Een zachte wind ging door haar haren. Terwijl ze door het veld heen stapte. Eev liep rustig achter haar aan. Het leek echt op een droom. Voor het eerst in een hele tijd was ze blij dat ze hier naartoe was gekomen. Okay ze hadden al veel meegemaakt. Niet altijd het beste. Maar het waren avonturen die zij en Eev nooit zouden vergeten. Daarbij hadden ze ook een paar vrienden gemaakt en die waren altijd wel welkom. Maar nu leek het veld leeg te zijn. Terwijl ze speciaal voor één reden hier naartoe was gekomen. Ze zou een Pidgey vangen. Ze had in de stad gehoord dat er hier een paar zouden zitten. Maar ze had nooit verwacht zo’n veld te vinden. Het leek bijna een schande om hier een pokémon uit weg te kapen. Het gras glansde in het licht van de zon en het was net lente geworden en dat leek het nog mooier te maken dan dat het al was. Ook Eev leek te genieten van het beter wordende weer. Zij zou de sneeuw alle sinds niet gaan missen. Zeker niet na die dag… Ze schudde even haar hoofd. Hoe dan ook. Als ze geen Pidgey zou vinden of kunnen vangen. Dan maakte dit uitzicht het ook wel helemaal goed. Toch ook Eev zou wel eens een goed gevecht kunnen gebruiken. Okay ze hadden veel getraind en ze had ook wel door dat hij sterker was geworden. Maar dan nog training was niet altijd het beste. Een echt gevecht zou hem goed doen. Dat wist ze zeker. Ze voelde hoe het gras over haar benen streek. Het gaf een goed gevoel om weer normaal buiten te kunnen lopen. Zonder een dikke jas. Zonder al die sneeuw. Met het zonnetje aan de hemel. Ja dit was echt leven.
”En al iets gevonden?” Vroeg ze aan haar pokémon. Ze draaide zich langzaam om en zag hoe Eev zich zachtjes ronde in het gras. Hij genoot echt. Hij schudde zijn vacht uit en daarna schudde hij zijn hoofd. Waarna hij even leek te luisteren of hij echt niets kon vinden. Maar neen. Weer schudde hij zijn hoofd. Ze lachte even. ”Wel dan denk ik dat we beter nog even blijven. Ze zag hoe de ogen van Eev opklaarden en hij dartelde wat rond. Ze lachte en liep weer vooruit. Haar blik ging helemaal over het veld. Misschien moest ze niet zoeken naar een Pidgey. Misschien moest ze gewoon maar genieten van dit landschap en er een mooie dag van maken. Samen met Eev. Ja zeker, ze had alles bij om hier een hele dag door te brengen. Maar ze hoopte al zo lang om die pokémon te vangen. Ze zakte langzaam door haar benen en ging op de grond liggen. Eev kwam naast haar liggen. Haar armen wijd gesperd. Wachtend op iets. Ze keek naar de lucht. Kleine wolken die langzaam voorbij gleden en haar gedachten weer heel ergens anders naar toe voerden. Haar gedachten gingen even naar haar pleeg ouders. Zouden ze trots zijn? Misschien was het beter om weer eens beginnen te schrijven. Ze had haar blog een beetje verwaarloosd. Haar ‘vrienden’ of beter gezegd fans zouden wel ongeduldig beginnen te worden op een nieuw verhaal. Haar wens om een schrijfster te worden lag dicht aan die van het trainer worden. Maar een echte trainer ja dat was groter dan de droom van de schrijfster. Trouwens dat was meer een hobby geworden. Het ontspande haar. Langzaam gleed haar hand naar haar rugzak. Daar haalde ze een camera uit. Waarna ze recht op ging zitten. Foto’s van deze plek.
Ja dat moest ze hebben. Dus ze richtte haar camera op verschillende punten. Tot dat haar oog langzaam op een bewegend beeld viel. Haar ogen werden groot en ook Eev leek het door te hebben. Een paar meter voor haar zat een prachtige Pidgey. Ze schoot omhoog en haar hand werd automatisch een vuist. Ze keek naar Eev. Hij was er helemaal klaar voor. Ze liep op de wilde pokémon af. Hij keek uitdagend op. Duidelijk dat dit geen poesje was. Lachte ze even. Zo had ze het graag. ”Ik hoop dat je er klaar voor bent want jij word van mij” De Pidgey leek redelijk zeker van hem zelf. Want hij draaide zich naar haar om. Klaar om een gevecht te starten. Alsof hij wilde zeggen. ‘Dan moet je me wel eerst kunnen verslaan’ Maar daar was Eev ook klaar voor. Want in minder dan een paar seconden stond hij op zijn gebruikelijke plaats. De pidgey vloog op. Maar duidelijk niet om te vluchten. Want hij raasde recht op Eev af. ”Eev ontwijk zijn aanval.” Net op tijd kon Eev aan de aanval ontsnappen. Misschien was dit wel de uitdaging waarachter ze had zitten wachten. Eev had nauwelijks tijd om zich te verdedigen. Want elke keer kwam de Pidgey op hem af. Een beetje machteloos stond ze naar het gebeuren te kijken. Eev bleef de aanvallen ontwijken. Tot dat er een lampje bij haar ging branden. De pidgey kwam weer op Eev af. Maar in plaats van te ontwijken moest Eev. ”Eev tackel.” Haar pokémon deed automatisch wat ze zei. Het was net op tijd en het wekte nog ook. Pidgey, kwam met een harde klap op de grond terecht. Ze zou de pokémon bal wel gooien. Maar de wilde pokémon, stond veel te snel weer recht.
Je kon het vuur in de ogen van de pokémon al zien oplaaien. Eev hijgde lichtjes. Maar was nog steeds sterk genoeg om verder te gaan. ”Go Eev.” Riep ze hem toe. Razend snel. Stormde hij op de wilde pokémon af. Nu was het Eev die de touwtjes in handen had. Eev draaide cirkeltjes rond de Pidgey. De wilde pokémon leek langzaam aan draaierig te worden. Het wou opvliegen. Maar op dat moment. Stormde Eev op het af. Weer kwam de wilde pokémon met een harde klap op de grond terecht. Nu was het haar beurt. Ze hooide de pokéboll in de richting van de wilde pokémon. Maar die leek nog fit genoeg te zijn om het weer haar kant op te slaan. Ze lachte. Ja hij zou van haar worden. Deze paste perfect bij haar en Eev. Zeker omdat het zo’n uitdaging was. Ze wilde Eev ook niet te lang belasten. Nu was het weer de beurt van de wilde pokémon en deze keer was Eev niet snel genoeg om de aanval te ontwijken. ”Eev!” Maar tot haar verwondering. Beet Eev de wilde pokémon, die hem daarna onmiddellijk los liet. Even leek ze te twijfelen. Moest ze dit doen. ”Maak het af Eev. Snel als hij was, schoot de kleine bruine pokémon vooruit. Klaar om weer een geweldige aanval uit te voeren. Het lukte en deze keer. Wierp ze de pokéboll meteen. Deze keer kon de Pidgey niet aan de bal ontsnappen. De bal sprong open en een rode straal kwam er uit. Eev stond bijna meteen weer op zijn plaats. Klaar om weer aan te vallen als het nodig was. Nu was het alleen een kwestie van wachten. Maar hoeveel geduld had ze nog? En zou Eev als het nodig was nog verder kunnen. Ja dat moest echt wel lukken.

De Pokéball bewoon een paar keer heen en weer, maar het mocht geen baat hebben. De Pidgey kwam weer uit de Pokéball tevoorschijn!

”Dam…” het was een vechter dat was zeker. Wat een dag. Ergens kon ze nu makkelijk zeggen dat ze het toch niet zou doen. Maar neen daar had ze geen zin in. Nog minder leek de Pidgey het nu te willen. Natuurlijk. Die wilde pokémon zou haar een Eev nu niet zomaar laten ontsnappen. Eev keek haar even aan. Ze knikte. Klaar om een tweede poging te wagen. Op een keer zou het toch moeten eindigen. Toch? Even leek de tijd stil te staan. Seconden leken minuten te worden. Terwijl zij en de wilde pokémon zich klaar maakten op een tweede poging. ‘Je zult van mij worden. Die woorden die gedachten. Waren meer dan genoeg om iets los te ketenen. Met krachtige vleugelslagen, deed de pidgey stof opwaaien. Nauwelijks kon ze de wilde pokémon zien. Ook Eev leek door te hebben dat het misschien lastig zou beginnen te worden. ”Eev luister naar de vleugelslagen en ontwijk zijn aanvallen!” Schreeuwde ze naar haar pokémon. Haar hand voor haar ogen om ze te beschermen tegen het stof. Zelf zocht ze naar een teken van de wilde pokémon. Maar al snel kon ze een harde klap horen. ‘Eev…’ neen Eev was niet zo makkelijk te misleiden. Een andere pokéboll in haar hand. Klaar om weer te gooien. Ondertussen gleed het stof langzaam weg. Ze kon de twee pokémons zien vechten. Bijtend en klauwend naar elkaar. De pidgey was slim. Maar Eev kon hem wel aan. Toch voor nu. ”Eev verblind hem met zand attack!” Eev deed onmiddellijk wat er gevraagd werd. Ook al verwachte ze ergens dat het hopeloos zou zijn. Tot haar verbazing vie de pidgey er voor. Snel als ze was. ”Nu Eev Pentha attack! Ze lachte. Die aanval was iets wat zij samen met Eev had verzonnen. Pentha attack. Ja het was niets anders dan een rij tackels na elkaar. Maar het gaf er een betere naam aan. Eev deed zijn best en deelde een paar harde klappen uit. Pidgey was tijdelijk verblind door het zand. Dus last zouden ze er momenteel niet van hebben. Toch kon de wilde pokémon Eev terug slaan met een krachtige vleugel slag. Je kon zien hoe moe de twee pokémons waren. Veel langer kon ze dit niet laten duren. Niet voor Eev en ook niet voor de wilde pokémon. Ze hijgden alle twee zwaar. Ze kon zien dat de pidgey het gevecht nog niet had opgegeven. Toch nu wierp ze de pokéboll. De pidgey deed niet eens zijn best om het weg te slaan. Weer opende de bal zich en weer ging de wilde pokémon met de rode straal in de pokéboll. Eev zette zich voor de derde keer schrap. Terwijl zij haar hard voelde kloppen. Terwijl ze voor de tweede keer de spanning bijna niet aan kon. Afwachtend keek ze naar de pokéboll. Die langzaam op de grand viel en wat naar haar toe rolde. Ze kon het rode lichtje perfect zien. Maar de vraag was, of de pidgey nu van haar was?

De Pidgey probeerde nog vrij te komen uit de Pokéball, maar hij was te erg verzwakt om het waar te kunnen maken. Gefeliciteerd! Je hebt een Pidgey (level 15) gevangen!

Ze kon haar ogen bijna niet geloven. Was het waar. Het rode lichtje verdween en ook de pokéboll stopte met wiebelen. Dit was. Dit was gewoon weg geweldig. Ze voelde dat haar benen trilde en ze zag hoe Eev langzaam ging liggen. Even leek ze versteend te zijn. Helemaal als de dood. Maar dan drong het door haar door. Ze had een pokémon gevangen. Ze had een Pidgey gevangen. De pokémon die ze al zo lang wilde hebben. Ze sprong een gat is in de lucht en ze vloog op Eev af. Al knuffelend draaiden ze een paar rondjes. Daarna gaf Eev haar een paar lekjes. ”Het is je gelukt Eev het is je echt gelukt!” Ze knuffelde hem nog eens wat harder en daarna bleef hij op haar schouder zitten. Langzaam liep ze op de pokéboll af. Nog langzamer nam ze het op. Ze lachte. Haar hart maakte een sprongetje. Haar blik verzachte. ”Maak je geen zorgen. Je bent in goeie handen bij ons!” Sprak ze tegen de pokéboll. Meer tegen de Pidgey die er in zat. Daarna draaide ze haar blik even naar Eev. ”Ben je in orde? De kleine bruine pokémon keek haar zacht aan. Ze wist dat hij in orde was. Ze wachte even. Keek nog eens naar het veld voor ze weer verder liep. Haar blik strak op de pokéboll. Ja ze had een nieuwe partner. ”Gray.” ja dat zou zijn naam worden. Passend bij de Pidgey. Haar geluk kon niet op. ”Nu alleen een goede plaats om wat te rusten en te eten.” Daar zou ze Gray, ook weer eens uit zijn pokéboll kunnen halen en hem verzorgen. Misschien wat kennis kunnen maken. Ook al vreesde ze dat, dat een lastige taak zou worden. Deze pokémon was een koppige. Maar dat was juist leuk.