dat hij vol zat. Je kon hem dan toch niet kwalijk nemen dat hij het beetje geld dat hij had gekregen had opgemaakt? Dit liet nog eens zien dat zijn moeder gelijk had, hij was totaal niet verantwoordelijk. Hij had zijn geld moeten uitgeven in kleine hoeveelheden. Het minste wat hij had kunnen doen was wat eten kopen voor zijn Solosis. Nu had hij twee uur moeten zoeken naar wat berries die de Solosis dan zou eten in de korte termijn dat hij wakker was.

Het was ondertussen drie dagen dat hij zich een trainer kon noemen. Het leven van een trainer was zwaar en hij snapte niet dat tien jarige kinderen dit mochten doen. Nadat hij het huis had verlaten, naja hij uit huis was gegooid, had hij besloten om niet verslagen te worden door zijn moeder. Hij zou de discussie winnen zoals hij dit altijd deed. Hij zou maar een paar minuten in de kou blijven zitten zodat hij half dood zou vriezen. Zijn moeder met haar grote hart zou hem dan wel binnen laten. Dit had hij verkeerd gedacht. Na drie uur in de kou gezeten te hebben had hij besloten dat het hem te veel werd en is dus naar de dichtstbijzijnde hotel gegaan. Toen hij de volgende ochtend terug kwam om het opnieuw te proberen kwam hij erachter dat zijn ouders terug waren gegaan naar Unova. Dezelfde dag besefte hij dat als hij naar huis wou gaan hij een goeie trainer moest worden en begon dus met tegenzin zijn reis. Na dag twee van zijn reis had hij besloten dat hij niet meer in de stad kon blijven als hij iets wou bereiken met de reis. Hij was dus verlaten voor de League Woods. Hier zou hij een geweldige Pokémon vangen die hem wel zou kunnen helpen. Aangezien hij geen nut had aan Pokémon die zwak waren, zoals sommige Solosis die hij kende, had hij besloten dat zijn eerste vangst gelijk een sterke Pokémon moest zijn. Hij zou enkel genoegen nemen met een Pokémon van boven de level vijftig. Hoe moeilijk zou het zijn om zo een te vangen? Geen enkele Pokémon was bestand tegen de kracht van technologie. Geen van de wezens zou de bal die hun tot slaven maakte kunnen breken. Dan had hij een geweldig sterke Pokémon en zou hij alle 8 de gym's uitdagen in twee dagen tijd. Zo was hij voordat de week voorbij was terug thuis. Zijn plan zou al in werking zijn gekomen als het niet lag aan de Solosis die nu niet wakker wou worden. Hij wou het niet graag toegeven maar hij was bang om te dichtbij een Pokémon te komen zonder de Solosis die hem zou moeten beschermen als er toch iets erg gebeurde.

Twee ogen schoten plotseling open. Het leekt niet te zijn door het prikken aangezien de Pokémon er niet op dechargeerde. De pudding achtige lichaam van de blubberige Pokémon bewoog op een pudding achtig manier. Jelly was wakker en dit betekende maar één ding ; eten. De Solosis begon wild op en neer te springen iets wat hij alleen maar deed als hij honger had. Hij rende naar de dichtstbijzijnde struik en begon hierin te zoeken naar berries. Al snel begonnen ook zijn voeten te bewegen om de kleine Pokémon bij te kunnen houden. Er was maar een manier om de Solosis wakker te houden als hij eenmaal wakker was. Alleen als zijn maag gevuld was ging hij weer slapen, hij moest de Solosis dus weten te pakken voordat zijn buikje gevuld was. Dit was de derde keer dat ze deze strijd voerde. Alle drie de keren had Jelly weten te winnen. Hij moest beide handen gebruiken om de Pokémon te vangen die ondertussen al ruim 12 berries had opgeslokt in enkel een paar seconde. Een grijns verscheen op zijn gezicht toen zijn handen de pudding achtige lichaam van Jelly wisten te grijpen. Voordat hij de Solosis had weten op te tillen was deze weer in slaap gevallen en stond er een meisje voor hem dat er eerder niet stond. Het eerste wat hem opviel aan het meisje was haar.. ongebruikelijke haarkleur. Wie had er nou roze haar? Nou ja, hij kon niet echt klagen.. Elke Zuster Joy die er bestond had roze haar. Het duurde niet lag voordat hij ook de Houndour naast haar opmerkte wat zijn neutrale blik veranderde in een bange blik. Een vuur Pokémon. Fijn. ''Haal dat beest van me vandaan.'' Misschien niet de beste manier om het over te brengen, maar hij zei gewoon wat hij voelde. Hij was niet bepaald close met Pokémon. Niet zoals veel mensen hun Pokémon adoreerde en vertroetelde. En dan waren er vuur Pokémon. Hij had al besloten dat hij nooit een vuur Pokémon zou nemen. Er waren genoeg andere types waar hij uit kon kiezen. Misschien ging hij wel voor een water Pokémon. Dan kon hij de vuur POkémon zo veel mogelijk pijn doen als mogelijk. Ja, dat zou leuk zijn.

Sinds zijn ongeluk was hij wel meerdere keren in aanraking gekomen met vuur Pokémon. De eerste keer was een paar jaar later. Zijn vader had besloten om een vuur Pokémon te nemen. Amper een week later was de vuur Pokémon weer uit huis omdat Jack er streng tegen was. Niet dat ze de vuur Pokémon uit huis hadden gezet omdat hij er zo tegen was. De enige reden waarom de vuur Pokémon uit huis moest omdat hij een klein ongelukje had op het tapijt. Nog altijd was er een licht bruine vlek te zien op de tapijt. Een andere keer dat hij een vuur Pokémon had gezien was toen ze op vakantie gingen naar Kanto. Hier kwam hij in aanraking met een wilde vulpix. Hij had voor zijn leven gerend en was verdwaald geraakt zodat hij uren lang de weg naar hun hotel moest zoeken. Dit was ondertussen zijn derde aanraking. Zijn gedachten over de vuur Pokémon waren duidelijk niet veranderd. ''Het enige beest zie ik hier voor me. En nhee Lyce is geen beest!' hoorde hij het roze harige meisje zeggen. Zijn bange blik veranderde gelijk in een boze blik. Het meisje kwam zijn richting op lopen en gaf hem een duw, iets wat niet veel deed aangezien het van een meisje kwam dat een anderhalve hoofd kleiner dan hij was. ''Tsh..'' mompelde hij alleen maar toen het meisje de Pokémon weer terugnam. Hij bleef haar met dezelfde blik aankijken. Graag wou hij een gesprek startte. Hij smachtte naar menselijk contact. Het enige menselijke contact die hij had gehad de afgelopen agen was met zuster Joy. Niet dat hij iets had tegen de vrouw die altijd wakker was, maar ze was eng. Heel eng. Hij zou dus geen nee zeggen tegen een gesprek met een andere mens. Maarja, als de mens een Houndour in haar bezit had moest hij wel twijfelen. Straks gebeurde het weer. Het had een half jaar geduurd voordat zijn haar weer op de juiste lengte zat en daarbij er niet scheef uitzag! No way dat hij daar weer doorheen zo gaan.

''Nee, het is wel een beest.'' Het was geen mens. Het was een Pokémon en Pokémon waren beesten. Dit was vast weer iemand die overdreven veel van haar Pokémon hield. Hij stond op het punt om zich te bedenken een gesprek te starten met een Pokémon lover toen zei dit al deed. 'Sorry maar ik was een beetje pissig geworden over het woordje beest. Trouwens ik ben een Trainer en dit is mijn pokemon Lyce!' Hij staarde haar kort aan. 'Ahh een Solis wat een cute pokemon zeg! Hoe heet ie?' Dus ze vroeg hoe useless heette maar ze vroeg niet hoe hij heette? ''Ik ben er niet tegen om een gesprek te starten met een random persoon die ik ontmoet.'' De sarcasme was in zijn stem te horen, al meende hij dit wel. ''Maar kun je 'dat' eerst in zijn Pokéball terugroepen? Ik hou niet echt bepaald van vuur type Pokémon.'' Hij richtte zijn vinger in de richting van de Houndour zodat ze zou weten waar hij het over had. ''Jack Northcote.'' Zijn manier om zichzelf voor te stellen. ''Jelly.'' Normaal had hij zijn Solosis niet voorgesteld, hij zou dit keer een uitzondering maken omdat ze er speciaal naar vroeg. Er viel een korte onaangename stilte waar niets gezegd werd. Al wetend wat hij moest zeggen aan een Pokémon Lover om de gesprek erin te houden opende hij zijn mond. ''Ik merk dat je je Pokémon wel heel erg mag.'' Aan e manier waarop hij het zei hoorde je dat het bij hem niet het geval was. ''Was is er zo leuk aan Pokémon trainer zijn? Koude nachten? Harde gronden om op te slapen? Niet genoeg geld hebben om normaal te kunnen eten?''

Een soort van gesprek begon tussen de twee. Zijn eerste echt gesprek in drie dagen en hij genoot ervan. Hij negeerde de opmerkingen over dat hij de echte beest was maar. Hij wist hoe Pokémon Lovers over hem achtten. Ze haatten hem en konden meestal niet begrijpen waarom hij zo gemeen tegen een Poémon kon doen. Want een Pokémon was altijd perfect. Toch? Het was nooit een slechte Pokémon, het was altijd de trainer die slecht was als ze verloren. Er bestonden geen zwakke Pokémon, enkel zwakke trainers. Hij dacht hier natuurlijk heel anders over maar verwoordde dit meestal niet. Anders zou hij meer en meer worden bedolven met haat in de wereld gevuld met Pokémon lovers. 'Sorry maar Houndour houd er niet van om in zijn pokéball te blijven dus helaas hij gaat er niet in hoor.' ' Hij staarde haar enkel geïmiteerd aan en knikte. Hij draaide zich om en begonnen stappen van haar af te zetten zodat het leek dat hij wegliep. Hij stopte en draaide weer om. Hij had een een paar stappen van de Houndour a gedaan. Nu zat hij o zo'n afstand van de trainer en zijn Pokémon dat hij altijd kon wegrennen als hij dit wou doen. Zodat hij kon reageren als er een vuur aanval zijn richting op schoot en het kon ontwijken. Hij zou deze kans niet laten vallen, hij zou een gesprek voeren met een mede mens en zo'n vuur Pokémon zou hem niet in de weg staan. 'Nou het is grappig om een band te hebben met je pokémon, En gezellig samen met je pokémon naar de sterrenhemel kijken. En ik vind altijd wel iets zachts om op te slapen hoor. En ik maak eten van appels of soms kaasfondue.'

Haar uitleg over wat ze deden met pokémon. Samen kijken naar de sterren? Een goeie band hebben? Iets zachts hebben om tegen te slapen en eten kunnen maken. Deze dingen kon je ook allemaal samen met en mens don. Waarom was het dan zo speciaal als je dit met een pokémon deed? Met een mens kon je tenminste praten terwijl je dit deed, met een pokémon niet. Een mens bleef vel gezellig in zijn ogen. Wee zou hij dit niet verwoorden. Hij had al opgemerkt dat het meisje hem niet bepaald leuk leek te vinden door de reden dat hij zich gedroeg. Hij wou de eerste vorm van menselijk contact niet weg willen jagen omdat hij zijn mond niet kon houden over zo'n domme ding. ''Ja, het slaapt'' mompelde hij om haar haar te beantwoorden. Zelfs de dingen die zij leuk te vinden te doen met haar pokémon kon hij niet doen met de zijne enkel om een reden.. Jelly sliep altijd. Hij kon niet naar de sterren kijken met een pokémon ie sliep. Hij kon geen bond creëren met een pokémon die sliep. Hij kan niet koken of iets in die richting met een pokémon die sliep. Zelfs al probeerde hij het een beetje. Hij was niet een persoon die 100 gevuld was met haat richting zijn pokémon. Zelfs hij vond Jelly soms wel schattig als deze aan het slapen zat en verlangde soms naar wat gezelschap van zijn pokémon. Nee, hij genoot er niet zo veel van als gezelschap van mensen. Nee, hij hield niet van een Pokémon zoals hij van een mens kon houden. Een mens was iets waar je echt van kon houden en een Pokémon was misschien en pen die je ver kon brengen in je leven. En net zoals pennen waren er goeie Pokémon en slechte Pokémon. ''Volgende vraag. Wat zou jij doen als jou Pokémon altijd sliep en je er dus niets mee kon zoals dit hier?'' Hij rekte zijn armen uit zodat ze een beter beeld kon krijgen van de Solosis die er in sliepen. ‘’Met dit kan je geen bond krijgen. Je kan er niet mee krijgen. Vind je dit dan ook niet useless?’’

Elke keer dat de Houndour en zijn trainer besloten om iets dichterbij te komen, besloot hij om wat achteruit te gaan. Waarom konden mensen niet inzien dat hij helemaal niet wou veranderen? Hij was blij met hoe zijn leven ging. Hij hoefde geen Pokémon te bevriende om blij te woorden. Hij hoefde niet voor zijn angst van vuur Pokémon af te komen om blij te woorden. Dat was hij al. Naja niet op het moment. Hij had zich wel eens blijer gevoeld dan nu, maar wat kon je verwachten als je op de koude grond moest slapen enkel omdat je ouders vonden dat je op een Pokémon reis moest? ''Ik raak dat beest niet aan dus hou het van me vandaan.'' Je kwam niet van je angst af in 5 minuten. Helemaal niet voor een angst die hij al e helft van zijn leven had. Hij zou niet opeens springen naar een random vuur Pokémon en deze omarmen omdat een raar meisje met roze haar en katten oren zei at hij dit moest doen. Woord naar woord verlieten het meisje haar mond. Op het meeste wat ze zei reageerde hij gewoon niet, hij had niets nuttigs om mee te antwoorden, dus waarom zou hij dit dan doen? Jelly die deed alsof hij sliep? Wat ze zei werd bevestigt toen de 'slapende' pokémon begon te bewegen en naar cat toe begon te springen. Hij vouwde zijn armen over elkaar heen. Aan z'n gezicht kon je niet zien hoe hij zich voelde, maar hij was boos. Zo veel moeite en tijd had hij verspild om de Pokémn wakker te krijgen. Zo vaak had hij de Pokémon gesmeekt om wakker te worden. Al zijn energie verspilt voor wat? Een Pokémon die niet echt sliep. Een Pokémon die maar deed alsof hij sliep gewoon om zijn trainer te irriteren. Nu had hij meer bewijs dat Jelly hem niet mocht, net zoals hij Jelly niet mocht. Aandacht geven aan je Pokémon? Dat deed hij genoeg. Of telde de miljoen keer smeken niet? ''Nee, ze kunnen niet aardig zijn.'' Hij wierp een boze blik naar zijn Solosis toe. De Solosis leek de blik van zijn trainer even op te merken maar besloot om het te negeren. Iets wat Jack alleen bozer maakte. Waar had hij dit aan verdiend?
'Ehh heb je dorst? Ik kan wel iets met appel ofzoo maken als je dorst hebt.’ Voordat hij de kans maar kreeg om te antwoorden was het meisje al weggerend.. 'Ik kom zo terug blijf hier!' Hij bleef wachten, toen het iets langer duurde dan hij had verwacht dacht hij dat ze hem er in had geluisd en niet meer zou terug komen. Dat hij hier nu aan het wachten zat op iemand die net zou terugkomen. Was hij zo eng geweest dat hij het meisje had weten weg te jagen? Zijn ogen schoten weer naar de horloge die om zijn pols ging. Al acht minuten. Zou hij meer moeten wachten of zou hij gewoon weg gaan? Voordat hij besloten had wat te doen kwam het meisje weer zijn richting opgerend. Het meisje kwam aangerend met een totaal van 5 appels, zover hij kon zien. Voordat hij echt door had gehad wat ze had gedaan was er heel iets gebouwd wat hij nog nooiit had gezien. 'Doe nu je Ember op die takken Lyce!' Bij deze woorden schrok hij. Ze was van plan om een vuur aanval te gebruiken? Hij wist wel dat hij ze niet kon vertrouwen. Zijn handen schoten weer uit naar de Solosis die sliep, of deed alsof hij sliep, op de grond. Gelijk sprong hij naar achteren om te zien dat de aanval al was uitgevoerd en de takken nu in brand stonden. Jack bleef enkel kijken van een veilige afstand. Niet echt begrijpend wat het meisje deed tot ze naar hem toe kwam lopen met een mok gevuld met iets wat leek op plas. Toch had hij geweten dat het geen plas maar appelsap of iets in die richting moest zijn. Op z’n minst iets met appels. 'Alstu. En zo word je tenminste ook nog een beetje warm. ‘ Hij nam het maar aan en begon te drinken. Hij zou nooit nee zeggen tegen iets wat gratis was. Hij nam een paar slokken en concludeerde dat hij de real deal minder goed vond smaken dan wat je kon kopen in de winkels. In de winkels hadden ze er allemaal stoffen bij gegooid om het lekkerder te laten smaken en het was hun gelukt. Ze zorgde ervoor dat het juiste hoeveelheid suiker er in zat mok het een best wel populair te maken. Hoe het in het echt smaakte? Het smaakte naar appelmoes in water. Betekende dit gelijk dat het vies was? Misschien. Niet zo lekker als het echte, maar het viel te drinken. ‘’Dank je,’’ zei hij niet echt menend. 'Maar waarom ben je dan zo bang voor Houndour?' Hij beantwoorde haar vraag niet en deed alsof deze nooit was gesteld. Hij. Bang? Hij was niet bang. Hij vond het gewoon niet leuk om bij ze te zijn. Gewoon voor de zekerheid, als er iets gebeurde. Of liet hij zichzelf dat gewoon geloven? Hij nam nog een slok van zijn appelthee en keek naar het meisje. ''Sorry.'' Het meisje had blijkbaar doorgehad dat het een onderwerp was waar hij liever niet over sprak, maar nu zij dit door had vond hij dat hij iets moet zeggen. Niet omdat ze het hem had gevraagd. Hij wou gewoon niet overkomen als een watje die bang was. Als hij zou doen alsof hij geen problemen had met vuur pokémon iets wat hem waarschijnlijk niet zou lukken, zou zijn stoere imago – zover hij een stoere imago had – intact blijven. ‘’Ik ben niet bang voor Houndour in het algemeen.’’ Als het geen vuur Pokémon was geweest en enkel een Dark type Pokémon zou het misschien zijn team joinen. Het zag er in ieder geval stoer genoeg uit. ‘’Het zijn vuur Pokémon waarmee ik een probleem heb, en dat is er een. Dus ik heb een probleem met dat.’’