Nonchalant liep een blondine over een denkbeeldig pad tussen vele bomen door. Haar armen lagen achter haar hoofd gevouwen en haar ogen waren gesloten, terwijl ze marcherend doorstapte en achtervolgd werd door een setje pokémon. Het was er muisstil en dat beviel haar eigenlijk niet, dus begon ze maar met het neuriën van een nummer dat ze ooit op de radio had gehoord toen ze met Roland aan een machine sleutelde. Zo liepen de drie nog een aantal minuten door, totdat de blondine tot een halt toekwam en aandachtig rondkeek. “… Yeah, we’re lost,” deelde ze, alsof het een alledaags nieuwtje was. Haar Magnemite trok een bezorgd gezicht en zocht meteen naar iets dat hem bekend voorkwam, maar met weinig succes. Haar Growlithe, in tegenstelling tot de ander, snuffelde vrolijk aan een aantal felgekleurde bloemen langs de kant. Taylor fronste, snoof en liet zich toen achterover op de grond vallen. “… Not the best idea I had. Ouch.” Moxxi richtte haar blik op van de bloemen en huppelde toen op het meisje af, waarna ze ernaast ging liggen en afwachtend naar ze lucht keek. Het leek bijna alsof ze op één of ander teken wachtte. Taylor wachtte daar echter niet op en was diep in haar gedachte verzonken. Ze waren verdwaald, hadden bijna geen voedselvoorraad bij zich en waren ook nog eens alleen. Er was niemand anders in de buurt die toevallig een kaart bij zich had of een overvloed aan eetbare dingen. Wat konden ze doen? Rondlopen had geen zin. Waarschijnlijk zouden ze toch alleen maar in rondjes lopen en steeds op dezelfde plek uitkomen. Op dat moment leek ze een ingeving te hebben en ging ze abrupt rechtzitten, waarmee ze haar Magnemite liet schrikken. Hij was blijkbaar nog altijd bezig met het zoeken naar een uitweg. “Let’s train, let’s train!” gilde de blondine enthousiast. De vragende blik van Enrique was haar antwoord hierop. Moxxi scheen nog altijd in trance te zijn door de lucht. “I mean, we haven’t trained. Like, ever. Now’s a good opportunity if ya ask me,” legde ze uit. Hij moest haar wel gelijk geven. De enige keer dat hij echt had gevochten was tegen Moxxi en dat kon hij niet echt training noemen.

“So you up for it, or are ya gonna be a little chicken?” Taylor keek verwachtingsvol naar de Magnemite, die zijn opties aan het overwegen was. Had hij überhaupt wel veel keuze? Waarschijnlijk niet. De blondine kwam recht en wist daarmee haar Growlithe’s aandacht te trekken, die nu ook opstond en vragend naar het meisje keek. Deze beantwoordde haar vragende blik met een brede grijns. “We’re gonna train, right Moxxi?” vroeg ze aan de pokémon, die in eerste instantie moeite moest doen om niet angstig weg te springen. Dat stomme masker ook. Toen ze zich had vermand, keek ze van Enrique naar Taylor en knikte vastberaden. Training was belangrijk als je je naasten wilde beschermen, want dan werd je sterker. En dat was precies wat de kleine Growlithe wilde. Sterker worden. Haar dierbaren beschermen. Hoewel ze de twee nog niet zo lang kende, kon ze je zonder twijfel vertellen dat ze haar dierbaren waren geworden. Voorheen had ze helemaal niemand. Nu maakte ze deel uit van een team. Het was belangrijk om een goede band met je teamgenoten te hebben en om er voor ze te zijn in tijden van nood. “I’s okay if you don’t wanna join in,” mompelde de blondine tegen haar Magnemite, maar de uitdagende grijns op haar gezicht sprak meer dan boekdelen. En of hij meedeed. Hij liet zich niet voor lafaard uitmaken. Daarbij kon hij Taylor misschien makkelijker verdragen als hij zich sterker voelde. Ook hij knikte instemmend. “Great! … Now… Where do we start?” sprak het meisje opnieuw, waarbij ze zich op haar achterhoofd krabde. Het was overduidelijk dat het trainen nog compleet nieuw voor haar was en dat ze meer van machines afwist dan wat anders. Misschien was dit toch niet de juiste keuze geweest. Enrique rolde met z’n oog, voordat hij z’n blik over het gebied liet rond glijden. Overal waar hij keek, zag hij bomen en struiken. Als Moxxi van plan was om te trainen, zou ze hoogstwaarschijnlijk het halve bos in de fik zetten. Niet dat zijn trainer daar een probleem mee zou hebben, natuurlijk.

Net op dat moment verscheen er een pokémon als geroepen. Het leek op een soort krab met grote ogen en was rood van kleur. Enrique en Moxxi herkende de pokémon meteen als een Paras, maar hun trainer had natuurlijk geen flauw benul wat voor een pokémon het eigenlijk was. Niet dat het haar interesseerde. “Moxxi! Attack the poor stranger who dared setting foot on our land!” gilde de blondine meteen. De Paras schrok van het onverwachte geluid en wilde vluchten, maar de Growlithe besloot mee te spelen en blokkeerde diens pad. Enrique kon het niet aanzien hoe z’n teamgenoot en trainer zomaar een wilde pokémon aanvielen, maar aan de andere kant kon hij het ook wel verwachten. Daarbij, liever de Paras dan hemzelf. Zonder pardon vuurde Moxxi een Ember af. Doordat het zo plots was voor de arme pokémon, kon hij het niet ontwijken en was de aanval dan ook raak. Taylor hupte vrolijk een keer de lucht in en balde één van haar handen tot een vuist. “Atta girl!” prees ze de Growlithe. Helaas, en ook logisch, was het niet genoeg om de Paras neer te krijgen, die dan ook meteen in de tegenaanval ging toen deze hersteld was. De pokémon haalde uit met één van zijn poten. Niet wetend wat ze tegen haar pokémon zou moeten zeggen, bleef ze stilstaan. Moxxi ontweek de aanval wel uit zichzelf, omdat dat vanzelfsprekend was, toch? Blijkbaar niet. Omdat Taylor geen instructies gaf, bleef Moxxi op haar plek stilstaan. Hierdoor was ook Paras’ aanval raak, tot grote ergernis van de blondine. “C’mon Mox! Hang in there!” Voordat de Growlithe echter kon herstellen, greep de Paras zijn kans en gebruikte zijn Poisonpowder. Meteen voelde ze zich draaierig en misselijk, waardoor ze zich niet durfde te bewegen. Haar trainer, die nog niet helemaal achterlijk was, begreep wat er aan de hand was. Haar kans op victorie met de Growlithe was verkeken, want daar kon ze nu niet veel meer van vragen. Daarom richtte ze haar blauwe ogen op haar laatste hoop: Enrique.

De Magnemite hoopte ergens dat ze een grapje maakte. Hij was deze onzin niet begonnen en zou het ook niet afmaken ook. Toch wist hij dat hij niet kon weigeren. Al snel vormden zich vele gedachtes in zijn hoofd over Taylor, die hem uit elkaar schroefde en in het vuur gooide die gemaakt was door Moxxi. Vervolgens dansten de twee om het vuur heen en lachten luidkeels. Als het mogelijk was geweest voor hem, gleed er nu een rilling over z’n rug. Goed dan. Hij knapte het wel weer op, maar alleen om z’n eigen hachje te redden. “Da’s my man!” Gelukkig voor Taylor, en waarschijnlijk ook hem, wist ze wel in wat voor een aanvallen hij in staat was uit te voeren. Moxxi was natuurlijk een ander verhaal, omdat ze de Growlithe nog niet zo lang bij zich hadden. De blondine had geclaimd dat ze een encyclopedie zou kopen, maar zowel zijzelf als haar Magnemite wisten dat ze geen geld daarvoor had. Een pokédex bezat ze ook niet echt om haar wegwijs te maken, maar gelukkig kon Moxxi ook wel op zichzelf letten in een gevecht. “Thundershock his butt, if you’d please,” droeg zijn trainer hem op. Hij gehoorzaamde en liet elektriciteit de vrije loop. De aanval was raak en wist zelfs z’n doelwit te verlammen. “Finish it with Tackle!” Enrique liet er geen gras over groeien en zweefde op z’n tegenstander af, om niet veel later tegen hem aan te knallen en naar achter te slingeren. De Paras bleef uitgeschakeld liggen. Tevreden en trots op zichzelf keerde hij terug naar Taylor’s zijde, die geduldig op hem wachtte en hem uiteindelijk op zijn ‘hoofd’ klopte. “Knew ya had it in ya~,” complimenteerde ze hem, wat hem eerst verbaasde, maar uiteindelijk ervoor zorgde dat hij nog meer tevreden was gesteld. Ondertussen was Moxxi op de grond gaan liggen en voelde zich nog steeds beroerd. Het meisje liep naar haar pokémon toe, haalde een klein flesje uit haar heuptasje en hurkte naast de Growlithe neer. Ze had een Antidote in haar handen; één van de standaarduitrustingen van elke trainer. Hoewel ze zich nooit echt verdiept had in de pokémonwereld, wist ze wel hoe deze werkte en dat Moxxi een vergiftiging had opgelopen. Een vergiftiging diens effect ze nu teniet deed door de Antidote te gebruiken. “There we go. As good as new,” grijnsde ze breed.

Haar pokémon was amper opgestaan of er was een nieuwe vijand ten tonele verschenen. Hun aandacht werd getrokken door een turqoise gekleurde pokémon, die een groene bol op haar rug had en donkergroene vlekken over haar hele lijf. Toen haar rode ogen de drie vreemdelingen registreerden, nam ze een alerte houding aan. Taylor wees veel te vlug naar de pokémon, waardoor het net leek of ze een spastische aanval had, en commandeerde Moxxi dat ze zich niet uit het veld moest laten slaan, want daar stond haar tweede kans. De Growlithe knikte vastberaden, sprong naar voren en wachtte een volgende instructie af. De pokémon was haar echter voor toen ze een roede liet verschijnen en Moxxi van de grond tilde, om daarna nog een roede om het lijf van haar gevangene te wikkelen en deze in het rond te zwieren. “Moxxi!” riep Taylor naar haar pokémon, maar die was te druk bezig met opnieuw misselijk te worden. Wat moest ze hier tegen beginnen? Het leek er niet op dat hun tegenstander haar Growlithe zomaar liet gaan, aangezien die er nog plezier in leek te hebben ook. “Attack it with your fire!” commandeerde Taylor. Hoewel Moxxi het wel had gehoord, duurde het even voordat ze het plan uitvoerde. Ze moest eerst haar concentratie terug zien te vinden, maar als ze te lang geconcentreerd bleef, werd ze nog misselijker dan ze al was. Na haar moed bij elkaar te hebben geraapt, opende ze haar bek en liet kleine vlammetjes eruit verschijnen. Het interesseerde haar maar weinig wat het zou raken, zolang deze rit maar voorbij was. Met succes werd ze losgelaten, maar dat was niet omdat de pokémon haar greep verslapte. Haar aanval was dan wel raak, maar dat maakte haar tegenstander alleen maar kwaad, dus werd ze aan de kant gesmeten. Met een harde klap maakte Moxxi contact met de grond. Krampachtig kwam ze recht, maar daar had ze meteen spijt van toen alles leek te draaien. De Growlithe wankelde naar voren en besloot toen opnieuw in de aanval te gaan. Het was tijd om te laten zien wie hier sterker was, maar dat was klaarblijkelijk niet Moxxi. Eén van de roedes van de pokémon knalde tegen de zijkant van haar snuit aan, waardoor ze weer op de grond viel. “Mox!” Taylor wilde naar haar pokémon toelopen, maar toen ze zag dat die weer koppig opstond, bleef ze op haar plek staan. Het was op dat moment dat ze hun tegenstander hoorde lachen. Aan de ene kant voelde de blondine langzaam de woede in haar opborrelen, maar aan de andere kant vond ze de tegenstander nu interessanter. Sterker nog, ze vond de pokémon zo interessant… Dat ze haar wilde hebben.

“Moxxi dear, use those sharp teeth of you, will ya?” De Growlithe gehoorzaamde, maakte vaart en stortte zich regelrecht op haar tegenstander. Met moeite wist ze de roedes te ontwijken, maar het lukte haar uiteindelijk in de buurt te komen. Toen ze haar kans zag liggen, zette ze haar tanden in de pokémon. “Now let go and use that fire power, baby!” riep Taylor haar enthousiast toe. Moxxi liet los en liet meteen weer de kleine vlammetjes in haar bek verschijnen. Doordat ze zo dichtbij elkaar waren, was het vrijwel onmogelijk om de aanval te ontwijken. De Growlithe landde netjes op haar poten, terwijl haar tegenstander de volle laag moest doorstaan. Toch was het nog altijd niet genoeg, want de roedes verschenen even snel als eerst. Moxxi moest moeite doen om ze te ontwijken en werd opnieuw geraakt. Taylor kon zien dat de Growlithe langzaam haar limiet bereikte. Dit moest dus worden afgehandeld, aangezien ze nog meer wilde trainen dan dit. “How ‘bout you finish this? Full power!” Haar pokémon zette zich schrap, concentreerde zich en vuurde toen haar Ember op volle kracht af. Dit resulteerde erin dat een rookpluim verscheen, waardoor niet zichtbaar was of hun tegenstander al was uitgeschakeld of niet. Op hoop van zegen haalde ze een lege pokéball tevoorschijn en gooide hem op goed geluk het rookgordijn in. Zolang de pokémon verloren had en uitgeschakeld op de grond lag, was er geen rede voor het beest om zomaar van positie te wisselen, toch?

De Pokéball bewoog een paar keer, maar het mocht niet baten. De Bulbasaur kwam er weer uit!

Na een kort en spannend moment aan stilte werd duidelijk dat de pokémon zich niet zomaar gewonnen gaf. Deze sprong namelijk het rookgordijn weer uit en probeerde opnieuw Moxxi te meppen met haar roedes. Taylor snoof lichtelijk geïrriteerd, maar moest toegeven dat het een taaie was. Des te meer rede om haar aan haar team toe te voegen. Terwijl haar Growlithe haar best deed om de aanvallen te ontwijken, kreeg de blondine een idee. "Grab onto those things!" Moxxi greep meteen haar kans toen één van de roedes dicht in haar buurt kwam. Ze zette haar tanden erin en klemde haar kaken op elkaar. Mooi niet dat ze nu ging loslaten. Haar tegenstander dacht daar echter anders over, want ze had nog altijd één roede over en ze was niet bang die te gebruiken ook. De Growlithe hield koppig voet bij stuk en liet haar gevangene niet meer los. In plaats van loslaten, gaf ze een harde ruk aan de roede, waardoor de pokémon haar kant op werd getrokken en met veel haast tegen Moxxi aan knalde. Deze had zich schrap gezet voor de klap en zelfs haar hoofd uitgestoken om nog wat schade aan te richten. "Fire it up, dear!" Nogmaals opende de Growlithe haar bek en liet kleine vlammetjes verschijnen. Opnieuw werd de pokémon geschept en haalde Taylor een lege pokéball tevoorschijn. Ze moest en zou deze pokémon hebben, of die het nou wilde of niet. De blondine gooide de bal, klaar om een tweede poging te doen. "Now be a nice pokémon and stay in there!"

De Pokémon probeerde verwoedt uit de Pokéball vrij te komen, maar zijn pogingen mochten geen baat hebben. Gefeliciteerd! Je hebt een Bulbasaur [level 6] gevangen!

Hoe langer het duurde voordat er eindelijk iets gebeurde, hoe meer Taylor fronsend naar de pokéball staarde. Het bewoog enkel heen en weer, waar geen einde aan leek te komen. Ook Moxxi en zelfs Enrique keken de bal verwachtingsvol aan. Net op het moment dat het meisje haar geduld ging verliezen, was er een zachte ‘pling’ hoorbaar en bleef het ronde voorwerp bewegingsloos op z’n plek liggen. Ongelovig keken de drie ernaar. Was het heus? Enrique scheen het meest verbaasd te zijn. Had zijn trainer het werkelijk voor elkaar om niet alleen één, maar twee pokémon te vangen op zo’n korte tijd? “That’s what I’m talkin gabout!” Taylor liep op de pokéball af, raapte hem op en trok een bedenkelijk gezicht. “Hmm… How ‘bout…” De Magnemite keek haar vragend aan. Waar ging dat over? “Wendy?” mompelde ze verder. Het was de eerste naam die in haar opkwam. Enrique begreep nu wat ze bedoelde. “Yeah, you make a good Wendy, so Wendy it is.” Een grijns van oor tot oor sierde haar gezicht, terwijl ze de pokéball wegstopte en zich naar haar overige pokémon omdraaide. “And now to continue training.” Moxxi en Enrique keken haar vermoeid aan. Moest dat echt?