Met een tevreden glimlach op haar gezicht, liet Kayla haar rugzak op de grond vallen. Ze had eindelijk een geschikte plek gevonden om haar Pokémon te kunnen trainen. Hier zou niemand haar kunnen storen. De plek lag zelfs zo ver van het dorp af, dat het haar verbaasde dat ze hem überhaupt terug had weten te vinden. Maar alles leek nog hetzelfde te zijn als een paar jaar geleden, toen ze er voor het eerst was gekomen. Dit was de plek waar ze Prince had gedresseerd. Waar ze hem had geleerd om naar haar te luisteren, in plaats van haar straal te negeren. En nu ze Reyez had, die op zijn zachts gezegd ook niet bepaald goed naar haar luisterde, had het haar logisch geleken om terug te keren naar de plek. Het voelde ergens nostalgisch om weer tussen de zwevende rotsen rond te lopen. Het enige wat verschilde van de vorige keer, was dat haar ouders er nu niet waren om haar handje vast te houden. Deze keer stond ze er alleen voor. Ze vroeg zich kort af of haar ouders ook vreemde dingen met Prince hadden gedaan, om de gedachte vervolgens weer weg te stoppen. Daar wilde ze niet eens aan denken. Kayla nam kort te tijd om haar omgeving in haar op te nemen, voordat ze de Pokéball van haar Larvitar tevoorschijn haalde. “Yo, Prince! Kom er uit!” zei ze, voordat ze de Pokéball in de lucht gooide. Er kwam een witte straal uit de Pokéball, die vrijwel direct daarna de vorm van een Larvitar aannam. De Pokémon in kwestie keek haar lichtelijk geïrriteerd aan, alsof hij niet kon geloven dat ze hem in zijn Pokéball had gestopt. Kayla grinnikte. “Sorry, Prince. Maar je mag nu een tijdje uit je Pokéball blijven, okay? Het enige wat je hoeft te doen is een oogje in het zeil te houden.” De Larvitar knikte, en ging vervolgens bovenop Kayla’s tas liggen. Wel, veel meer had ze eigenlijk niet van hem verwacht. Maar dat was okay, want ze wist dat hij in actie zou komen als het nodig was. En hopelijk zou het niet nodig zijn. Haar hand gleed naar haar riem toe, en sloot zich om de Pokéball van haar Electrike. “Wel, daar gaan we dan,” mompelde ze. “Reyez, ga!” riep ze, om daarna ook deze Pokéball in de lucht te gooien. Eenmaal uit zijn Pokéball, liet de Pokémon een geïrriteerd gegrom horen. Het was duidelijk dat hij liever op het tapijt was blijven liggen, dan dat hij nu buiten in de frisse lucht moest zijn. Zijn gegrom stopte echter toen hij door begon te krijgen waar hij was. Zoals Kayla al had voorspeld, had de Electrike, buiten het lab van haar ouders om, nauwelijks iets van het eiland gezien. Laat staan zwevende rotsen. Een zachte glimlach verscheen op Kayla’s gezicht, terwijl ze wachtte tot haar Pokémon klaar was met het bewonderen van de omgeving. Nee, hoe de omgeving er uit zag was waarschijnlijk niet het enige waar hij zich mee bezig hield. Hij was een electrisch type. Dus het magnetische veld zou hij vast ook allang op hebben gemerkt. Terwijl zij, als mens, er weinig last van had, behalve dat haar Pokégear weigerde om fatsoenlijk te functioneren, had het magnetische veld vast een effect op haar Pokémon. Interessant. Zou Reyez misschien beter of slechter presteren onder de huidige omstandigheden? Of zou hij het gewoon totaal negeren? Wel, daar zou ze snel genoeg achter komen. “Reyez!” riep ze. Haar Pokémon keek haar geschrokken aan, alsof hij nu pas besefte dat hij niet alleen was. Hij snoof, in een poging te doen alsof hij niet zojuist uitgebreid van het landschap had genoten. Kayla beantwoordde zijn gesnuif met een zacht gegrinnik. “Goed, Reyez. Laten we beginnen.” De Pokémon keek haar achterdochtig aan. En daar had hij alle reden toe.
- Open voor iedereen -
