IndexMapLaatste afbeeldingenZoekenRegistrerenInloggen

Deel
 

 Night Walk.

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Ga naar beneden 
AuteurBericht
Kenta Kazuki

Kenta Kazuki

EXP : 4056
Aantal berichten : 13
Registratiedatum : 12-01-13
Leeftijd : 24

Trainer ID
Leeftijd: 14
Occupatie: Trainer
Party Pokémon:

Night Walk. Empty
BerichtOnderwerp: Night Walk.   Night Walk. Emptyza mei 11, 2013 5:03 am

Een kleine Plusle liep naast een jongen die emotieloos voor zich uit staarde en naar de sterren bezaaide hemel staarde tijdens het lopen, luisterde hij naar de muziek dat uit zijn koptelefoon kwam. De zuster van het Pokémon Center had hem nogal vreemd aangekeken toen hij om twaalf uur ’s nachts uit het Center was vertrokken, Kenta echter had een goede rede gehad om niet langer te blijven. vandaar dat de jongen midden in de nacht op weg ging naar Lake Brume om alles op een rijtje te zetten voor zichzelf want zelfs voor Sora wist hij het niet meer.. het wezentje wist half niet hoe hij zich op het moment voelde want alles was een enorme warboel in zijn hoofd. Voordat hij was vertrokken eerder op de dag, had hij uit voorzorg de Plusle een sjaaltje omgedaan zodat ze het niet al te koud zou hebben en ze had het zelf uit mogen kiezen want hij wist uit ervaring dat ze roze geen leuke kleur vond, dus had ze een lichtblauwe uitgekozen die mooi paste bij haar gele vacht en rode oren. “Plu?” de jongen keek vragend op toen hij de zachte stem van Sora hoorde, stopte hij met lopen en haalde de foto van Haru-chan tevoorschijn. In het schijnsel van de maan was te zien dat er wat tranen over zijn wangen gleden maar Kenta had het uiteraard niet gezien of gevoeld, alleen de Plusle wel en had hem ongerust aangekeken. Het was namelijk zeven jaar terug dat hij voor het laatst echt had gehuild toen het ongeluk was gebeurt en Haru-chan was gestorven maar sindsdien had hij alles ingehouden tot op dit moment.. alles was hem teveel geworden. Hij mistte Haru-chan op het moment zo erg dat hij voor even nergens een lichtpuntje in zag. Kenta had gehoopt dat het enigszins zou helpen als hij uit Johto zou vertrekken maar het had eerder een negatieve kant dan een positieve, als het dit gevoel erger zou maken nu hij hier op Kikomo Island was dan was hij nooit vertrokken uit Johto. “I-ik..” begon Kenta tegen de Pluste die haar oren half had laten zakken. Sora keek hem droevig aan vanaf de grond, niet-wetend wat ze hiermee aan moest. Dit was de tweede keer dat ze Kenta zo gebroken had gezien en het deed haar pijn om die jongen opnieuw zo te zien. Hoe moest ze dit oplossen? Voor een keer wist zelfs Sora niet wat ze moest doen om Kenta op te vrolijken. Het enige dat ze kon bedenken was hem wat troosten en er voor hem zijn maar zelfs dit scheen niet te werken, natuurlijk mistte ze Haruka ook maar het was niet goed om in een depressieve sfeer te blijven ook zij was een goede vriendin kwijtgeraakt. De Plusle slaakte een diepe zucht waarna ze vervolgens via de grond naar de schouder van Kenta klom om haar kop tegen zijn gezicht te drukken, “Plusle, Plu.” Dit bracht bij Kenta een zwakke glimlach teweeg daarom ging hij maar aan de rand van het meer zitten met de Plusle aan zijn zijde. De jongen trok zijn knieën tot op zijn kin en legde vervolgens zijn armen om zijn knieën. Terwijl hij glazig naar de sterren hemel staarde, “Zou het waar zijn Sora?” mompelde Kenta tegen de Plusle die toen vragend opkeek, “Plu?” piepte Sora vragend waarbij ze voor hem ging staan. “..Dat de dierbaren die je verliest op je neerkijken via de sterren,” antwoordde Kenta zachtjes en hield de foto zo dat hij via het maanlicht naar het voorwerp in zijn handen kon kijken. Sora keek hem twijfelend aan en liet vervolgens haar oren zakken maar spitste ze meteen weer toen het gele wezentje geritsel vanuit de bosjes hoorde..

Een Buizel kwam rustig tevoorschijn uit de bosjes gelopen. Het bruine wezen keek haar wat glazig aan waarna hij naar de Plusle toeliep die beschermend voor Kenta was gaan staan maar uiteindelijk zich wist te ontspannen. De Buizel had zo te zien niets kwaads in de zin want hij kwam kalm naar haar toegelopen om haar gezelschap te houden. “Hallo..” begon het wezen met een vriendelijke glimlach waardoor Sora als reactie naar hem zwaaide, “Wat doen jullie nog zo laat buiten?” vroeg de Buizel beleefd waardoor Sora even moest slikken omdat ze haar wangen warm voelde worden van schaamte. Opdat moment kwam Kenta overeind die zich daarna omdraaide door op zijn knieën te gaan zitten en de twee Pokémon voor een paar tellen aankeek die met elkaar in gesprek waren, zijn verdriet om Haruka totaal vergetend. De Buizel deed hetzelfde als Kenta en kwam een stapje dichterbij om hem te bekijken, “Is dit jouw mens?” vroeg de Buizel toen aan Sora die hem nijdig aanstaarde. “Kenta is niet MIJN mens.. hij is mijn beste vriend!” snauwde Sora maar meteen had de Plusle spijt van haar uitbarsting tegen de Buizel, zijn blik was meteen veranderd in een eenzame.. waarom deed ze zo beschermend tegen over die jongen? Die Buizel had haar niks gedaan en toch deed ze zo stom, een enorm schuldgevoel ontwikkelde zich waardoor ze besloot om haar excuses aan te bieden. “Het spijt me dat ik tegen je uitviel,” sprak Sora terwijl ze een geforceerde glimlach opzette, hij schudde echter met zijn hoofd om de excuses niet te aanvaarden. Ze vond het verschrikkelijk om zo geforceerd te glimlachen en vooral wanneer Kenta in zo’n bui was dan vond ze het soms moeilijk om het te maskeren. Ze had dan het liefst dat Kenta weer de oude vrolijke jongen was die roekeloos door de straten heen rende als een malloot maar dat zou sowieso nooit meer gebeuren. De Plusle besloot om het achter zich te laten en zich op de Buizel richten. “Ik ben Sora trouwens,” ging ze verder en stak haar pootje uit om zijn poot te schudden. De Buizel nam het kleine pootje van de Plusle aan met een vriendelijke glimlach,”Jake,” was het antwoord van de Buizel waarbij Sora toen knikte als antwoord. Voor een moment toen de Buizel en Plusle mekaar in de ogen keken werd hun moment verstoord door Kenta die nu helemaal overeind kwam en alarmerend naar de struiken keek. “Wie is daar?” siste Kenta tussen zijn voortanden door waarna hij voor de twee Pokémon ging staan..

Kenta <> Kayla
Terug naar boven Ga naar beneden
Kayla Mawile
Over 9000
Kayla Mawile

EXP : 4077
Aantal berichten : 100
Registratiedatum : 31-12-12
Leeftijd : 28

Trainer ID
Leeftijd: 17
Occupatie: Misc
Party Pokémon:

Night Walk. Empty
BerichtOnderwerp: Re: Night Walk.   Night Walk. Emptyza mei 11, 2013 12:05 pm

Kleffe zweethanden. Een versnelde hartslag. Een lichte misselijkheid door de zenuwen. Of door de vele chocolaatjes die ze eerder had gegeten. Een van de twee. Ze had zich wel eens eerder zo gevoeld. Op de dag dat ze haar eerste Pokémon had gekregen bijvoorbeeld. En op haar eerste schooldag. Maar nog nooit was het zo erg geweest. Nee. De vlinders die nu als gekken door haar buik heen zoefden waren anders. Een zachte glimlach verscheen op Kayla’s gezicht. Deze jongen… hij was speciaal. Anders dan iedereen die ze tot nu toe had ontmoet. Zo voelde het in ieder geval voor haar. Misschien dat als hij het was… misschien dat het haar dan zou lukken om wat socialer te worden. Als ze geluk had, en ze heel erg haar best zou doen, dan zou het haar misschien lukken. Zelfs al was dit wat ze nu voelde niets meer dan een simpele bevlieging. Het voelde echt. Het gevoel dat ze nu had, dat zou ze koesteren. Nee. Niets in de wereld zou het nu nog kunnen verpesten. Kayla haalde diep adem, veegde haar zweethanden snel af aan haar jurk, en draaide zich om. Ze was er nu klaar voor. Klaar om hem te vertellen wat ze voor hem voelde. Kayla sloeg haarzelf een paar keer op haar wangen om een laatste keer te checken of ze alles op een rijtje had, om vervolgens te beginnen te lopen. Langzaam maar zeker liep ze terug naar de plek waar haar vriendje, of eerder haar date, aangezien ze niet officieel iets met elkaar hadden, op haar wachtte.

Ze had veel dingen verwacht te zien toen ze terug kwam. Maar dit… Nee. Dit was zeker niet wat ze had verwacht. Daar, op het picknickkleed dat hij eerder zo netjes had uitgestald, lag haar date luid snurkend te slapen, tussen de broodjes en flakkerende kaarsjes. Charmant was wel het laatste woord waar ze aan dacht bij het zien van haar in slaap gevallen date. Teleurstelling. Dat was het. Ze had gedacht dat ze iemand had gevonden waar ze op kon vertrouwen. Niet iemand die in slaap viel tijdens iets dat nota bene romantisch zou moeten zijn. Ze baalde haar handen tot vuisten. Woede. Dat was de emotie die haar nu overmande. Was ze zijn aandacht niet waard? Wel, dan was hij haar niet waard. Kwaad griste ze haar handtas van het kleed. Als zij niet goed genoeg was voor hem, dan hoefde ze niet meer bij hem in de buurt te zijn. Nee, voor haar part mocht hij verslonden worden door wilde Pokémon. Ze zou het niet eens erg vinden. Want dat was wat hij verdiende. Ze liep eerst weg, om vervolgens twijfelend stil te blijven staan. Oké, goed, misschien wilde ze niet echt dat hij zou sterven. Misschien alleen een aanrijding ofzo. Dat zou hem goed doen. Maar verslonden worden door wilde Pokémon, dat ging misschien toch ietsje te ver. Kayla liep weer terug, en begon te zoeken in de rugzak van haar date, totdat ze een van zijn Pokéball’s vond. Ze liet de Pokémon vervolgens uit zijn bal, mompelde iets over dat deze zijn trainer moest beschermen, en liep vervolgens alsnog weg. Ze zou niet moeten vergeten om Prince straks uit zijn Pokéball te doen, voor het geval ze zouden worden door wilde Pokémon.

Ze bleef stug doorlopen, en kwam er daardoor pas na een minuut of vijf achter dat ze geen flauw idee welke kant ze op was gelopen. Terwijl ze het gebied overdag zo ongeveer op haar duimpje kende, zag alles er ’s nachts anders uit. Het was alsof het gebied compleet veranderd was. Kayla slaakte een zucht, en liep terug in de richting van het meer. Als ze de oever zou volgen, dan zou ze vroeg of laat, heel laat waarschijnlijk, wel weer een punt van herkenning vinden. Het was altijd beter dan rond blijven dwalen in het bos er omheen. Want dat was ronduit gevaarlijk. Na een korte zoektocht naar de Pokéball van haar Larvitar in haar handtas, liet ze haar Pokémon uit zijn bal. De Larvitar gaapte, en maakte en slaperige, en daarbij vooral ook geïrriteerde, indruk. Hij schonk haar een pissige blik, met als resultaat dat ze hem oppakte, zodat hij in haar armen nog wat verder zou kunnen dutten. Ze kon hem moeilijk de schuld geven van zijn gedrag; ze zou zelf ook pissig zijn geweest als iemand haar wakker zou maken puur omdat hij dacht dat het misschien nog wel eens een klein beetje gevaarlijk zou kunnen zijn als ze niet wakker was. Dus liep ze verder met haar half slapende Larvitar in haar armen. Het was maar goed dat hij het had gehouden bij chagrijnig zijn. Als hij had geweigerd om uit zijn Pokéball te blijven, dan was ze al helemaal in de problemen geweest. Want Reyez vertrouwde ze voor geen cent, al helemaal niet nu het zo donker was. Zo bleef ze nog een tijdje langs de oever doorlopen, tot ze uiteindelijk stemmen hoorden. Ze was dus niet de enige die ’s nachts bij het meer rondliep. “Wie is daar?” hoorde ze de eigenaar van de stem plots sissen. Wel, dat was zeker geen aardige manier van begroeten. Met een geïrriteerde uitdrukking op haar gezicht kwam Kayla de struiken uit gewandeld. Tenminste, dat was tot haar jurk aan een van de takken bleef hangen, en ze daardoor half struikelde. Prince was op de grond beland, maar zelf had ze het nog net optijd voor elkaar gekregen om stil te blijven staan. Ze was niet gevallen, maar haar entree was alles behalve charmant te noemen. Ze trok haar jurk voorzichtig los terwijl haar Larvitar haar verwensingen toeriep. Zou deze nacht nog beschamender kunnen worden?
Terug naar boven Ga naar beneden
http://kansai.actieforum.com/
Kenta Kazuki

Kenta Kazuki

EXP : 4056
Aantal berichten : 13
Registratiedatum : 12-01-13
Leeftijd : 24

Trainer ID
Leeftijd: 14
Occupatie: Trainer
Party Pokémon:

Night Walk. Empty
BerichtOnderwerp: Re: Night Walk.   Night Walk. Emptyma mei 13, 2013 4:56 am

Kenta hoorde een hoop geritsel en liep geschrokken naar achteren waarna hij stopte omdat hij de Buizel achter zich voelde. De jongen keek verward naar het wezentje achter hem die zich vastklampte aan zijn been.. was deze Buizel dan geen wilde Pokémon? Of was hij achtergelaten door zijn trainer daar had je ook nog een grote kans op.. het arme beest. Zoiets zou hij nooit over zijn hart kunnen verkrijgen om een van zijn Pokémon op zo een manier achter te laten, Sora was meer dan zijn slaafje, Sora was zijn allerbeste vriend. Kenta probeerde te zien wat daar nou stond maar het hielp niet veel, het was te donker om het te kunnen zien omdat de wolken langzaam voor de maan dreven. Vervolgens pakte Kenta uit zijn tas een zaklantaarn die hij aanzette en met het licht scheen hij in de richting van een meisje.. oeps.. Misschien had hij beter zijn mond kunnen houden maar als hij zijn mond niet had opengetrokken dan was hij ook niet veel wijzer geworden, voor dezelfde geld was het een wilde Pokémon geweest. Sora echter scheen haar te herkennen, ze liep vrijwel meteen op het meisje af, “Plu!” piepte het gele wezentje enthousiast naar het meisje. Kenta bleef echter staan op een afstandje.. hij had het niet eens zo bedoeld om zo te praten maar hij was bang dat iemand zijn tranen zou zien en hij had geen zin om het over Haru-chan te hebben. Hij wilde gewoon alleen zijn en zeker nu hij in zo een bui was waar hij er niets voor voelde om met iemand in gesprek te gaan, besloot hij toch maar om zijn excuses aan te bieden. “Het spijt me van daarnet maar ik dacht dat er een Pokémon in de bosjes zat,” verontschuldigde Kenta zich, ook al koste het hem veel moeite om zijn stem zo kalm te laten klinken, zijn.

Sora draaide zich langzaam om en liet haar oren zakken.. Kenta kon haar niet voor de gek houden, ze had allang gezien dat hij had gehuild en dat vond ze niet leuk. Ze hield er niet van als haar vrienden verdriet hadden want daar kon ze gewoon niet tegen en zeker niet als Kenta in zo een bui was. De Plusle liep weer terug naar Jake de Buizel die zich achter Kenta aan het verschuilen was, ze wist niet waarom of het lag aan haar.. maar deze Buizel was vreemd. “Waarom verschuil je je achter Kenta?” vroeg Sora achterdochtig aan de Buizel die een zucht slaakte en voor een moment zijn ogen sloot, ookal was het donker.. zij kon alles perfect zien zo. “Het is een lang verhaal waar ik het liever niet overheb,” was het uiteindelijke antwoord van Jake die de jongen los had gelaten. Sora knikte begrijpend en legde een bemoedigend pootje op de rug van de Buizel, “Ik begrij-“ begon de Plusle maar werd in de rede gevallen door de Buizel. “Uhm… waarom is hij zo verdrietig?” vroeg Jake toen met een bezorgde blik maar dat was echter tegen het zere been. Sora had zich al die tijd groot weten te houden maar het werd haar nu teveel, ze plofte op de grond en een paar tranen biggelde over haar wangen. Eerst was ze net als Kenta Haruka verloren, daarna vertrok Rin naar huis en nu wist ze niet meer wat ze met Kenta aan moest. Het was haar echt te veel nu..
Terug naar boven Ga naar beneden
Kayla Mawile
Over 9000
Kayla Mawile

EXP : 4077
Aantal berichten : 100
Registratiedatum : 31-12-12
Leeftijd : 28

Trainer ID
Leeftijd: 17
Occupatie: Misc
Party Pokémon:

Night Walk. Empty
BerichtOnderwerp: Re: Night Walk.   Night Walk. Emptydi mei 14, 2013 7:27 am

Een fel licht scheen in Kayla's ogen. In een poging niet totaal verblind te worden, hield ze haar handen voor haar ogen. Als hij dat licht nou eens wat eerder op haar had geschenen, dan was ze niet gestruikeld. Ach ja, daar kon nu niets meer aan veranderd worden. “Plu!” klonk de stem van de Pokémon die de persoon bij zich had. Aan het gekraak van de takjes te horen kwam de Pokémon naar haar toe, alhoewel Kayla niet zeker was waarom. “Het spijt me van daarnet maar ik dacht dat er een Pokémon in de bosjes zat,” zei de jongen. Kayla snoof hooghartig. Hij had haar aangezien voor een Pokémon? Goed, het was misschien donker, waardoor het moeilijk te zien was wat er op hem af was gekomen, maar hij had aan haar voetstappen kunnen horen dat ze geen Pokémon was. Of had ze onbewust met zulke luide voetstappen gelopen, dat ze op iets anders had geleken dan een mens? Alhoewel het natuurlijk ook gewoon zo kon zijn dat de jongen simpelweg geschrokken was geweest door de geluiden die ze had gemaakt, en dat hij daardoor niet eens aandacht had besteed aan welk geluid dan ook. Ja, dat zou het waarschijnlijk zijn geweest. Kayla fronste, en bedacht plotseling dat ze de stem van de jongen al eens eerder had gehoord. Ze herkende hem ergens van. Maar waar? Oh well. Als het belangrijk was, dan zou het haar zo vast wel te binnen schieten. “Kan je je zaklamp wat omlaag richten? Hij schijnt nogal in m’n ogen,” zei Kayla, om vervolgens langzaam in de richting van de jongen te lopen. Ja… Een jongen met een Plusle. Ze was er zeker van dat ze hem al eens eerder had ontmoet. Het lag op het puntje van haar tong. Waar kende ze hem van…?

Nog maar net kon ze een derde silhouet opmaken achter het been van de jongen. Was er nog een Pokémon? Of beter geformuleerd, had de jongen een tweede Pokémon? Want als achteraf bleek dat hij een van die mensen was die ’s nachts in het bos rondspookten om kleine meisjes lastig te vallen, dan moest ze in ieder geval weten waar ze aan toe was. De Pokémon bij het been van de jongen begon met de Plusle te praten, waardoor ze begreep dat het een Buizel was. Een Plusle en een Buizel… Wel, als het er op aan zou komen, dan zouden haar Pokémon in ieder geval in het voordeel zijn qua types. Opnieuw voelde ze dat er aan haar jurk werd getrokken door haar Pokémon, maar deze keer iets harder. Geïrriteerd keek Kayla naar Prince, die weer opgetild wilde worden. Kayla schudde met haar hoofd, als teken dat hij even geduld zou moeten hebben. Straks zou ze hem weer optillen. Nu moest hij even op de grond blijven. Ze keek weer naar de trainer en zijn Pokémon, om tot haar verrassing te ontdekken dat ze de stemming helemaal verkeerd had gelezen. De Plusle, ze op de grond was neergeploft, leek te huilen. Kayla fronste, niet zeker wetend of ze er iets over moest zeggen. De trainer van de Plusle had het vast zelf ook al gemerkt, of niet soms? Haar blik gleed naar het gezicht van de jongen, in een poging van zijn gezicht af te kunnen lezen of er iets was. Helaas was het nog steeds te donker, waardoor ze niets kon zien. “Hey, uhm… Alles in orde?” vroeg ze aarzelend. Prince was intussen gestopt met het trekken aan haar jurk, en keek nu ook nieuwsgierig naar de trainer en zijn huilende Pokémon. Ook hij had nu de conclusie getrokken dat er iets belangrijkers was dat opgetild worden door zijn trainer. Behoedzaam liep hij naar de twee Pokémon toe, om vlak voor de Plusle stil te blijven staan. Net zoals zijn trainer, was hij niet bepaald de meest sociale Pokémon die er bestond. Een trekje dat hij van haar over had genomen. “Hey… Het helpt je trainer niet als je door blijft huilen, weet je,” zei Prince. Hij glimlachte geforceerd, en deed vervolgens een poging om met zijn korte pootjes op de rug van de Plusle te wrijven. Mensen wreven bij elkaar op de rug als ze medeleven wilden tonen. In zijn ogen zou het dus ook moeten kunnen om het bij een Pokémon te doen.

Kayla fronste, niet zeker wetend wat ze in zo'n soort situatie zou moeten doen. Ze had geen ervaring met dit soort dingen. Sterker nog, ze had geen ervaring met wat dan ook waarbij ze sociaal moest doen. Dus er zat niets anders op dat te improviseren. Iets waar ze al even slecht in was als sociaal doen. "Haha, uhm... Hoe dan ook, het is al behoorlijk laat," zei ze met een geforceerd klinkende stem. Oh boy. "Ik hoop niet dat ik jullie ergens bij heb gestoord?" vroeg ze. Twijfelend bleef ze stil staan, zich afvragend of het veiliger was om naar de jongen toe te lopen, of om gewoon weg te gaan. "Anyway... Ik vroeg mij af... Kan het zijn dat ik jou eerder heb ontmoet?" vroeg Kayla. Dat was de vraag die haar al de hele tijd bezig hield. Waar ze de stem van de jongen van kende. Want ze wist zeker dat ze hem eerder had gehoord. Maar waar? Met enige moeite toverde ze een beleefde glimlach tevoorschijn. Blijven glimlachen, Kayla. Dan komt alles goed, dacht ze bij zichzelf. Ze vroeg zich af hoe hard ze zou kunnen rennen met een jurk aan.

Terug naar boven Ga naar beneden
http://kansai.actieforum.com/
Gesponsorde inhoud




Night Walk. Empty
BerichtOnderwerp: Re: Night Walk.   Night Walk. Empty

Terug naar boven Ga naar beneden
 

Night Walk.

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Terug naar boven 
Pagina 1 van 1

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
* No Limits -- ::  :: { Lake Brume-